ინტიმური საუბრები
რატომ დავკარგე სამსახური
ვმუშაობ ერთ საკმაოდ წარმატებულ კერძო ფირმის ფილიალში. ძალიან მიყვარს ჩემი საქმე და, შესაბამისად, მთელ დღეს სამუშაოს ვანდომებ. ისეთი დაკავებული ვარ, პირადი ცხოვრებისთვის, პრაქტიკულად, დრო აღარ მრჩება. სახლში გვიან მივდივარ, დაღლილ-დაქანცული და თავი აღარ მაქვს, ვინმესთან წავიდე, ის კი არა, ტელეფონით რომ ვინმე მოვიკითხო და დაველაპარაკო, ისიც კი მეზარება. მოკლედ, მთელი ჩემი ცხოვრება სამსახურით შემოიფარგლება. ჩემი უფროსები ხედავდნენ ჩემს თავდადებას და შესაბამისად მაფასებდნენ.
ჩემი ცხოვრების წესის გამო თანამშრომლებმა „უკარება“ შემარქვეს. ხშირად უშაყირიათ კიდეც – ირმას არც კი გაეარშიყოთ, თორემ ტრავმატოლოგიურში მოგიწევთ დაწოლაო. რა თქმა უნდა, მთლად ასეთი არ ვიყავი, მაგრამ, ვერც ადვილად დამელაპარაკებოდა ვინმე, რადგან ვერ ვიტან უაზროდ მოარშიყე კაცებს. თანაც, მამაკაცებზე მე ჩემი შეხედულება და კრიტერიუმები მაქვს და, ცუდად არ ჩამომართვათ, მაგრამ, ჩემ გარშემო მყოფ კაცთაგან ვერც ერთი ვერ აკმაყოფილებდა ჩემს ელემენტარულ მოთხოვნებსაც კი. ამიტომ, არაფრისმთქმელ, უაზრო ფლირტებსა და ზედმეტად შეთამამებულ ურთიერთობებს ყოველთვის ვარიდებდი თავს, თუმცა ამის მსურველი ჩემ გარშემო ყოველთვის იყო.
ერთ დღეს კი ჩვენს სამსახურში ახალი თანამშრომელი მოვიდა – უფროსის მოადგილე. 50 წელს მიღწეული კაცი იყო, მაგრამ ისე გამოიყურებოდა, 35-ზე მეტს ვერ მისცემდი. ეტყობა, ბიჭობიდანვე მიჩვეული იყო გოგონების ყურადღებას და ისე დადიოდა, თითქოს ელოდებოდა, როდის შეაფრინდებოდნენ ქალები. პრაქტიკულად, ასეც ხდებოდა და ისიც ძალიან იფერებდა.
საერთოდ, რა თქმა უნდა, მომწონს მოვლილი და მოწესრიგებული მამაკაცები, მაგრამ, როცა ეს მოწესრიგებულობა პრანჭვა-გრეხაში გადადის, ძალიან მაღიზიანებს. ასე დამემართა რამაზზეც. ვერაფერში წუნს ვერ დასდებდი (გარეგნობას ვგულისხმობ), მაგრამ, სულ რაღაცას იწმენდდა, ისუფთავებდა, სულ სარკეში იყურებოდა კმაყოფილი სახით და, რაც მთავარია, ცინიკურად ეპყრობოდა ყველას, ვისაც რომელიმე ძალიან ცნობილი ბრენდის ტანსაცმელი არ ეცვა, აქსესუარებზე და სუნამოზე ხომ, საერთოდ გართულება ჰქონდა და, შეეძლო, საათობით ელაპარაკა, რომელი ბრენდია პრესტიჟული და ასე შემდეგ. უნდა ვაღიარო, რომ მართლაც კარგად ერკვეოდა როგორც კაცების, ისე ქალების ტანსაცმელშიც, აქსესუარებშიც და კოსმეტიკასა და პარფიუმერიაშიც კი, მაგრამ ჩემში მისი ეს თვისება საშინელ გაღიზიანებას იწვევდა, რასაც, რა თქმა უნდა, ვმალავდი, რადგან, ეს რომ გამომემჟღავნებინა, ჯერ ერთი, ქალები, ალბათ, ჩამქოლავდნენ – როგორ თუ ჩვენი კუმირი არ მოგწონსო და, მეორეც, ყველას ეგონებოდა, რომ რამაზი შემიყვარდა და მისი ყურადღების მისაქცევად ვიქცეოდი ასე. ამიტომ, ვცდილობდი, საერთოდ ნაკლებად მიმექცია მისთვის ყურადღება და მხოლოდ საქმიანი ურთიერთობა მქონოდა მასთან, ყოველგვარი გაშინაურებისა და შეხუმრებების გარეშე. ჩვენი სამსახურის ქალები კი მასზე მართლა გიჟდებოდნენ და ეს პრანჭია კაცი მალე ეტალონი გახდა.
