გაგრძელება. დასაწყისი
იხ. „თბილისელები“ ¹28-8(478)

ჰამომ მანქანა აგარაკის გარეთ გაიყვანა, ლუდა და ანა ჩაისვა და ადგილიდან უნდა დაეძრა, მაგრამ მოსახვევიდან მანგუსტის კორტეჟი გამოვიდა, რომელსაც ავტოინსპექციის მანქანა მოუძღოდა წინ.

– როგორც ეტყობა, ვიღაც ბობოლაა, – დაასკვნა ანამ და სიგარეტს მოუკიდა.

ჰამომ და ლუდამ ერთმანეთს შეხედეს და ანას სიტყვებზე უკომენტაროდ გაეღიმათ. კორტეჟი კი მოულოდნელად გაჩერდა. „ლიმუზინიდან“ მანგუსტი გადმოვიდა და „ჯიპისკენ“ გაემართა, გვერდით მომავალ მცველებს ანიშნა, რომ ადგილზევე დარჩენილიყვნენ და გზა გააგრძელა.

– ჩვენკენ მოდის, მანქანიდან გადავიდეთ! – უთხრა ჰამომ ლუდას და გოგონასთან ერთად „ჯიპიდან“ გადავიდა.

ანამ მანგუსტი იცნო და პირდაღებული აკვირდებოდა მის წინ განვითარებულ სცენას. მარცხენა ხელით ფანჯარაზე იყო მიყრდნობილი, მარჯვენაში ანთებული სიგარეტი ეკავა და საკუთარ თვალებს არ უჯერებდა... მანგუსტი კი „ჯიპს“ მიუახლოვდა და ჯერ ლუდას ეამბორა ხელზე, შემდეგ ჰამოს ჩამოართვა ხელი, ორივეს გაუღიმა და უთხრა:

– მშვენიერი დღე იყო გუშინ და მადლობელი ვარ თქვენი. მართალია, ცოტა მეტი დავლიე და დილით თავი მტკიოდა, მაგრამ, არ ვნანობ. ყველაფერი ჩინებული იყო.

– განსაკუთრებით – თქვენი შემწვარი მწვადები, – უთხრა ლუდამ.

– ჩინებული იყო, – დაეთანხმა ჰამოც.

– მოხარული ვარ, რომ მოგეწონათ, – თქვა მანგუსტმა. შემდეგ პაუზა გააკეთა და ხმას დაუწია, – ერთი თხოვნა მაქვს თქვენთან. გუშინ რომ სურათები გადავიღეთ, გთხოვთ, რომ ზოგიერთმა კადრმა პრესაში არ გაჟონოს.

– რა თქმა უნდა, ღიმილით უთხრა ლუდამ.

– ჰოდა, ძალიან კარგი, ლუდაჩკა. მოვილაპარაკეთ. თქვენ კი, როგორც შევთანხმდით, უახლოეს დღეებში დაგიკავშირდებიან და კიდევ არაერთხელ შევხვდებით ერთმანეთს. ახლა კი უნდა გამოგემშვიდობოთ.

ანას მანგუსტის სიტყვები კარგად ესმოდა მანქანაში და მათი შინაარსით ისე იყო შოკირებული, რომ ჩაფერფლილი სიგარეტი ვერ შეამჩნია და მხოლოდ მაშინ წამოიყვირა, როდესაც თითები ჩაეწვა. მანგუსტმა ანას წამოყვირებაზე კოპები შეკრა, თითი მანქანისკენ გაიშვირა და იკითხა:

– იქ ვინაა?

– ჩემი დეიდაშვილია, – თქვა ლუდამ.

– შეიძლება, ვნახო?

– რა თქმა უნდა, – გაეცინა ლუდას. „ჯიპის“ უკანა კარი გამოაღო და მანგუსტს უთხრა, – აი, ისიც, პეტერბურგელი ავრორა.

მანგუსტმა ანა ყურადღებით შეათვალიერა, გაეცნო, ხელზე ეამბორა და, სანამ „ლიმუზინისკენ“ გაემართებოდა, ჰამოს უთხრა:

– თქვენ მართალი ხართ, რუსი ქალები მართლაც საუკეთესონი არიან მსოფლიოში...

***

მანგუსტის კორტეჟმა სწრაფად დატოვა სამთავრობო აგარაკების ტერიტორია. ჰამო და ლუდა კი „ჯიპში“ დაბრუნებას არ ჩქარობდნენ და მხოლოდ მას მერე ჩასხდნენ მანქანაში, როდესაც თითო ღერი სიგარეტი მოსწიეს. ანა ისევ შთაბეჭდილების ქვეშ იმყოფებოდა და უხმოდ ათვალიერებდა წინა სავარძლებზე მსხდომ წყვილს, რომლებიც, ვითომ არაფერი მომხდარიყოს, რომელიღაც ნაკლებად ცნობილ კინოფილმს არჩევდნენ.

ანამ ხუთიოდე წუთი მოთმინებით უსმინა ქალ-ვაჟს. „ჯიპი“ რომ გზატკეცილზე გავიდა და ჰამომ სისწრაფეს მოუმატა, გოგონამ ვეღარ მოითმინა და წყვილს უთხრა:

– რა დროს კინოზე ლაპარაკია?

– აბა, შენ რა გინდა, ჟიმაობაზე ვილაპარაკოთ? ან იქნებ, გირჩევნია, მანქანა გავაჩეროთ, მე გადავიდე და შენ და ჰამო კი პირდაპირ აქ გაერთოთ, – ირონიულად უთხრა ანას ლუდამ. შემდეგ ჰამოს მიუბრუნდა, – ჰო, მართალა, მანქანა გააჩერე, ავრორაჩკა ტაქსით გააგრძელებს გზას. ხომ შევთანხმდით?

