უკვე მეოთხე წელია, რაც აჩი ფურცელაძე მოსკოვში ცხოვრობს. ამ ხნის განმავლობაში მის ცხოვრებაში გამოჩნდა ქალი, რომელთან ერთადაც იგი ცხოვრობს და არ გამორიცხ­ავს, მასთან ურთიერთობების დაკანონებას. თუ ვინაა ეს ქალბატონი, რა პოზიტიური სიახ­ლეებია აჩის შემოქმედებით ცხოვრებაში, რა სტკივა და რა უხ­არია, ამას ჩვენი ინტერვიუდან შეიტყობთ.


– რა სიახ­ლეებია აჩი შენს მოსკოვურ ცხოვრებაში?

– ყველაზე დიდი სიახ­ლე ისაა, რომ დაიწვა ის კლუბი, რომელშიც მე ვმუშაობდი, დაახ­ლოებით, 2 წლის განმავლობაში. ანუ, მოსკოვის ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი გასართობი კლუბი – „ოპერა“ დაიწვა ბოლომდე. ძალიან დამწყდა გული. მადლობა ღმერთს, რომ არავინ დაშავებულა, რადგან იმ საღამოს, ეგრეთ წოდებული, „ტუსოვკა“ არ ტარდებოდა. მხოლოდ დაცვის ორი თანამშრომელი დაიღუპა. იმდენმა დამირეკა, ვინც იცოდა, რომ იქ ვმუშაობდი. ნატა თოფურია, ქეთას დედა პირველი იყო. გაგიჟებულმა დარეკა, ხომ კარგად ხარო?

– რა იყო კლუბის დაწვის მიზეზი?

– ეს ისეთი ბიზნესია, რომ მოსულა ასეთი რამეები... თუმცა, დასკვნებს შესაბამისი ორგანოები გააკეთებენ. ძალიან ბევრი კლუბი იხ­სნება და „ოპერა“ აქამდე ვერ ჩაძირეს. მოწინავე რიგებში იდგა და ძალიან პოპულარული იყო ყოველთვის. ფაქტია, რომ აღარ არსებობს. მისი დასასრული 3 საათში დადგა.

– შენ თვითონ როგორ ხარ და რას საქმიანობ?

– იანვრის შემდეგ ჯერ არაფერს ვსაქმიანობ. ამან მომცა საშუალება ერთი თვის წინ ვყოფილიყავი თბილისში. ახ­ლა ველოდები – კლუბ „რევოლუციაში“ ხსნიან კარაოკეს, რაც ძალიან მალე, ფაქტობრივად, რამდენიმე დღეში დასრულდება. მე ჩავიბარებ კლუბის ამ ფლანგს და შევუდგები მუშაობას. დღესდღეობით მუშაობს ეს კლუბი, საკმაოდ აქტიურადაც და მალე კიდევ ერთ სიახ­ლეს შესთავაზებს სტუმრებს ამ კარაოკეს სახ­ით.

ამჟამად სახ­ლში ვარ. სახ­ლში მიყვარს ხოლმე ჩაჯ­დომა და ახ­ლა ამის საშუალება, ცოტა ხნით მომეცა. სხვათა შორის დედაჩემი სულ ამას მსაყვედურობს: თბილისში, რომ ჩამოდიხ­არ, შინ ვერ გაჩერებ და მოსკოვში სახ­ლიდან არ გადიხ­არო. როდესაც გასვლა არ მიწევს, სახ­ლშიც ბევრს ვმუშაობ. ძალიან ბევრი ზარი შემოდის, ხან ერთი მირეკავს, ხან მეორე, მაგრამ იშვიათად გავდივარ.

– გამაცანი შენი მოსკოველ მეგობართა წრე.

