არ მინდა, ზედმეტი პათეტიკა გამომივიდეს, მაგრამ, ქეთა ლორთქიფანიძე, რომელსაც ხუთი შვილი ჰყავს, კარიერისთვისაც იცლის და არაჩვეულებრივადაც გამოიყურება – ერთი სიტყვით, ნამდვილი გმირი დედაა. ქეთას უსაყვარლესი შვილები ახლა არდადეგებზე სხვადასხვა ადგილებში არიან „გადანაწილებული“, თუმცა, უმცროსები დედასთან ერთად არიან და ერთ დასვენებას ეს დიდი ოჯახი ერთად გეგმავს.


ქეთა ლორთქიფანიძე: სულ რამდენიმე დღეა, რაც გადაღებები დავამთავრე. ჯერჯერობით თბილისში ვარ. ჩემი ქმრის და მეუღლესთან ერთად ჩამოვიდა ჰოლანდიიდან და ჩემი ოჯახის წევრები, მათზე ვართ დამოკიდებული – სადაც ისინი მოისურვებენ დასვენებას, ჩვენც იქ დავისვენებთ. ალბათ, მოვახერხებთ და ყველა ერთად წავალთ. მართალია, ამ დროს სრული ქაოსია, მაგრამ, მაინც სასიამოვნოა. აგვისტოს ბოლოს, ალბათ, ხუთივე შვილს ციხისძირში წავიყვან, ბათუმში და ასეთ დიდ ქალაქებში ამ ასაკში მათი წაყვანა უაზრობად მიმაჩნია.

– მართლა ძალიან დიდი საქმეა, დღეს რომ ხუთ შვილს გააჩენ და თან ასე აქტიურად ცხოვრობ.

– სულ ვამბობ, რომ არაფერი განსაკუთრებული არ გამიკეთებია. არც ქართულ რეალობაშია ეს უცხო, მით უმეტეს, ჩემ გარშემო, ჩემს სამეგობროში, ძალიან ბევრია ისეთი ოჯახი, რომელსაც სამზე მეტი შვილი ჰყავს, მხოლოდ ერთ შვილზე აღარ ჩერდებიან – ამ მხრივ ჩვენი მენტალიტეტი, დამოკიდებულება ძალიან შეიცვალა.

– შენც ხომ არ იქეცი ვინმეს მაგალითად?

– არ მგონია. არ ვარ ის ფიგურა, ვინმესთვის მაგალითი გავხდე (იცინის). ისე, მთლად ჩემნაირ შემთხვევას ვერ იხსენებენ, სამი მაინც ყველასთვის მაქსიმუმია. თუმცა, მაინც ყველასთან დავდივარ და ვამბობ: ხალხო, სადაც სამი, იქ – ხუთი, სამის შემდეგ განსხვავება აღარ არის-მეთქი, მოვლის თვალსაზრისით ვამბობ – ეს უკვე ერთი და იგივეა. ერთი რამ მინდა, ვთქვა: ჩემი შვილების სკოლაში ძალიან ბევრი მრავალშვილიანი ოჯახია, შვიდშვილიანი, თორმეტ, ცამეტშვილიანი ოჯახებიც კია. მრავალშვილიან მშობლებს რომ ჰკითხოთ, ყველა ერთსა და იმავეს ამბობს: ასეთ ოჯახებში ყველას თავისი ადგილი, ფუნქცია აქვს, უფრო დამოუკიდებლები არიან და ქაოსი ნაკლებადაა. მიყოლებული ბავშვები თავიდან ძალიან რთული გასაზრდელები არიან, მაგრამ მერე ყველაფერი იოლდება. ჩემს სესილსა და თეოდორეს შორის მხოლოდ, ერთი წელია სხვაობა. თუ ერთ-ერთი სახლში არ არის, მეორე ძალიან მოწყენილია – ელოდება. ერთად მშვენივრად თამაშობენ, მეც ხელს არ მიშლიან, უფრო მხიარულად იზრდებიან, გაცილებით მეგობრულები არიან. მრავალშვილიან ოჯახში გაზრდილი ბავშვი უფრო გამტანია. ძალიან რთულია, თავი გაიტანო ოთხ, შვიდ და ათ დედმამიშვილთან, დიდია კონკურენცია, რასაც ისინი ბავშვობიდანვე ეჩვევიან. ასეთ ბავშვებს გაცილებით უფრო უადვილდებათ გარე სამყაროსთან შეგუება და პრობლემებთან გამკლავება, ვიდრე დედისერთა ბავშვებს.