– კარგი რა, ლუდაჩკა, რა ტაქსით. მოსკოვამდე ჩამიყვანეთ, – შეევედრა ანა ლუდას.

– ლუდაჩკაო? ეს რაღაც ახალია, – ირონიულად გაეცინა ლუდას, – როდიდან გავხდი შენთვის ლუდაჩკა? არ გახსოვს, რა დღეში იყავი ამ დილით, კინაღამ ჰამო რომ გამიუპატიურე?!

– ბოდიში, ლუდაჩკა, აღარ განმეორდება.

– ვინ მოგცემს ამის უფლებას, თორემ, გიყვარდეს, მოილხენდი!

– არა, გეფიცები, არა!..

– არა? რატომ? ჰამო აღარ მოგწონს?

– მაგაში არაა საქმე, უბრალოდ...

– ახლა არ მითხრა, ჟიმაობა აღარ მინდაო.

– არა, ლუდა, არა! არც მაგაშია საქმე!

– აბა, რა გინდა?

– ვერ მიხვდი? – უთხრა ლუდას ჰამომ, – ანას მანგუსტის ინტერესი აქვს.

– ამას რა მიხვედრა უნდა! უბრალოდ, ვეკაიფებოდი – უთხრა ლუდამ მთაწმინდელს და ანას მიუბრუნდა, – რაო, ჩიტუნი, მანგუსტზე აგიჩუჩუნდა და მასთან ჟიმაობის სურვილი გაქვს?

– მანგუსტს საიდან იცნობ, ლუდაჩკა?

– შენი საქმე არაა.

– მანგუსტს რატომ ეძახი?

– იმიტომ, რომ შენნაირ გველაძუებს ახრჩობს.

– ეეჰ, – ამოიხვნეშა ანამ ნეტარი სახით, – სიამოვნებით დავიხრჩობოდი მის ალერსში. თან, მაგრად დავევასე. არ გახსოვს, რა თქვა? რუსი ქალები მსოფლიოში საუკეთესონი არიანო. და ეს მას მერე თქვა, მე რომ შემხედა.

– ვერ ეღირსები მასთან კოტრიალს. მანგუსტს შენნაირი ბანძი დიშოვკები არ ევასება.

– შენი ამბავი რომ ვიცი, არაერთხელ იქნები მასთან ნაკოტრიალები.

– ცუდად გცოდნია ჩემი ამბავი, – უთხრა ლუდამ ანას. შემდეგ ჰამოს ძალით გააჩერებინა მანქანა, სალონიდან გადავიდა, დეიდაშვილი თმით გადმოათრია, შუა გზატკეცილზე დატოვა და კბილებში გამოსცრა: – ეგდე აქ, ასფალტს ჩაეხუტე და მანგუსტზე იოცნებე!

– ძუკნა! – მიაძახა ანამ ადგილიდან დაძრულ „ჯიპს“, წამოდგა და მომავალი მანქანის გასაჩერებლად მოემზადა. ჰამომ კი სარკეში გახედა გზატკეცილზე მდგომ ტანწერწეტა ავრორას და ლუდას ჰკითხა:

– თქვენ მართლა დეიდაშვილები ხართ?

– ღვიძლი.

– ერთმანეთთან ასე ძაღლი და კატასავით რატომ ხართ?

– იმიტომ, რომ ძუკნაა ეგ ბოზანდარა და თავისი სურვილის ასასრულებლად ყოველგვარ სისაძაგლეზე მოაწერს ხელს.

– შენ რა, მასზე ნაკლებად გიყვარს ჟიმაობა?

– ჟიმაობაში არაა საქმე, – თავი გააქნია ლუდამ, – ავრორას, მაგ ნაბოზარს, ელიტაში ტრიალი, მბრძანებლობა და ძალაუფლება უნდა. თან, ბოღმა ახრჩობს და უნდა, რომ ყოველთვის ყველაფერში მაჯობოს. შენც იმიტომ დაგეტაკა, რომ მე გავემწარებინე. ფიქრობდა, დაგევასებოდა და გაჟიმავდი. მერე კი მე დამიწყებდა ზემოდან ყურებას. მანგუსტი კი სულ სხვა სიმაღლეებზე ასასვლელად სჭირდება. ვერ ნახე, რა ტკბილად წამეჭუკჭუკა, რომ მისთვის მანგუსტი გამეცნო?!

– ტრასაზე ჩამოგდება მაინც არაა ლამაზი. რამე რომ დაემართოს?

– ვის, ავრორას? – გაოცებული სახით შეხედა ლუდამ ჰამოს, – ეგ ისეთი ნაბოზარია, მიწაში რომ დამარხო, იქიდან ამოძვრება. ასე რომ, ტყუილად წუხდები მის გამო, დარდი ნუ გაქვს, არაფერი დაემართება. ეგ სხვას არ ინდობს, თორემ, საკუთარ თავს თვალის ჩინივით უფრთხილდება. მართლა ისე ვეპყრობოდი, როგორც საკუთარ დას, მაგრამ ერთი შემთხვევის მერე გავიგე სინამდვილეში ვინაა ეგ ნაბოზარი.

– რა შემთხვევის მერე? მომიყევი, რა...

– სხვა დროს იყოს, – თავი გააქნია ლუდამ.

– მოსკოვამდე კიდევ ნახევარი საათია და მომიყევი, დროს გავიყვანთ.

