რუსეთის ფედერაციის ახალგაზრდული მოძრაობა „ნაში“ ხშირად ხვდება ხოლმე ქართული საინფორმაციო გამოშვებების ყურადღების ცენტრში, ბუნებრივია, მათ მიერ მოწყობილი აქციებისა თუ გაკეთებული განცხადებების წყალობით. შარშან, აგვისტოს ომის წლისთავზე ორგანიზაციის წევრები მშვიდობის ავტომარშს აწყობდნენ ცხინვალის გავლით თბილისისკენ, თუმცა მცდელობა მცდელობად დარჩა. მათი ყურადღების მიღმა არც გორის ცენტრიდან სტალინის ძეგლის აღება დარჩენილა. მეტიც, „ნაშებმა“ იმ ადგილას 2008 წელს დაღუპულთა ძეგლის აგებაც გააპროტესტეს. რატომ წყალობს ამ ახალგაზრდულ ორგანიზაციას რფ-ის პრემიერი ვლადიმირ პუტინი და რის საფუძველზე ერევიან ისინი საქართველოს შიდა საქმეებში, ამის გასარკვევად ორგანიზაციის ერთ-ერთ ლიდერს, ნიკიტა ბოროვიკოვს, დავუკავშირდით, რომელიც, როგორც პრესცენტრში განგვიმარტეს, რუსულ-ქართულ საკითხშია სპეციალიზებული.


– ნიკიტა, ვნახე თქვენი საიტი, წითელი ფერი ჭარბობს და გამოსაჩენ ადგილასაა პუტინ-მედვედევის ერთობლივი ფოტო. თქვენი ორგანიზაცია კომკავშირს ხომ არ წააგავს? თუ რისი ანალოგიით შეიქმნა ახალგაზრდული ორგანიზაცია „ნაში“?

– ადამიანები სხვადასხვანაირები არიან და სხვადასხვანაირი ანალოგიებიც შეიძლება, გაუჩნდეთ. არ მგონია, რომ კომკავშირთან ანალოგია სწორი იყოს. კომკავშირი წარმოადგენდა ორგანიზაციას, რომელიც ეფუძნებოდა კომუნისტურ იდეოლოგიას და იყო მონოპოლისტური. ჩვენს ორგანიზაციას არ უნდა, რომ ჰქონდეს კომუნისტური იდეოლოგია და იყოს მონოპოლისტი, რადგან ეს არ იქნება ეფექტიანი.

– სიმართლე გითხრათ, ამ მხრივ არ გამჩენია ასოციაცია. თქვენი ახალგაზრდული ორგანიზაცია ხომ არ იქნება ის ორგანიზაცია, რომელიც მოამზადებს რფ-ის მომავალ სახელისუფლო კადრებს? ცნობილია, რომ „ნაში“ სწორედ ვლადიმირ პუტინის ხელდასმით შეიქმნა?

– ამ მხრივაც, სამწუხაროდ, არასწორი ანალოგიაა. ასეთი პირდაპირი კავშირი არ არის, რადგან ჩვენთან ასე მარტივადაც არ არის საქმე. ჩვენ არ გვაქვს სურვილი, მოვხვდეთ ხელისუფლებაში. ჩვენ გვაქვს კონკრეტული მიზნები და ორგანიზაციის ძირითადი მასა არ უკავშირებს ამას კონკრეტულ პოლიტიკურ მომავალს.

– თუმცა პირდაპირი კავშირი გაქვთ პრემიერ-მინისტრთან. ასევე, ინტერნეტში წავიკითხე, რომ „ნაში“ არის ის ერთადერთი ახალგაზრდული ორგანიზაცია, რომელსაც შეხვდა ვლადიმირ პუტინი?

– ისეთივე პირდაპირი კავშირი გვაქვს პრემიერ-მინისტრთან, როგორც რუსეთის ნებისმიერ მოქალაქეს.

– პუტინი ხვდება რუსეთში არსებული ყველა ახალგაზრდული ორგანიზაციის წარმომადგენლებს?

– პუტინი მოვიდა ჩვენთან, მაგრამ მე ვერ ვიტყვი, რომ სხვა ახალგაზრდულ ორგანიზაციებთან შედარებით რაიმე პრივილეგიებით ვსარგებლობთ.