მე სულ ვცდილობდი, ასე ვთქვათ, ზედმეტად არ მოვხვედროდი თვალში, მაგრამ, ჩემი ასეთი საქციელით, ეტყობა, უფრო მივიქციე ყურადღება და, ერთ დღესაც, გავიგე, რომ ჩვენი „ნარცისი“ თურმე ჩემით დაინტერესებულა. ამ ფაქტმა ძალიან დამძაბა, აღარ ვიცოდი, როგორ მოვქცეულიყავი. ჯერ ერთი, ეს კაცი არანაირად არ ეკარებოდა გულს; მეორე – ჩემზე თითქმის ოცი წლით უფროსი იყო და ბევრით უფროსი კაცები არასდროს მომწონდა და, მესამე და მთავარი – ჩვენს პატივცემულ რამაზის ცოლიც ჰყავდა და შვილებიც, ცოლიან კაცთან ურთიერთობა კი ჩემთვის აბსოლუტურად გამორიცხული იყო. ამ ყველაფრის და კიდევ სხვა მიზეზების გამო, მაქსიმალურად ვცდილობდი, მასთან ზედმეტად არ მქონოდა კონტაქტი, მაგრამ, ჩემმა ასეთმა საქციელმა უკურეაქცია გამოიწვია. როგორც ხდება ხოლმე, რამაზის ჩემით დაინტერესება მალე ყველასთვის ცნობილი გახდა, რამაც ის გამოიწვია, რომ ქალები გამინაწყენდნენ, კაცები კი ეჭვის თვალით მიყურებდნენ – არ სჯეროდათ, რომ ასეთ „ხელსაყრელ ვარიანტს“ არ გამოვიყენებდი. იმან, რომ თავის მახეში ვერ გამაბა, რამაზი, როგორც ჩანს, ძალიან გააღიზიანა, რადგან ქალებისგან უარს არ იყო ჩვეული და ერთ დღესაც ძალიან მარტივად იძია შური – თანამშრომლებით სავსე ოთახში შემოვიდა და დამცინავი კილოთი მომმართა: რა იყო, გოგო, რა თავს იდებ?! შენც, ახლა, კაცების რიგი არ გედგას! ხომ ვიცი, სიხარულისგან ჭკუაზე არ ხარ, ჩემისთანა კაცმა ყურადღება რომ მოგაქცია, მაგრამ იპრანჭები, გგონია, ამით უფრო დამაინტერესებ, მაგრამ, ქაჯურად იქცევიო... – და ასე შემდეგ.