– კარგი, – თავი დაუქნია ლუდამ და სიგარეტი გააბოლა, – ეგ ნაბოზარი ჩემზე ორი წლითაა უმცროსი. მე მაშინ 16 წლის ვიყავი, ეგ კი – თოთხმეტის, დედამ რომ პეტერბურგში წამიყვანა სტუმრად. მშვენიერი ზაფხული იდგა და ჩვენ ხან პეტერბურგში ვიყავით, ხან კი – პეტროდვორეცის მახლობლად მდებარე ფეშენებელურ აგარაკზე, რომელიც ბალტიის ზღვის პირასაა აშენებული და მწვანეშია ჩაფლული. ადრე, კომუნისტების დროს, ეს აგარაკი საოლქო კომიტეტის პირველ მდივანს ეკუთვნოდა და ბიძაჩემმა ძალიან დიდი მაყუთი გადაიხადა მის საყიდლად.

– ბიძაშენი რას წარმოადგენს?

– ბიზნესმენია, ძვირფასი მანქანებითა და ანტიკვარიატით ვაჭრობს. მოკლედ, მაგარი „ფაშისტია“. ჰოდა, ხან პიტერში ვიყავით, ხან აგარაკზე. ავრორა, ეს ნაბოზარი, ცხვირაწეული შემხვდა და ჩემთან ლაპარაკსაც კი არ კადრულობდა. ხანდახან თუ გადმომიგდებდა თითო-ოროლა სიტყვას. მერე ცხვირს ასწევდა, ბალტიის ზღვაში ბანაობდა და მერე კი დიდხანს იწვა პლაჟზე და მზით ირუჯებოდა, მე კი ზედ არ მიყურებდა მართალი გითხრა, 16 წლის კი ვიყავი, მაგრამ ქალიშვილობა ჯერ არ მქონდა დაკარგული. ის კი, თურმე, ნუ იტყვი და ცხვირსახოცივით იცვლის მჟიმავებს. არადა, სულ რაღაც 14 წლის იყო.

– შენ თექვსმეტი წლისა ქალიშვილი იყავი და ანა – არა? დაუჯერებელია! – თავი გააქნია ჰამომ.

– ჰო, მაგრამ, მართლა ასე იყო. განა იმიტომ, რომ ჟიმაობა არ მინდოდა. უბრალოდ, პირველ მამაკაცს ვეძებდი და მინდოდა, რომ პირველი სექსი ფანტასტიკური მქონოდა. ნაბოზარი ავრორა კი, თურმე ძალაუფლების მოპოვებას აპირებს და ამის გაკეთება საკუთარი სხეულით უნდა.

– ხომ არ აჭარბებ, ლუდა? თოთხმეტი წლის ბავშვს ამდენი ჭკუა სად აქვს?

– თოთხმეტის კი არა და, თურმე, ცამეტი წლის ყოფილა, როდესაც პირველად გაჟიმეს, მოითმინე, ყურადღებით მომისმინე და ყველაფერს გაიგებ. ერთ ძალიან ცხელ დღეს, მე და ავრორა მარტონი დაგვტოვეს აგარაკზე და უფროსები პიტერში გაემგზავრნენ. დილაა, მაგრამ, ისე ცხელა, რომ ხელისგულზე კვერცხი შეიწვება. მე საწოლში ტრუსის ამარა ვწევარ და არაფერი მაფარია. უცებ, საძინებელში ავრორა შემოდის და მეუბნება:

– შიშველი ხარ, დაიკო?

– ძალიან მცხელა, – ვუთხარი ავრორას, თან ამ „დაიკომ“ ძალიან გამაკვირვა, – მეც მცხელა. მოდი, იცი, რა ვქნათ? პლაჟზე წავიდეთ და შიშვლებმა ვიბანაოთ, მერე კი კარგად გავირუჯოთ, თან მოვიფიქროთ, საღამოს სად წავიდეთ.

ავრორას ასეთმა ყურადებამ კი გამაკვირვა, მაგრამ, ვიფიქრე, შერცხვა, ასე რომ მექცეოდა, გონს მოეგო და ცდილობს, დანაშაული გამოისყიდოს-მეთქი. ერთი სიტყვით, მე და ის ნაბოზარი სულ მთლად გავშიშვლდით და ისე ჩავედით წყალში, რადგან ჩვენი ტერიტორია წყალშიც შემოღობილი იყო და უცხო იქ არ შემოვიდოდა. ვიცურავეთ, შემდეგ წყლიდან ამოვედით და დედიშობილები დავწექით შეზლონგებზე. შევამჩნიე, რომ ნაბოზარი ავრორა მალულად ათვალიერებდა ჩემს შიშველ სხეულს და ბოლოს მითხრა:

– დაიკო, ქალიშვილი ხარ?

– ჯერჯერობით, კი.

– აი, მე კი არა!

– არა? მაგრამ შენ ხომ ჯერ თოთხმეტი წლის ხარ?

– მერე რა. ცამეტი წლის ვიყავი, როდესაც პირველად ვიგემე, – თავმომწონედ მითხრა ავრორამ.

– ცამეტის?

– დიახ, ცამეტის და მას მერე საკმაო გამოცდილებაც დავაგროვე ამ საქმეში. მინდოდა და რა მექნა? შენ, რა, არ გინდა?

– როგორ არა.

– მაშ, რაღას უცდი?

– ჩემი ოცნების მამაკაცს. მინდა, რომ პირველი სექსი ფანტასტიკური მქონდეს და არ ვჩქარობ, ყველას ყურადღებით ვაკვირდები, მაგრამ ჯერჯერობით არჩევანი ვერ გავაკეთე, – გულწრფელად ვუთხარი ავრორას.

