კრიმინალური საუბრები
გაგრძელება. დასაწყისი
იხ. „თბილისელები“ ¹9-10(480)
ვა, რა გამახსენდა!
ბაღში რომ დავდიოდი, ერთი მასწავლებელი გვყავდა და ერთიც ძიძა. ბავშვები რომ წავეკიდებოდით ერთმანეთს, ძიძა გვაშველებდა. ერთ დღეს, მე წაქცეული ვარ და ზემოდან სამი-ოთხი ბავშვი მაგდია. ძიძა გვაშველებს, მაგრამ ჩვენ ერთმანეთს ვებღაუჭებით და ვერ გვაცალკევებს. ამ დროს ნიავმა შემოუბერა თუ რა იყო, არ ვიცი, ძიძას კაბა ოდნავ აუფრიალა და ხუთი წლის ბავშვი დავრჩი გაშტერებული. ჩემ თვალწინ ისეთი უცხო სამყარო გადაიშალა, რომლის შესახებაც არანაირი წარმოდგენა არ მქონდა. ახლაც თვალწინ მიდგას წითელწინწკლებიანი ტრუსიკი და ქათქათა ბარძაყები. რა ძიძა, რის ძიძა! ახლა ვხვდები, რომ მაგარი ბანძი ტრუსიკი ეცვა, მაგრამ, ალბათ, იმ დროისთვის ის მაგარ ტრუსიკად ითვლებოდა... ეს იყო ბავშვის გონებისთვის შეუცნობელი უდიდესი საიდუმლო. ისეთი ლამაზი იყო ის წინწკლებიანი ტრუსიკი მამაჩემის სატინის ფოხანებთან და ჩემს უსახურ ნიფხავთან შედარებით, აღწერა რომ მდომოდა, იმ სილამაზეს ვერაფრით აღვწერდი. ახლა თეთრი, უბალნო ფეხები? მე მარტო მამაჩემისა და ბიძაჩემის ბანჯგვლიანი ფეხები მქონდა ნანახი... მაშინ ვიფიქრე, რომ მაიმუნები ჩემი ნათესავები იყვნენ... როგორც იქნა, გაგვაცალკევა ძიძამ, მაგრამ რად გინდა, რა, დავრჩი დალენჩებული, ხმას ვეღარ ვიღებდი. ძიძამ, ალბათ, დაასკვნა, რომ ცუდად ვიყავი და დამიწყო დამშვიდება. ჩამისვა კალთაში და გულში მიკრავდა. ახლა რომ მახსენდება მაშინდელი ბავშვური განცდები, რაღაცნაირად გული მტკივდება და ჩემი თავი მეცოდება. არა, ისე პატარაობიდანვე კაი ჩათლახი ვყოფილვარ!... თუმცა არა, რატომ, პატარა კაცი ვყოფილვარ, შეუცნობლად, მაგრამ მაინც პატარა მამაკაცი...
ჰო, აი, საბავშვო ბაღიც გამახსენდა, მაგრამ წეღან რა მოხდა, მაინც არ მახსენდება... ამ თვალებს რაღა დაემართა, ვითომ ღია მაქვს, არადა, ბნელა. ასე მარტო, თან სიბნელეში, სად ვარ, ნეტავ?
– ნახე, ნახე, თვალებს ამოძრავებს...
თითქოს რაღაც მომესმა.
– ეგ ახლა ვერაფერს ხედავს, წვალობს, მაგრამ ცოტა ხანში აზრზე მოვა.
– დაიცა, ფისოჯან, ხშირად ემართება ეგრე?
– არა, „ზაპოიდან“ სუხოიზე გამოდიოდა და მაშინ დაემართა ორჯერ.
– ეე, აბა, რაღამ შეგაშინა, შე არიფო!
– ბიჭო, პულსი აღარ ესინჯებოდა და გული არ უფეთქავდა, კარგი რა უნდა მეფიქრა, და საერთოდ, არიფი შენ ხარ!
– მე?
– გინდა დაგიმტკიცო, რომ არიფი ხარ?
– მიდი!
– ზღვაში ხარ. ნავში ზიხარ. ნავი ორ კაცზე მეტს ვერ დაიტევს. ხედავ, ქურდი და მამაშენი იხრჩობიან, რომელს გადაარჩენ? დაფიქრდი და ისე მითხარი, ქურდულში არ ჩაიჭრა, გაფრთხილებ!
– ვაა, მამაჩემის გადარჩენა მინდა, მაგრამ რადგან მაფრთხილებ, ქურდულში არ ჩაიჭრაო, მაშინ ქურდს გადავარჩენ.
– აი, შე არაქურდო და ასპროცენტიანო არიფო, ნახევარ წამში მამაშენი გაწირე და შენ ქურდულისას გაიგებ რამეს ან ქურდულის ერთგული ხარ? იმიტომაც გიჭერს შენი პადელნიკი მთავრობა, რომ მამის მკვლელი ხარ...
– ვაა, კიდევ დამცინის... ფისოჯან, რა ძალიან ცუდი შუტკა გაქვს?!
– ცუდი შუტკა არ არსებობს, მე გიხსნი იმას, რაც შენ არ იცი. ეს ძველია, რატომ არ იცოდი?
– თქვენი მასწავლებელი ვაგონით ჩამოიყვანეს?
– ჰო, „სტოლიპინით“... რა იყო, გეწყინა?
– ნუ, არც გამიხარდა.
– სანამ ეს აზრზე არ მოვა, მაინც არ გაგიშვებ და... ხომ ხედავ, თვალებს ახამხამებს, ცოტაც და, აზრზე მოვა. თქვი რამე!
– მოდი, ყველა კარგ ქალს გაუმარჯოს, რომელიც...
– მოიცა, მოიცა! კარგი ქალი რომელია, „ეტაპში“ იატაკზე რომ არ მოფსავს?
– ვაჰ, ეს ქალი როგორ გავაჩერო! ერთი ეს მითხარით, ეს ჯეელი როცა ჯანზეა, მაშინ რატომ არ ბლატაობ?
– იმიტომ, რომ ამ ჯეელთან ჩემი საბლატაო არ არის, გაიგე?
– გამოდის – მე მაჩმორებ?
– არა, არა გრცხვენია? შენ ჩემი დიდი ძმა ხარ, ეგ კიდევ ჩემი ძმა ხომ არაა... რა, არ ხარ ჩემი დიდი ძმა?