არ ვიცი, სწორად მოვიქეცი თუ არა, მაგრამ, გავაკეთე ის, რაც იმ წუთას მომივიდა თავში: მომენტალურად გამოვედი ოთახიდან, შევედი უფროსთან და, ისე, რომ მიზეზი არ მითქვამს, განცხადება დავუდე მაგიდაზე სამსახურიდან წასვლის შესახებ. კაცი გაგიჟდა – რატომ მიდიხარ, ის მაინც მითხარიო, მაგრამ, მაინც არ ვუთხარი. ასე უაზროდ დავკარგე სამსახური. ახლა ვზივარ სახლში, ვისვენებ, მეგობრებისთვისაც ვიცლი და გართობისთვისაც. რაღაც თანხა მაქვს შეგროვილი და გარკვეული პერიოდი ფულის სასესხებლად არ მექნება საქმე. ჯერ ცოტას კიდევ დავისვენებ, მერე კი ან აქ მოვძებნი რამე ნორმალურ სამსახურს, ან, სულაც, სადმე უცხოეთში წავალ და იქ ავაწყობ ჩემს კარიერას.
ირმა, 28 წლის.
მეგობრის მამამ გამაუპატიურა
ჩემი დიდი ხნის საიდუმლო უნდა გაგიმხილოთ. მას შემდეგ არაერთი წელი გავიდა, მაგრამ, იმდენად ვეღარ ვიტევ გულში იმ ტკივილს, რომ, გადავწყვიტე, ახლა მოგწეროთ – ეგებ ამით ცოტათი მაინც შემიმსუბუქდეს ის საშინელი განცდა, რომელიც რამდენიმე წელია, თან მდევს.
სტუდენტობის პერიოდში, ზაფხულის არდადეგებზე, მე და ჩემი დაქალი მეგობრის დაბადების დღეზე წავედით ბათუმში. რომ ჩავედით, თავსხმა წვიმა დაგვხვდა და გავცივდი. დაბადების დღემ მშვიდობიანად ჩაიარა და მეორე საღამოს წამოვედით „მარშრუტკით“ – აღარ დავრჩით, რადგან თბილისში აუცილებელი საქმე გვქონდა. ხაშურს რომ მივუახლოვდით, „მარშრუტკა“ გაფუჭდა, სხვა ტრანსპორტმაც აღარ ჩამოიარა, თბილისამდე ჩამოსასვლელი ტაქსის ფული კი აღარ გვქონდა, არადა, უკვე ბნელოდა. რა გვექნა, არ ვიცოდით, მაგრამ, უცებ გაგვახსენდა, რომ ხაშურთან ახლოს, ერთ სოფელში ჩვენი ჯგუფელი ცხოვრობდა. ვიცოდით, რომ იქ უნდა ყოფილიყო და გადავწყვიტეთ, მასთან მივსულიყავით ღამის გასათევად. სახლშიც რომ არ დაგვხვედროდა, მისი მშობლები ქუჩაში ხომ არ დაგვტოვებდნენ? საბედნიეროდ, ია შინ დაგვხვდა. სიხარულით მიგვიღეს, გვავახშმეს და ლოგინებიც გაგვიშალეს. ისე მოხდა, რომ ჩემი დაქალი იას ოთახში დაწვა, მე კი – ცალკე, პატარა ოთახში დამაწვინეს, რადგან იასთან მეტი საწოლი არ იდგა. დაღლილი ვიყავი და მალე დამეძინა. შუაღამისას კი რაღაც ფაჩუნმა და ჭრიალმა გამაღვიძა. შეშინებულმა გავახილე თვალი და, ის იყო, შიშისგან უნდა მეყვირა, რომ ვიღაცამ პირზე ხელი დამაფარა და გამაკავა. მერე აღარაფერი მახსოვს, რადგან, ეტყობა, გული წამივიდა. გონს რომ მოვედი, დავინახე, რომ იას მამა შარვალს იცვამდა. თვალგახელილი რომ დამინახა, მომიახლოვდა, ჩემს სახესთან დაიხარა და მუქარით მითხრა: ხმა არ ამოიღო, თორემ, ყველაფერს შენ დაგაბრალებ და ისე მოგჭრი თავს, სახლიდან გამოსვლის სურვილიც აღარ გექნებაო. მაინც ბავშვი და გამოუცდელი ვიყავი, ვიფიქრე, მართლა შეასრულებს თავის მუქარას-მეთქი და შიშისგან მართლაც არ ამომიღია ხმა. გათენდა თუ არა, ჩემი დაქალი გავაღვიძე და სასწრაფოდ წამოვედით იქიდან. მასპინძლები ძალიან გვეხვეწებოდნენ, რამდენიმე დღით კიდევ დარჩითო (განსაკუთრებით იას მამა იკლავდა თავს), მაგრამ, როგორც იტყვიან, უკანმოუხედავად გამოვიქეცი იქიდან. ჩემს დაქალს უკვირდა, რა დაგემართაო, მაგრამ იმისთვისაც არაფერი მითქვამს.