– ესე იგი, სექსი შენ სექსის გამო გინდა და მეტი არაფრისთვის? – გაოცებულმა ავრორამ ირონიულად გაიცინა და შიშველ სხეულზე თვალები გადამატარა.

– ჯერჯერობით მაგისთვის. მერე კი, რომ გავთხოვდები, იმისთვისაც, რომ ბავშვი გავაჩინო.

– ბავშვი არა, თხა! – ირონიულად თქვა ავრორამ, – გინდა, რომ ეგ მშვენიერი სხეული მშობიარობით გაიფუჭო? ესე იგი, სექსი მხოლოდ და მხოლოდ სიამოვნებისთვის გინდა?

– შენ რისთვის გინდა სექსი?

– პირველ რიგში – თვითდამკვიდრებისთვის, – სერიოზული სახით მითხრა ავრორამ.

– თვითდამკვიდრებისთვის? ეგ როგორ?

– როგორ და, თუკი ვიკადრებ და ვინმეს ლოგინში ჩავუგორდები, უნდა მიღირდეს და მისგან ორჯერ მეტი უნდა მივიღო.

ავრორა ტიპური მეძავივით აზროვნებდა და თითქმის მივხვდი, რას გულისხმობდა. თუმცა, ბოლომდე მაინც ვერ ჩავწვდი და ვკითხე:

– ვერ ვხვდები, ანუშკა, რას გულისხმობ?

– რას ვერ ხვდები, გოგო, – უხეშად მიპასუხა ავრორა ნაბოზარმა. შეზლონგიდან წამოდგა, წინ დამიდგა, ფეხები უტიფრად გაფარჩხა, თითი მიიშვირა და მითხრა, – აი, იქ რომ ვინმეს მივასუნინო, უნდა ღირდეს, ანუ, ეს სიამოვნება რომ მივანიჭო, აუცილებლად უნდა გამიწიოს ლობირება. ხომ იცი, რას ნიშნავს ლობირება?

– ვიცი, მაგრამ, რისი ლობირება?

– რისი და, ძალაუფლების მოპოვებაში უნდა დამეხმაროს. აბა, გიჟი ვარ, რომ ვინმეს ტყუილად მივცე?

– შენ რა, პრეზიდენტობას აპირებ?

– რატომაც არა!

– მერე და, ასეთი გზით?

– ეეჰ, გოგონი, გოგონი... დამელოდე და ახლავე მოვალ, – ცინიკურად მითხრა ავრორამ და წავიდა. ხუთიოდე წუთში დაბრუნდა, სურათების დასტა დამიდო წინ და თქვა, – აი, ესენი, ყველანი საწოლში მყავს ნაკოტრიალები და ძალიანაც კმაყოფილები დამრჩნენ.

მე სურათების თვალიერებას შევუდექი და ლამის თვალები შუბლზე ამივიდა – ფოტოებზე ცნობილი და ნაკლებად ცნობილი სახეები იყვნენ აღბეჭდილი. მე ათიოდე ფოტო დავათვალიერე, დასტა მაგიდაზე დავდე და დეიდაშვილს ვუთხარი:

– ამ კომპრომატით გეგმავ ხელისუფლებაში მოსვლას?

– მაგარია, ხომ?! – გაეცინა ავრორა ნაბოზარს, – ეს კადრები ციფრული ვიდეოდანაა ამობეჭდილი და არ მგონია, რომ ამ ხალხის კომპრომეტირება დამჭირდეს. ისინი, ისედაც ყველაფერს გაუკეთებენ თავის ცუგრუმელას. მით უმეტეს, რომ ლოგინში მე მათ ყველა სურვილს ვაკმაყოფილებ. აი, ნახე, ხომ მაგარია? – ავრორამ ფოტოსურათების დასტა კარტივით გამიშალა თვალწინ, რომლებზეც ის და მასზე ბევრად უფროსი, გახრწნილი მამაკაცები ძალიან უხამს პოზებში იყვნენ გადაღებული.

– მოაშორე აქედან, – ხელი ავუკარი ავრორას, – არ მინდა ამ საზიზღრობის ყურება!

– აა, დაიკო, დაიკო... – ჩაიქირქილა ავრორამ, – არ გინდა თუ პირიქით, აგიჩუჩუნდა და გინდა, მაგრამ, რომ არ გაგიჟდე, გირჩევნია, არ დაათვალიერო?!

– არ გრცხვენია, ანუშკა? – რბილად ვუთხარი ავრორა ნაბოზარს, რადგან მართლაც ძალიან შემეცოდა, – თოთხმეტი წლის ბავშვს ამდენი საზიზღრობა თავში როგორ მოგივიდა?

– ბავშვიო? – ცინიკურად ჩაიხითხითა ავრორამ, – ცამეტი წლიდან ერთი ცნობილი მამაკაციც არ გამიმაზავს. პრეზიდენტობა კი ათი წლიდან მინდა და შესაბამისადაც ვემზადები. რაც მე წიგნები მაქვს წაკითხული და ნაფიქრი ამ თემაზე, შენ იმის მეასედიც არ დაგესიზმრება. ბავშვი მე კი არა, შენ ხარ. თექვსმეტის შესრულდი და ჯერ არავის გაუჟიმიხარ!

– ანუშკა, დაიკო, – შეწუხებულმა ვუთხარი ავრორას, – ჟიმაობა გამოსწორებადი რამაა და, ვისაც ფეხებს გაუშლი, უარს არავინ გეტყვის. აი, შენი საქციელი და მისწრაფებები კი ძალიან მადარდებს და, გირჩევ, დროზე დაამუხრუჭო.

