სახელი: ლილიკო.

გვარი: ნემსაძე.

პროფესია: მუსიკოსი.

– ჩემი გატაცება იყო კანფეტები და ვინც მჩუქნიდა, ის ხალხი დღემდე მახსოვს და მიყვარს. ისე, ძალიან წყნარი ბავშვი ვიყავი, სხვები რომ თამაშობდნენ, მე შორიდან ვუყურებდი ხოლმე. ჩავიკეტებოდი ოთახში და როცა მეკითხებოდნენ: ლილიკო, რას აკეთებ? ვპასუხობდი: ვფიქრობ. მერე მეხუმრებოდნენ, იცი, საერთოდ, ფიქრი რა არისო (იცინის).

– უდიდესი, დღესაც თითოეული დღე მათით ვცხოვრობ და ვარსებობ. რაც კი გაუკეთებიათ ჩემთვის, უსაზღვროდ მადლობელი ვარ.

– კონკრეტულად არასოდეს მიფიქრია რომელიმე პროფესიაზე, უბრალოდ, მიკვირდა ხოლმე როგორ მუშაობდნენ ადამიანები – დილით რომ დგებოდნენ და მიდიოდნენ სამსახურში, მაინტერესებდა, რა იყო ეს სამსახური.

– დაბნეულობა. როცა მუსიკას, მომღერალს, სტუდიაში ჩაწერას და ასე შემდეგ ეხება საქმე, ყველაფერი მავიწყდება. შეიძლება, მომღერალს შევხვდე და რვეული, რაშიც სიმღერა მიწერია, დამრჩეს. იმდენად მინდა, ყველაფერი კარგად გამომივიდეს, ვიბნევი.

– როცა სკოლაში ჩემმა თავისუფალმა თემამ გაიმარჯვა. რკინიგზელთა სახლში იმართებოდა ხოლმე კონკურსი და სიგელით დამაჯილდოვეს. ისე მიხაროდა, რომ ბალიშის ქვეშ მედო ხოლმე.

– ჩემი მეტსახელი...

– ნემსო.

– ყოველთვის უნდა იყოს მოწესრიგებული, მშვიდი, განათლებული და სხვებისთვის სამაგალითო. ირგვლივ ისეთი გარემო უნდა ჰქონდეს შექმნილი, რომ შენც მოგცეს სტიმული, მას დაემსგავსო.

– ყველაზე დიდი სიწმინდე, სიყვარული და რწმენაა.

– ყოველთვის. ჰოროსკოპით ვერძი ვარ და მიყვარს რისკი. ბევრი რამ გამირისკავს ცხოვრებაში თუნდაც ის, რომ 45 წლის შემდეგ გადავწყვიტე უცხო ქვეყანაში წასვლა და სწავლა. წელს მეორე მაგისტრატურის დიპლომი ავიღე საკომპოზიციო მიმართულებით. რთული იყო ყველაფერი, მაგრამ რაც დავიწყე, გავაკეთე. მიზანდასახული ვარ, რასაც ჩავიფიქრებ, აუცილებლად ვაკეთებ. უკან დახევა არ მიყვარს, არანაირ სიტუაციაში.

– ღორობა. ძუნწი ადამიანები...

– ცუდ თვალებს – ბოროტი ადამიანის მზერას, მართალია, ვერ მომერევა და სათანადოდ დავხვდები, თუმცა მაინც ვერიდები.

– რაც უწერია ადამიანს, ის ხდება ხოლმე, თუმცა პირადად არ დავკვირვებივარ. სიტყვა ბედისწერა ისეთია, მისი მეშინია და ამიტომ არ ვეძიები.

– ხშირად სიმბოლურად გვხვდება ხოლმე გული ან გული – გაყრილი ისრით. რა გამოდის ასეთი სიყვარული? ამოირჩიე გული და გაიმეტე „გასანადგურებლად“? არა, არა, ვფიქრობ გულს არ სჭირდება ისარი – გული სიყვარულია, სიყვარულს კი გული აქვს.

– ინდივიდუალურია. არ გავკიცხავ ადამიანს, რომელსაც სიყვარული გაუქრება, არც იმის გამიკვირდება, თუ პირიქით – მოემატება, მაგრამ
ნამდვილი გრძნობა დროს აუცილებად უძლებს.

– ექვსი წლის ვიყავი. „სანტა ლუჩია“ არის ასეთი იტალიური სიმღერა, რომელიც საბავშვო სპექტაკლში იმღერა უფროსმა კლასელმა ბიჭმა. ამ სიმღერის შემდეგ შემიყვარდა ეს ბიჭი და დღემდე მახსოვს.