თბილისში რომ ჩამოვედი, სიცხემ ამიწია და მთელი ორი კვირა ისე ცუდად ვიყავი, კინაღამ მოვკვდი. რადგან გაციებული ვიყავი, ყველას ეგონა, გრიპი გამირთულდა, მაგრამ, მე ხომ ვიცოდი, რაც იყო ნამდვილი მიზეზი.
იმის შემდეგ 7-8 წელია გასული და დღემდე საშინლად მძულს მამაკაცები. ახალგაზრდა გოგო ვარ და ჯერ შეყვარებული არ მყოლია, ყველა ბიჭი მეზიზღება, გათხოვების ხსენებაზეც კი მაჟრიალებს. ზუსტად ვიცი, რომ ფსიქიატრთან თუ არა, ფსიქოლოგთან მაინც ვარ მისასვლელი, მაგრამ, მაშინ ყველაფრის მოყოლა მომიწევს, რისი გაკეთებაც საშინლად არ მინდა. არადა, როდემდე გავძლებ ასე, არ ვიცი. მეშინია, მართლა არ გავგიჟდე.
თამთა, 26 წლის.
რა ვუთხრა ქმარს
სკოლის პერიოდში ერთი ბიჭი შემიყვარდა, ჩემი თანაკლასელი. ვერ ვიტყვი, რომ ისიც გიჟდებოდა ჩემზე, მაგრამ მაინც ვხვდებოდით ხოლმე ერთმანეთს. მართალია, მიყვარდა, მაგრამ რაღაც პერიოდის შემდეგ მივხვდი, რომ მას არანაირი გრძნობა არ ჰქონდა ჩემ მიმართ და, მარტო იმიტომ, რომ ვებრალებოდი, მასთან ურთიერთობის გაგრძელება აღარ მოვინდომე. ამიტომ, დავშორდით ერთმანეთს. ეს ჩემი ინიციატივით მოხდა. ერთადერთი, იმით ვიყავი კმაყოფილი, რომ მას არ მივუტოვებივარ და ქალური თავმოყვარეობა შელახული არ მქონდა.
ასე იყო თუ ისე, ლევანთან განშორება მაინც მძიმედ გადავიტანე. ისე გავიდა რამდენიმე წელიწადი, არავინ არც შემყვარებია და არც მომწონებია. ინსტიტუტს რომ ვამთავრებდი, დაქალის ბიძაშვილს შევუყვარდი და ცოლობა მთხოვა. ვიფიქრე, მაინც ცარიელი ტაქსივით დავდივარ-მეთქი და გავყევი, იმ იმედით, რომ მერე მეც შემიყვარდებოდა. რომეო და ჯულიეტა არ ვყოფილვართ, მაგრამ მე და ჩემი ქმარი ერთმანეთს კარგად შევეწყვეთ, თუმცა, ჩვენს ურთიერთობაში ის ვნება და ცეცხლი არ იგრძნობოდა, რაც ახალგაზრდა ცოლ-ქმარს უნდა ჰქონოდა, ყოველ შემთხვევაში, ქორწინების პირველ წლებში მაინც. ყველაზე მეტად რაც მაღიზიანებდა ჩემს ქმარში, ის იყო, რომ, ყოველი წუთი და საათი წინასწარ ჰქონდა განსაზღვრულ-დაგეგმილი, მაგრამ მერე ამასაც თითქოს შევეჩვიე, აქტიური პროტესტი არ გამომიხატავს.