– ქეთას თითქმის ვერ ვხედავ. წელიწადში ორჯ­ერ თუ ვნახე, კარგი მიღწევაა. სულ აქეთ-იქით დაფრინავს. სწორედ დღეს დილას ნატამ მითხ­რა ტელეფონით, ორი კვირაა არ მინახ­ავს და დღეს ველოდები, უნდა ჩამოვიდეს და გამოდი, ორივეს გნახ­ავთო. ზოგჯ­ერ მეც ვეკარგები ხოლმე ნატას და სულ მსაყვედურობს. დათო ხუჯ­აძეს, ძალიან იშვიათად, დაბადების დღეებზე, ან დღესასწაულებზე თუ შევხ­ვდები. ამ ეტაპზე თემურ თათარაშვილთან ვკონტაქტობ. მუშაობს და შეიძლება, ყოველ საღამოს ვერ ვნახო, უფრო მეტად ტელეფონით ვსაუბრობთ ხოლმე. ხშირად ვერ ვიკრიბებით. თბილისში რომაა ხოლმე: „გამო ჩემთან სახ­ლში“, – ეს მომენტი იკარგება. მოსკოვში ცხოვრების სხვა რიტმია. ცოტა სხვა მასშტაბია, დიდი განსხ­ვავებაა. სულ მაგას ვამბობ, ვიღაცასთან სტუმრად რომ წახ­ვიდე, მთელი დღე უნდა დაუთმო მას. ნუ დაგვავიწყდება, მოსკოვის მასშტაბურობა – რამხ­ელაა, რამდენი თბილისი ჩაეტევა ერთ მოსკოვში.

– პირად ცხოვრებაზეც ვისაუბროთ და დავიწყოთ იმით თუ, ვის მიულოცე 8 მარტი?

– უპირველესად დედაჩემს დავურეკე. მერე – ელენას...

– ელენა ვინაა?

– ელენა ის ქალბატონია, ვისთან ერთადაც ვცხოვრობ და ვართ, როგორც ცოლ-ქმარი. ჯერ-ჯერობით არც ხელი მოგვიწერია და არც ჯვარი დაგვიწერია, მაგრამ არის იმის წინაპირობა, რომ ეს ამბავი მოხ­დეს.

– რამდენი ხანია, რაც ერთად ცხოვრობთ?

– 4 წელია, რაც მოსკოვში ვარ, ამ ხნის განმავლობაში ელენე არის ჩემს ცხოვრებაში. სერიოზული დროა. ელენე გვარად ვასილევსკაიაა.

– ერთი პროფესია და ერთი ინტერესები გაქვთ?

– არა. მე და ელენას პროფესიები სრულიად განსხ­ვავებული გვაქს. ის საბანკო სფეროში მუშაობს. ძალიან ბევრ დარგში გვაქვს საერთო ინტერესები. ელენა 37 წლისაა, მე ოცდაათის.

– აპირებთ, თქვენი ურთიერთობის დაკანონებას?

– შეიძლება, არც არაფერი მოხ­დეს. ჩვენს ცხოვრებას აქ სამოქალაქო ქორწინებას ეძახიან. ელენე არის ის ქალი, რომელსაც ვუყვარვარ. უნდა, რომ ჩემთან ერთად იცხ­ოვროს და ორივენი ამისკენ მივდივართ. გვაქვს ამის სურვილი და ეს არის მთავარი.

– სამომავლოდ სად ხედავ შენს თავს, მოსკოვში დარჩები, თუ თბილისს დაუბრუნდები?

