რამდენიმე თვეა, რაც ეროვნულ კინოცენტრს თაკო ტატიშვილი ხელმძღვანელობს. ის ამ თანამდებობაზე ლონდონის საკონსულტაციო კომპანია „ბოპ კონსალტინგიდან“ მოხვდა, სადაც ევროპული კინოს ცნობილ პროდიუსერებთან უწევდა მუშაობა. 29 წლის თაკო ძალიან ხალისიანი, აქტიური და კომუნიკაბელური ადამიანია, უყვარს რისკი და თავგადასავლები. რას მოუტანს თანამედროვე ქართულ კინოს თაკო ტატიშვილის ამბიციური გეგმები, ამას დრო გვიჩვენებს, მანამდე კი ჩვენ ეროვნული კინოცენტრის ახალი შეფის წარდგენას შევეცდებით, რომელიც დღეს ქართული კინოს პოპულარიზაციის სტრატეგიას გეგმავს.


თაკო ტატიშვილი: ამ სამსახურში რამდენიმე თვის წინ მოვხვდი არცთუ ისე შორიდან. ბოლო რვა წელია, რაც კინოსთან ვარ დაკავშირებული. მაშინაც კი, როცა უცხოეთში ვცხოვრობდი, ეროვნულ კინოცენტრთან მქონდა ურთიერთობა კონსულტანტის რანგში. მე ვარ ერთ-ერთი თანაავტორი ეროვნული კინოცენტრის სტრატეგიისა, რომელიც მოიცავს 2010-2012 წლებს. შემოთავაზება კინოცენტრის დირექტორობაზე მივიღე კულტურის მინისტრისგან. მაშინ ვცხოვრობდი ლონდონში და ლონდონის უნივერსიტეტში დავიცავი მაგისტრის წოდება კინო-ტელესაპროდიუსერო განხრით. მაგისტრატურის დამთავრების შემდეგ მუშაობა დავიწყე საკონსულტაციო ორგანიზაციაში „ბოპ კონსალტინგ,” რომელიც სხვადასხვა ორგანიზაციებს კონსულტაციებს უწევდა და ბიზნესდაგეგმარებას უკეთებდა, თუ როგორ შეიძლება გააუმჯობესონ თავიანთი ბიზნესი კულტურის სფეროში. საქმე მქონდა სტრატეგიასთან, ციფრებთან, ჩემი პროექტების კლიენტები კი საკმაოდ ცნობილი კომპანიები იყვნენ.

– ჩვენს კულტურის მინისტრს ხომ არ გასჭირვებია თქვენი „გადმობირება” ლონდონიდან?

– არა, რადგან, ჩავთვალე, რომ ძალიან საინტერესო წინადადება იყო. მოლაპარაკებები ერთი თვე გაგრძელდა და მე ჩამოვედი თბილისში. ეს ისეთი დინამიკური სფეროა, რომელშიც არასდროს არაფერი არ მეორდება. მე მომწონს ისეთი საქმეების კეთება, რომელიც რთულია, აზარტული და ცოცხალი, რუტინულ საქმეს ვერასდროს გავაკეთებ. მაქვს ამბიცია, რომ საქმე ვაკეთო, – მიყვარს სიახლეები, საქმიანი თავგადასავლები, რისკი..

– ქართულ კინოსთან დიდი კავშირი მაქვსო, თქვით. თქვენი შრომითი ბიოგრაფია სად და როგორ დაიწყო?

