კატალოგი
პოლიტიკა
ინტერვიუები
ამბები
საზოგადოება
მოდი, ვილაპარაკოთ
მოდა + დიზაინი
რელიგია
მედიცინა
სპორტი
კადრს მიღმა
კულინარია
ავტორჩევები
ბელადები
ბიზნესსიახლეები
გვარები
თემიდას სასწორი
იუმორი
კალეიდოსკოპი
ჰოროსკოპი და შეუცნობელი
კრიმინალი
რომანი და დეტექტივი
სახალისო ამბები
შოუბიზნესი
დაიჯესტი
ქალი და მამაკაცი
ისტორია
სხვადასხვა
ანონსი
არქივი
ნოემბერი 2020 (103)
ოქტომბერი 2020 (209)
სექტემბერი 2020 (204)
აგვისტო 2020 (249)
ივლისი 2020 (204)
ივნისი 2020 (249)

რას ვერ სდებს სიკო ჭუმბურიძე ლაგამს და ვის უწყობდა ის ეჭვიანობის სცენებს


„რუსთავი 2-ის“ იუმორისტული გუნდის წევრი, სიკო ჭუმბურიძე, რომელიც პოპულარული კუკუშას პერსონაჟით გახ­და, საკუთარ იღბალს არ უჩივის და როგორც ამბობს, ვარსკვლავები თვალს ხშირად უპაჭ­უნებენ. მის ცხოვრებაში საკმაოდ ბევრი რამ ბედნიერი შემთხ­ვევის წყალობით მოხ­და, ასე იპოვა საქმე, რომელიც ძალიან უყვარს, მეგობრები, რომლებშიც ყველაზე მეტად გაუმართლა და სიყვარული, რომელსაც დიდი ხნის განმავლობაში ელოდა.


სიკო ჭუმბურიძე: საკუთარ თავს იღბლიან ადამიანად ვთვლი. 20 ივნისს ვარ დაბადებული, მე არ მახ­სოვს, მაგრამ დედაჩემისგან გამიგონია, იმ ღამეს ცა ვარსკვლავებით ყოფილა თურმე მოჭ­ედილი. ეს ვარსკვლავები იმ დღიდან აქამდე ხშირად მიპაჭ­უნებენ თვალს. თუმცა, შენც თუ არაფერი გააკეთე, მარტო ვარსკვლავების თვალის ჩაკვრის იმედზე ვერ იქნები (იცინის). იღბალმა ბევრჯ­ერ გადამარჩინა. პატარა ვიყავი, სარდაფის ჩასასვლელიდან ჩავვარდი და თავით ამოშვერილ არმატურებზე დავეცი. გადავრჩი და ამის გამო კასკადიორი შემარქვეს. ერთხ­ანს „ბასტი ბუბუში“ ვმონაწილეობდი. სპორტის სასახ­ლეში კონცერტზე გამოვდიოდი. დიდ ჯაჭ­ვში ვიყავით ჩაბმული ძალიან ბევრი ბავშვი. უკვე კულისებიდან გამოვდიოდით, როცა შარვლის რეზინა გამიწყდა და შარვალი ჩამძვრა. მასწავლებელს რომ არ ემარჯ­ვა და რეზინა არ გადაეკვანძა, კულისებიდან შარვალჩახ­დილი გავიდოდი და ალბათ, მას მერე აღარასდროს ავიდოდი სცენაზე. ასე რომ, მაგრად გადავრჩი, რომ იქვე არ დასამარდა ჩემი კარიერა (იცინის). ჩემს ცხოვრებაში ისეთი რაღაცეები ხდება, რომ ეს აუცილებლად იღბლის დამსახ­ურებაა. ძალიან ბევრი თვალსაზრისით გამიმართლა – ოჯ­ახი, მეგობრები, საქმე. ყველაფერში არა, მაგრამ მთავარ კომპონენტებში მიმართლებს. ასე რომ, უიღბლო ნამდვილად არ ვარ. ძალიან კარგ, ქართულ ოჯ­ახ­ში დავიბადე. მამა 12 წლის წინ გარდამეცვალა. ძალიან კარგი ადამიანი იყო, კარგი სამეგობრო ჰყავდა. მის გამო კარგი და ლაღი ბავშვობა მქონდა. პატარა, ბუნჩულა ბიჭი ვიყავი, ლოყები მხრებზე მედო. სადმე, სუფრასთან რომ ვიყავით, მჭადს მომცემდნენ და ხმას აღარ ვიღებდი, ჩემთვის ვიჯ­ექი და ვჭამდი. ეს იყო ჩემი გაჩერების საუკეთესო საშუალება (იცინის). გამიმართლა იმითაც, რომ ამ ქვეყანაში დავიბადე, ხომ შეიძლება აფრიკაში გავჩენილიყავი და ბუზებს შევეჭ­ამე. როცა იცი, რომ ასეთი ადგილებიც არსებობს, პრეტენზიებიც აღარ გაქვს. აფრიკაშიც კი არ იქნებოდა ქუთაისი, ჩემი დედულეთი, სადაც მთელი ჩემი ბავშვობა გავატარე. სულ ვამბობ, რომ ქუთაისი ჩემთვის დედაქალაქია, თბილისი კი – მამაქალაქი. ცოტა მგონი, დროში ავირიე. ურიგო არ იქნებოდა ძველ დროში გავჩენილიყავი, თუმცა ვისაც ის ძველი და კარგი დრო ახ­სოვს, მათ ახ­ლა უფრო უჭ­ირთ ცხოვრება. მატერიალურად ჩემი ოჯ­ახ­იც ძლიერ ოჯ­ახ­ად ითვლებოდა. ჩვენი ცხოვრებაც მაშინ აირია, როცა ყველაფერი აირია ამ ქვეყანაში. იყო პერიოდი, როცა ძალიან გვიჭ­ირდა, მჭადიც კი აღარ იყო, შუა ეზოში ვხარშავდით ლობიოს. იმ გაჭ­ირვებამ სტიმული მომცა, გამოვიბრძმედე, უფრო შრომისუნარიანი გავხ­დი. დავრწმუნდი იმაში, რომ თუ ხელი არ გაანძრიე, თავისით არაფერი მოდის და აღარ გინდა დაბრუნება იქ, სადაც ძალიან ცუდია.

