ლამაზი, ხალისიანი, ჭკვიანი გვანცა დარასელია შეუძლებელია, ისეთი დედის შვილი არ ყოფილიყო, როგორიც ქალბატონი ნატა ღეჩუაშვილია. მართალია, ერთმანეთს არ ჰგვანან, მაგრამ ორივეს განსხვავებული, საინტერესო გარეგნობა აქვს. დედა მღერის, ლექსებს წერს, მის ლექსებზე სიმღერები იქმნებოდა, თუმცა დღეს ცნობილი კლინიკის ცნობილი ექოსკოპისტია.

– მიამბე შენს დედიკოზე, რომელსაც როგორც აღმოჩნდა, საოცრად დატვირთული და საინტერესო ბიოგრაფია ჰქონია.

გვანცა დარასელია: ასე ვინახავდი ჩემს დედიკოს სიურპრიზად (იცინიან). ჩვენი თაობის ადამიანებისთვის ნაკლებად ცნობილია, მაგრამ დედაჩემის თაობაში თითქმის ყველა იცნობს, განსაკუთრებით ისინი, ვინც სტუდენტურ ცხოვრებაში იყო აქტიურად ჩართული. იმ პერიოდში დედა ძალიან პოპულარული გახლდათ, კლიპებიც კი ტრიალებდა მისი. ხშირად მონაწილეობდა კონცერტებში, საღამოებში, დატვირთული და სავსე ცხოვრება ჰქონდა. ახლა, სხვათა შორის, როცა იგებენ ვისი შვილი ვარ, ჯერ ძალიან უკვირთ და მერე ვერ წარმოუდგენიათ, რომ შეიძლება, მას ამხელა შვილები ჰყავდეს.

– რატომ უკვირთ?

ნატა ღეჩუაშვილი: არ ვგავართ ერთმანეთს. გვანცა უფრო მამის მხარესაა, მე კი უფროსი ბიჭი მგავს.

გვანცა: ამიტომ, ბევრისთვის ეს სიურპრიზია. მერე ახსენდებათ – ა, ეს ის ნატა არ არის, სტუდენტობის დროს ხშირად რომ მღეროდა, საღამოებს აწყობდაო?!

ნატა: თბილისის სახელმწიფო სამედიცინო ინსტიტუტი დავამთავრე. ტატიშვილის სამედიცინო ცენტრში წამყვანი ექოსკოპისტი ვარ. იყო ჩემს ცხოვრებაში პერიოდი, როცა არჩევნის წინაშე მომიწია დადგომა – საით წავსულიყავი, დავრჩენილიყავი სცენაზე თუ გამეგრძელებინა ექიმის კარიერა. ამ არჩევანს ის წლები დაემთხვა, როცა შოუ-ბიზნესი კი არა, საერთოდ არაფერი იყო, შუქის მოსვლა გვიხაროდა. მართალია, იმ დროს ხშირად მქონდა საღამოები, კონცერტები, მაგრამ პერსპექტივა არ ჩანდა.

– ვიცი, რომ საავტორო სიმღერებს მღერით.

– კი, საავტორო სიმღერები მაქვს, რომელთა შემსრულებელი მეც ვარ და კიდევ – ძალიან ბევრი ცნობილი მომღერალი. სამედიცინოში სწავლის პერიოდში სულ სცენაზე ვიდექი.

გვანცა: სხვათა შორის, სამედიცინოზე ძალიან ბევრი ნიჭიერი ადამიანი სწავლობდა, მრავალმხრივ ნიჭიერი.

ნატა: მაშინ ეს პროფესია მოდაში იყო და რისი ნიჭიც არ უნდა ჰქონოდა ადამიანს მაინც სამედიცინოზე აბარებდა. კონცერტებს რომ ვატარებთ ხოლმე – „ექიმები ხუმრობენ”, იქ შეგიძლიათ, ნახოთ რა დონის ხალხი გამოდის, როგორი გემოვნება აქვთ.

– თუმცა, ისინი თავის ძირითად პროფესიას თავს ანებებენ, ოთარ ტატიშვილს თუ არ ჩავთვლით.

– ოთარი სულ რამდენიმე თვეა, რაც ტომოგრაფიაზე აღარ მუშაობს. აქამდე სულ პრაქტიკოსი ექიმი იყო. ახალ სერიალში, „მეზობლები”, მთავარი გმირიც ექიმია – კეპულაძე, იცით, ალბათ, ჯონი, ჯანაშია, რომელიც ჩვენი კონცერტების ორგანიზატორია, ლაშა ღლონტი და კიდევ ბევრი სხვა.



– ანუ, სცენაზე უარი თქვით.

– კი. იყო პერიოდი, როცა კონცერტებს ვატარებდით და ამაში საკმაოდ ნორმალური ანაზღაურებაც გვქონდა. მაგრამ მერე უკვე კონცერტები კი არა, შუქი და გაზიც აღარ იყო, კონცერტს ვინ ჩიოდა. თან, ამ პერიოდს დაემთხვა, რომ სრულიად შემთხვევით, ჩემს ცხოვრებაში გამოჩნდა ულტრაბგერითი დიაგნოსტიკა. მაშინ ეს საქართველოში სრულიად ახალი სიტყვა იყო და შესაბამისად, სპეციალისტების დეფიციტი იყო. სრულიად შემთხვევით მოვხვდი ამ ტალღაში და უკვე თხუთმეტი წელია, ამ საქმით ვარ დაკავებული.