– შენ ეგ ნუ გადარდებს. შენი რჩევები შენთვის შეინახე, რჩევებს იქით მოგცემ. ფეხები მხოლოდ იმას უნდა გაუშალო, ვისგანაც, როგორც მინიმუმ, ორმაგი სარგებელი მაინც გექნება, – მითხრა ავრორამ. შემდეგ გამიღიმა, თმაზე მომიალერსა და, მას მერე, რაც კიდევ ერთხელ გადამიარა შიშველ სხეულზე თვალებით, დამიყვავა: – კარგი, კარგი, დაიკო, შენი საქმე შენ იცი, მაგრამ, გთხოვ, რაც ახლა გაგიმხილე, არავისთან წამოგცდეს.

– რა თქმა უნდა, დაიკო, არავის არაფერს ვეტყვი და ეს ყველაფერი ჩვენ შორის დარჩება, – გულწრფელად ვუპასუხე მე.

– ჰოდა, ძალიან კარგი. დღეს საღამოს კი სიურპრიზი გელოდება პეტერბურგში წავიდეთ და ჩემს მეგობრებს გაგაცნობ. დისკოთეკები გევასება?

– კი.

– ჰოდა, ერთი მაგარი დისკოთეკა ვიცი და გეპატიჟები.

ჩვენები მეორე დღეს უნდა დაბრუნებულიყვნენ. ამიტომ ტაქსი გამოვიძახეთ და პიტერში გავემგზავრეთ. ღამის 10 საათი იყო, როდესაც ერთ ძველებურ შენობას მივადექით, რომელიც დისკოთეკას ნამდვილად არ ჰგავდა და გარედან ფეშენებელურ ოტელს მოგაგონებდათ.

– აქაა დისკოთეკა? – დაეჭვებულმა ვკითხე ავრორას.

– დისკოთეკაც აქაა და სხვა რამეებიც. წამოდი, დაიკო, წამოდი, – ხელი ჩამკიდა ავრორამ, დაცვას მიესალმა და ფეშენებელურ ჰოლში შემიყვანა, შემდეგ მეორე სართულზე ავედით და ოთხადგილიან კუპეში შევედით, სადაც მდიდრული სუფრა იყო გაშლილი.

– აქ სად მოვედით? – ვკითხე ავრორას.

– კერძო ღამის კლუბში, – მითხრა ავრორამ და ეშმაკურად ჩამიკრა თვალი. – რა, არ მოგწონს?

– აკი დისკოთეკაზე მივდივართო?

– დისკოთეკას აღარ ჯობია აქაურობა? მაგრამ, ნუ ღელავ, დაიკო, დისკოთეკაც იქნება და სხვა რამეებიც. შენ კი თავისუფლად მოიქეცი, თორემ გოიმი ეგონები.

– ვის ვეგონები?

– ჩვენს მეგობრებს.

– ვინ ჩვენს მეგობრებს?

– სულ მალე შეიტყობ, – მითხრა ავრორამ და სიტყვაც არ ჰქონდა დამთავრებული, რომ კუპეში ორი შუახნის მამაკაცი შემოვიდა. ისინი მოვგესალმნენ, კოსტიად და ნოედ გამეცნენ და სუფრას მიუსხდნენ. როგორც მივხვდი, კოსტია ავრორას კაცი იყო, ნოე კი მე „მეპადხოდებოდა“.

სახეზე ვერც ერთი ვერ ვიცანი, მაგრამ, აშკარად ეტყობოდათ, რომ რიგითი ადამიანები არ იყვნენ. 40-45 წლის თუ იქნებოდნენ, მაგრამ ქალებივით იყვნენ მოვლილები. მოკლედ, ვახშმობას შევუდექით და, მიუხედავად იმისა, რომ სამივე სვამდა, მე სასმელს არ ვეკარებოდი. ბოლოს ნოემ გამიღიმა, ჭიქაში მწვანე ღვინო დამისხა, მომაწოდა და მითხრა:

– ნურაფერს ცუდს ნუ იფიქრებთ. დღეს ჩემი დაბადების დღეა და ჩვენი ძვირფასი ანუშკა და თქვენ იმიტომ მოგიწვიეთ, რომ სუფრა დაგემშვენებინათ. ძალიან გთხოვთ, ერთი ჭიქა შესვით, მადღეგრძელეთ, ცოტა მოსვით და დადგით. თქვენხელა ქალიშვილი მყავს და როგორც ჩემს შვილს, ისე გიყურებთ.

ნოემ ისეთი რეჩი დამირტყა, რომ შემრცხვა. ჭიქა ავიღე, ვადღეგრძელე და ცოტა მოვსვი, მაგრამ თავში რაღაცამ დამკრა, ჭიქა ხელიდან გამივარდა და თვალებზე ბინდი გადამეფარა. ყველაფერი მესმოდა, მაგრამ ძალები მქონდა გამოცლილი.

სუფრის დანარჩენი წევრები მიყურებდნენ და იცინოდნენ. ავრორა ნაბოზარმა კი ნოეს უთხრა:

– რაღას უყურებ, მიდი, მიარჭვე! მე ჩემი პირობა შევასრულე, ცელკაა და შენ იცი...