– შენი ძმა ვარ, აბა, ტარტაროზისა ხომ არ ვიქნები?
ეე, რაღაც ხმები მომესმა! აუ, დაილაპარაკეთ რა, კიდევ... მარტო არ ვყოფილვარ, ვიღაცეებიც არიან, ილაპარაკეთ, რა!
– ჰოდა, ჩემი ძმა თუ ხარ, სწორად გამიგე, რა, რამხელა სტრესი გადავიტანე, მერე კიდევ, მე კონიაკს ვერ ვიტან, მაგ შენ ტრუხა სიგარეტს ხომ – საერთოდ...
– რა არის ტრუხა, „ვინსტონი“, თანაც, ლაითი?
– რაც არ მოგწონს, ყველაფერი ტრუხაა.
– ვაა, ერთი ამან დროზე თვალი გაახილოს და მერე მე უნდა ვიკაიფო, ძალიან კეკლუცი ქალის როლს რომ ითამაშებ.
– კაი, რა, სულ კორსეტში ხომ არ ვიჯდები?
– მერედა, რა ძალა გადგას?
– ეე, მაგის ახსნა და ბოლომდე გადმოცემა ძალიან ძნელია. მე ნაზი ყვავილი ვარ, ეს კი წყალს მისხამს და მაცოცხლებს...
– ჰო, ძალიან ნაზი ხარ, რა! – ეს ერთი, მეორე – ეგ თუ წყალს ისხმევინება, მე მაშინ „ფანტანი“ ვყოფილვარ!
– იცინე, იცინე და, რას გეტყვი, იცი? ფანტანი ავლაბარშია, წადი, არ გინდა, ავლაბრის შადრევანში გაგრილდე?
– ვაა, შენი ენის პატრონს ყვავები ვერ მოიტაცებენ...
– ბულბულები მოიტაცებენ, ბულბულები!
– ბულბულები რომლები არიან, გალიაში რომ ზიან?
– ჰო, რომ სხედან...
წყალი მინდა. პირში ჟანგის გემო მაქვს. ენაც მტკივა. ეს რა არის, თითქოს რაღაც მოტკბო გემო მაქვს. ასეთი გემო მარტო სისხლს აქვს, იძულებით რომ ყლაპავ, გადმოფურთხების ძალა რომ აღარ გაქვს...
– ნახე, პირს ამოძრავებს, ფისოჯან!
– ამას ახლა წყალი უნდა, მაგრამ სასულეში არ გადასცდეს. კოვზი მომაწოდე, რა!
– ისევ კოვზი! ფისოჯან, შენ რომ კაცი იყო, იარაღის მაგივრად კოვზი გექნებოდა ქამარში გარჭობილი, კაი შავტარიანი კოვზი, „ჰჭìñêèé“...
რა ნაცნობი ხმაა და რა ახლოს ჩამესმის, ალბათ, ვიღაცეებმა დამინახეს. ვიღაც ხელს მკიდებს... რა პატარა ხელის მტევანია... ხელებიც ნაცნობია... რა ჩამასხეს პირში, რანაირი გემო აქვს...
– აბა, მეგობარო, გაახილე თვალები! ახლა ამას უკვე ყველაფერი ესმის.
ახლა ესმისო? რა, ყრუც ვიყავი? ნეტავ ვინ არიან და უჩემოდ რას ლაპარაკობდნენ?
– აბა, გააღე პირი, გააღე, ნუ გეშინია, წყალია.
ღმერთო, ეს ხომ ფისოა!
– ფისო!
– რა იყო?
– ფისო, სად ვარ?!
– სახლში.
– მარტო ვართ?
– არა. აბა, შეხედე, ამ ტიპს იცნობ?
– ღონე არ მაქვს და ენაც მტკივა...
– ღონე რად გინდა, კი არ უნდა იჭიდაო...
– მაგრად მტკივა ენა...
– რაც მე ენაზე გექაჩე, მადლობა თქვი, რომ ჭიპამდე არ გაქვს ჩამოკიდებული.
ჩემი ფისო, ჩემი ლამაზი ფისუნია, ჩემი იმედი, ჩემი სუნთქვა...
– ფისო, მიყვარხარ!
– მეც მიყვარხარ!... გინდა, უცბად ერთ ანეკდოტს გეტყვი, შენს ენაზე გამახსენდა... გეტყვი, რაა?!
– თქვი, ჰო!
როგორ მინდა გავიცინო, მაგრამ გაცინების თავიც არ მაქვს. რა დროს ანეკდოტია... რა ვქნა, ვიცი, რომ ჩემი მდგომარეობიდან გამოყვანა უნდა და რაღაცას იკლოუნებს... რა ენერგია აქვს ასეთი ამ ერთი ციდა ქალს...
– ჰოდა, მისმინე! ქმარი წავიდა პლასტიკური ოპერაციის გასაკეთებლად. ცოლი ზის სახლში და სულმოუთქმელად ელოდება, როდის დაბრუნდება გალამაზებული ქმარი. გაიღო კარი და ცოლის კივილმა შეძრა იქაურობა, ვაიმე, რას ჰგავხარ, ჭიპი შუბლზე აგსვლიაო. ქმარმა თავმომწონედ უპასუხა, შენ გალსტუკს უყურე, გალსტუკსო, – ფისოს ისეთი სიცილი აუტყდა, რომ მეც გადამედო, მაგრამ რას უნდა მივმხვდარიყავი, ვერ ვაანალიზებდი. უცებ თითქოს გონება გამინათდა და ისეთი სიცილი ამიტყდა, ყველაფერი ნელ-ნელა თავის ადგილზე დადგა. ფისუნია იქვე იყო და კუჭკუჭებდა, გვერდით კი ჩემი ბავშვობის მეგობარი ეჯდა, რომელიც სახეს მუჭში მალავდა. იმ წუთში უბედნიერესი ვიყავი. ორი ძვირფასი ადამიანი გვერდით მყავდა. საერთოდ აღარ მაინტერესებდა, რა დამემართა.
– ვაა, ხðჭò, ñ ïðèåçჰîì! ამ ფისომ რანაირი რამეების თქმა იცის, გამაგიჟა, რა!.
– ჰო, იცის, მაგრამ ფისოს ნუ ეძახი-მეთქი, რამდენჯერ ვთქვი!
