„ემგეუში“ კრიმინალისტიკას პროფესორი იოსებ ფელდმანი გვიკითხავდა. ახალგაზრდა კაცი იყო, მაგრამ მასზე ამბობდნენ, კრიმინალისტიკის მეფეაო და მართლაც, მის ლექციებზე არ მოიწყენდი. თუმცა, იმ კაცს ერთი უცნაურობა სჭირდა, ნებისმიერ ლექციას ასე იწყებდა:

– ახალგაზრდებო! ყაზანში ერთი მანიაკი ცხოვრობდა, რომელსაც ოცდაათსანტიმეტრიანი სასქესო ორგანო ჰქონდა – და შემდეგ გადადიოდა იმ ძირითად თემაზე, რაც პროგრამით იყო გათვალისწინებული. თუმცა, ის მანიაკი, თავისი სასქესო ორგანოთი, ლექციის განმავლობაში 6-7-ჯერ მაინც რომ არ ეხსენებინა, არ შეეძლო.

19-20 წლის ახალგაზრდები ვიყავით და პროფესორს სიტყვის შებრუნებას ვერ ვუბედავდით. ამიტომ, გოგონებმა მოილაპარაკეს, რომ როგორც კი ფელდმანი მანიაკის სასქესო ორგანოს ახსენებდა, ამდგარიყვნენ და დემონსტრაციულად დაეტოვებინათ აუდიტორია. ჩვენც უნდა ავყოლოდით და ასე ვაპირებდით ფელდმანის მოთვინიერებას.

მეორე დღეს ფელდმანმა ჩვეული ფრაზით დაიწყო ლექცია. გოგონები წამოდგნენ და კარისკენ გაემართნენ. ფელდმანმა საათს დახედა და მშვიდად თქვა:

– ნუ ჩქარობთ, გოგონებო, ჯერ ადრეა, ყაზანისკენ მიმავალი მატარებელი საღამოს გადის.

გოგონები გამწარდნენ და გარეთ გავიდნენ, ჩვენ კი ისე გავოგნდით პროფესორის საქციელით, რომ აუდიტორიაში დავრჩით და ბოლომდე მოვუსმინეთ ფელდმანს.

ლექციების შემდეგ მთელი ჯგუფი შევიკრიბეთ და მოვითათბირეთ, რომ ფელდმანი ჩუმად გვეცემა და ასე გვესწავლებინა ჭკუა. გადაწყდა, მე, ჟენია პოღოსოვი, კოლია დიბენკო და ანა როგოვა პროფესორს მისი სახლის სადარბაზოში დავხვედროდით. ტომარას ჩამოვაცვამდით თავზე და მივბეგვავდით. როგოვა გოგონებმა იმიტომ გამოგვაყოლეს, რომ მათი სახელით ეძია შური.

ერთ საღამოს ფელდმანის სადარბაზოში ნათურა ჩავამტვრიეთ და პროფესორს დავუდარაჯდით.

ფელდმანი სადარბაზოში შემოვიდა. მე ტომარა ჩამოვაფხატე და ოთხივე შევდექით. გამეტებით არ ვურტყამდით, მაგრამ საკმაოდ მოხვდა. როცა საქმეს მოვრჩით, კოლია დიბენკომ შეცვლილი ხმითა და ინტონაციით უთხრა:

– ჩვენ ყაზანელი მანიაკები ვართ და თუ კიდევ გიხსენებია ჩვენი სახელი, თავს მოგაჭრითო.

ამით მივანიშნეთ, რომ სტუდენტები ვიყავით, მაგრამ ფელდმანი ყველა ჯგუფში ერთნაირად იწყებდა ლექციებს და აბა, რას მიხვდებოდა, ვინ სცემა.

ამ ინციდენტიდან მეორე დღეს პირველი ლექცია ფელდმანის გვქონდა და გვაინტერესებდა მოვიდოდა თუ არა პროფესორი.

ზუსტად 9 საათზე ფელდმანი აუდიტორიაში შემოვიდა და თქვა:

– ყაზანელო მანიაკებო, სირაძე, პოღოსოვო, დიბენკო და როგოვა, დაფასთან გამობრძანდით!

ჩვენ ისე შევცბით, რომ ადგილებზე გავქვავდით და ენა მუცელში ჩაგვივარდა.

ფელდმანს კი გაეცინა და თქვა:

– კარგი, კარგი, ამჯერად გაპატიებთ ცელქობას, მაგრამ სხვა დროს ეს არ გაიმეოროთ. რაც მთავარია, თუკი საქმეზე წასვლას დააპირებთ, იცოდეთ, რომ „ტრაინოი“ ოდეკოლონი, „კრასნაია მოსკვა“ და „არამისი“ აღარ დაისხათ. შენ კი, პოღოსოვო, ისეთი მყრალი პუდრი გეყარა სახეზე, კინაღამ გული წამივიდა.

პროფესორის ამ სიტყვების მერე ნამდვილად დავრწმუნდით მის გენიალობაში. მე „არამისი“ მესხა, დიბენკოს – „ტრაინოი“, როგოვას – „კრასნაია მოსკვა“, პოღოსოვს კი პუდრი ჰქონდა წასმული და მან ეს ყველაფერი ყნოსვით გამოიცნო.

ჩვენ თავჩაღუნულები ვისხედით მერხებზე, ხოლო ფელდმანმა აუდიტორიას გადახედა და თქვა:

– ყაზანში ერთი მანიაკი ცხოვრობდა, რომელსაც ოცდაათსანტიმეტრიანი სასქესო ორგანო ჰქონდა...

პოლკოვნიკ გენო ლაღიძის ნაამბობის მიხედვით მოამზადა