– როგორ მოხვდა ქართული საკითხი იმ საკითხთა შორის, რომლებიც აღელვებს ორგანიზაცია „ნაშის“?

– სამწუხაროდ, ეს მოხდა საქართველოს ხელისუფლების აქტიური ანტირუსული პოლიტიკის გამო. ეს პოზიცია გამოიხატებოდა ისეთ საქმეებში, რომლებიც ეხებოდა რუსეთის მოქალაქეებს.

– კონკრეტულად?

– ეს დაიწყო მაშინ, როდესაც საქართველოში მოხდა ვარდების რევოლუცია და ჩვენთვის აშკარა გახდა, რომ, ერთი მხრივ, მსგავსი რევოლუციის მცდელობა ჩვენთანაც შეიძლება, დაწყებულიყო და, მეორე მხრივ, შესაძლოა, ეს მომხდარიყო ქართველი ტექნოლოგების მონაწილეობითაც.

– ეს როგორ? თქვენი ორგანიზაცია 2005 წელს შეიქმნა, ვარდების რევოლუცია კი 2003 წელს მოხდა?

– 2005 წელს ფორმალურად შეიქმნა ჩვენი ორგანიზაცია, უბრალოდ მაშინ ჩატარდა ჩვენი პირველი აქცია და საზოგადოებისთვის გახდა ცნობილი ოთხი ასო: „ნაში“. ჩემი აზრით, ნორმალურია, რომ 2003 წელსაც ვადევნებდით თვალს პოლიტიკურ მოვლენებს.

– რა თქმა უნდა, ნორმალურია, უბრალოდ თქვენ მაშინ ძალიან ახალგაზრდა იქნებოდით?

– იმის თქმა მინდა, რომ მანამდეც კი, სანამ ჩვენი ორგანიზაცია ჩამოყალიბდებოდა, ჩვენ გვაინტერესებდა ქართული საკითხი.

– თუ აკვირდებოდით პროცესებს, მაშინ გემახსოვრებათ, რომ ვარდების რევოლუციას მიესალმა იგორ ივანოვი, ჩამოვიდა კიდეც. ის მაშინ სახელმწიფო მოხელე იყო და რუსეთის ხელისუფლებასთან შეუთანხმებლად არ ჩამოვიდოდა?

– მოძრაობა „ნაში“ და იგორ ივანოვი სხვადასხვა მოვლენაა. ჩემი გასაანალიზებელი არ არის, რატომ ჩამოვიდა რუსეთის საგარეო საქმეთა სამინისტროს წარმომადგენელი. როგორც ჩანს, მათ უნდოდათ, ეთანამშრომლათ იმ ხელისუფლებასთან, რომელთანაც მაინც მოუწევდათ ურთიერთობა. მხოლოდ ისეთ მოვლენას, როგორიც იყო „იუჟნაია ოსეტიაზე“ თავდასხმა, შეუძლია, გამოიწვიოს ის, რომ ერთმა სახელმწიფომ მეორე სახელმწიფოსთან გაწყვიტოს ურთიერთობა. იმ მომენტისთვის ვარდების რევოლუცია, როგორც ჩანს, არ იყო ისეთი ფაქტი, რომელიც გამოიწვევდა სახელმწიფოთაშორისო ურთიერთობის გაწყვეტას.

– საქართველოსთან მიმართებაში მოწყობილ რომელ აქციებს გამოყოფდით?

– ყველაზე მკაფიო მოვლენები, რომლებმაც ჩვენთან „ბურნაია რეაქცია“ გამოიწვია, ეს იყო მეორე მსოფლიო ომის გმირთა მემორიალის აფეთქება. ასევე, რა თქმა უნდა, საქართველოს პრეზიდენტის ზოგიერთი განცხადება; 2008 წელს აგრესია „იუჟნაია ოსეტიაზე“.

– და სულ ბოლოს თქვენ გაავრცელეთ საპროტესტო განცხადება გორში სტალინის ძეგლის აღებასა და მის ადგილას 2008 წელს დაღუპულთა მემორიალის აღმართვაზე?