– კაი რა, რა მოხდა? – დაიწიკვინა ფისომ.
– შენ გაჩუმდი! – დავიღრინე უაზროდ.
რა ვქნა! ვერ ვიტან, ფისოს რომ გეძახიან. ფისო ჩემი თეთრი ფისოა, ვიღაცის ფანჯარაში იჯდა და ფარდას ეთამაშებოდა. სუფთა, დაბანილი, მწვანეთვალება, ყელზე მწვანე ატლასის ბაბთა ეკეთა. მე ჩემს ზუნზლიან ამხანაგ კატებთან ერთად ნაგვის ბუნკერში ვიქექებოდი, პირში თევზის მოზრდილი ფხა მქონდა გაჩრილი და ის იყო, უნდა ამოვმხტარიყავი, რომ ეს გაფუებული, გაზულუქებული და რძეზე გაზრდილი პატარა თეთრი ფისო დავინახე. მე ვინ ვიყავი? ერთი გაქუცული, ქუჩის შავი კატა, „აცხას“ რომ დასძახიან, ფისუნიას კი ყველა ეფერებოდა. აღარც თევზის ფხა და აღარც თევზი, მარტო ჩემი თეთრი ფისო! ხომ იქნები ჩემი თეთრი ფისო? – ზუსტად ამ სიტყვებით ავუხსენი სიყვარული. მიაუ! – მიპასუხა ფისუნიამ. ახლა კი ყველას მოუნდა, რომ ფისო ეძახოს. არა! ფისო მარტო ჩემია...
პირველი კლასიდან მეათე კლასამდე სულ „ხუთიანები“ მყავდა, ბაირონს ინგლისურად ვაბულბულებდი. ჩემთვის არ არსებობდა საგნებს შორის განსხვავება. მეათე კლასში ერთი „ოთხიანი“ ძალით შემომაკვეხეს, ისიც იმიტომ, რომ მედლების რაოდენობა შეზღუდული იყო. ძალიან დამწყდა გული. ამ დროისთვის უკვე ვძველბიჭობდი, მაგრამ გაუცნობიერებლად, ისე, უფრო გოგოებს ვაწონებდი თავს. აკლებული მქონდა სკოლა, მაგრამ ცოდნით ნამდვილად თითით საჩვენებელი ვიყავი. მე ცოტა სხვანაირად ვუყურებდი სამყაროს, ვფიქრობდი: როგორ, გაკვეთილზე ავდგე გამოქლიავებულივით, დავეყრდნო მერხს ძველბიჭურად და ვთქვა, „არ ვიცი”? როგორ, ტო, როგორ არ ვიცი, ვიცი!... და მეცოდინება ყოველთვის ბევრზე მეტი! როგორ, გალაკტიონი არ ვიცი და გოგოს ვეპრანჭები? რაზე უნდა ვებაზრო; ან დიდგორის ომი არ გამიგია და ვიღაცას ვებოქსავები? არა, ეგრე არ გამოვა! რამდენადაც წურბელა ვიყავი საქციელით, იმდენად სწავლაზე ვიქაჩებოდი. მამაჩემი ერთი დიდი დაწესებულების პარტკომი იყო. კაცმა აღარ იცოდა, რა ექნა. სწავლაზე სასაყვედურო არაფერი ჰქონდა და ვერ მიხურებდა, მაგრამ ჩემი ქუჩა-ქუჩა ყიალი არ მოსწონდა. ეტყობა, ბევრი იფიქრა და ერთ დღეს თავის ძმაკაცთან „გორსალასთან“ წამიყვანა. ჩემს სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა. წარმოვიდგინე, რა მაგარი რამე იყო ცოცხალი ქურდის, თანაც ვისი, „გორსალას“ გაცნობა. აქეთური-იქეთურის შემდეგ მამაჩემმა რაღაც მოიმიზეზა და წავიდა. დავრჩით მე და „გორსალა”. რაღაცეები მკითხა, მეც ვუბერავ, მინდა ვაჩვენო, რა მაგრად მესმის ქურდული. ლაპარაკში ლამაზად მითხრა, ქალის სუნი რომ მოგენატრება, მაშინ გამიხსენებო. მართალი მითხრა...
ქალი მინდა – სულ სხვა რამეა, ხორციელი, ცოდვისმიერი. ქალი მენატრება – ღვთიური, სულისმიერი. ქალი როცა გინდა, ის ხელის გაწვდენაზეა, ხოლო რომელიც გენატრება – ოცნებაა. სულ ერთი ფრაზა გიტრიალებს თავში: „შენ გვერდით იყოს, ხედავდე და გენატრებოდეს”. წყევლასავით ჟღერს, მაგრამ, როცა ქალი გენატრება, როგორც ღვთის ნაბოძები საჩუქარი, ერთგვარი მაზოხისტური გრძნობა გიჩნდება – უყურო და არ შეეხო. ტვინი არ გაძლევს იმის უფლებას, რომ, ამაღლებულის გარდა, ფიქრებში რამე შეგერიოს და შენივე ოცნება გაკაიფებს...
უკვე ათი წელია ვზივარ და ერთი ქუთაისელი მეჩითება. რა უნდა აკეთო, რაღაცეებს ვყვებით. ერთი მეგობარი ქალი ჰყოლია, რომელსაც კატუნიას ეძახდა. ერთ დღეს მიყვება, კატუნიას მაგარი „ბიკენტები“ ვუყიდეო. გამიკვირდა, „ბიკენტები“ რა არის-მეთქი. რამდენი წელია, რაც ზიხარო. მე ვუთხარი ათი-მეთქი. გეტყობა, შე საცოდავოო, ქალის მაგარი ლამაზი, პატარა ტრუსიკები გამოვიდა, „ბიკენტები“ ჰქვიაო. ქუთაისელს რომ ყურში „ბიკენტი“ ხვდება კარგად და მისაღებია, თორემ სად – „ბიკენტი“ და სად – „ბიკინი“.
საერთოდ, ქალს ყოველთვის ისე უნდა უყურო, როგორც განყენებულ არსებას და არა როგორც სხვა სქესის ადამიანს. ქალი ადამიანი კი არა, ამოუცნობი მოვლენაა. ყოველთვის მაკვირვებდა ქალის ლოგიკა, რომელიც ყოვლად გაუგებარია. ქალს არ უნდა ედავო, მაინც ვერ შეასმენინებ, ნერვებს კი გვარიანად დაიწყვეტ. მოკლედ, ქალი ან უნდა აღიარო, ან უნდა შეეშვა.