– შრომისმოყვარე ვარო, ამბობ. ის, რომ დღეს პოპულარული იუმორისტული შოუს სახე ხარ, მხოლოდ შენი მონაცემების და შრომის დამსახ­ურებაა?

– არა, იღბალიც იყო, მაგრამ მეც ბევრი ვიშრომე. ჯერ კიდევ პატარა ვიყავი, როცა მეგობართან ერთად არაპოლიტიკური ორგანიზაცია გავაკეთე. რაღაც ღონისძიებებს ვაწყობდით და მასწავლებელი ხელფასს გვიხ­დიდა. მართალია, ათ ლარად ვმუშაობდით, მაგრამ ის ფული ბუფეტისთვის საკმარისი იყო. მუქთად ფული არასდროს მიშოვია. მერე დადგა პერიოდი, როცა დისტრიბუციაში ვმუშაობდი – ჯერ ღვინოს ვყიდდი, მერე პელმენებს დავათრევდი აქეთ-იქით. ათასი რთული საქმე მაქვს გაკეთებული იმისთვის, რომ ოჯ­ახ­ში ორიოდე კაპიკი შემეტანა. მერე იყო „კავეენი“, სულ ვფიქრობ, რომ პროფესიული არჩევანი არცთუ სწორად გავაკეთე, მაგრამ ესეც ძალიან დამეხ­მარა. იმ დროს ბევრი რამ ერთმანეთს დაემთხ­ვა. პროფესიაში არ აღმოვჩნდი იღბლიანი – ეკონომიკურზე ჩააბარეო, მითხ­რეს, პერსპექტიულიაო, წინ წახ­ვალო, ბევრ ფულს იშოვიო. მეც ავდექი და ჩავაბარე, მაგრამ მაინც ჯამბაზი ვარ. საბანკო საქმე დავამთავრე, მაგრამ ერთი დღე არ მიმუშავია ბანკში, მაინცდამაინც არ მიზიდავდა ეს სისტემა. ამ გზას რომ გავყოლოდი, შეიძლებოდა ჩემგან დიდი ბანკირიც დამდგარიყო (იცინის). მე არ ვფიქრობ, რომ სტუდენტობის წლები ტყუილად დავკარგე, მაშინ დაიწყო „კავეენი“, რომელმაც თავიდან ბოლომდე ჩამითრია. მე ავყევი სტუდენტურ ცხოვრებას. ერთი წელი კიდევ ვისწავლე, მერე ძალიან ავიშვი თავი (იცინის). „კავეენში“ რომ არ მოვხ­ვედრილიყავი, დღეს ალბათ, არ ვიქნებოდი იქ, სადაც ვარ. იმ პერიოდში დავდიოდით კიევში, სოჭში, მაგრამ შემოსავალი არ მქონდა. ჩემს პატარა ოჯ­ახს, რომელიც დედისა და დისგან შედგება, დახ­მარება სჭირდებოდა. ეს ორი ქალი ჩემი ცხოვრების თილისმაა და იმდენად ძვირფასები არიან ჩემთვის, მათ გამო არანაირ საქმეზე არ ვიტყოდი უარს. მართალია, ისინი დღემდე მანებივრებენ, როგორც