ერთ დღესაც, თანაკლასელმა დამირეკა და მითხრა, სკოლის დამთავრების 15 წლის იუბილეს აღვნიშნავთ და შაბათს, ამა და ამ რესტორანში, ცოლებითა და ქმრებით ვხვდებით ერთმანეთსო.
ძალიან გამიხარდა, ამდენი წლის უნახავ მეგობრებს რომ ვნახავდი. ავთოსაც უარი არ უთქვამს და დათქმულ დღეს რესტორანში წავედით. რატომღაც, ძალიან მოვინდომე და ისე გამოვიპრანჭე, ჩემს ქმარს, რომ იტყვიან, ყბა ჩამოუვარდა – ასეთი ლამაზი თუ იყავი, არ ვიცოდიო.
თითქმის მთელი კლასი იქ დამხვდა. ზოგი ცოლით იყო, ზოგი – ქმრით. ერთი-ორი მარტოც იყო მოსული. ზოგიერთი ისეთი შეცვლილი იყო, ძლივს ვიცანი. ყველა ერთმანეთს ვეხვეოდით და ვკოცნიდით, მხოლოდ ერთი ახალგაზრდა კაცი იჯდა სუფრასთან მოწყენილი და სევდიანი თვალებით გვიყურებდა. გოგოებს ვკითხე – ის ბიჭი ვინ არის-მეთქი და, რომ მითხრეს, ლევანიაო, ვერ დავიჯერე, ვერ წარმოვიდგინე, რომ ეს გაჭაღარავებული კაცი ის ბიჭი იყო, ოდესღაც ასე რომ მიყვარდა. ისე გამოიყურებოდა, თითქოს რაღაც დიდი უბედურება ჰქონდა გადატანილი. უცებ, რატომღაც, საოცარი სიბრალული ვიგრძენი, მივედი და გადავკოცნე, მოვიკითხე. ძლივს ავიყოლიე საუბარში. მერე, ცოტა რომ დალია, თანდათან გათამამდა, ჩემი ქმარიც გაიცნო და გვერდიდან აღარ მომშორებია, რამდენჯერმე ერთად ვიცეკვეთ კიდეც.
ბანკეტის ბოლოს, ერთმანეთს რომ ვემშვიდობებოდით, ლევანმა პატარა ფურცელი ჩამიდო ხელში, მერე ყველას ხელი აუწია – კარგად იყავითო და წავიდა. ფურცელი საფულეში შევინახე და მისი არსებობა რამდენიმე დღის განმავლობაში აღარც გამხსენებია. დაახლოებით ერთი კვირის შემდეგ კი რაღაცისთვის გავხსენი საფულე და, ის ფურცელი რომ დავინახე, გამეცინა, რა პატარა ბავშვივით მომცა წერილი-მეთქი. გავშალე, მაგრამ, რაც იქ წავიკითხე, იმდენად შოკის მომგვრელი იყო ჩემთვის, რომ კარგა ხანს გონზე ვერ მოვედი.
„ანა, – მწერდა ლევანი, – ჩემი ყველაზე დიდი შეცდომა ცხოვრებაში ისაა, რომ შენ დაგკარგე. მას მერე უბედური ვარ. ახლა რომ დაგინახე, მივხვდი, ყოველთვის მიყვარდი, უბრალოდ, იდიოტი ვიყავი და ამ გრძნობას ვერ გავუფრთხილდი. ვიცი, რომ ქმარი გყავს, ისიც ვიცი, რომ ისევ გიყვარვარ – ეს შენს თვალებში დავინახე. ერთხელ მოვდივართ ამქვეყნად და რაღაც ხელოვნურად შექმნილი მოვალეობებითა და ვალდებულებებით ნუ შევიზღუდავთ თავისუფლებას.