ერთ დღეს „აბხოდზე“ ვართ. კარგად ვიშრომეთ. ჩალაგებული გვაქვს ყველაფერი, ისაა, უნდა გამოვიდეთ, რომ ამ დროს სახლის პატრონი შემოდის. პატრონი ჰქვია, თორემ ასი წლის მოღუნული ქალია. ყველაფერი დავტოვეთ და ბოდიშის მოხდით უკან-უკან გამოვედით, სანამ აზრზე მოვიდოდა და კივილს დაიწყებდა. პრინციპში ჩვენ რა ვიცოდით, ქალია, რა, შეიძლება, არც აეტეხა კივილი და ჩაიც დაელევინებინა კარაქიან პურთან ერთად. დღევანდელი ნაბიჭვრები ბოდიშს მოუხდიან და ყველაფერს დატოვებენ კი არა, ფომკას ჩაარტყავენ თავში. გამოვა მერე ვიღაც გამოსირებული ტელევიზორში და დაიწყებს „ქურდული სამყაროო...“ ქურდულ სამყაროში ნაბიჭვრები არ არიან...
– ფისო, აბა ენაზე დამხედე, რა მჭირს?
– რა გჭირს და კრიჭა რომ შეგეკრა, კბილებში მოგყვა, ალბათ, მერე მე გექაჩებოდი და...
– გიუშ, ძმაო, ეგრე არ შეიძლება, ტო!
– რა ვიცი, ამის დედა ვატირე, მაგარი დანგრეული ვარ, თითქოს „ძაღლებმა“ მირტყეს...
– არა, ისე, რა მურტალი ცემა იციან, ტო!
– ეე, მაგათ ცემას მასწავლი?
– არა, მე ერთი არ მესმის, კაცს ტიტველი კაცის დანახვა რატომ უნდა ევასებოდეს, ტო, თუ სცემ სცემე რა, ბოღმა გადმოუშვი, იმის ბანჯგვლიანი ტრაკის ყურება რა კაიფია, ურევ?... გახსოვს, ერთად რომ აგვაგდეს შენი ფეხსაცმლიანი დანით?
– ფისო, შენთვის მოყოლილი მაქვს ფეხსაცმლიან დანაზე?
– არა, არ მახსენდება.
– კაროჩე, მაგარი „მუწუკები“ ვართ მილიციისთვის, ისეთი, რომ თუ რომელიმე ჩვენგანი რამეზე ჩაიგდეს ხელში, ფულს ხელს არ მოჰკიდებენ, გასროკავენ. დროა ისეთი და იმ ასაკშიც ვართ, რომ ყველას დანა გვიდევს ჯიბეში. ვდგავართ და ვაბირჟავებთ. მოგვადგა „ვარანოკი“, მილიციის „ვილისი“ რა! მე ფიქსატორიანი დანა მაქვს, რაც იმ დროისთვის უეჭველი სროკია. დანას წელს ქვემოთ ფეხსაცმლიანი კაცის ფორმა ჰქონდა. მიგვიყვანეს მილიციის განყოფილებაში. დანა ვერ გადავაგდე, არ მოხერხდა და რა მექნა, პლავკაში ჩავიდე. გულდასმით გვჩხრეკენ, რადგან ყელში ვყავართ ამოსული და ხელმოსაჭიდი უნდათ, რომ რომელიმე მაინც გაგვსროკონ. ამ ჩემი დანის ფეხსაცმელი ძალიან უცნაურად გამოიბზიკა პლავკიდან. მილიციელი, რომელიც მე მჩხრეკდა, ცხადია, არც გამობზეკილის დანახვას ნატრობდა და არც ხელით შეხებას, მაგრამ ეტყობა ეჭვი ღრღნიდა და მეკითხება: ეგ რა არის, ბიჭო! – ჩემმა პასუხმა უეჭველ სროკს გადამარჩინა: „როგორ, უფროსო, რა შეიძლება იყოს?!“ „ჩაიცვი, ჩაიცვი“, – მითხრა იაზვურად.
ჩვენს მიყვანას მაგარი სიხარულით შეხვდა მთელი მილიცია და, როცა ვერაფერი გვიპოვეს, მაგრად გაუტყდათ. ერთი დანჯღრეული „მოსკვიჩი“ ჰყავდათ 04-08, იმით დაგვდევდნენ. ვინც ცოცხლები დავრჩით ჩემს საძმოში, ყველას დღესავით გვახსოვს, ახალგაზრდები რომ გაიჩითნენ მილიციაში: ნოდარი, თემური და აჩიკო. ეს ის აჩიკოა, ლენინგრადის „კრესტებში“ ჩაი და სიგარეტი რომ შემომიტანა, ამ პერიოდის ამბავია თემურაზე ისტორიაც.
– რომელი ამბავი, რა მახსოვს...
– კაროჩე, თემურამ ოპერატიული ინფორმაციის საფუძველზე, ანუ ჩაშვებული პონტი იყო რა, გაიგო, რომ სტადიონთან, კორპუსში, მესამე თუ მეოთხე სართულზე „წამალი“ იხარშება. კარს ვინ გაუღებდა?! თემურამ გარე განათების კალათიანი მანქანა მიიყვანა, კალათაში ჩაჯდა, ააწევინა გამოთვლილ ფანჯარამდე და შეყენებული იარაღით პირდაპირ შევარდა შუშებში. მერე ერთ-ერთი იხსენებდა, თემურას კი მოვკარი თვალი წამიერად, მაგრამ ვიფიქრე ისეთ კაიფში ვარ, მელანდებოდაო. ლენინგრადიდან თბილისში მოავლინეს გამომძიებელი, მაიორი, ორმოცდაათს გადაცილებული, სიმპათიური, პარტიული რუსი ქალი, გვარად ტაპილინა. ეს ამბავი თვითონ ტაპილინამ მომიყვა დიდად აღშფოთებულმა. მოკლედ, ჩამოვიდა ტაპილინა თბილისში. მივიდა განყოფილებაში, მილიციის უფროსის კაბინეტს ეძებს და შემთხვევით, „ლენკომნატის“ საბჭოთა ბელადების სურათებიანი ოთახი იყო, სადაც საბჭოთა და საქართველოს დროშებიც ეკიდა. კარი შეაღო. ხედავს ორი მილიციელი ტიპს ურტყამს, უერთიანებენ თავ-ყბას. ატეხა თურმე კივილი: „კჭê რჭê, âû èçხèâჭåòå çჭჰåðæჭííîჯî ჰჭ åùî â ლåíêîìíჭòå?“ სანამ ერთ-ერთი მათგანი სამსახურიდან არ გააგდებინა, არ გაჩერდა.