დეიდაშვილის სიტყვებმა მეხივით გამკრა თავში, მაგრამ ძალები ისევ წართმეული მქონდა. კოსტია და ავრორა სუფრიდან წამოდგნენ და ოთახიდან გავიდნენ. ნოემ კი გახდა და სხეულზე კოცნა დამიწყო. მე საშინლად არ მსიამოვნებდა ეს ყველაფერი, თუმცა წინააღმდეგობის გაწევის თავი არ მქონდა... ის ნაბოზარი კი უკვე შიშველ სხეულზე მკოცნიდა, ქვევით-ქვევით იწევდა, ხელებს მიფათურებდა და, ეგონა, ეს-ესაა, გავჟიმავო, მაგრამ, უკანასკნელი ძალები მოვიკრიბე, მაგიდიდან ბოთლი ავიღე და ჩემს შიშველ მუცელზე ტუჩებმოდებულ ნოეს მთელი ძალით ჩავცხე თავში... ნოეს ბოთლი თავზე გადაეფშვნა და ჩემს ფეხებთან მოწყვეტით დაეცა, მეც გავითიშე და თვალებშიც დამიბნელდა... ალბათ, სულ რაღაც ნახევარი საათი ვიყავი ასეთ მდგომარეობაში. თვალები რომ გავახილე, ჩემს ფეხებთან დაგდებული ნოე დავინახე, რომელიც სისხლის გუბეში ცურავდა. პირველ რიგში ჩავიცვი, შემდეგ ნოეს პულსი გავუსინჯე, დავრწმუნდი, რომ ცოცხალი იყო. მერე ცოტა მოვიცადე, რომ საბოლოოდ მოვსულიყავი აზრზე და ფრთხილად გავედი კუპედან.

– დერეფანში ფრაკიანი, ათლეტური აღნაგობის მამაკაცი შემხვდა, რომელიც, როგორც მივხვდი, დაცვის თანამშრომელი იყო. ის მე თითით მოვიხმე და ვკითხე:

– ჩემი მეგობრები რომელ კუპეში შევიდნენ?

– ვისზე მეკითხებით?

– კოსტიაზე და ანუშკაზე, აი, იქ, იმ კუპედან რომ გამოვიდნენ.

– ისინი წითელ საძინებელში არიან, მესამე სართულზე, მაგრამ, გაგვაფრთხილეს, რომ არ შევაწუხოთ. გნებავთ რამე?

– არა, უბრალოდ, მაინტერესებდა, ხომ არ წავიდნენ.

– არა, არა, ისინი დილამდე აქ დარჩებიან. ყოველთვის ასე აკეთებენ. ინებებთ რამეს?

– არა, გმადლობთ, – გავუღიმე დაცვის თანამშრომელს და კუპეში დავბრუნდი. ღვინის გაუხსნელი ბოთლი ავიღე, უკან გამოვბრუნდი, მესამე სართულზე ავედი, წითელი საძინებელი მოვძებნე, მივაყურადე და ხვნეშის ხმა გავიგონე. შემდეგ დავაკაკუნე.

ხვნეშა შეწყდა და ოთახიდან კოსტიას ხმა მომესმა:

– ვინ არის?

– თუ შეიძლება, გააღეთ. იცით, იქ კუპეში ცუდი რაღაც მოხდა და სანამ მილიციას გამოვუძახებთ, გადავწყვიტეთ, თქვენთვის გვეთქვა, – ვუპასუხე ქალის ბოხი ხმით და პაუზა გავაკეთე.

მილიციის ხსენებაზე წითელი საძინებლის კარი სასწრაფოდ გაიღო და ზღურბლზე ტრუსების ამარა კოსტია გამოჩნდა, რომელსაც მიტკალივით ჰქონდა გაფითრებული სახე. მან პირი დააღო, რომ რაღაც ეკითხა, მაგრამ, ჩემმა დანახვამ დაამუნჯა. მე კი ბოთლი მოვუქნიე პირდაპირ შუბლში ვთხლიშე და იქვე დავაგდე. შემდეგ ოთახში შევედი, კარი გამოვიხურე და შიშველ ავრორას ლოგინში წამოვადექი თავზე.

– ლუდაჩკა, შენ?!

– ჰო, მე, შე ნაბოზარო! – შევუღრინე ავრორას. მერე კი თმით ვითრიე და ფეხით შევდექი...

იმ ნაბოზარს ათი წუთი ვცემდი. ბოლოს შევეშვი, ისევ კოსტიას მივუბრუნდი, პულსი გავუსინჯე და, რომ დავრწმუნდი, ცოცხალი იყო, წითელი საძინებლიდან გამოვედი, კიბეებზე დავეშვი და ისევ ის ფრაკიანი ათლეტი შემომხვდა, რომელმაც გამომცდელად შემომხედა და მკითხა:

– რაიმე პრობლემაა?

– ისეთი არაფერი, – გავუღიმე ფრაკიანს, – წითელ საძინებელში და, მე მგონი, აი იმ კუპეში, სასწრაფოებია გამოსაძახებელი.

– სასწრაფოები? – კოპები შეკრა ათლეტმა.

– მე მგონი, ნახვამდის! – ვუთხარი შეფიქრიანებულ ათლეტს და, სანამ გონს მოვიდოდა, იქაურობა სასწრაფოდ დავტოვე.

– მერე? – ჰკითხა ჰამომ ლუდას.

– რა მერე? – მხრები აიჩეჩა ლუდამ, – ქუჩაში პირველი შემხვედრი მანქანა გავაჩერე და მოსკოვში გამოვემგზავრე. მძღოლს კი 400 დოლარი გადავუხადე.

– ის კაცები ვინ იყვნენ და რა ბედი ეწიათ?

– ის კაცები ოლქის მთავარი პროკურორი და „ეფესბეს“ უფროსი იყვნენ. ნოე – „ეფესბეს“ უფროსი, კოსტია კი – პროკურორი.

– მერე?