– ასეთი ბუნების ადამიანები, შემოქმედები ვერ თმობენ ხოლმე სცენას მეცნიერული სამუშაოს გამო.

– მართლა ძალიან მწყდება გული ბევრ რამეზე. ისეთი დაკავებული ვარ, დილიდან გვიან საღამომდე სამსახურში ვარ და ვერ ვახერხებ, ამ მიმართულებითაც გავაკეთო რაღაც. გვანცას სულ ვეხვეწები, შენ დამეხმარე-მეთქი და მაინცდამაინც დიდ ინიციატივას არ იჩენს.

გვანცა: დახმარებაში გეტყვი, რა იგულისხმება. წლების წინ ჩავწერეთ დედას სიმღერა, რომლის განახლებაცაა საჭირო და ამ სიმღერით მოხდება დედას რეინკარნაცია ქართულ შოუ-ბიზნესში (იცინიან). ძალიან დიდი ნოსტალგია აქვს და მესმის ეს. იმ პერიოდის ნაცნობები რომ ხვდებიან, სულ სთხოვენ, რამე დაგვიწერე, რაღაც გავაკეთოთ ერთადო.

ნატა: გიორგი ცაბაძეს აქვს ორი სიმღერა დაწერილი ჩემს ლექსზე. ბატონმა გიორგიმ სულ შემთხვევით წაიკითხა ჩემი ლექსები ერთ-ერთ ჟურნალში და სიმღერაში გამოიყენა.

გვანცა: ოღონდ არ ჰკითხო, რომელ ჟურნალში და რომელ წელსო. ძალიან დიდი ხნის წინ იყო. (იცინიან).

ნატა: სტუდენტი ვიყავი მაშინ და ჩემი ლექსები პირველად ჟურნალ „დროშაში” დაიბეჭდა. ამ სიმღერებს, სხვათა შორის, ბატონი გიორგი თვითონ ასრულებდა. ერთხელაც მეგობარი მირეკავს და მეუბნება, მგონი, შენს ლექსზე იმღერა ცაბაძემ სიმღერაო. რა თქმა უნდა, არ დავიჯერე. მეორე დილით სპეციალურად დავრჩი სახლში, „მოამბე” დილით მეორდებოდა და ვუყურე, როგორ მღეროდა ის ჩემს ლექსზე. მერე დავურეკე, ვისაუბრეთ, კონცერტზე დამპატიჟა. კონცერტის დროს სცენაზე ამიყვანა, გამომაცხადა, როგორც თანაავტორი და ვიყავი უბედნიერესი. ამის შემდეგ ხშირად ვხვდებოდით ერთმანეთს. ახალ სიმღერაზე დავიწყეთ მუშაობა და ამ დროს გარდაიცვალა.

– ბევრს აქვს თქვენი სიმღერები ნამღერი?

– კი, ძალიან ბევრს – გია მაჭარაშვილს, ეკა კვალიაშვილს, ია ჩანტლაძეს, მამუკა ონაშვილს... იმ პერიოდში თუკი ვინმე მღეროდა, ყველას ჰქონდა ერთი სიმღერა.

– გვანცა, შენ ძალიან სასიამოვნო გარემოში გაზრდილხარ.

გვანცა: ის, რომ დედა შემოქმედია, ძალიან დამეხმარა იმაში, რომ ჩემი ნიჭი – ხმამაღლა ნათქვამია, პოტენციალი მაქსიმალურად გამომევლინა. იგივე, წერის თვალსაზრისით. ბავშვობიდანვე რომ განმესაზღვრა დედა, ბებია, მამიდა ექიმები არიან და მეც ექიმი უნდა გავხდე-მეთქი შეიძლება, არც დღიურებისა და ჩანახატების წერა დამეწყო. დედა ყოველთვის იყო ჩემი გულშემატკივარი, სულ მიჩენდა მუხტს.

ნატა: ყველა დედა შვილში რაღაც პოტენციალს ხედავს. თავიდანვე ვიცოდი, რომ ჟურნალისტი იქნებოდა. ოთხი წლის იყო, კითხვა რომ ისწავლა და გაზეთების წაკითხვა დაიწყო. „კომუნისტს” და რაღაც ეგეთ გაზეთებს კითხულობდა.

გვანცა: სტუმრები რომ მოდიოდნენ, დატანჯული ვიყავი, სულ გაზეთებს მაკითხებდნენ (იცინიან).

