ბესო ბერულაშვილი ასეთ ისტორიას ყვება: „ერთხელ მე და ჩემს კოლეგასა და მეგობარს, მერაბ გეგეჭკორს რესტორანში შემოგვათენდა. მერაბი თითქმის არ სვამს, მაგრამ მაშინ ერთი ლიტრი კონიაკი დალია და რომ იტყვიან, ძალიან მაგრად იყო. ჩემი მანქანით წამოვედით. მერაბი ჩემს გვერდით ზის, მანქანაში მხოლოდ ორნი ვართ. უცებ მერაბი იმეორებს – დედა, ვინ ზის უკან, ვინ ზის უკანო ... არა და ვინ უნდა იჯდეს?!

– ვინაა-მეთქი, მერაბ? – ვკითხე.

– დედაჩემიო, – მიპასუხა. არა და დედა თხუთმეტი წლის წინ გარდაეცვალა.

– დედა, ბეროია, დეინახე, დეინახე, დედაჩემი ზის. დედა, მოვდივართ მე და ბეროია შენთანო, – იმეორებს მერაბი.

სიმართლე გითხრათ, შემეშინდა. გავაჩერე მანქანა, გადავედი, გავაღე კარი და ვეუბნები:

– ბოდიში, ქალბატონო, მაგრამ სანამ მანქანიდან არ გადახვალთ, ადგილიდან არ დავიძვრები-მეთქი.

ცოტა ხნის შემდეგ ჩავჯექი. მანქანა დავძარი და მერაბს ვეუბნები:

– ხომ აღარ ზის-მეთქი?

მერაბმა უკან გაიხედა. შემდეგ მომიბრუნდა და მითხრა:

– დედაჩემის მანქანიდან გადასმას არასდროს გაპატიებო.