– შენთვის არ არის რთული ამდენი შვილის გაზრდა?

– რა თქმა უნდა, ეს უდიდესი შრომაა. ერთი ძალიან ბედნიერი მომენტი მაქვს, ღამეს არ ვათენებ – ამ მხრივ ყველა შვილი უზომოდ კეთილი იყო ჩემ მიმართ და ღამეები არ მათენებინეს. ბევრისგან მსმენია, შენ ღამე არ გაგითენებია და იმიტომ ლაპარაკობ ასე, არ იცი, რას ნიშნავს თვეობით უძილობაო. შეიძლება, არ ვიცი, თავს ვერ დავდებ, რომ ამასაც გავუძლებდი, მაგრამ, არ მგონია, ეს ყოფილიყო დაბრკოლება.

– ხუთი ორსულობის შემდეგ ფორმაში ჩადგომა როგორ მოახერხე?

– ხუთი ორსულობის შემდეგ ერთ რამეს მივხვდი – ძალიან მიხდება ორსულობის შემდგომი პერიოდი, ყოველ შემთხვევაში, ასე მგონია. ბოლო სამი ორსულობა მივაყოლე. ზუსტად ამას წინათ ვამბობდი, „შუა ქალაქში” მუშაობის პერიოდში ყველა სერიაში ორსულად ვარ-მეთქი. მუშაობა რომ დავიწყე, ექვსი თვის ფეხმძიმე ვიყავი. ბავშვი პირველ ნოემბერს გავაჩინე და შვიდში „იმედი” დაიხურა. გაზაფხულზე რომ გამოვედით და მუშაობა დავიწყეთ, ისევ ფეხმძიმედ ვიყავი. სულ ასე აეწყო.

– ეს პრობლემა არ იყო?

– რა თქმა უნდა, შეიძლებოდა, ეს ყველაფერი სერიოზული პრობლემა ყოფილიყო ჩემი კარიერისთვის და სულ ვამბობ ამას – უდიდეს მადლობას ვუხდი „ღამის შოუს” სტუდიას გვერდში დგომისთვის. როდესაც იმ უსაშინლესი ქასთინგის მერე იმ ცხრა ადამიანში აღმოვჩნდი, რომლებიც სერიალში დაამტკიცეს, ძალიან რთული იყო ჩემთვის იმის გამხელა რომ ორსულად ვიყავი. ტრაგედია იყო ის დღე ჩემთვის, მართლა ოცდაათი სიცოცხლე გავათავე, სანამ დათო გოგიჩაიშვილთან შევიდოდი და ვეტყოდი – ბატონო დავით, ფეხმძიმედ ვარ-მეთქი. ნამდვილად არ ვიცოდი, რა პასუხს მივიღებდი მისგან, შესაძლოა, უარიც ეთქვა. დათოს კარგი ადამიანობის გამო და იმის გამოც, რომ სწორედ იმ პერიოდში მისი ცოლიც ფეხმძიმობის იმავე პერიოდში იმყოფებოდა, საუბარი პირდაპირ ამ თემით გაგრძელდა: ჩემი ცოლიც ფეხმძიმედაა და წელი გტკივა ხოლმეო? – ეს რომ მკითხა უკვე მივხვდი, რომ ყველაფერი კარგად იყო და ჩვენი დიალოგიც ამ თემით ამოიწურა. უბედნიერესი გამოვედი იქიდან, ფეხს არ ვდგამდი მიწაზე.

– ფორმაში ჩადგომაზე ვსაუბრობდით.

– ყველაზე მეტად ფორმაში ჩადგომა ბოლო ორსულობის შემდეგ გამიჭირდა, რადგან, ძალიან რთული პერიოდი მქონდა – თითქმის მთელი ფეხმძიმობის პერიოდი ვიწექი. ამიტომ პასიური და ცოტა დეპრესიულიც კი გავხდი. უფრო სწორად დეპრესიული იმის გამო კი არ ვიყავი, რომ სახლში ყოფნა მიწევდა, პირიქით, მსიამოვნებდა სახლში, ჩემი შვილების გარემოცვაში ყოფნა. მათ ყველა ახალ ნიუანსს შენ პირველი რომ ხედავ და იგებ და ძიძა არ გიყვება – ეს უდიდესი ბედნიერებაა. ამას მართლა ვერაფერი შეედრება, ვერანაირი პრემიერა, ვერანაირი ფილმი და სერიალი ამას ვერ შეცვლის. მაგრამ, მეორე მომენტიცაა – სულ ასე ყოფნა წარმოუდგენელია. თან, ჩემი უფროსი შვილები ამას ძალიან განიცდიდნენ.

