სახელი: გია.

გვარი: ბაღაშვილი.

პროფესია: მუსიკის მცოდნე, პროფესორი.

– უბედნიერესი ბავშვობა მქონდა. საოცარი ადამიანების გარემოცვაში ვიზრდებოდი: ანსამბლ „ივერიის“ წევრები, თბილისის „დინამოს“ ოქროს თაობის ფეხბურთელები – ალექსანდრე ჩივაძე, დავით ყიფიანი, რამაზ შენგელია, ვიტალი დარასელია... 1978 წელს, როცა თბილისის „დინამო“ საბჭოთა კავშირის ჩემპიონი გახდა, საზეიმო ბანკეტი გაიმართა. მაშინ 7 წლის ვიყავი. უზარმაზარი, საფეხბურთო სტადიონის ფორმის, ორმეტრიანი ტორტი საგანგებოდ დაამზადეს, ფეხბურთელებით, საფეხბურთო კარებითა და ყველა საჭირო საფეხბურთო ატრიბუტით. საკონდიტრო ხელოვნების ნამდვილი შედევრი იყო. მახსოვს, როგორ მომეწონა ტორტის ცენტრალური ნაჭერი, სადაც შავი და თეთრი შოკოლადის კრემისგან დამზადებული ფეხბურთის ბურთი იყო მოთავსებული. როგორც ჩანს, ალექსანდრე ჩივაძემ და ვიტალი დარასელიამ ჩემი რეაქცია შეამჩნიეს და ეს ნაჭერი ჩემთვის მოატანინეს. დღემდე მახსოვს საოცარი სიხარულის განცდა და იმ შოკოლადის ბურთის გემო.

– მშობლებმა გადამწყვეტი როლი ითამაშეს ჩემს ცხოვრებაში. გარდა იმისა, რომ სიცოცხლე მაჩუქეს, მათ მოახერხეს მთავარი – მე და ჩემი და, თეონა, სიყვარულის ატმოსფეროში გაგვზარდეს. ყველაფერს შეგონებების გარეშე, პირადი მაგალითით გვასწავლიდნენ. ბედნიერი ვარ, რომ ორივე ჯანმრთელად მყავს. ორმაგად ბედნიერი ვარ, რომ მე და მამაჩემს საერთო საქმე გვაქვს და უკვე რამდენი წელია, ერთსაც და მეორესაც, სახელით ლამის აღარც მოგვმართავენ და ასე გვიწოდებენ – „მამა-შვილი ბაღაშვილი“.

– კარატისტი. წლების განმავლობაში სერიოზულად ვვარჯიშობდი კიდეც შოტოკან კარატე დო-ში და მაქვს პატივი, შავი ქამრისა და მესამე დანის მფლობელი ვიყო. თანაც, ჩემი აღმზრდელი გახლდათ ლეგენდარული პიროვნება, საქართველოში კარატეს სკოლის ფუძემდებელი, ბატონი ზურაბ ლეჟავა. ვინაიდან კარატეში ხელის ტრავმები ხშირია, მუსიკოსის პროფესია რომ არ დამეკარგა, იძულებული გავხდი, საბრძოლო ხელოვნების ამ არაჩვეულებრივი სახეობისთვის თავი დამენებებინა. თუმცა, თითქმის ყოველდღე ვვარჯიშობ ჩემთვის. კარატე ჩემი  ცხოვრების განუყოფელი ნაწილია.

– უკვე 30 წელია, ფილარმონიის სცენაზე, სანამ მაყურებელი დარბაზში შემოვა, კონცერტის დაწყებამდე რამდენიმე წუთით ადრე, როიალზე ერთსა და იმავე საფორტეპიანო სავარჯიშოს ვუკრავ.

– სულგრძელობას.

– შრომისმოყვარე, მიზანსწრაფული და რაც მთავარია, არაორდინარულად მოაზროვნე.

– ახლობელი ადამიანის გარდაცვალების.