– რა მერე? თურმე, რომ გაიგეს, ვისი შვილი ვიყავი, ავრორა ნაბოზარს მუხლებში ჩაუვარდნენ ხვეწნით, რომ ეს ამბავი მამასთვის არ მეთქვა და მეორე დღესვე ავრორა და ორი თავგაპობილი მაღალჩინოსანი სახლში მომადგნენ ინკოგნიტოდ.

– სახლში მოგადგნენ?

– ჰო, ძველ არბატზე.

– მერე?

– რა მერე? – მხრები აიჩეჩა ლუდამ, – ავრორა კიდევ ერთხელ მაგრად ვცემე, იმათ კი, ვუთხარი, რომ თუ გადადგებოდნენ, მაშინ არ გავაბაზრებდი და ორივე გადადგა.

– საინტერესოა, – თავი გააქნია ჰამომ და მათეს კონსპირაციული ბინისკენ აიღო გეზი, თუმცა მალევე შეიცვალა მიმართულება.

– რატომ გადაუხვიე? – ჰკითხა მთაწმინდელს ლუდამ.

– ის „პორშეს ჯიპი“ გვხვრიტავს და იმიტომ. კარგა ხანია, მოგვდევს და, რა ვიცი, ვინ არიან.

– მოდი, შევამოწმოთ.

– სწორედ ამას ვაპირებდი, – უთხრა ჰამომ ლუდას და მანქანა სკვერთან გააჩერა.

„პორშეს ჯიპი“ შორიახლო გაჩერდა და, მას მერე, რაც იქიდან ანა გადმოვიდა, კვლავ განაგრძო სვლა. ანამ კი მათთან მიირბინა და ქალ-ვაჟს მხიარულად უთხრა:

– არ მელოდით, ხომ?

– სწორედ შენ გელოდებოდით. რა გინდა, შე ძუკნა, რას დაგვდევ კუდში? – ჰკითხა ლუდამ დეიდაშვილს.

– კარგი, რა, დაიკო, – შემრიგებლურად დაიწყო ანამ, – რაც იყო, იყო. მოდი, ეს ყველაფერი წარსულს ჩავაბაროთ. ასეა თუ ისე, დები ვართ და შევრიგდეთ.

– შევრიგდეთ. მერე რა? – ჰკითხა ლუდამ.

– რა და, ერთად ვიყოთ. ბოლო-ბოლო, სტუმარი ვარ. მაპატიე, დაიკო, ყველაფრისთვის ბოდიშს გიხდი, – უთხრა ანამ ლუდას და ხელი გაუწოდა.

– ჩათვალე, რომ შერიგებულები ვართ, – უთხრა ლუდამ, – ახლა კი ნახვამდის.

ჰამომ „ჯიპი“ ადგილიდან დაძრა.

***

წყვილმა რამდენიმე მანევრი გააკეთა და, რომ დარწმუნდნენ, არავინ უთვალთვალებდა, მათეს კონსპირაციული ბინისკენ აიღეს გეზი. ჰამომ „ჯიპი“ ფასიან სადგომზე გააჩერა, რომელიც კონსპირაციული ბინიდან ხუთასი მეტრის დაშორებით მდებარეობდა და ორივე ფეხით გაემართნენ მათესთან. მათ ნელი ნაბიჯებით გაიარეს სკვერი, მარცხნივ შეუხვიეს და გაშეშდნენ: შენობა, რომელშიც მათე და გაქცეული ქურდები იმალებოდნენ, მილიციის ალყაში იყო მოქცეული. სამხედრო უნიფორმაში გამოწყობილი, ორმოციოდე ავტომატიანი სპეცრაზმელი, როგორც მათი განლაგებიდან ჩანდა, იერიშისთვის ემზადებოდა.

– ყველაფერი დამთავრდა, – აკანკალებული ხმით თქვა ლუდამ, – აქ ახლა ამბავი დატრიალდება, დედა შვილს არ აიყვანს!

– საიდან მიაგნეს? – იმავე ტონით გაიმეორა ჰამომ, – თითქოს ყველაფერი კონსპირაციულად ჩავატარეთ და იაღლიში სად დავუშვით?

– როგორც ეტყობა, ვიღაცამ დაინახა და გაბაზრდა.

– ესე იგი, ჩემი ბრალია. იმ ღამეს ხომ მე მივიყვანე ქურდები ბაითში და მაშინ დაიწვნენ.

– არა მგონია, – თავი გააქნია ჰამომ, – ისინი სამი დღის შემდეგ მოვიყვანეთ აქ და, ვინმეს რომ იმ ღამეს „დავეწვით“, აქამდე აყრიდნენ.

– აბა, რა ხდება?

– ჯერ არ ვიცი. მოვიცადოთ და გავიგებთ. ჩვენებს უკვე მაინც ვეღარაფრით ვუშველით, აქვე დავსხდეთ და დაველოდოთ. ვნახავთ მაინც, ჩვენებს რომ გამოიყვანენ.

ქალ-ვაჟი სკვერში, ხის სკამზე ჩამოსხდა, რომელიც სახლიდან ორმოცდაათიოდე მეტრით იყო დაშორებული და ყველაფერი ხელისგულივით მოჩანდა.

ის-ის იყო, სპეცრაზმს იერიში უნდა დაეწყო, რომ სადარბაზოდან სამი ხელაწეული ადამიანი გამოჩნდა, რომელთა შორის ერთი ქალი იყო..

– აქ რაღაც სხვა ამბავია, – გადაულაპარაკა ჰამომ ლუდას, – იქ ქალია და არც ის როჟები ჰგვანან ჩვენებს.

