მუნჯის ენა დედამ იცის

გამომდინარე იმ ფაქტიდან, რომ კულტურის მინისტრი ბ-ნი რურუა კვლავ პოსტზეა, უნდა ვივარაუდოთ, რომ ხმებს ქ-ნი ნიჟარაძის გამინისტრების შესახებ ჯერჯერობით ახდენა არ უწერია, მაგრამ, რაკი „ეშმაკს არ სძინავს“, ადრე თუ გვიან, ყველა მოარული ამბავი სინამდვილედ იქცევა ხოლმე. თუმცა ამ ეტაპზე ქ-ნი ნიჟარაძე გვარწმუნებს, რომ ქართული კულტურა შესანიშნავ ხელებშია მოხვედრილი („შესანიშნავში“ ბ-ნი რურუას ხელები იგულისხმება) და სიცრუეს უწოდებს ხმებს საკუთარი გამინისტრების შესახებ (ეს მხოლოდ სიცილს იწვევსო). მეორე მხრივ, სავარაუდოდ, ამ ხმების გამგონეებსაც სიცილი წასკდათ და, ალბათ, იმიტომაც გადაამოწმეს ადრესატთან. თუმცა ისიცაა, თუკი ქ-ნი ქობალიას ეკონომიკის, ქ-ნი კალმახელიძის კი ციხეების მინისტრობა სავსებით მშვიდად აღიქმება, ვითომ ქ-ნი ნიჟარაძის გამინისტრება რატომღაა სასაცილო?!

სასაცილოა თუ სატირალი, რაკი გასულ კვირას ქ-ნი ქობალიას პოლიტიკური ბენეფისი შედგა (თითქმის ყველა პოლიტნიუსი მისი და მისი უწყების საქმიანობას ეძღვნებოდა), განსაკუთრებით საგრძნობი გახდა, რომ ქართულსა და მას შორის შავ კატას ჩაურბენია. მართალია, საქართველოს მთავრობას კარგად ესმის ქ-ნი ქობალიასი (სავარაუდოდ, პრინციპით, მუნჯის ენა დედამ იცისო), მაგრამ, რეალურად, მინისტრის საუბრიდან შინაარსის გამოტანა თითქმის შეუძლებელია: რადგან არც კავშირების ხმარება იცის და მისი მეტყველების კულტურა საყველპურო გრამატიკის ნორმებსაც კი არ ემორჩილება.

სავარაუდოდ, ამის მიზეზი ქ-ნი ქობალიას დასავლური განსწავლულობაა (და მერე რა, რომ მისი დიპლომი კვლავაც თვალით არ გვინახავს?!). ამიტომაც, იქნებ უპრიანიც იყოს, რომ საჯარო გამოსვლებისას ან, თუნდაც, მთავრობის სხდომებზე ინგლისურად ელაპარაკა: ჯერ ერთი, საქართველოს მოსახლეობის ყურებიც დაისვენებდა და, რაც მთავარია, მეორე მშობლიური (თუ უკვე პირველი არა) ენის დაუფლებაში ერთგვარ პრაქტიკასაც გავივლიდით.