ჯემალ ღაღანიძე ასეთ ისტორიას ყვება: „მექსიკაში მივფრინავდით. მანამდე კი, როგორც წესი, მოსკოვში ჩავფრინდით და ერთი დღით სასტუმროში გავჩერდით. კულტურის სამინისტროში გვითხრეს: რადგან დროში დიდი განსხვავებაა, ღამე არ დაიძინოთ და რომ ჩაფრინდებით ადაპტაციასაც უფრო იოლად გაივლითო. მოსკოვში ექვსი ცალი უზარმაზარი „სერვილადი“ ვიყიდეთ და რომ არ გაფუჭებულიყო, ფანჯარაში გადავკიდეთ. შემდეგ მე და ჩემი კოლეგები დავსხედით და მთელი ღამე ქეიფში გავატარეთ. რომ გათენდა, ნომერში დაგვირეკეს, ავტობუსები მოვიდა, აიბარგეთ, აეროპორტში მივდივართო. ავიბარგეთ. მე ფანჯრისკენ გავემართე, რომ „სერვილადები“ მომეხსნა. უცებ ფანჯარაში ჩამობნელდა. გავაღე და რას ვხედავ? ჭილყვავები დარევიან ჩვენს ძეხვებს. ექვსივე სერვილადი გაიტაცეს და გაფრინდნენ.

ამ დროს სოსო ლაღიძეც მოვიდა და მეუბნება:

– რამხელა ფეხები აქვთ ამ ჩიტებსო.

– რა ფეხები, ბიჭო, ჩვენი „კალბასები“ გაიტაცეს-მეთქი, – ვუთხარი გამწარებულმა.

ჭილყვავები კი სასტუმროს წინ, ხეებზე შემოსხდნენ და ჩვენს სერვილადებს მშვიდად შეექცეოდნენ“.