– ჰო, ასე ჩანს, – სიხარულით დაადასტურა ლუდამ.

მილიციელებმა ხელაწეულები სპეცმანქანაში შეყარეს, შემდეგ რომელიღაც ბინიდან ორი ტომრით ჰეროინი გამოიტანეს და წავიდნენ. მთელი ეს ოპერაცია სულ რაღაც ორ საათს გაგრძელდა და ყველა რომ გაიკრიფა, საღამოს ოთხი საათი შესრულდა.

– ახლა კი წავედით, მაგრამ, მაინც ფრთხილად, – უთხრა ჰამომ ლუდას და გოგონასთან ერთად კონსპირაციული ბინისკენ გაემართა.

წყვილმა, პირობითი ნიშანი მისცა და, კარი რომ გაიღო, ზღურბლზე მათე გამოჩნდა, ქალ-ვაჟი ბინაში შეიყვანა და ჰკითხა:

– ნახეთ, ხომ, ყველაფერი?

– ჩვენ გვეგონა, თქვენს ასაყვანად იყვნენ აქ „ძაღლები“, – უთხრა ჰამომ მათეს.

– თავიდან ჩვენც ასე ვიფიქრეთ, მაგრამ, რომ დავფიქრდით, გამოვრიცხეთ. თქვენ რას შვრებით, როგორ ხართ?

– ცოტა მილიციის ალყამ შეგვაშინა. ისე კი, რა გვიშავს, – თქვა ჰამომ, – მით უმეტეს, რომ მანგუსტთან ერთად ვიგულავეთ, – გაიცინა ლუდამ.

– რა მანგუსტი, ხუმრობ? – გაეღიმა მათეს.

– არ ხუმრობს, – თავი გააქნია ჰამომ, – გუშინ ისე გამოთვრა მანგუსტი, რომ ლუდას გაჟიმვის თავიც არ ჰქონდა. მწვადებიც შეგვიწვა, ერთად სურათებიც გადავიღეთ. მოკლედ, ძალიან მაგარი სუფრა იკისრა.

– გამარკვიეთ, რა ხდება, – გაოცდა მათე.

ქალ-ვაჟმა მათეს ყველაფერი დაწვრილებით უამბო და ჰამომაც უთხრა:

– ქურდების გაქცევით მანგუსტი უკიდურესადაა გამწარებული და მინისტრს 48 საათი მისცა. ამიტომ ჩვენ ასე ვფიქრობთ, ჯობია, ქურდები ჯერჯერობით აქ იყვნენ და, მანგუსტი რომ მინისტრს მოხსნის, მოსკოვიდან მათ გაყვანაზე მერე ვიჩალიჩოთ. ახლა ეს მაინც არ მოხერხდება, მოსკოვის ყველა გასასვლელი ჩაკეტილია და ქალაქშიც სულ რეიდებია. ამიტომ, ჯობია, მოვიცადოთ.

– ახალი მინისტრი, რა, გზებს გახსნის და რეიდებს გააუქმებს? – მხრები აიჩეჩა მათემ.

– არა, მაგრამ ახლა მაინც არ შეიძლება ქურდების გაყვანაზე ჩალიჩი, – თავი გააქნია მათემ.

ქალ-ვაჟი და მათე პატარა ოთახში საუბრობდნენ. პითონი და გაქცეული ქურდები კი უზარმაზარ სასტუმროში ისხდნენ და ტელევიზორს უყურებდნენ, თან ერთ სიგარეტს რამდენიმე კაცი ეწეოდა, რომ ოთახში დატრიალებულ კვამლს ყურადღება არ მიექცია.

– ესე იგი, ჯერჯერობით ფსკერზე წოლას გვირჩევთ? – თქვა მათემ.

– ჰო, მასე აჯობებს, – ერთდროულად უთხრა ქალ-ვაჟმა.

– კარგი, კარგი. ახლა ოთახში შემოდით ცოტა ხნით და მერე თქვენ იცით, – უთხრა მათემ და სასტუმრო ოთახში შეუძღვა.

ქურდები ქალ-ვაჟს თავშეკავებულად მიესალმნენ და ტელევიზორის ყურება განაგრძეს. პითონი კი ორივეს გადაეხვია და გულთბილად მოიკითხა:

– როგორ ხართ, სად დაიკარგეთ?

– ჩვენს ამბავს ნუ იკითხავ, – ხელი ჩაიქნია ჰამომ, – შენ კი რუსეთის მაყურებლად არჩევას გილოცავ.

– მეც გილოცავ, – თქვა ლუდამ და ტელევიზორისკენ გაექცა თვალი, სადაც კრიმინალურ კადრებს უჩვენებდნენ და ნარკომოვაჭრეების დაკავების კადრები გადიოდა, მაგრამ მოულოდნელად კადრი შეიცვალა და ეკრანზე დიქტორი გამოჩნდა, რომელმაც თქვა, რომ სულ რაღაც ნახევარი საათის წინ მინისტრის მოადგილეზე ტერაქტი განხორციელდა და ჯერჯერობით უცნობმა პირებმა მისი მანქანა ააფეთქეს. შემდეგ მოსკოვის ცენტრი აჩვენეს, სადაც ლუდა მედვედევას მამის სამსახურებრივი მანქანა იწვოდა...

– მამა! – წამოიყვირა ლუდამ და თვალები გაუშტერდა, მაგრამ ჰამომ მხარზე მოხვია ხელი და უთხრა:

– დამშვიდდი, ლუდაჩკა, მამაშენი მხოლოდ დაჭრილია.

გაგრძელება შემდეგ ნომერში


скачать dle 11.3