–  რომ სამყარო შემთხვევით და უმიზნოდ არ შექმნილა.

– ღმერთი ჭეშმარიტება და სიყვარულია. ის ყველგანაა, მათ შორის შენში და მას მხოლოდ მაშინ შეიმეცნებ, როცა იწამებ. დაახლოებით, ისე, როგორც ილია ჭავჭავაძემ ბრძანა: „...არის საგნები, თუ არ იწამე, ვერ დაინახავ“.

– „რამ შემქმნა ადამიანად, რატომ არ მოველ წვიმადა“...

– მწამს იმის, რომ ღმერთმა მოგვცა კეთილი ნება, გავაკეთოთ არჩევანი სიკეთესა და უკეთურობას შორის. ამის მიღმა არსებობს თუ არა ბედისწერა, რომელიც მოვლენებს წინასწარ განსაზღვრავს, ეს ღმერთმა უწყის.  

– შეიცნოს საკუთარი თავი.

– შრომისმოყვარეობა, მაგრამ არ მომწონს არაპუნქტუალურობა.

– „ყველა სიკეთე, რაც არსებობს ამ ქვეყანაზე, უთქმელად უნდა ეკუთვნოდეს იმას, ვინც სიკეთეს, სიკეთეს, სიკეთეს, თესავს“ - ბერტოლდ ბრეხტი.

– თანამოაზრეებს და ბედნიერი ვარ იმით, რაც მაქვს.

– ადამიანის უსამართლოდ გულის ტკენას.

– ღმერთის არსებობის ყველაზე მკაფიო დასტური.

– სიყვარულის ცნობილ ამბავზე დროსთან მიმართებაში დაწერილ, მამაჩემის ერთ სტროფს გავიხსენებ, ანსამბლ „ივერიის“ მიუზიკლიდან „ფიროსმანი“:

„დროს ვერავინ შეაჩერებს,

დროს ვერავინ გაუძლებს,

ვაი მას, ვინც ჩამორჩება,

ვაი მას, ვინც გაუსწრებს.“

– კეთილშობილი.

– ინტელექტი.

– ის, რაც  უპატიებელია...

– მუხანათობა.

– მხოლოდ იმის, ვინც რასაც უნდა, როცა უნდა, შეუზღუდავად ჭამს, სვამს და წონაში არ იმატებს.

– როცა ადამიანი არ არის გულწრფელი. სიყალბე ერთნაირად გამაღიზიანებელია როგორც ცხოვრებაში, ისე – სცენაზე.

– ვაგვიანებ.

– შეცდომებს, რომლებიც ცხოვრებაში დამიშვია. ამიტომაც არ მესმის მათი, ვინც ამტკიცებს, რომ საშუალება რომ ჰქონოდა, განვლილ ცხოვრებაში მაინც არაფერს შეცვლიდა.

– ვაგროვებ...

– საინტერესო მოგონებებს.

– თითქმის არასოდეს.

– როგორ დამიძახეს ჩემმა ნინიმ, ლიზამ, მარიამმა და ანასტასიამ პირველად მამა.

– თავისუფლების მრავალი განმარტება არსებობს, მაგრამ ყველაზე მეტად ვეთანხმები იმას, რომ თავისუფლება, ესაა ხელმისაწვდომი არჩევნის სიმრავლე.

– 1989 წლის 9 აპრილის დილას, ჩემს მშობლიურ უბანში, ვაკის პარკის წინ, რუსული ტანკის დანახვამ... ამის შემდეგ, სულ რამდენიმე საათში, შევიტყვე, რომ ქალები და ბავშვები დაგვიხოცეს. პირველად მაშინ ვიგრძენი, რას ნიშნავდა სიმწრის ცრემლი.

– არასოდეს გაუკეთო სხვას ის, რასაც შენ თავს არ უსურვებ.

– შევეცდებოდი, მეტი ადამიანი გამეხარებინა.