ნატა: ნომერი ჰქონდა, ვიღაც რომ მოდიოდა, აუცილებლად უნდა წაეკითხა გაზეთი. ერთხელ, ძალიან სასაცილო იყო, სტუმრები გვყავდა და რატომღაც, არავის გაახსენდა, მისთვის გაზეთის წაკითხვა ეთხოვა. გვანცა კი თურმე გამზადებული, გაზეთით ხელში ზის და ელოდება როდის მოვა მისი დრო. რეფლექსურად, სულ მზად იყო (იცინიან). მეცხრე კლასის შემდეგ ზურა ოშხნელის სატელევიზიო სკოლაში შევიყვანე, ძალიან საჭირო განათლება მიიღო. მერე „დუბლიორში” ვთხოვე, წასულიყო. დილით სკოლაში იყო ან ეძინა და ეს პროექტი არ ჰქონდა ნანახი. ერთ დღესაც გავაცდენინე სკოლა და ვაყურებინე. თუმცა, დიდი აღფრთოვანება არ გამოუხატავს.

გვანცა: ბევრ რამეში დამეხმარა ის, რომ დედა გაცილებით თამამია გადაწყვეტილებებში ვიდრე მე. ამიტომ მეც სულ თავისკენ მექაჩებოდა, ეს გავაკეთოთ, ის გავაკეთოთო. უფრო ინიციატივიანია.

ნატა: სულ ვეჭიდავები. თავიდან განსაკუთრებით. ახლა გამექცა და რაღაც-რაღაცეები ვერ მოვასწარი. მაგალითად, მართვის მოწმობა არ აქვს, თავს ვერ აბამს. არადა, ჩემს ხელში უკვე ორი ექნებოდა. „მის საქართველოზე“ სულ ძალით გავიყვანე, მართლა ძალიან ვეცადე. ჩემმა ქმარმა რომ გაიგო, გვანცა უკვე ფინალში იყო გასული. სულ ხუმრობდა, ისე უნდა გვანცა „მის საქართველოზე” გავიდეს, რომ მის მაგივრად გავაო (იცინიან).

– ანუ, მაინც უჯერებ თუ ნებდები?

– არა, ხშირად ჯიუტობს, ყოველთვის არ გამომდის. ასეთი დამყოლიც არ არის.

გვანცა: ძალიან მაგარი ინტუიცია აქვს და ეს სულ მახსოვს. „მის საქართველოზე” გასვლა აზრადაც არ მომივიდოდა. გულახდილად ვამბობდი, რომ ეს იყო გოიმობა, მაგრამ მერე გავედი და აზრი შემეცვალა.

– თქვენი ოცნებების განხორციელებას გვანცაში ხომ არ ახდენთ?

ნატა: ალბათ. როდესაც რაღაცას ვეუბნები, მიტრიალდება და მპასუხობს – დედა, მე ნატა არ ვარ, მე მე ვარ! ბევრი რაღაც, რაზეც მიფიქრია, მიოცნებია, მინდა, გვანცამ მაინც განახორციელოს. ტელევიზიაშიც მქონდა რაღაც მომენტები, „ალიონში” რუბრიკის წამყვანობაზე იყო ლაპარაკი, მაგრამ იმის გამო, რომ სამსახური და შვილები მყავდა, ეს ვერ შევძელი. მიხარია, რომ ჩემი ოცნებების რეალიზება, მან მოახდინა. კიდევ ბევრი რაღაც მინდოდა თუ მინდა კიდევ.

– შენ რა გერჩივნა, დედა სცენაზე თუ იმ საქმეში, რასაც ახლა აკეთებს?

გვანცა: ახლა რომ ვფიქრობ, დედა მირჩევნია და მომწონს იმ საქმეში, რომელშიც დღეს ძალიან წარმატებულია.

ნატა: სადაც ხარ, იქ უნდა იყო ძალიან მაგარი... სულ რაღაცას ვფიქრობ, გეგმები მაქვს, რაღაცეების გაკეთება მინდა. ხან ვიღაც თხოვდება, ოჯახში ძალიან დიდი მოვლენები ხდება, მაგრამ ერთ პატარა საღამოს, აუცილებლად გავაკეთებ. ექიმების კონცერტები რომ ტარდება ხოლმე, გიჟივით გავრბივარ. მგონია, სტუდენტობა ბრუნდება და ისევ იქ ვართ, საიდანაც დავიწყეთ.

– გვანცა როგორი გოგო იყო, ხომ არ გაწვალებდათ?

– არა. ეს დაბადებიდან ანგელოზი იყო. ვერც გაიგებდი, სახლში თუ იყო. აქეთ დაგაწყნარებდა თუ ავად გახდებოდა – დედა, არ ინერვიულო, ახლავე დამიწევს სიცხეო. ერთხელ თერმომეტრი უდევს და ვუთხარი, ახლა რომ კიდევ ორმოცი გქონდეს სიცხე, გავგიჟდები-მეთქი, ცოტა ხანში მაწვდის თერთმომეტრს და მეუბნება, არ გაგიჟდე, გთხოვო. არ ყოფილა შემთხვევა, სადმე გაფრთხილების გარეშე წასულიყო და რამე არ გვცოდნოდა. ერთადერთი, ბუნებრივია, გათხოვებაზე ვინერვიულეთ, ისიც სანამ ვახოს გავიცნობდით.

– მოკლედ, ერთი საღამო გვანცაზეა, რომელსაც თვითონვე გააშუქებს.

გვანცა: აუცილებლად გავაკეთებთ.