– დიახ, ეს მართლაც გამორჩეული  პერიოდი გახლდათ ჩემთვის და ჩემი პროფესიული განვითარებისთვის. ეს არის  ვენის ცენტრალური კლინიკა Algemaine Kranken Hause (AKH). ერნსტ ვერტჰეიმის სახელობის მეანობა-გინეკოლოგიის, რეპროდუქციული მედიცინისა და ონკოგინეკოლოგიის დეპარტამენტში ევროპაში გამორჩეულ პროფესორთან, პაულ შპაიზერთან მომიწია მუშაობა. მან ძალიან ბევრი სიკეთე  გააკეთა ჩემთვის და ზოგადად, მსოფლიო მედიცინაშიც თავისი წვლილი შეაქვს. ეს გახლავთ ადამიანი, რომელმაც უანგაროდ ჩადო ჩემში მთელი ევროპული გამოცდილება, ის ხაზი, რაც გამორჩეულია ამ დეპარტამენტში. მეანობა-გინეკოლოგიის, რეპროდუქციისა და ონკოგინეკოლოგიის დეპარტამენტში  ყველა ჩემი კოლეგისგან, სამუშაო პროცესისგან  ავიღე და ვისწავლე ბევრი რამ. საერთოდ, ევროპულ სამედიცინო სკოლას ახასიათებს ურთიერთგაზიარება, გადაწყვეტილებების მიღება კონსილიუმებით. ამ კლინიკაში ყველა მიმართულია იმისკენ, რომ დაავადება დაამარცხოს. მთელი კოლექტივი აწყობილია  პაციენტის გამოჯანმრთელებაზე.

– ვიტყოდი, რომ იქ ექიმი და პაციენტი მეგობრები არიან. მათი ურთიერთობა არის ღია, გახსნილი. სამსახური დილის შვიდის ნახევარზე იწყება, იქ რაღაც სხვა მობილურობაა. გეგმიური ოპერაციები და პაციენტების მიღება ხდება ამბულატორიულად, ზუსტად გაწერილი საათებით, გამორიცხულია, ექიმმა დაიგვიანოს 1 წუთიც კი. მე იქ მხოლოდ თერაპიული გინეკოლოგი  კი არ ვიყავი, არამედ – გინეკოლოგი კომპლექსურად. ერთ დღეს შეიძლება, მიიღო პაციენტი ამბულატორიულად და მეორე დღეს ჩაატარო ოპერაცია, მესამე დღეს – ინ ვიტრო განაყოფიერება და ასე შემდეგ. იქ ხარ მეანიც, გინეკოლოგიც და ონკოქირურგიც კი.

– კი, დავბრუნდი. სიმართლე გითხრათ, ეს თბილისში ჩემი პროფესიული გამოცდილების დასახარჯადაც მინდოდა. თუმცა, ვენაში პერიოდულად ჩავდივარ და პროფესიულად ვმუშაობ, ვესწრები სამეცნიერო სიმპოზიუმებს. ამჟამად დავით აბულაძის ქართულ-იტალიური კლინიკის ამბულატორიულ დეპარტამენტში ვარ, ასევე,  ხეჩინაშვილის კლინიკაში და კლინიკა „სოლო პერტეში“, სადაც ლაზერულ-პლასტიკური მიმართულებით ვმუშაობ.

– საკვანძო პოსტულატებია: ერთი – პაციენტს არ ავნო. ანუ არ დაუნიშნო ის პრეპარატები, რაც პაციენტს შვებას კი არა, პრობლემებს მოუტანს. მე ერთი ხელის მოსმით ანტიბიოტიკების დანიშვნის წინააღმდეგი ვარ – მერე, როგორც წესი, როცა საჭიროა, ანტიბიოტიკები ვეღარ მუშაობს ხოლმე. ეს იწვევს პაციენტის ანტიბიოტიკებისადმი რეზისტენტობას. ასეთია ვეროპული მიდგომა, არცერთ ევროპულ კლინიკაში არ ნიშნავენ  2 მედიკამენტზე მეტს.  მეორე ძირითადი პოსტულატი გახლავთ მტკიცებითი მედიცინა – როცა კონკრეტული წამალი, ქმედება და  მანიპულაცია სჭირდება კონკრეტულ პაციენტს, ეს უნდა დავამტკიცო ინდივიდუალური განსაზღვრით და დიაგნოზისადმი სკურპულოზური  მიდგომით. მესამე მნიშვნელოვანი პოსტულატია – კეთილსინდისიერი მიდგომა და მეგობრული, გახსნილი ურთიერთობა პაციენტთან. ეს ჩემი მთავარი პროფესიული მიდგომებია.

მე ვურჩევ ყველა ქალბატონს,  წელიწადში ერთხელ  ჩაიტარონ სრული გინეკოლოგიური კვლევები, ტრანსვაგინალური ულტრასონოგრაფიული კვლევა, კოლპოსკოპია პაპტესტთან ერთად. თუმცა, ინდივიდუალური საჭიროებისდა მიხედვით, შესაძლოა, პაციენტს სამ, ან 6 თვეში, ან წელიწადში ერთხელ სჭირდებოდეს. ექიმმა ზუსტად უნდა განსაზღვროს, რა სჭირდება მის პაციენტს.