ცემა ვის უკვირდა. მოცვივდებოდნენ „ვარანოკით“, ჩაგვყრიდნენ ყველას, წაგვცხებდნენ და, თუ რამეს ვერ გვიპოვიდნენ, მაშინვე გამოგვიშვებდნენ.
ერთხელაც ვდგავართ და ყველას ხუთმანეთიანი მონადირის დანები გვიდევს ჯიბეში. „ვარანოკის“ გამოჩენაზე, ყველამ ეგრევე მოვისროლეთ ფაქტები. ერთმა ისე უაზროდ გადააგდო, რომ პირდაპირ „ვარანოკს“ მოარტყა. გაგიჟდნენ „ძაღლები“. დანის პატრონს, რომელსაც ისედაც გრძელი ყბა აქვს დაბადებიდან, ისეთი მიაზილა ტიპმა სიფათში, რომ ღრანჭი საერთოდ გვერდზე მოექცა. მილიციელი დაიზმენდა, მიხვდა, რომ ძალიან მაგრად მოუვიდა და გულშემოყრილმა უთხრა: შვილებს გეფიცები, თუ კიდევ მოგხვდეს ან შენ ან შენს ძმაკაცებსო.
მაშინ არ იყო ელექტროშოკი, ფანჯრიდან გადაგდება, სასიკვდილოდ ცემა და ადგილზე ლიკვიდაციისათვის მილიციელის გმირად გამოცხადება.
იმ მილიციელს შვილების დაფიცება ჩვენ კაცობად ჩავუთვალეთ.
დღეს დადიან ეს 25 წლის ღლაპები იარაღ და მობილურგარჭობილები ფირმა მანქანებით და დამარიაჟობენ კაი ტიპებივით. რა გაქვს სამარიაჟო, შე ჩემისა, „ძაღლი“ ხარ და ვამპირივით სისხლს ეძებ!
ეს ის ახალგაზრდობაა, რომელსაც „ნებადართული ძველი ბიჭები“ უნდა ერქვათ. სანამ „ძაღლის“ საბუთი თვითონვე არ დასჭირდებათ, ისე ბლატაობენ, გეგონება, სამი სროკი მაინც აქვთ მოხდილიო. თვითონვე უტყდებათ საკუთარი პოლიციელობა, მაგრამ სხვა პრასვეტიც არ აქვთ. ეს ის კატეგორიაა, რომელიც ყოველთვის მოღალატე იქნება. ხვალ რომ პოლიციის სახე შეიცვალოს, ამ მონსტრიდან თითო-ოროლა პოლიციელი დარჩება, დანარჩენი ჩასაძირად განწირული გემიდან გაქცეული ვირთხებივით გაიხვეტებიან.
მერყევი ადამიანები, როგორც წესი, იქით იხრებიან, საითაც იმ მომენტში ძალას ხედავენ. ასეთი კაცი ძალიან საშიშია თავისი მოღალატური ბუნების გამო. ადამიანი, რომელიც გარემოების გამო თავის მრწამსს ღალატობს, კაცი არაა.
... და საერთოდ, მე არ მესმის, რა გამოთქმებია „კაცური კაცი”. კაცი თუ გქვია, ესე იგი, კაცი ხარ. ეს იგივეა, კარგ კიტრზე რომ თქვა, „კიტრული კიტრიაო”. ეგრეა, რა, კაცი ან ხარ, ან არ ხარ!
– გავიგე, ცოტა ხნის წინ აუგდიხარ...
– ჰო, რა! მაგრად გამიკვირდა პოლიციელების ქცევა. არ ვიცი, ჩემი ასაკის მოერიდათ თუ რა იყო, წყნარად მითხრეს, ნუ გაგვაჩხრეკინებთ თავს, ამოიღეთ, რაც გაქვთ ჯიბეებშიო. მაგრად გამიკვირდა. მეგონა რაღაც შემთხვევითობაში მოვხვდი, მაგრამ ჩემზე ბებერ რეციდივისტსაც რომ ასე მოექცნენ პოლიციის სამმართველოში, გავოცდით ეს ნატანჯი ხალხი. არა, მანქანით წაამსერეს – გასაგებია, მაგრამ სახლში რომ მანქანით დააბრუნეს, სულ გაგიჟდა, პატარა ტელევიზორი აჩუქა და დაძრულ მანქანას მიაძახა, შვილებო, უსაქმურობის დროს უყურეთო.
– ეე, ბაზარი არაა, ყველა ერთნაირად ხომ არ გაახვრდება? მაშინ, უნდა აიღო ერთი ატომური ბომბი და ყველა ერთნაირად გაჟლიტო...
– ბიჭო, ისე გამოდის, რომ ბებერი მილიციელები მოგვნატრებია, აი, კაიფი...
– არა ტო, მილიციელის მომნატრებლის დედაც... ფისო არ იყოს აქ, დავაბოლოვებდი. მილიციელი კი არა, კაცობა გახდა მოსანატრებელი ამდენ გაპედერასტებულ და გაბოზებულ ხალხში. მთელი ცხოვრება „ძაღლებს“ ვაგინებ, ვინ უნდა მომენატროს ტო! პროსტო, „სპრავედლივი“ უნდა იყო, კაცს ნახალკა არ უნდა დაადო და არც კაცობა უნდა დაუკარგო. მერე რა, რომ „ძაღლია“, ეგ მაგის პროფესიაა...