– რამხელები არიან უფროსები?

– თომა 14 წლისაა, ნინო 10-ის ხდება, სულ პატარა კი ჯერ ხუთი თვის არ არის. მივხვდი, მათთვის აუცილებელია, რომ დედა იყოს ისეთი, როგორიც მათ გაიცნეს, აღიქვეს და შეიყვარეს.

– ერთ ფილმში შონ კონერზე ამბობენ, 60 წლისაა და მაინც საყვარლების როლები აქვს, მე კი 40 წლის ქალი ვარ და უკვე ბებიას ვთამაშობო. მიუხედავად იმისა, რომ ხუთი შვილის დედა ხარ, სულ გაუთხოვარ, მოფლირტავე, „მოთინეიჯერო” ტიპაჟებს თამაშობ. არადა, თითქოს ამ მხრივ მამაკაცებს უფრო უმართლებთ.

– (იცინის) ერთ ამბავს მოგიყვებით: უკვე ორი შვილის დედა ვიყავი, პრემიერას ვთამაშობ თეატრში, მთელ ამბებში ვარ. მაშინ ქუთაისში ვცხოვრობდი და ქუთაისის თეატრში ვთამაშობდი. ახალ ნაქირავებ ბინაში ვიყავი, სადაც გაზის მრიცხველი უნდა დაეყენებინათ. მოვიდა ხელოსანი, კარს ვუღებ და მეუბნება: ბიძია, სად არიან მშობლები, დაუძახეო. ძალიან აგრესიულად შემოვიდა, თუ არ არიან, ტყუილად რად მომიყვანეთო. იმდენი ხანი ვუმტკიცებდი იმ კაცს, რომ დიდი ადამიანი ვარ და სკოლაში არ ვსწავლობ, არ იცი. საშინლად გავბრაზდი. ერთი პერიოდი სერიოზულად მქონდა იმის პრობლემა, რომ ვიღაცას ზრდასრულ ადამიანად აღვექვი. ბანკში მქონდა საქმე თუ სადღაც სხვაგან, სულ „გოგონასა და „შვილოს“ მეძახდნენ. მეცხრე-მეათეკლასელის იმიჯიდან, რომ ვერ გამოვდიოდი – ეს ძალიან მაწუხებდა. თუმცა, ახლა ვერ ვიტყვი, რომ ეს არ მსიამოვნებს. ყველა ქალს უხარია, რომ პატარა შეხედულება აქვს.

– დროს როგორ ანაწილებ? აი, ახლა ჩემთან რომ ზიხარ და მესაუბრები, ამის დრო როგორ გამოძებნე?

– არ ვიცი, რაღაცნაირად ვანაწილებ. მეხმარებიან კიდეც – პატარებთან დედაა, თან, სულ ვამბობ: რაც უფრო ცოტა საქმე მაქვს, მით უფრო არ მაქვს დრო და ყველგან მეჩქარება. როცა პირიქით არის, მაშინ უფრო ვანაწილებ დროს, უფრო მობილიზებული ვარ. ძალიან მეხმარებიან მეუღლეც, დედაც, მამაც.

– ვიცი, რომ უფროსებს და უმცროსებს სხვადასხვა მამა ჰყავთ. ერთმანეთთან როგორი ურთიერთობა აქვთ?

– არაჩვეულებრივი. ამის პრობლემა ოჯახში საერთოდ არ გვაქვს. ეჭვიანობის მომენტები ნაკლებად აქვთ. უფროსები უკვე იმხელები არიან, რომ, პირიქით, მზრუნველობითი დამოკიდებულება გაუჩნდათ პატარების მიმართ. უფროს ბიჭს ისე გაუხარდა, სამი დის შემდეგ ბიჭი რომ გაჩნდა, უბედნიერესი იყო. სულ მეკითხებოდა „დედა, ხომ ნამდვილად ბიჭია?!“ რაც შეეხება პატარებს, მესამეს მეოთხეზე ოდნავი ეჭვიანობა ჰქონდა, მაგრამ, აი, მეხუთე რომ გაჩნდა, უკვე გადაუარა ეჭვიანობამ. აბსოლუტურად განსხვავდებიან ერთმანეთისგან, სრულიად სხვადასხვა პიროვნებები არიან თავიანთი ხასიათით. აქედან გამომდინარე, ინდივიდუალურ მიდგომას ითხოვენ. თუმცა, ამ ყველაფრისგან პრობლემას არ ვქმნით, ბუნებრივად მიმდინარეობს პროცესები.

