საპარლამენტო გამოცდილება

მიუხედავად სიცხე-ხვატისა, თბილისის ახალი საკრებულო, ერთი მხრივ, ნაყოფიერი მუშაობის ხასიათზეცაა და, მეორე მხრივ, ოპოზიციური ნიშნით მოხვედრილი დეპუტატებიც დაპირებისამებრ ენერგიულად გამოიყურებიან. თუმცა ყველაფერი მაინც ძველებურად, ანუ ხელისუფლება-ოპოზიციის ჯერ კიდევ 2008 წლის მოწვევის პარლამენტში დანერგილი პრაქტიკით გაგრძელდა: მართალია, თბილისის საკრებულოში „ნაცმოძრაობას“ ისეთი უმრავლესობა ჰყავს (50-დან – 39), წესით, ოპოზიციონერი დეპუტატები თვალებში ბუზადაც არ უნდა უჩანდეს, მაგრამ, რაკი დემოკრატიაა მათი „თანამდევი უკვდავი სულია“, ოპოზიციონერი კოლეგებისთვის თანამდებობები არ დაიშურეს. მათგან ზოგს, ვისაც ფრაქციის თავმჯდომარის პოსტი არ ეყო, კომისია ჩააბარეს, ზოგსაც – საკრებულოს თავმჯდომარის მოადგილის. ოღონდ, ბუნებრივია, პრინციპით, „ჯერ თავო და თავოო“. შესაბამისად, ბ-ნმა ზაალ სამადაშვილმა სამი მოადგილე დაიმტკიცა: ერთი – პირველი, რა თქმა უნდა, „ნაცმოძრაობიდან“ (მამუკა ახვლედიანი), ორიც – რიგითი („ჩვენი საქართველო – თავისუფალი დემოკრატი“ ზურაბ აბაშიძე და „ქრისტიან-დემოკრატი“ ჯაბა სამუშია), რა თქმა უნდა, ოპოზიციიდან.

თავმჯდომარის ოპოზიციონერი მოადგილეები დაგვპირდნენ, რომ პოსტს მხოლოდ სიკეთეში მოგვახმარენ: ერთი მხრივ, საკრებულოს დაკარგულ ფუნქციას დაუბრუნებენ, მეორე მხრივ კი, დედაქალაქის მთავრობა-საკანონმდებლო ორგანოს საფუძვლიანად გააკონტროლებენ. მართალია, გამოცდილება გვკარნახობს, რომ 39-11-ზე უთანასწორო შეფარდებაა როგორც ფუნქციის დასაბრუნებლად, ისე გასაკონტროლებლად , მაგრამ, თუ გავიხსენებთ, რომ, სახელდობრ, საკრებულოს თავმჯდომარის ორი რიგითი მოადგილის ხელფასი 2 850-2 850 ლარია, იმის თქმა დანამდვილებით შეგვიძლია, რომ ოპოზიციონერმა დეპუტატებმა გადეპუტატება უკვე მოიხმარეს სიკეთეში. საქმის კარგი დასაწყისი კი, მოგეხსენებათ, დიდი წარმატების საწინდარია!