ჭიანჭველა ათრევს ქვებს, მორებს – სახლს აშენებს. მოგრიალდება ჭრიჭინა „კაბრიოლეტით“.

– რას აკეთებ?

– სახლს ვაშენებ.

– რისთვის?

– ნუ, მოვა ზამთარი, აცივდება. მე კი სახლში გავთბები.

– ოკ, ააშენე. მე კი ღამის კლუბში გავერთობი.

– ჭიანჭველა ათრევს ქვებს და ფიქრობს: „ოკ, მოვა ზამთარი და მერე ვნახოთ“.

დადგა ზამთარი. ჭიანჭველა შეშას ხერხავს. გამოიარა ჭრიჭინამ, ქურქში გახვეულმა.

– რას აკეთებ?

– შეშას ვხერხავ. ცივა. ახლა გავახურებ ღუმელს და გავთბები.

– დიახ, ცივა. მე კი აეროპორტში მივდივარ, რიო-დე-ჟანეიროში უნდა გავფრინდე. იქ მთელი ბოჰემა იკრიბება: მხატვრები, მწერლები... და მათთან გავატარებ ზამთარს.

– კრილოვი იქნება?

– რა თქმა უნდა, იქნება.

– ჰოდა, რომ ნახავ, გადაეცი, მე მისი დედა...