– მეუღლესთვის არ არის ძნელი ხუთი შვილის გარემოში ცხოვრება?

– ძალიან კარგი მამაა, იშვიათად კარგი. ჩემს სამეგობროში ვისაც არ უნდა ჰკითხოთ, ყველა გეტყვით, რომ ზაზა იდეალური მამა და მეუღლეა. შემიძლია, ყველა ბავშვი ვანდო, ჩავაბარო და თამამად წავიდე სხვა ქვეყანაში, სრულიად მშვიდად ვიქნები. ხშირად არ ვარ სახლში, ხანდახან დილით ადრე გავდივარ და გვიან ღამით ვბრუნდები და ზაზაა ბავშვებთან. ის ჩემზე გაცილებით წესრიგის მოყვარულია. მაგალითად, მე, შემიძლია, გადავაცილო და ბავშვები გვიან დავაძინო, თუკი მათ ასე სურთ, მაგრამ თუ ზაზა სახლშია, ეს წარმოუდგენელია. გვიწევს წესრიგის შეგუება, მათ შორის – მეც (იცინის).

– კიდევ ფიქრობთ შვილზე?

– სამწუხაროდ ვეღარ, თუმცა, ვაღიარებ, მართლა მინდოდა კიდევ შვილი – შვიდ შვილზე ვოცნებობდი. მაგრამ, სამი საკეისროს შემდეგ შვილის გაჩენა აღარ შეიძლება. თავსაც უნდა გავუფრთხილდე – შვილებს გაზრდა უნდათ. ორწლიანი შუალედები მაინც იყო საჭირო, მაგრამ, მართლა ვერ მივხვდი, რომ რაღაც რისკზე მივდიოდი. განწყობას ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს – ამაში დავრწმუნდი. ბოლო ფეხმძიმობაზე ისე შემაშინეს და, შიშის მიზეზებიც მქონდა, საშინლად დავიძაბე. მაგრამ, არსებობს ასეთი არაჩვეულებრივი ადამიანი, ექიმი მამუკა ნემსაძე, რომელმაც ისეთი შემართებით გამომიშვა რვა თვის ფეხმძიმე, რომ, მივხვდი, საშიში აღარაფერი იყო.

– ბავშვებთან როგორი ხარ?

– გააჩნია, რომელთან და რა დროს. ზოგჯერ მკაცრი ვარ, ზოგჯერ – მეგობრული. არ მომწონს ხოლმე, როდესაც ამბობენ, ჩემი შვილის მეგობარი ვარ, ჩვენ მეგობრები ვართო... რატომ? მე დედა ვარ და ეს ყველაფერს მოიცავს – მეგობარ ადამიანსაც, მზრუნველსაც, მკაცრსაც, ავსაც, ადამიანს, რომელიც მთელი ცხოვრება გიფრთხილდება და გიცავს. გააჩნია სიტუაციას და იმ სიტუაციის ადეკვატური ვარ. ერთი მინუსი მაქვს: როდესაც საშინლად ვიღლები, რაც ძალიან იშვიათად ხდება, ვგრძნობ, რომ მხოლოდ დაწოლა თუ მიშველის და იმის თავიც არ მაქვს, დავიძინო, აი, მაშინ ვხდები ავი. ამ დროს საკუთარი თავი მეზიზღება. სხვა შემთხვევებში არ ვწუწუნებ, ყველაფრის დრო მრჩება, დავდივარ ყველგან, სადაც მინდა, ასე თუ ისე, დამტოვებელსაც ყოველთვის ვპოულობ. თუ სადმე ერთად მივდივართ, მაშინ არის საგიჟეთი – დილის 11 საათიდან რომ ვიწყებთ მზადებას, ვთქვათ, ზოოპარკში წასასვლელად, 5 საათისთვის გავდივართ, მერე ან წვიმს, ან რაღაც ხდება და უკან ვბრუნდებით.