– ეს ჩვენი ერთ-ერთი ბოლო რეაქციაა, რომელიც უკავშირდება არა იმდენად სტალინის ძეგლის აღებას, რამდენადაც იმ ძეგლს, რომელიც უნდა დაიდგას სტალინის ძეგლის ნაცვლად.

– რა პრეტენზიები აქვს თქვენს ორგანიზაციას გორში 2008 წელს დაღუპულთა მემორიალის დადგმისადმი?

– არ ვარ დარწმუნებული, რომ თქვენ სწორად ხმარობთ სიტყვა „პრეტენზიას“. ჩვენ გვაქვს უფლება, გვქონდეს ჩვენი აზრი იმ მოვლენებზე, რაც საქართველოში ხდება, ისევე როგორც თქვენ შეიძლება, გქონდეთ თქვენი აზრი რუსეთში მიმდინარე მოვლენებზე. ჩვენი აზრით, არ შეიძლება, ძეგლი აუგო იმ ხალხს, რომლებიც თავს დაესხნენ მშვიდობისმყოფელებსა და მშვიდობიან მოქალაქეებს.

– თქვენ ფიქრობთ, რომ ერთი სახელმწიფოს ორგანიზაციას აქვს უფლება, გააპროტესტოს, რა ძეგლს დადგამს მეორე სახელმწიფო თავის ტერიტორიაზე? ეს არ არის მეორე ქვეყნის შიდა საქმეებში ჩარევა?

– მე უკვე გავეცი პასუხი თქვენს კითხვას: არ არის გონივრული, უარი გვითხრათ, გამოვთქვათ ჩვენი აზრი საქართველოში მიმდინარე პროცესებზე, ისევე, როგორც თქვენ გაქვთ უფლება, გამოთქვათ თქვენი აზრი რუსეთში მიმდინარე მოვლენებზე. ჩვენ არ ვართ წინააღმდეგი, თუკი ვინმე საქართველოში გამოვა რფ-ის ამა თუ იმ მოქმედების წინააღმდეგ. უცნაურია, რომ ეს არ ხდება, ესე იგი, არც ისე დიდი მხარდაჭერა აქვს საქართველოს დღევანდელ ხელისუფლებას, რაკი ახალგაზრდულ ფრონტზე მას არავინ ესარჩლება.

– შესაძლოა, უბრალოდ ფიქრობენ, რომ ეს შიდა ქართული საკითხია და ჩვენ თვითონ გავერკვევით, რა დავდგათ და რა დავანგრიოთ, ამიტომაც არავინ გპასუხობთ აქედან.

– ჩვენ სიამოვნებით დავეთანხმებოდით ამ მოსაზრებას, რომ არ ყოფილიყო 2008 წელი, როდესაც საქართველო არჩევდა თავის შიდა პრობლემას და იხოცებოდნენ რუსი მშვიდობისმყოფელები და რუსეთის მოქალაქეები. აი, ესეც იწვევს ჩვენს რეაქციას.

– როდესაც რუსული ჯარი გროზნოს ბომბავდა, ეს შიდა რუსული პრობლემა იყო?

– რა შუაშია ეს კითხვა?!

– ეს არის საკითხი, რომელიც საქართველოს მოქალაქეებში პროტესტს იწვევს, ამიტომაც გეკითხებით?

– თქვენი კითხვა გავიგე, უბრალოდ, თუ ვინმეს სურს, გააკეთოს განცხადება იმ მოვლენების შესახებ, რომლებიც რუსეთის ფედერაციაში ხდებოდა სეპარატიზმთან დაკავშირებით, მათ შორის, 90-იან წლებშიც, შეუძლია, გამოვიდნენ. ჩვენ ამას არავის ავუკრძალავთ.

– მესმის, რომ არ გვიკრძალავთ და ამიტომაც გეკითხებით, როდესაც ქართველებს აგრესორებს უწოდებთ, იყო თუ არა რუსის ჯარი აგრესორი, როდესაც გროზნოს ბომბავდა?

