– ასე მარტივად გაგიჟება არ გამოვა და არც ნეკროფილობა. გავიხსენოთ, რაც ხდება აშშ-ში, იგიჟიანებენ თავს, თუ გიჟები არიან?! იქაც ხომ პოლიტიკური ბრძოლის მეთოდია ეს?!

– თავდაპირველად არ იყო გიჟი, მერე უკვე იგიჟიანებდა თავს, იმიტომ რომ ეს მოსწონდა მის ამომრჩეველს. ნეკროფილია ის შემთხვეაა, როდესაც ადამიანს აღაგზნებს მიცვალებული.

– მეტაფორად შეიძლება, თქმა, მაგრამ კლასიკური ნეკროფილია მაინც არ არის.

– 10 მილიონ ადამიანს რომ აინტერესებს შვილმკვდარი მშობლის რეაქციის ნახვა, ეს რა ფენომენია?

– იმიტომაც იყენებენ ამ იარაღს, რომ 10 მილიონი ნახვა აქვს. ეს, უპირველესად, იმ ადამიანების პრობლემაა, რომლებიც ამას უყურებენ.

– ეს კითხვა ძალიან რთულია. თან, სიახლეც ხომ არ არის?! საუკუნეების განმავლობაში სიკვდილით საჯაროდ სჯიდნენ. ხალხი იკრიბებოდა, როგორც დღესასწაულზე, მღეროდნენ, ცეკვავდნენ, ჭამდნენ, სვამდნენ და თან თვალს ადევნებდნენ, თუ  როგორ აჭრიდნენ ადამიანებს თავს ან ჩამოახრჩობდნენ.

– დიახ. რომში – გლადიატორები, ესპანეთში – კორიდა და ასე შემდეგ. ერთ-ერთი რთული თემაა, თუ საიდანაა ადამიანში აგრესიულობის იმპულსი, რომლის ახსნასაც რამდენიმე თეორია ცდილობს. ფროიდი ამბობს, რომ ადამიანი აგრესიულია იმიტომ რომ, ბავშვობაში ვიღაცამ გახადა აგრესიული, ლორენცი ამბობს, რომ აგრესიულობა გენეტიკურია და ყველა ცოცხალ არსებას ახასიათებს, ოღონდ ცხოველებისა და ფრინველების აგრესიას ფუნქცია აქვს. ცხოველი მეორეს კლავს იმიტომ, რომ დაიკმაყოფილოს შიმშილი. ამდენად, უზარმაზარი თემაა, რომლის ცოდნაც არაფერს ცვლის და არც არავის აქვს ამის 100-პროცენტიანი ცოდნა. ზოგადად თუ ვიტყვით, ფაქტია ერთი, გინდ თანდაყოლილი იყოს და გინდ – შეძენილი, შესაბამისი პირობების დროს ადამიანი ახერხებს, იყოს ჰუმანურიც. ასე რომ, აგრესიულობის მოგვარების საშუალებები არსებობს, ოღონდ სხვა საკითხია, არსებობს თუ არა ეს საშუალებები ჩვენს ქვეყანაში. საყურადღებოა, რომ დასჯა არ შეიძლება, ჩაითვალოს მძლავრ მოსაგვარებელ საშუალებად. კერძოდ, ის, რომ მკვლელი მოკლას სახელმწიფომ. აღმოჩნდა, რომ სიკვდილით დასჯით მკვლელობების რიცხვი არ მცირდება, ზოგჯერ პირიქითაც კი ხდება. შესაბამისად, სასჯელის შიში არ არის ის, რაც ამ აგრესიისგან განკურნავს ადამიანს. ყველაზე ეფექტიანია იდეოლოგია, კულტურა. კულტურაში, რომელშიც მიუღებელია აგრესიულობა, აგრესიულობა არც არის და კულტურაში, რომელშიც მიღებულია აგრესიულობა და ბევრია ძალადობაზე აწყობილი კულტურა, იქ აგრესიულობა მეტი იქნება.

– პრობლემაც ისაა, რომ ჯადოსნური წრე იკვრება: მედიას ჰყავს მომხმარებელი, ამიტომ ორიენტირებულია იმაზე, რომ მიიზიდოს მომხმარებელი. მომხმარებელს კი იზიდავს აგრესია.

– რა თქმა უნდა. შეგვიძლია, დავამატოთ, ეს იგივეა, რომ ნარკოტიკები იყიდებოდეს თავისუფლად და არსებობდეს ნარკოტიკების წარმოება, რადგან მყიდველი ბევრია. ანუ თუ მოვხსნით მორალურ ბარიერს და საზოგადოების სიჯანსაღის თემას, მაშინ ნარკოტიკებიც გავრცელდეს და პორნოგრაფიაც. ძალადობაზე არანაკლები მაყურებელი ეყოლება პორნოგრაფიას. უცხოურ მედიაში სწორედ ამ ორ თემაზე – ძალადობასა და პორნოგრაფიაზე წესდება მორალური ცენზურა. და წესდება, სწორედ, იმიტომ, რომ შესაძლებელია, ადამიანის ბუნებიდან გამომდინარე, ორივე გავრცელდეს. რადგან მედიისთვის ხელსაყრელია, რომ ჰყავდეს ბევრი კლიენტი, ანუ მაყურებელი, ამიტომ ხელს უწყობს ამ ყველაფერს. ამას ემატება ის, რომ ეს პოლიტიკოსებისთვისაცაა ხელსაყრელი.