– როგორც კი ჯავახიშვილის უნივერსიტეტის სამართალმცოდნეობის ფაკულტეტი დავამთავრე, მუშაობა დავიწყე ჰოლდინგ „ი-მედიაში“ იურისტად, მაშინ ეს კომპანია ახალი შექმნილი იყო. მე, როგორც იურისტს, ჩამაბარეს რადიო „იმედი“ და სტუდია „აუდიენცია”. ექვს თვეში გადავედი სტუდია „აუდიენციის” კომერციულ დირექტორად, სადაც ვიმუშავე ორი წელი. მერე აზერბაიჯანელ და სომეხ კოლეგებთან „ერთად დავაარსეთ არასამთავრობო ორგანიზაცია – „დამოუკიდებელ კინემატოგრაფისტთა ასოციაცია“, ვატარებდით ტრენინგებს კინოს სფეროში. ჩვენ მოვიპოვეთ შვეიცარიის სააგენტოს გრანტი. ამ კავშირის ეგიდით თბილისში ჩამოვიყვანეთ ისეთი ცნობილი პროდიუსერი, როგორიც არის ჩედომირ კოლარი, ბრიტანელი სცენარისტი კლერ დონსი, რომელიც თავის დროზე კონსულტაციას უწევდა ფილმს „ერთხელ ამერიკაში”. ამ კონსულტანტების დახმარებით ვამუშავებდით პროექტებს ქართველ, სომეხ და აზერბაიჯანელ კინემატოგრაფისტებთან ერთად, ერთ-ერთი ასეთი პროექტი, აზერბაიჯანულ-ქართული ფილმი – „პოლიციის განყოფილება”, უკვე დასრულებულია.

– ქართულ კინოს ეშველება რამე?

– პერსპექტივა ქართულ კინოს ნამდვილად კარგი აქვს. ის ტენდენციები, რაც დღეს არსებობს, მიუთითებს იმაზე, რომ ქართული კინო აუცილებლად წინ წამოიწევს. ბოლო პერიოდში გაჩნდა ძალიან ბევრი საინტერესო ფილმი, მაგალითად, ლევან კოღუაშვილის „ქუჩის დღეები”, რომელიც კინოცენტრის დაფინანსებით არის გადაღებული, როტერდამის კინოფესტივალის მთავარ კონკურსში მოხვდა. ეს ქართული კინოს ძალიან დიდი წარმატებაა, იგივე ფილმი საკმაოდ კარგად გაიყიდა ამერიკასა და კანადაში. გიორგი ოვაშვილის „გაღმა ნაპირმა” ოცდაათზე მეტი ფესტივალი მოიარა, იყო კანის სპეციალურ ჩვენებებში, მიიღო უამრავი პრიზი. წარმატებული აღმოჩნდა რუსიკო პირველის ფილმი „სუსა” და ოთარ იოსელიანის „შანტრაბა.”

– თქვენ ტატიშვილების დიდი „სამედიცინო ოჯახის“ წარმომადგენელი ხართ, საგვარეულო დინასტიას რატომ უღალატეთ?

– ოო, ეს თემა ჩვენი ოჯახისთვის ძალიან მნიშვნელოვანი იყო. მე არ მინდოდა, რომ დავრჩენილიყავი ჩემი ოჯახის წინა თაობის ექიმების ჩრდილში, თან, არასდროს მომდომებია ექიმობა. ეს ის პროფესიაა, რომელიც შინაგანად უნდა გინდოდეს. თუმცა მედიცინისგან არც მე ვარ შორს – უდიპლომო ექიმი ვარ. დედაჩემი ყველგან და ყოველთვის მატანდა ხოლმე საველე აფთიაქს და ინგლისში ჩემი რომელიმე მეგობარი რომ გაცივდებოდა, წამალზე ჩემთან მორბოდნენ, კონსულტაციაზე კი დედაჩემს ვურეკავდით ყველა ერთად (იცინის). ამის გამო ერთ ხალისიან ისტორიაშიც გავეხვიე: როცა არასამთავრობო ასოციაციაში ვმუშაობდი, თბილისში ჩამოყვანილი გვყავდა შვეიცარიელი პროდიუსერი ლუჩიანო გლორი, რომელსაც ხშირად უჩნდებოდა პრობლემები ჯანმრთელობასთან დაკავშირებით. დედაჩემი ტელეფონზე იყო ჩამოკიდებული და მუდმივად ლუჩიანოს ჯანმრთელობის დეტალებს განიხილავდა. ბოლოს თქვა ლუჩიანომ: ჩემს ქვეყანში სამი თვე მაინც უნდა ელოდო რიგს, რომ ექიმმა მიგიღოს, რა კარგია საქართველოში, ერთს გადარეკავ და ყველა ჯურის ექიმის კონსულტაცია გამოწერილი გაქვსო (იცინის). ჩემს ოჯახში არაექიმი მხოლოდ ორნი ვართ – მე და ჩემი დეიდაშვილი დათო საყვარელიძე, რომელიც დღეს მთავარი პროკურორის პირველი მოადგილეა. მხოლოდ ჩვენ ორმა დავარღვიეთ ოჯახური ტრადიცია, ყველას ეგონა, რომ გურამ ტატიშვილი, რომელიც ჩვენი ოჯახის ბურჯია, ჩემს გადაწყვეტილებას გააპროტესტებდა, მაგრამ, როცა ბაბუამ თქვა, ჩემმა პირველმა შვილიშვილმა ის საქმე უნდა აკეთოს, რაც უნდაო, ჩემი გადაწყვეტილება არავის აღარ გაუპროტესტებია და ყველა ჩემს მომხრეთა ბანაკში გადმობარგდა. ახლა ბებიაჩემისთვის და ბაბუაჩემისთვის ეროვნული კინოცენტრი ძალიან აქტუალური თემაა, ბებია თავის პედიატრ მეგობრებთან ერთად განიხილავს ხოლმე კულტურის ბლოკს (იცინის), დათოს კიდევ უფრო ცუდად ჰქონდა საქმე, მე კი, როგორც ჯიუტს, უფრო ადვილად შემეშვა ოჯახი, ვიდრე დათოს (იცინის).