ამა და ამ დღეს, საღამოს 7 საათზე, ჩვენს საყვარელ ადგილას გელოდები“...
თვალებს არ ვუჯერებდი. ჯერ შემეცოდა, მერე გავბრაზდი – როგორ გამიბედა-მეთქი. მერე გადავითვალე და მისი დათქმული თარიღი სამი დღის შემდეგ უწევდა. მთელი ეს სამი დღე ვბობოქრობდი, გულში სულ თავხედსა და უზნეოს ვუწოდებდი; იმ წუთას რომ დამნახვებოდა, ალბათ, თვალებს გამოვჩიჩქნიდი. რა თქმა უნდა, ამ დღეების განმავლობაში შეხვედრაზე არც მიფიქრია. ის დღე რომ დადგა, მთლად გადავირიე, ისე ავფორიაქდი, ავთომაც კი შემამჩნია – ეს ბოლო ხანებია, რა დაგემართაო. რაღაც მიზეზი მოვბოდე და ისიც აღარ ჩამძიებია. საღამო რომ მოახლოვდა, უცბად გადავწყვიტე, მივალ და ერთი კარგად გამოვლანძღავ, როგორ გამიბედა ასეთი რამ, მაგას ვინ ვგონივარ-მეთქი.
წავედი განრისხებული, საჩხუბრად განწყობილი. მართლაც, დავუწყე ჩხუბი და ლანძღვა, მაგრამ ლევანს ხმა არ ამოუღია. ჩამსვა მანქანაში და მითხრა – ქუჩაში ნუ მიყვირი, ჩემთან წავიდეთ და იქ რაც გინდა, ის მითხარიო. ათი წუთის შემდეგ მის ბინაში ვიყავით. სუფრა გაშლილი დამხვდა: ნამცხვრები, ხილი, შამპანური...
მერე აღარაფერი მახსოვს. გონს რომ მოვედი, თავი მის მკლავზე მედო და ჩემზე ბედნიერი ქალი ქვეყანაზე არ მეგულებოდა.
ახლა ერთი უდიდესი პრობლემა მაქვს: რა ვუთხრა ჩემს ქმარს, რომელსაც ჩემთვის კარგის მეტი არაფერი გაუკეთებია, რატომ გეყრები-მეთქი?!
ანა, 32 წლის.
ქმარმა მიმატოვა
ათი წელია, გათხოვილი ვარ. მთელი ამ ხნის განმავლობაში ივიკო მართლაც სანიმუშო ქმარი იყო, მაგრამ, ბოლო წელია, აშკარად ვგრძნობ, რომ ვიღაც გაიჩინა. თუ ეს უბრალო ფლირტი, ან, უკიდურეს შემთხვევაში, დროებითი გატაცებაა, კიდევ ჯანდაბას, თვალს დავხუჭავ, ოღონდ არ მიმატოვოს, მაგრამ, თუ სერიოზულად შეუყვარდა ვინმე და ამის გამო ჩემ მიტოვებას აპირებს, მის გარეშე თავს არ ვიცოცხლებ-მეთქი, ვფიქრობდი, რადგან ჩემი ქმარი სიგიჟემდე მიყვარს და მასთან განშორებას ნამდვილად ვერ გადავიტან.