– პოლიტიკოსებისთვის ხელსაყრელია აგრესიულობის გავრცელება, იმიტომ რომ აგრესიულობით დატვირთული საზოგადოება ყოველთვის უარს ამბობს იმ ხელისფლებაზე, რომელიც მართავს ამ საზოგადოებას და იწყებს ხელისუფლების უარყოფას.

– დიახ. ამდენად, ხელისუფლების დისკრედიტაციისთვის აგრესიული ფონი ხელსაყრელია, მით უმეტეს, თუ ის ოპოზიციისთვის, რომელიც დისკრედიტირებული აღმოჩნდა თავისი საკუთარი დანაშაულის გამო  – გირგვლიანის მკვლელობასა და ციხის კადრებს ვგულისხმობ და ახლა ცდილობენ, იგივე ემოცია, იგივე განწყობა შექმნან. მაშინ ხალხის პროტესტი მოჰყვა იმას, როგორ შეიძლება იმ ქვეყანაში ცხოვრება, სადაც ხელისუფლება ასეთ რამეს სჩადის. იმავე ემოციის გამოწვევა უნდათ ახლაც და ამიტომ ისევ კრიმინალი და აგრესიაა მედიის მთავარი თემები.

– ეს კახი კახიშვილის რეფორმების შედეგია.  ანუ ციხის პირობებზე ვერ მიედავებიან, მაგრამ გამოძიებას ხომ მიედავებიან?! ანუ სახელმწიფოს მხრიდან დანაშაულზე აქცენტია ხელსაყრელი მედიისთვის. ასე რომ, გაუგებარი ამ მედია და პოლიტიკურ სინამდვილეში არაფერია. სხვა საქმეა, არის თუ არა მორალურად მისაღები. მეორე მხრივ, უნდა გავითვალისწინოთ, რომ ეს არ არის მხოლოდ ამათი ზნეობა-უზნეობის თემა, ზუსტად ასევე მოქმედებენ პოლიტიკური პარტიები და მედია უცხოეთში, რასაც დღეს ვუყურებთ. იგივე პრობლემა აქვს ისრაელს, ევროკავშირის ქვეყნებს. ეს პრობლემა დიდი ხნის წინანდელია. შარპმა, ამერიკელმა სოციოლოგმა, მოიფიქრა ხავერდოვანი რევოლუციების ტექნოლოგია. გასული საუკუნის 90-ან წლებში ის საბჭოეთში ჩამოიყვანეს და ლექციებს კითხულობდა, მათ შორის, ბატიისპირელებისთვის. რაში გამოიყენა საბჭოთა კავშირმა ხავერდოვანი რევოლუციების ტექნოლოგია, ეს სხვა თემაა და გამოიყენა კიდეც, მაგრამ იქიდან მოყოლებული იყენებენ ხავერდოვანი რევოლუციების ტექნოლოგიებს მეტ-ნაკლები სიხშირით და ბოლო ხანებში სულ უფრო გახშირდა. ჩვენთანაც მოხდა, უკრაინაშიც, არაბულ ქვეყნებშიც, ამ ხავერდოვანის ინსტრუმენტი არის მედია და ხალხის უკმაყოფილება. ანუ თვითონ ამ ტექნოლოგიურ მექანიზმში დევს ის, რომ მედიამ უნდა იმოქმედოს ხალხზე, ააბობოქროს და  ეს მედია არის თუ არა მართალი, ამას უკვე აღარ აქვს მნიშვნელობა. ამიტომ საზოგადოებას მთელ მსოფლიოში აღარ უფრთხილდებიან და სხვადასხვა ქვეყნები წირავენ ამ ტექნოლოგიებით თავიანთ საზოგადოებებს იმისთვის, რომ ცხვრებივით გარეკონ ამა თუ იმ მიმართულებით, რაც დემოკრატიის იდეებსაც აუფასურებს. თუკი საზოგადოების დამოკიდებულების მანიპულაციას დაიწყებ, მერე მის დამოკიდებულებაზე დაყრდნობით არჩევნების ჩატარება უაზრობაა.

– და გამოდის, რომ რაღაცის მანიპულაციის შედეგს იღებ არჩევნებით, ამიტომ ამ ტიპის თემატიკა დაულაგებელია მთელ მსოფლიოში და არავინ იცის, მოაგვარებენ, თუ ისევ ასე დატოვებენ. მაგრამ რა მიმართულებასაც აიღებს მსოფლიო, ჩვენთანაც ის მიმართულება გამეფდება. დღეს მსოფლიოში მიღებულია საზოგადოებისადმი დაუნდობლობის ტენდენცია, ძეგლებს ყრიან, ამერიკის, უზარმაზარი ქვეყნის, ისტორიულ ღირებულებებს ანგრევენ, ისარელს, რომელიც ისლამურ ალყაშია, აყირავებენ.

– ასეთი დამოკიდებულებით სახელმწიფოს მიმართ აქაც მოქმედებენ პოლიტიკური ჯგუფები და ვიმეორებ, თუ მსოფლიო მოძებნის გადაწყვეტას, ხომ კარგი, თუ არადა, ვნახავთ, რა იქნება. ერთ-ერთი პირველი მერცხალი აღმოჩნდა საფრანგეთი, აკრძალეს ყალბი ამბები. შეიძლება, ეს  იყოს იმის რესურსი, რომ საზოგადოებისადმი დამოკიდებულება გახდეს უფრო ადამიანური.

– არა, რა თქმა უნდა, ადამიანში ყველაფერია, ბოროტებაც, სიკეთეც, დაუნდობლობაც, შენდობაც, უბრალოდ, იმისდა მიხედვით, რა პრევალირებს, ხან ერთი მხარე წამოიწევს, ხან – მეორე.