– ჰო, რა, ქურდული სამყაროს შვილი ვარ და ბიძაშვილი მყავს „ძაღლი“, რა ვქნა, მოვკლა, გამარჯობა არ ვუთხრა და არ მინდოდეს? პაატა ჩლაიძისა და რომან გვენცაძის ამბავი ჭორად ხომ არ ვიცი? პატიკო ჩემი ახლობელი იყო, გეორგიევსკის ამბების შემდეგ ერთად ვიყავით თბილისის ციხეზე. ჩლაიძეს რა უნდა ეპასუხა კაცური საქციელის გამო გვენცაძისთვის – წადი, შე „ძაღლოო“? ეს, უბრალოდ, განთქმული ამბავია, თორემ რამდენიც გინდა, მსგავსი ამბავი მომხდარა ჩვენსა და „ძაღლებს“ შორის.
– ტო, ოქროსუბნელი „ბებერო“ არ გახსოვს? თოთხმეტი წლის იყო ბანკი პირველად რომ წაიღო. ვიღაც მადლიანმა მოსამართლემ ბავშვი არ გასროკა, დაინდო. ომის დრო იყო. მიხვდა კლიენტი, რომ ბავშვს კოლონია კი არ გამოასწორებდა, დაღუპავდა. საჭმელსა და ფულს აძლევდა, ოღონდ გზას არ აცდენილიყო... წლების შემდეგ, როცა უკვე სამი სროკი ჰქონდა მოხდილი და მთელ საიუზში იძებნებოდა, გოგოლის ქუჩის კუთხეში თავისი ბავშვობის დროინდელი ამხანაგი შეხვდა, რომელიც თანამდებობრივად ვალდებული იყო, სადაც წააწყდებოდა, თუ „ბებერო“ არ დანებდებოდა, ესროლა. ვაა, ერთმანეთს პირისპირ არ შეეჩეხნენ იმ შუაღამისას?! ორივემ იარაღზე წაივლო ხელი და გაშეშდნენ.
„ძაღლი“ ეკითხება:
– „ბებერო“, ჩვენი ეზო გახსოვს?
– კი. შენც გხსომებია, მაგრამ ახლა, გოგოლზე, ჩვენი ეზო პამეხაა ორივესთვის. მე ჩემი საქმე მაქვს, შენ – შენი. მოვრჩეთ ბაზარს! – უპასუხა „ბებერომ“.
– „ბებერო“, ათასი თვალი და ყურია, მე რომ არ გესროლო, ვარიანტი არაა. იძებნები, ქურდი ხარ და მოკვლის უფლება მაქვს, თუ „ბრასლეტებს“ არ გაიკეთებ, შენ კიდევ მაგის გამკეთებელი არ ხარ. გაიქეცი, რომ გესროლო...
– რა იარაღი გაქვს, ბიჭო! – შეეკითხა „ბებერო“.
– ნაგანი. შენ?
– მეც.
– ნუღარ გაჩერდები, გაიქეცი, ოღონდ ზიგზაგებით ირბინე, ვიღაც მაინც დაგინახავს, რომ გარბიხარ...
„ბებერო“ ადგილიდან მოწყდა და გაიქცა. მთელი „აბოიმა“ დააცალა ტიპმა და ვერ მოარტყა. კაიფობ? რა ვერ მოარტყა, ტო, არ მოარტყა, ბოზების დასანახავად არბენინა ზიგზაგებით, ვითომ ვერ ახვედრებდა, რა! „რîò êòî íå ხûë ëèø¸í ñâîხîჰû, íå çíჭåò å¸ öåíû “!
– ადრე ვნახე ტელევიზორში, მაგრად ჩამრჩა გულში. ტელევიზიის კორესპონდენტი დადის ლენინგრადის ქუჩებში და გამვლელებს ეკითხება, რომელი დღე იყო თქვენს ცხოვრებაში ყველაზე ბედნიერიო. ზოგი რას პასუხობს, ზოგი – რას. ერთი ბებერი კაცი გააჩერეს. მე ბედნიერი დღე რვა მქონდა და რომელი გითხრათო. სულერთიაო, უთხრა კორესპონდენტმა. „ეíè îñâîხîæჰåíèÿ“ – უპასუხა ბებერმა. ჩვენიანი იყო...
– მაგარი გრძნობაა, ტო!
– შენ შედიოდი და გამოდიოდი, ასე თუ ისე, მაინც ხედავდი ცხოვრებას. ჩემთვის რა იქნებოდა, ხომ აზრზე ხარ. როცა მე სროკზე წავედი, ეს ნაძვები ნერგები იყო... ყველაზე მაგრად რა გამიკვირდა, იცი? მაგნიტოფონის კასეტა. იმდენად პატარა მომეჩვენა, რომ გაოცებული ვიყავი, როგორ უკრავს-მეთქი. მე ჩემი ბაბინებიანი მაგნიტოფონი მეგონა ყველაფერი. თბილისი ხომ საერთოდ ვეღარ ვიცანი, ისე იყო შეცვლილი. ცალკე ხალხის ჩაცმულობამ დამშოკა. არხანგელსკიდან მოსკოვში რომ ჩავფრინდით, სასტუმროში ზმანები დამახვედრეს, მათ შორის ნასკებიც – თხელი, საზაფხულო, ნასვრეტებით. კინაღამ გავგიჟდი, ვუთხარი ეს რა ჩულქებია, ამას არ ჩავიცვამ, თქვენ რა, აქ, ყველანი გაპედერასტდით-მეთქი? სროკზე რომ წავედი, ქალებს ხორცისფერი ჩულქები ეცვათ, პადუსკებით იმაგრებდნენ, ჩამოვედი და შავი კოლგოტები დამხვდა. ჭკუაზე აღარ ვიყავი, მაგარ სიმახინჯედ მომეჩვენა. ეს უტვინოები რა სილამაზეს მალავენ, რატომ ვერ მოდიან აზრზე-მეთქი. ეგ რა არის? ძმაკაცმა ეგრევე ქალთან გამაქანა დანატრებულის პონტში. რომ მეგონა, მთებს გადავდგამდი – რას ამბობ, მაგრად შევრცხვი. ჯიგარი გოგო იყო, იქით მამშვიდებდა, დიდი სროკის მერე ეგრე იცისო. ერთი კვირა გვერდიდან არ მომიშორა, მე უნდა ვიყო პირველი, შენ დილიხორში ვარო. თურმე, პრესტუპნიკებზე ჭკუა ეკეტებოდა. ხომ იცი, ყველა თავისებურად უბერავს... ირას რა დამავიწყებს...