– ყოველთვის, ოღონდ „სასიყვარულო“ ეჭვიანობა არ მახასიათებს. ისეთი ეჭვიანი არ ვარ, რომ დამაზარალოს. ვფიქრობ, სამართლიანი ეჭვიანი ვარ და სიგიჟეში არ გადამდის.

– სიცოცხლის დასასრულის და სიკვდილთან მიახლოების. ყოველი დღე ადამიანისთვის წარსულია, ამ წარსული დღეების ფონზე მეშინია წლების მატების. მეშინია, ოღონდ არ ვგულისხმობ სიბერის შიშს, უფრო – რამდენად შევძლებ და გამომივა წლებთან ერთად პროფესიაში, ოჯახში საქმის გაკეთება.

– უსამართლობას.

– ჭორაობა, რომელიც საშინლად არ მიყვარს.

– არ მიჭირს, პირიქით, მიყვარს კიდეც, თუ საჭიროება მოითხოვს.

– ერთ დღესაც ყოფით პრობლემებზე რომ აღარ ვიფიქრო. ოცნების კოშკები არ მაქვს, რომელიც მატერიალური ფასეულობებისგან შედგება.

– ზოგადად, ტყუილი ვერძებს არ უყვართ, მაგრამ არ არსებობს ადამიანი, რომელსაც არ მოუტყუებია. პატარ-პატარა, კეთილი ტყუილის თქმა შეიძლება, ვიღაცას რომ გული ატკინო და გაამწარო, რა თქმა უნდა – არა.

– ძალიან ბევრ რამეს. იმას, რომ საყვარელ, ძვირფას ადამიანებთან უფრო მეტი დრო ვერ გავატარე. წარსულში რომ დამაბრუნოთ, მათთან ვიქნებოდი...

– სხვადასხვა ქვეყნის სიმბოლოების კოლექცია მაქვს, რომლებიც ჩამომაქვს უცხოეთიდან, ჩემმა მეგობრებმაც იციან ამის შესახებ და მჩუქნიან ხოლმე.

– ახლა – აღარ, მაგრამ ცხოვრების პირველი მეოთხედი ვზარმაცობდი. ცოტა სიზარმაცე კიდევ დამრჩა, თუმცა, პროფესიულად აქტიური ვარ. რადგან სწავლამ ასე შემიტყუა, ვფიქრობ, ზარმაცი არ ვყოფილვარ.

– არასოდეს დამავიწყდება...

– როცა დედა გავხდი ორჯერ... კარიერიდან – შემოქმედებითი საღამო ფილარმონიაში, 2004 წელს.

– „ფრთები“, რომელსაც შემოისხამ და გაფრინდები, სადაც გინდა.

– მომავალზე.

– „ოო, ეს ჩვენთან არ არის“ – შეიძლება, ვუსმენდე ადამიანს, მაგრამ არ ვიცოდე, რას ამბობს, ამაზე დამცინიან ხოლმე. მეგობრებს რაიმეს თქმა რომ უნდათ, მეუბნებიან: მოდი, შენს შვილს ვეტყვით და მერე ის შეგახსენებსო (იცინის).

– ვწითლდები, ბავშვივით თავს ვხრი და მეცინება.

– უცხოეთში ცხოვრებამ. ეს სამი წელი, როცა საქართველოში არ ვიყავი, უფრო მეტი ფიქრის საშუალება მქონდა და უცებ აღმოჩნდა, რომ ბევრი რაღაც და ვიღაც, რომლებიც მნიშვნელოვნად მიმაჩნდა, საერთოდ არ ყოფილან მთავარი. სულ სხვა გადმოსახედიდან შევხედე ცხოვრებას და ძალიან კარგი, რომ ასე მოხდა.

– ვიდრე რამეს გააკეთებ, უნდა დაფიქრდე - „ასჯერ გაზომე და ერთხელ გაჭერი“. დაუფიქრებლად ნაბიჯის გადადგმა ძალიან ბევრ რამეს აფუჭებს, ამიტომ ყველაფერზე ვფიქრობ.

– ბევრ რამეს შევცვლიდი. ვნანობ ჩემს გულუბრყვილობას, ძალიან მიმნდობი ვიყავი და ამას აუცილებლად შევცვლიდი, რადგან საბოლოოდ ჩემი თავი დავაზიანე. ასაკთან ერთად მოდის გამოცდილება და მიმაჩნია, რომ ცხოვრებაში ბევრი შანსი გავუშვი ხელიდან.