პატარას, მაგრამ მე, ჯანმრთელი, ჯანსაღი კაცი, რატომ უნდა ვმჯდარიყავი სახ­ლში? როგორც კი გადავწყვიტე, აუცილებლად რაღაც საქმისთვის უნდა მომეკიდა ხელი, იმ პერიოდში დამირეკეს „რუსთავი 2-დან“ და მისვლა მთხოვეს. მივხ­ვდი, რომ თუ იქამდე მივიდოდი, აუცილებლად გამოვიდოდა საქმე. ეს იყო ჩემი ცხოვრების ყველაზე დიდი სიურპრიზი. ჩემთვის ძალიან იღბლიანი აღმოჩნდა კუკუშას პერსონაჟი, რომელიც ერთი ხუმრობით შეიქმნა და მერე ხალხ­მა აიტაცა. მე მადლიერი ვარ ამის გამო, უმადური კი არ ვარ... კი ვჯამბაზობ, მაგრამ ამ თემას ცოტა სხვაგვარად ვუყურებ. ვფიქრობ, კარგ საქმეში ვარ. მე და ჩემი მეგობრები ძალიან ბევრ ადამიანს ვანიჭ­ებთ ღიმილს, რითიც ვუხ­ანგრძლივებთ სიცოცხ­ლეს. როცა ვინმეს ცხოვრებას უხ­ალისებ, ეს ძალიან კარგი მგონია. ვერ ვიტყვი, რომ მთელი ცხოვრება ამ საქმეში ვიქნები. მინდა, ისეთი რამე ვაკეთო, რაც ხალხს გამოადგება. მერე შეიძლება, უფრო დიდი საქმეები ვაკეთო, მაგალითად, ბიზნესში წავიდე. ინტუიცია მკარნახობს, რომ ამ სფეროში უნდა გამიმართლოს. „ტყუპებს“ აქვთ, კრეატიული ნიჭი და ინტუიცია, რაც ბიზნესს ძალიან სჭირდება.

– აზარტულ თამაშებში თუ გიმართლებს? ოდესმე რამე მოგიგია?

– ზოგადად აზარტული ვარ, მაგრამ ტოტალიზატორსა და კაზინოში არ დავდივარ, რადგან მერე ჩემს აზარტს ლაგამს ვეღარ ამოვდებ. ვიცი, რომ შეიძლება ისე შევყვე თამაშს, რომ ეს ძალიან ცუდად დამთავრდეს ჩემთვის. მიყვარს ფეხ­ბურთის, კალათბურთის თამაში პატარ-პატარა მაზიანებზე. როცა პატარა ვიყავი, ეზოს ბიჭ­ები უფროსებს ფეხ­ბურთს ვეთამაშებოდით ხოლმე და როგორც ბებრებს სულ ვუგებდით. ისინიც გვაბარებდნენ წაგებულ ლუდს და რესტორანს. ამის შემდეგ, რაც გავიზარდე არაფერი მომიგია. რამდენჯ­ერმე ვითამაშე ლატარია, მაგრამ ისე რომ მხოლოდ ორი ბილეთი მოვიგე და ასე ფხეკა-ფხეკა იმდენ ხანს გაგრძელდა, უსასრულობაში გადავედი (იცინის).

– პირად ცხოვრებაში იღბლიანი ხარ?