– ე, შენ უკვე ჯანზე ხარ, რახან ქალი გაგახსენდა. მოდი, მე წავალ...
– იყავი ბიჭო, სად გეჩქარება?
– სამუშაოდ კაი დროა, რა!
– კაი, ძმა!
მშვენიერი პროფესია აქვს, ჯიბგირობს. არც სროკის დარდი აქვს და არც „ძაღლების“. მიეცი წილი „ძაღლებს“ და იჯიბგირე რამდენიც გინდა, მაგრამ ჯიბგირობას რაღაც სხვანაირად მოწყობილი ტვინი და მარიფათი უნდა. მე, პირადად, სირცხვილით დავიწვები, ვიღაც დეიდა რომ მომიტრიალდეს და რას კადრულობო, მითხრას.
ერთი ქალი იყო, მთაწმინდელი ქურთი, ახლა კაი ბებერი იქნება, აუ, რას ჩალიჩობდა, ერთხელაც არ დამწვარა, თან სტროგად ბაზარში ასატკავებდა, იმან იცოდა თქმა: თუ ჩამოხრჩობა გიწერია, წყალში არ დაიხრჩობიო. მე რომ ვუყურებ ცხოვრებას, ნაღდად ეგრეა...
ერთი დამპალი კომისარი იყო, ფულს არ იღებდა ჩემგან, მაინცდამაინც საბჭოთა ჯარისკაცად უნდოდა რომ ვექციე, მე კიდევ იმის ჯიბრზე, ორი წელი პოლიტექნიკურ ინსტიტუტში ვაბარებდი, საიდანაც გაცდენების გამო მრიცხავდნენ. ეს კი არა და, მათემატიკაში „ოთხიანი“ რომ ამომიგდო მანქანამ, კომისიის თავმჯდომარესთან შევედი გასაპროტესტებლად, ვითომ ძალიან მანაღვლებდა სტუდენტობა. პრინციპის ამბავი იყო. როგორ, მე პრეტენზია მქონდა, რომ მათემატიკა მაგრად ვიცოდი და ვინმეს რამეს შევარჩენდი? ახლობლის მაგივრად რუსულის გამოცდაზეც გავედი... აი, ეს არის, რა, რაც გიწერია, ის არ აგცდება!
ახლა პირიქით ვთქვათ.
სამი-ოთხი წლის წინ ჩემი ძმაკაცი რაღაც პრობლემის წინაშე დადგა. ამ დროს ზურგიდან ვიღაცამ ხელი მოჰხვია. ისიც შეტრიალდა და თემურა შერჩა ხელში. თემურა იმ კაცს ოც წელს დასდევდა, რომ როგორმე ციხეში შეეტენა და ვერ შეტენა. ჩემს ძმაკაცს ისევ შეამცივნა, თურმე, მის დანახვაზე, ეს რა თარსად გამეჩითაო. თემურას უკითხავს, რა პრობლემა გაქვსო. ამანაც არ დაუმალა და უთხრა. თემური მიჰყვა საქმეზე, პატივი ეცით, ჩემი ბავშვობის დროინდელი ძმაკაციაო.
აჰა, ისტორიები ბედისწერაზე...
– ფისო, რამე მაჭამე, ოღონდ ისეთი, რომ ენა არ მეტკინოს.
– მასეთი ფაფაა.
– იყოს ფაფა, ოღონდ ბლომად კარაქი ჩააგდე.
რა კარგი შეგრძნებაა, როცა შენზე ვიღაც ზრუნავს და ეს ვიღაც საყვარელი ქალია, რომელიც არაფერს ითხოვს შენგან, გარდა სიყვარულისა და პატივისცემისა. ფისომდე რომ ქალი მყავდა, დაჩემებული ჰქონდა, ცოლად მომიყვანეო. გოგო, სახლში მყავხარ, ცოლს გეძახი, მეტი როგორღა მოგიყვანო-მეთქი. ხელი მოვაწეროთო. ხელი არა, ფეხი! მერე, რომ შევატყვე ბერწი იყო, მე ავიჩემე, ბავშვი გამიჩინე და მოვაწეროთ-მეთქი. ცოტა ხანში წამოიწყო, ორსულად ვარ, ბიჭი უნდა გაგიჩინოო. შვილი არა...
მე ჩემი აზრი მაქვს ცოლზე. რა ცხოვრებითაც ვცხოვრობ, ყოველ ფეხის ნაბიჯზე ციხე მელოდება. ცოლი კი ზუსტად ის ღვთიური არსება მგონია, რომელიც ჩემ გვერდით უნდა იყოს და მაინც მენატრებოდეს. როგორია, თხუთმეტი წელი მომისაჯონ და მე ის ღვთიური არსება, თვალცრემლიანი, ციხის კართან ავტუზო „პერედაჩით“ ხელში, დამცირებულ მდგომარეობაში. არა! მეყოლება მეგობარი ქალი, რომელსაც მე არც ლოდინს მოვთხოვ და არც ერთგულებას ამ ხნის განმავლობაში, გამოვალ და სხვა ქალი მეყოლება. როგორ, ქალი მიყვარდეს და იმდენად ეგოისტი ვიყო, ცოცხლად ჩამოვახმო? მე ისიც არ მესმის, ერთი მეორეს რომ მოკლავს და „მიყვარდაო“ თავს იმართლებს. როგორ, მიყვარს, იმის სიცოცხლეს ვიფიცებ და მოვკლავ?! ესე იგი, ეგოისტი ხარ, ის კი არ გიყვარს, შენი თავი გიყვარს, და ვერ აგიტანია, სხვა რომ გამჯობინა. შენ თუ გიყვარს – გიყვარდეს. რატომ კლავ, აკი ამბობდი მიყვარსო? მისი ბედნიერებით გაიხარე, თუ ალალად გიყვარს...
– აჰა, ეს გადაყლაპე!
– რა წამალია, რისთვის მასმევ?
– დიაზეპამია.
– მომაშორე აქედან, ხომ იცი, ვერ ვიტან.
– დაგამშვიდებს და კარგად დაგეძინება.
– არ მინდა, არ დავლევ. ხომ იცი, მერე რაც მომივა. გამეღვიძება და მეგონება, რომ პახმელიაზე ვარ და „პივას“ დავლევ, მერე კონიაკზე გადავალ, მერე არაყზე და „ზაპოი“ ზედ მაქვს, მერე შენ ამიჯანყდები და მერე ისევ გადავყლაპავ ენას. შემეშვი რა, ვერ ვიტან დიაზეპამს.