– როგორც ჩანს, პროკურორისა და კინომენეჯერის ალიანსი შედგა.

– შედგა და მერე როგორ (იცინის). კინო და პროკურატურა ჯერჯერობით არ გადაკვეთილა, მერე – ვნახოთ. როცა კინოცენტრში აღარ ვიმუშავებ და კერძო საპროდიუსერო ცენტრს გავაკეთებ, ალბათ, დეტექტივის გადაღებაც მომინდება და დათოს სახით, გამოცდილ კონსულტანტს იოლად მოვძებნი. ამ ეტაპზე პროფესიულ ცხოვრებაში ზღვარს ვიცავთ: არც დათო ინტერესდება ჩემი სამსახურის დეტალებით და არც მე – მისით. თუმცა, ჩვენ ორივე დედისერთები ვართ, ერთად გავიზარდეთ და ერთმანეთის გარეშე გაძლება ახლაც ძალიან გვიჭირს, რაც, პრაქტიკულად, არც ხდება. იმ დროსაც კი, როცა მე ლონდონში და ლოს-ანჯელესში ვსწავლობდი, დათოსთან ისეთი აქტიური ურთიერთობა მქონდა, თითქოს ერთ ქალაქში ვცხოვრობდით. 14 წლის ვიყავი, როცა გაცვლითი პროგრამით წავედი ლოს-ანჯელესში.

– ჰოლივუდის ცენტრში ცხოვრებას უკვალოდ არ ჩაუვლია?

– მაშინ არ ვფიქრობდი იმაზე, რომ ცხოვრებას კინოს დავუკავშირებდი. მახსოვს, ჰოლივუდში ვაგროვებდი კინოსთან დაკავშირებულ აპლიკაციებს, რომლებიც ძალიან მომწონდა. ერთხელ, როცა თბილისში ჩამოსულმა მამას ვუთხარი, კინოს სფეროში იურისტად მუშაობა მინდა-მეთქი, მამამ შეიცხადა და მითხრა: რა დროს კინოა, კინო და თამაში არ გვინდა, აქ სად უნდა იმუშაოო (იცინის). ამის მიუხედავად, მე, როგორც საკმაოდ დამოუკიდებელმა ბავშვმა, ამერიკულ გარემოსთან შეჩვევაც მოვახერხე და მერე მოგვიანებით არც ლონდონსა და ოქსფორდში გამჭირვებია ცხოვრება. მქონდა შანსი, რომ იქ საკმაოდ საინტერესო შემოთავაზებებზე დავთანხმებულიყავი, მაგრამ ჩემს მშობლებს ერთადერთი შვილის დიდხანს შორს გაშვება გაუჭირდათ, თუმცა, ახლა დარწმუნებული ვარ, მამაჩემი ცოცხალი რომ იყოს, ძალიან მოეწონებოდა ის, რასაც დღეს ვაკეთებ.