მას შემდეგ, რაც ეჭვი გამიჩნდა, (თუმცა ნივთმტკიცებებს ჯერჯერობით ვერ მივაკვლიე), ვცდილობდი, განსაკუთრებული ყურადღება გამომეჩინა, თან ვყვებოდი, მეც სულ მოწესრიგებული და გაპრანჭული ვხვდებოდი, მაგრამ აშკარად აღარ ვაინტერესებდი. ამ ორიოდე თვის წინ კი, ჩვენი ქორწინების 10 წლისთავზე, გადავწყვიტე, სიურპრიზი მომეწყო: ჩემს მშობლებს კარგა მსხვილი თანხა გამოვართვი, ერთ პრესტიჟულ რესტორანში პურმარილი შევუკვეთე, მისი უახლოესი მეგობრები და ჩემი რამდენიმე დაქალი წინასწარ დავპატიჟე და თან ყველა გავაფრთხილე, ივიკოსთან არაფერი წამოგცდეთ, სიურპრიზს ვუწყობ-მეთქი. ქმარს კი იმ დღისთვის შევუთანხმდი, სამსახურიდან რომ გამოხვალ, საღამოს 8 საათზე ამა და ამ ადგილას შემხვდი, რაღაც სერიოზული საქმე მაქვს-მეთქი. დამთანხმდა, მაგრამ არ მოვიდა. ჩემს გოგონებს (უკვე რესტორანში იყვნენ) დავურეკე, თქვენ დასხედით და დაიწყეთ ქეიფი, ჩვენ ცოტა შეგვაგვიანდება-მეთქი. ეს „ცოტა“ კი ორ საათს გაგრძელდა, ივიკო კი არა და არ მოდიოდა. მობილურზე პირველად რომ შევეხმიანე – სად ხარ აქამდე-მეთქი, მითხრა, თათბირი გაგვიგრძელდა და ნახევარ საათში მოვალ, გამაგებინე, რა ხდებაო. იძულებული გავხდი, მეთქვა, რესტორანში ოცი კაცი გველოდება-მეთქი. ნახევარ საათში მანდ ვიქნებიო, – გამიმეორა. ეს ნახევარი საათიც რომ გავიდა და მაინც არ გამოჩნდა, კიდევ გადავურეკე და ტელეფონი უკვე გათიშული ჰქონდა. სამსახურის ტელეფონზეც ვრეკე – ყურმილს არ იღებდა. მაინც იმედი არ გადავიწურე, ვიფიქრე, თვითონაც რაღაც სიურპრიზს მიწყობს და მაწვალებს-მეთქი. კიდევ ორ საათს ველოდე, მაგრამ არ მოვიდა. გოგოები მირეკავდნენ რესტორნიდან, სად ხართ ამდენ ხანსო, ბოლოს უკვე რა მეთქვა, აღარ ვიცოდი და ტელეფონი გავთიშე.
რესტორანში აღარ დავბრუნებულვარ, პირდაპირ სახლში წავედი. ივიკო არც სახლში მოსულა მთელი ღამის განმავლობაში. დილით კი მოვიდა, თავისი ნივთები ჩაალაგა და მითხრა, მივდივარო. ხმა არ ამომიღია – უკვე ვგრძნობდი, რომ ასე მოხდებოდა.
სხვათა შორის, თავისმა ძმაკაცებმა ძალიან გაამტყუნეს და შავი დღეც აყარეს, მაგრამ, რაღა აზრი ჰქონდა. დავრჩი ასე მარტო, დამცირებული, შეურაცხყოფილი, მაგრამ, ვიცი, დადგება დღე, როცა ისევ მომადგება ჩემოდნებით და პატიებას მთხოვს, მაგრამ ვერ მივართვი, არ ვაპატიებ და აღარ შევურიგდები.
თინა, 30 წლის.
რედაქციაში შემოსული უამრავი წერილიდან ამოვარჩიეთ საუკეთესო ამბები და ვთავაზობთ მკითხველს.
„ინტიმური საუბრებისთვის“ SMS-ები შეგიძლიათ გამოგზავნოთ ტელეფონის ნომერზე: 897 33-08-81.
ელექტრონული ფოსტით: tbiliselebi2001@yahoo.com
ან მოიტანოთ რედაქციაში
წერილის სახით.