– ვერ იტან და იყავი მასე. მე რომ დავიძინებ, ბორიალი არ დაიწყო და არ გამაღვიძო, თორემ მე გადაგაყლაპებ ენას!
– ფისო, კონიაკი სულ დალიეთ?
– რატომ მეკითხები? არ მითხრა ახლა, დამალევინეო, თორემ გადავხტები ფანჯრიდან!
– არა, გოგო, რა ჩერჩეტი ხარ, ხომ ვხედავ, გამოგინელდა კონიაკი, ცოტა ჩაარტყი და კარგ გუნებაზე დადგები, არ გინდა?
– ხომ იცი, არ მიყვარს კონიაკი. წეღან ნერვიულობის გამო დავლიე, თორემ როდის იყო კონიაკს ვსვამდი?
– მაშინ ჩადი და შავი ღვინო ამოიტანე!
– უი, სიგარეტიც ამოსატანია...
– მიდი, ჩემი გოგო...
ვგიჟდები თვალებაჟუჟუნებულ ფისუნიაზე. ისედაც არაა უჟმური, მაგრამ, რომ დალევს, უფრო კარგ გუნებაზე დგება. ისეთ რაღაცეებს მიყვება, გონი თუ არ დავატანე, ხანდახან პირი მრჩება დაღებული, პირდაპირი მნიშვნელობით ვამბობ. ცოტა ზედმეტად თუ შექეიფიანდა, ჰო ვაფშე მაგარი ხოხმაა, აბლატავდება და რას აბლატავდება, გეგონება, კაი ვაჟკაცი იყოს. თვალების კვესება იცის ისეთი, ავაზა გეგონება. ხანდახან ისე შემომხედავს, ტანში გამცრის. მაგარი იდუმალი ვიღაცაა, ვერ ამოვხსენი. ყველა ქალი ერთნაირია, მაგრამ ფისოს აქვს რაღაც ისეთი, რაც არც ერთ ქალს არ აქვს, ოღონდ, რა არის ის რაღაც – არ ვიცი, ვერ ითქმება. მიფიქრია ხოლმე, კაცი რომ იყოს, ჩემი ძმაკაცი იქნებოდა. რაღაც კაცურად მოწყობილი ტვინი აქვს, უბრალოდ, ჯიგარია თუ რა ხდება, ვერ გამიგია. გაგიგებს თავიდან ბოლომდე. ამხანაგები ეუბნებიან ხოლმე, ფისო, ხო იცი, ძმა ხარო. რამდენადაც ძალიან ქალურია, იმდენად ის რაღაც აქვს, რაც სურვილს გიჩენს, რომ ენდო და ბოლომდე გაიხსნა, მაგრამ თვითონ ისეთი კერკეტია, ვერაფრით გახსნი. მამაჩემს ჭკუა ეკეტებოდა ფისოზე, ჩემი „ყარაჩოხელი რძალიო“, ეძახოდა სახალხოდ და ვახტანგურად სვამდნენ. მამაჩემი როცა მოდიოდა, დაახლოებით ასეთი დიალოგი იმართებოდა:
– ფისო, შვილო, ეს ჩვენი ვაჟკაცი საქმეზე წასასვლელი არაა?
– არ ვიცი, მამა.
– მიდი, აბა, ერთი ტექნიკურად გაიგე.
– კარგი.
– შვილო, საჭმელი გაქვთ თუ მოვიტანო რამე?
– რამე მოიძებნება.
მამაჩემი რომ მოდიოდა, მე უკვე წასასვლელად ვემზადებოდი. რას ლაპარაკობდნენ, დღემდე არ ვიცი. წავიდოდი, მოვიდოდი და ფისოს კისკისი სადარბაზოში გამოდიოდა. ჩემ დანახვაზე ორივე მოიღუშებოდა. სახეზე ეწერათ უკმაყოფილება – რა მალე მოვიდა ეს ჩემისაო. მამაჩემს ნათესავებში უთქვამს, ისეთი ინტონაციით მეძახის მამას, ასე ჩემს შვილებს არ მოუმართავთო. ასეთი გულთამპყრობელია ჩემი ფისო, მაგრამ ქალთა სქესი არ სწყალობს. მოკლედ, ფისო კაცთა, ცხოველთა, მოხუცთა, ბავშვთა, გიჟთა და პედერასტთა გულთამპყრობელია. პირველად ვნახე ადამიანი, რომელიც სამყაროს სიყვარულითაა სავსე. ყველა და ყველაფერი უყვარს. როგორ შეიძლება, ერთი ადამიანი მაინც არ გძულდეს?!
– ფისო, მოხვედი?
– ჰო, მოვიტანე ყველაფერი.
– რატომ შეგაგვიანდა?
– იცი, ვინ შემხვდა? ავთოს პედერასტი. ისე გაუხარდა ჩემი დანახვააა!
– ვინ ავთოს პედერასტი, რას ბოდავ, ან ავთო ვინაა, ან ავთოს პედერასტთან შენ რა გესაქმება?! – ლამის ჭკუიდან გადავედი.
– ოოო! – დაიჭყანა უშნოდ.
ჰოპ! ახლა ფისო არ უნდა გავაბრაზო, თორემ აღარც ღვინოს დალევს, ვეღარც ავთოს პედერასტის ამბავს გავიგებ და შეიძლება გაიბუტოს კიდეც. მერე ამას რაღა შეირიგებს...
– ფისუნია ფისო, ღვინო თბილია? – ვუჩლიქავ ჩემი მტკივანი ენით.
– ნორმალურია.
– ფისუნია ფისო, რაო ავთოს პედერასტმა? – არ ვეპუები მე.
– მოკითხვა დამაბარა შენთან, – მეგველება ფისო.
– გინდა წაგცხო ყურისძირში?
– რისი წამცხები ხარ, ფეხზე ვერ დგები! – მაზოლზე ფეხს მაჭერს ფისო.
– ხვალ ხომ ავდგები...
– ხვალამდე გადაგივლის, – სულ არ ენაღვლება ფისოს ჩემი მუქარა, იცის, რომ ჰაერზე ვიმუქრები.
გაგრძელება შემდეგ ნომერში