– იყო პერიოდი, როცა ძალიან ვიტანჯ­ებოდი. ერთი გოგო მიყვარდა ძალიან, გადარეული დავდიოდი. ის გოგო მეუბნებოდა, მიყვარხ­არო, მაგრამ ძალიან აფერისტი იყო, ხან ვის ხვდებოდა, ხან – ვის. მე დავდევდი, ვუთვალთვალებდი, ვეჭ­ვიანობდი და ამის გამო სცენებსაც ვუწყობდი. მის გამო ბევრ ხიფათს გადავეყარე. იყო ჩხუბები, საქმის გარჩევები. მერე მივხ­ვდი, რომ იმ გოგოსთვის ამდენი დავიდარაბა არ ღირდა და თავი დავანებე. ამის მერე ჩემს ცხოვრებაში ბევრი სიყვარული იყო. ქარაფშუტა არ ვარ, მაგრამ მიყვარს ქალი, როგორც არსება... მე ძალიან უცნაური ხასიათი მაქვს ქალებთან, განსხ­ვავებული, ისეთ რაღაცეებს ვითხ­ოვ, რაც ქალებს არ მოსწონთ.

– ასეთს რას ითხ­ოვ?

– გადამეტებულ ყურადღებას, ძალიან აზიატი არ ვარ, ქალებთან საქართველოსავით ევროპისა და აზიის საზღვარზე ვარ გაჭ­ედილი. არის თემები, სადაც ევროპელი ვარ, არის თემები – სადაც სრული აზიატი. მაგალითად, თუ ქალი ქალწულობას სიყვარულის გამო დაკარგავს, ეს როსკიპობად არ მიმაჩნია, მაგრამ თუ ისე, გრძნობის გარეშე, არ მომწონს... მაქვს ჩემი „წიკები“ (იცინის).

– როგორც ვიცი, ამ ბოლო დროს დიდი სიყვარული გეწვია.

– ნამდვილად შეყვარებული ვარ, მაგრამ ამ სიყვარულს ჯერ ვუმალავ ფართო საზოგადოებას. ცუდი პერიოდი მქონდა, ცუდ „პალასაზე“ ვიყავი, როდესაც ეს სიყვარული მეწვია. გამოჩნდა ადამიანი, რომელიც ჩემს უცნაურობებს ავსებს და ძალიან ძვირფასი გახ­და ჩემთვის. ერთმანეთი „ადნოკლასნიკებით“ გავიცანით, ცუდი ზრახ­ვებით არა, მაგრამ მგონი, დასაზვერად შემოვიდა. მერე დესანტი გადავსხ­ით ერთმანეთთან და ასე ავაწყვეთ ურთიერთობა. უშუალობით, გულახ­დილობით და გარეგნობით მომხ­იბლა, საერთოდ არ მეთამაშება და ეს მომწონს, მთელი დღე იმდენს ვთამაშობ, საღამოს და პირად ცხოვრებაში თამაში აღარ მინდა. ეს სიყვარული ამდენი წლების მოლოდინად ღირდა...

– დაოჯ­ახ­ებას როდის აპირებთ?

– ჯერ არ ვიცი... ვაპირებთ, მაგრამ ჩემი გრაფიკიდან გამომდინარე, ზუსტად არ ვიცი, როდის დადგება ეს დღე. ახ­ლა კონცერტების დროს რომ მეფიქრა დაოჯ­ახ­ებაზე, არა მარტო სამსახ­ურის, სამშობლოს ღალატი გამოვიდოდა. ახ­ლა მარხ­ვაა, რაღაც გეგმები მაქვს და აუცილებლად განვახ­ორციელებ... ვიცი, რომ ოჯ­ახი დიდი პასუხ­ისმგებლობაა, მაგრამ მჯერა, ყველაფერი კარგად იქნება. თუ რამეს ჩაიფიქრებ, რომელიც ძალიან გინდა, რომ გამოგივიდეს და ამას მთელი სულით და გულით შეეცდები, ის აუცილებლად ახ­დება. ოღონდ კარგი რამ უნდა ჩაიფიქრო, რომ ღმერთი და იღბალი დაგეხ­მაროს. თუ ოცნებისკენ სწორი გზით ივლი, ლამაზი ოცნებებიც სრულდება...


скачать dle 11.3