– ლონდონში და ლოს-ანჯელესში ცხოვრების დროს ცნობილ კინოსახეებს არ შეხვედრიხართ? მით უმეტეს, რომ ამ სფეროში გიხდებოდათ თურმე საქმიანობა.

– მე ადამიანების იმ წრეს მივეკუთვნები, ვისაც არ უყვარს არაფრისგან სენსაციების შექმნა. ყველა ნორმალური ადამიანი იმითაა საინტერესო, რომ მათი პოპულარობის მიღმა ბევრი საინტერესო რამ დგას. მე შევხვედრივარ ევა გრინს, მაგრამ ეს იყო ჩვეულებრივი სამუშაო რეჟიმის შეხვედრები და მეტი არაფერი. შარშან კანში ვიყავი წასული ჩემს პირად საქმეებზე, სადაც შევხვდი მერილ სტრიპს. ლონდონში ჩემი ყოფილი უფროსი მერილ სტრიპის მეგობარია და ჩვენ მისი მეშვეობით შევხვდით ერთმანეთს. მერილ სტრიპი ძალიან კომუნიკაბელური და თავმდაბალი ქალია.

– როგორც ჩანს, უცხოეთში ხშირად გიწევთ სიარული.

– ჩემი სამსახურიდან გამომდინარე, ძალიან ბევრს ვმოგზაურობ. მიყვარს მოგზაურობა, განსაკუთრებით, ისეთ ქალაქებში, სადაც არ ვარ ნამყოფი. უაზრო ბოდიალში ბევრი საინტერესო ადგილისთვის მიმიგნია. ყველაზე მეტად მაინც ლონდონი მიყვარს, იქ დიდხანს ვიცხოვრე და ამიტომაც არის ეს ქალაქი ჩემთვის ახლობელი. იქ „მინი-თბილისიც“ არსებობს, ქართული ჭორაობითა და ამბებით (იცინის). უცხოეთში მარტოც ხშირად დავდივარ, შემიძლია, საკუთარ თავს არაჩვეულებრივი პარტნიორობა გავუწიო. მარტო წიგნითა და მუსიკითაც კარგად ვერთობი, რეალური კომპანიონები ხშირად არც კი მჭირდება. ძალიან მიყვარს იოგა და გაჭიმვითი ვარჯიში, ცურვა და მეგობრებთან ერთად ყოფნა.

– პერსპექტიული საპატარძლოების სიას როდის უნდა გამოაკლდეთ?

– არ ვიცი (იცინის), ეტყობა, ჯერ არ დადგა ჩემს ცხოვრებაში მომენტი, რომ დაოჯახების გადაწყვეტილება მიმეღო, რადიკალურად არ ვუდგები ამ საკითხს და სულაც არ ვფიქრობ, რომ სამსახური და ოჯახი ერთმანეთს ხელს უშლის – როცა გინდა, ყველაფერს აკეთებ. მე ძალიან თავისუფალი ადამიანი ვარ საკუთარ არჩევანში და ამაში ყოველთვის ძალიან მიწყობდა ხელს ოჯახი. ჩემი არცთუ ხანგრძლივი სიცოცხლის განმავლობაში, არც ერთხელ არ შემშინებია ისეთ რისკზე წასვლის, სადაც ჩემი ქმედების თავისუფლება ჩემია. ეს შეგრძნება ჩემთვის იმდენად მნიშვნელოვანია, რომ ამაზე ვერაფრის გამო ვერ ვიტყვი უარს.

– მამაკაცებთან წუნია და პრეტენზიული ხომ არ ხართ?

– არა, არც მკაცრი ვარ და არც პრეტენზიული, მაგრამ, მამაკაცის შეფასების ჩემი კრიტერიუმი მაქვს – ეს არის ინტელექტი. ეს თემა ჩემს ოჯახში უკვე დიდი განხილვის თემაა. უფროსი თაობა მსუბუქად მიტევს, მაგრამ, ჯერჯერობით, მათ შემოტევებს იოლად ვიგერიებ (იცინის).