– უნდა გავიხსენოთ, ვინ იდგა იმ სეპარატისტული მოძრაობის გვერდით, რომლის მიზანიც იყო ჩეჩნეთის რესპუბლიკის რუსეთის ფედერაციისგან გამოყოფა, იყვნენ ისინი საერთაშორისო ტერორისტები და შევადაროთ იმათ, ვინ გამოდიოდა საქართველოს წინააღმდეგ?! ეს ფაქტები მეტყველებს იმაზე, თუ რა განსხვავებაა ამ ორ სიტუაციას შორის.

– იმის თქმა გინდათ, რომ პირველ ომში ჩეჩნებს ტერორისტები უჭერდნენ მხარს და რუსეთი ებრძოდა საერთაშორისო ტერორისტებს?

– მეორე ომის დროსაც.

– ნიკიტა, მე გეკითხებით, იყო თუ არა ეს შიდა რუსული საკითხი? მით უმეტეს, რომ, თურმე, საერთაშორისო ტერორისტებიც ყოფილან?

– მე უკვე გაგეცით პასუხი: რა თქმა უნდა, ეს შიდა რუსული საკითხია. ამასთან ლოგიკურია, ვივარაუდოთ, რომ ამ საკითხის გარშემო აზრის გამოთქმაც ნორმალურია, მაგრამ ამ ორი ამბის ერთმანეთთან შედარება დაუშვებელია. როდესაც ჩვენ ვწყვეტდით შიდა რუსულ საკითხს, მესამე ქვეყნის მოქალაქეები არ იღუპებოდნენ, მაგრამ 2008 წელს, როდესაც საქართველოს ხელისუფლება შიდა ქართულ საკითხს წყვეტდა, იღუპებოდნენ რუსი მოქალაქეები და რუსი მშვიდობისმყოფელები. ასეთი რამ ჩეჩნეთის კონფლიქტის დროს არ იყო.

– რა თქმა უნდა, რუსეთის მოქალაქეები ხოცავდნენ რუსეთის მოქალაქეებს. ესე იგი, დასაშვებია, როდესაც რუსეთის მოქალაქეები ხოცავენ რუსეთის მოქალაქეებს. ახლა კი მივედით საკითხთან, რომელიც შესაძლოა, არც არის ჩვენი საუბრის ძირითადი თემა, მაგრამ ცხინვალის რეგიონის ტერიტორიაზე იმიტომაც იყვნენ რუსეთის მოქალაქეები, რომ რუსეთი არიგებდა თავის პასპორტებს და, როგორც ევროკომისიის ხსენებულ დასკვნაში წერია, არცთუ კანონიერად.

– რადგან განათლებით იურისტი ვარ, გეტყვით, რომ ასეთი ფორმულირება დასკვნაში არ არის.

– ინტერპრეტაცია ჩემია, მაგრამ არსი არ დამიმახინჯებია.

– თუ საქმე ეხება უკანონო დარიგებას, შესაძლებელია ამის გასაჩივრება. მეორე, იღუპებოდნენ რუსი სამშვიდობოები და ისინი იყვნენ საერთაშორისო მშვიდობისმყოფელები. ვერ ვიხსენებ, რომ ჩეჩნეთის კონფლიქტის დროს დაღუპულიყვნენ მშვიდობისმყოფელი ქართველები ან ფრანგები.

– ეს იმიტომაც, რომ რუსეთი არ დაუშვებდა იქ რომელიმე ქვეყნის სამშვიდობოების შეშვებას, თორემ, ალბათ, აუცილებლად დაიღუპებოდნენ.

– ისტორიას არ უყვარს თურმეობითი ფორმები.

– გასაგებია, რუსეთს შეუძლია, გადაწყვიტოს სეპარატიზმის პრობლემა ძალით, მაგრამ საქართველოს არ შეუძლია. როგორც იურისტი, რას ფიქრობთ, არის რაციონალური მარცვალი ჩემს ამ მოსაზრებაში?

– მგონია, რომ ჩვენ სხვა საკითხზე უნდა გადავიდეთ.

– თქვით, რომ თქვენს ორგანიზაციას აქვს კონკრეტული მიზნები. თქვენ მიერ ჩატარებული აქციები, თუნდაც, საქართველოსთან მიმართებაში, რას ემსახურება?

