პასუხი: ქრისტიანები გარდაცვლილს, წესისამებრ, მესამე დღეს კრძალავდნენ. მიცვალებულის მეხუთე და მეშვიდე დღეებში დაკრძალვა საერო ტრადიციაა, რაც არასწორია და თან, ბევრ უხერხულობას იწვევს. განსაკუთრებით გასათვალისწინებელია ამ დროს ჭირისუფლის მდგომარეობა, როდესაც გარდაცვლილის დაკრძალვას დიდი დროით გადადებით სულიერი ძალებისგან იფიტება. მთავარი ამ დროს გარდაცვლილის სულისთვის ზრუნვაა და დაკრძალვის დროის გადავადებით შესაძლოა, სწორედ, ეს დააკლდეს მიცვალებულს.

პასუხი: ბედისწერის ცნება განსაკუთრებით პოპულარული წარმართულ ხანაში იყო, შემდგომ მან მიიღო რელიგიური მოძღვრების სახე. ამ რელიგიის სწავლების მიხედვით, ადამიანს დაბადებიდანვე ეწერება ბედისწერა და შემდგომში, უნდა თუ არა, ამის მიხედვით ცხოვრობს – ბოროტებას ჩაიდენს, სიკეთეს, წარმატებული იქნება თუ უიღბლო – ამ მოძღვრების მიხედვით, წინასწარაა დაწერილი. ამის გათვალისწინებით, ბედისწერა ადამიანს ათავისუფლებს თავისი ქმედების შედეგისგან, პასუხისმგებლობისგან, ანუ მას კი არ აქვს თავისუფალი ნება, არამედ ვიღაცის ან რაღაცის კანონებს ემორჩილება და პასუხსაც აღარ აგებს ჩადენილზე. ეს კი ქრისტეს მოძღვრებას ეწინააღმდეგება, უფლის ნებით, ადამიანი თავისი სურვილით წარმართავს ცხოვრებას, მას აქვს თავისუფალი ნება, რომელიც არასდროს არის შეზღუდული და უფალი ეხმარება მას, რომ გააკეთოს არჩევანი. ხოლო მადლი იმდენად გადადის ადამიანზე, რამდენადაც ითხოვს და იმსახურებს მას.

პასუხი: ქრისტიანული სწავლებით, ეს იმას ნიშნავს, რომ როდესაც ერთი ადამიანი მეორის მიმართ სიძულვილსა და აგრესიას ავლენს, მეორემ სიყვარული და მიტევება უნდა დაუპირისპიროს, რადგან ადამიანებს შორის სიმშვიდისა და თანხმობის ჩამოსაგდებად სიყვარული ერთადერთი იარაღია. კაცობრიობის არსებობის განმავლობაში არაერთხელ დამტკიცებულა, რომ თუ აგრესიას აგრესიასვე შეაგებებ, სასურველ მიზანს ვერ მიაღწევ. ასე შექმნილი პრობლემა კი არ მოგვარდება, პირიქით, ღრმავდება. სიძულვილზე სიყვარულის შეგებების ნიმუში თვით იესომ მოგვცა თავისივე ჯვარცმის დღეს, როდესაც მას შეურაცხყოფდნენ, ის კი მიუტევებდა.

პასუხი: ყოველგვარი საქმე, რომელიც აზიანებს ადამიანს და ადამიანურ ურთიერთობებს და ღვთის წინააღმდეგ არის მიმართული, ცოდვაა.