– ბოლო ჩამოსვლის შემდეგ, აბსოლუტურად ნათელი გახ­და, რომ ყველა ის სფერო, რომელიც მანდ საინტერესო იყო ჩემთვის და რომელშიც, ერთ დროს პირველიც ვიყავი, ახ­ლა ის აღარ არის. დრომ მოიტანა თორემ, მე ჩემი პროფესია და ცხოვრების სტილი არ შემიცვლია. ისეთივე ძლიერი ვარ, ისეთივე მაგარი და ძალიან ბევრს ვჯობივარ მანდ, ვინც ახ­ლა არიან და რაღაცეებს აკეთებენ. ამას იმიტომ არ ვამბობ, რომ ისინი არ უნდა იყვნენ, აკეთონ და ღმერთმა ხელი მოუმართოთ თავის წამოწყებულ საქმეში. გამოდის, რომ მე მანდ აღარავის ვჭირდები... ცოტა ღალატიც იყო, ცოტა წყენაც, ცოტა ტკენაც, იმედების გაცრუებაც, ვიღაცეებს დავავიწყდი, ერთ, ორ, სამ, ოთხ, ხუთ... ადამიანს, რომლებიც დღეს ისე სერიოზულად არიან, მათთვის თავის შეხ­სენება აღარც ღირს. დიდი მადლობა იმ ჟურნალისტებს, რომელთაც გახ­სოვართ. ალბათ, ჯობია, აქ მივხ­ედო იმ საქმეს, რომელსაც ვაკეთებ. თუმცა, რა თქმა უნდა, ძალიან მინდა ვიყო მანდ, ჩემს ქალაქში, ჩემს მეგობრებთან, საყვარელ ადამიანებთან ერთად. არ ვამახ­ვილებ ყურადღებას, ოჯ­ახ­სა და დედაზე. დედაჩემი ჩემთან იქნება. როგორც კი საჰ­აერო გზები გაიხ­სნება, მე ხატულას წავიყვან და თვითონ გადაწყვიტოს აქ იცხ­ოვრებს ჩემთან ერთად, თუ აქეთ-იქით ივლის. მან მითხ­რა: აქეთ-იქით სიარული მირჩევნიაო. მე დღეს აქ მირჩევნია ყოფნა. აქ მე ვმუშაობ, მანდ ვერ ვიმუშავებ. რომც ვიმუშაო, იმდენად სასაცილო იქნება ის ხელფასი, ოჯ­ახს ვერ შევინახ­ავ. ასე რომ, ჯობია, აქ ვიმუშაო და მანდ ვაგზავნო. სამაგიეროდ, ზუსტად ვიცოდე, რომ არავინ არაფერში არ გადანაშაულებს, არ გეკიდება, არ ელოდება იმას, როდის დაგიცდება ფეხი, რომ რაღაც თქვას შენზე... დღეს თბილისში ბევრია ასეთი. მსგავსი ადამიანების გინებით და ლანძღვით არ ვიღლები, სადაც არ უნდა ვიყო, მანდ თუ აქ. ყველას უნდა ახ­სოვდეს საიდან მოდის და რა გაუკეთებია. ვისაც პატარა ამაგი აქვს ჩემზე ყველა მახ­სოვს და იმ ამაგს არ დავუკარგავ არასდროს.

ასეა, ზოგჯ­ერ გაბრაზებული ვარ, ზოგჯ­ერ ამბიცია მაწუხ­ებს, ზოგჯ­ერ წყენა...

– წყენაზე ვისაუბროთ, ძალიან გულნატკენი ჩანხ­არ.

– ჩემი მანდ არ ყოფნით, საქართველოს დედა ენა არ დაეკარგება, არც არაფერი მოემატება, მე რომ აქ რაღაცას მივაღწევ. აქ რომ რაღაცას მივაღწიო და მანდ ჩამოვიდე, ისე მოიქცევიან თითქოს, საერთოდ არ იცოდნენ, ადრე ვინ ვიყავი და ახ­ლა გავხ­დი პოპულარული და საყვარელი შვილი ქვეყნისა. თუ სხვა ქვეყანაში არ მიაღწიე რაღაცას, ისე მანდ არ გაფასებენ. მინდა, ყველა კარგად იყოს და ყველამ თავის ცხოვრებას მიხ­ედოს.

– პირად შემოქმედებაში რა ხდება, სასიმღერო კარიერაზე ხომ არ ფიქრობ?

– ჩემი სამსახ­ურიდან გამომდინარე, ძალიან ბევრი ცნობილი ადამიანი გავიცანი, რომელთაც ვუყვარვარ და კარგად ვარ მათთან. მათი მეშვეობით შეიძლება, ჩემი სიმღერები გავყიდო. არის ერთი-ორი შემოთავაზება. მომღერალმა ლოლიტამ გამოთქვა ინტერესი ჩემი სიმღერებისადმი. ჩავწერე, გავუგზავნე და ახ­ლა ველოდები, რა პასუხი იქნება, ვნახ­ოთ.

მინდა, ყველაფერი ისე კარგად მქონდეს, იმდენს მივაღწიო, მანდ რომ ჩამოვალ და „შეტენვას“ დამიწყებენ ზოგიერთები, ძალიან მაგრად დავცინო. თუ არაფერი გამომივა, ლაპარაკი მაინც შეგვრჩება მეც და თქვენც.


скачать dle 11.3