– გამოვთქვამთ ჩვენს აზრს, რომ ჩვენმა მომხრეებმა გაიგონონ და, ასევე, ჩვენი აზრი იცოდნენ საქართველოში მცხოვრებლებმაც. განცხადებებს ვაკეთებთ, როდესაც საქართველოს ხელისუფლების მოქმედებები ეხება ჩვენს ინტერესებს. მთლიანობაში, ჩვენთვის აშკარაა, რომ საქართველოს ხელისუფლების მოქმედებები მიმართულია არა თანამშრომლობისკენ, არამედ რუსეთის ხელისუფლებასთან დაპირისპირებისკენ. ჩვენი აზრით, დაპირისპირება ნებისმიერ სახელმწიფოსთან, რომელიც ჩვენს საზღვართანაა, საფრთხეს უქმნის ჩვენს ინტერესებს, ამიტომაც გამოვთქვამთ ჩვენს აზრს.

– საქართველოს გარდა, კიდევ ვინ უქმნის საფრთხეს რუსეთის ინტერესებს? კიდევ რომელი ქვეყნის ხელისუფლება იპყრობს ხოლმე თქვენს ყურადღებას?

– მე არ მომწონს სიტყვა საფრთხეს უქმნის.

– მაგრამ თვითონ თქვით.

– თუ საქმე ეხება საქართველოს სამხედრო კავშირს ჩვენს გეოპოლიტიკურ მოწინააღმდეგეებთან, რა თქმა უნდა, ეს უქმნის საფრთხეს რუსეთის ინტერესებს. როდესაც უკრაინაში იყო პრეზიდენტ იუშჩენკოს ხელისუფლება, ასეთივე ვითარება იყო უკრაინასთან მიმართებაშიც. თუმცა ახლა სიტუაცია იცვლება. სამაგიეროდ, მოლდოვეთის ბოლო მოვლენები გვაფიქრებს, რომ იქ შეიძლება, შეექმნას საფრთხე რუსულ ინტერესებს.

– ბელორუსია არ ემუქრებოდა რუსეთის ინტერესებს, მაგრამ პრეზიდენტმა ლუკაშენკომ ძალიან მკვეთრი განცხადებები გააკეთა. რა მოხდა?

– ვშიშობ, რომ ჩვენ ეკონომიკურ დავაში ჩავებმებით.

– მეგობრებს შორის ეკონომიკური დავები არ ხდება ხოლმე და ამიტომაც ვიკითხე.

– მესმის, მაგრამ, ფაქტობრივად, შეუძლებელია გამოვიყენოთ სიტყვა მეგობრობა, როდესაც საქმე ეხება სახელმწიფოთაშორისო ურთიერთობებს. ეს შეიძლება, იყოს თანამშრომლობა, პარტნიორობა. როდესაც ორ სახელმწიფოზე ვსაუბრობთ, მინიმუმ შეიძლება ვთქვათ, მოძმე ხალხიაო. მაგალითად, ქართველები და რუსები მოძმე ხალხია, მაგრამ იმავეს თქმა არ შეგვიძლია საქართველოს პოლიტიკურ ელიტაზე. თუ ეკონომიკურ დავებზე ვისაუბრებთ რუსეთსა და ბელორუსიას შორის, აშკარაა, რომ ბელორუსიამ გადაწყვიტა, გადაეხედა ურთიერთობებისთვის რუსეთის ფედერაციასთან. რაც შეეხება გაზის ტრანსპორტირებას: რფ-ს ეს თვითნებური გადახედვა არ მოეწონა.

– მით უმეტეს ბელორუსი და რუსი ხალხია მოძმე და, როდესაც ქართველი ხალხი უყურებს, როგორ ექცევა რფ მოძმე ბელორუს ხალხსა და ხელისუფლებას, ეს გაუღვიძებს სურვილს, დაამყაროს პარტნიორული ურთიერთობა რუსეთთან?

– თუ მოძმე ქართველი ხალხი ისევე „იჟულნიჩებს“, როგორც „ჟულნიჩალა“ უკრაინა და ახლა „ჟულნიჩაეტ“ ბელორუსია, ის მზად უნდა იყოს ეკონომიკური სანქციებისთვის.