1988 წლის უფლის ფერისცვალების დღესასწაულის მწუხრი იდგა. მსახურების შემდგომ მამა ეპიფანე საკურთხევლიდან მიმართავდა მგალობელს და უკარნახებდა, რა ეგალობა:

– „უწინარეს პატიოსნისა ჯვრისა შენისა და ვნებისა...“, მაგრამ მან ვერ გაიგო და დაიწყო გალობა: „უწინარეს ჯვრისა შენისა, უფალო...“

ბერს არაფერი უთქვამს. მეორე დღეს ისევ ჩაატარა ლიტურგია და ჩამოლოცვის შემდგომ იმავე მგალობელს კვლავ მიმართა საკურთხევლიდან:

– „უწინარეს პატიოსნისა ჯვრისა შენისა და ვნებისა...“

მგალობელმა კი ისევ დაიწყო: „უწინარეს ჯვრისა შენისა, უფალო...“

მაშინ მამა ეპიფანემ გახსნა ჩრდილოეთის სადიაკვნო კარი და უკვე ხმამაღლა უთხრა:

– შენ სულ გეშლება, გეუბნები: „უწინარეს პატიოსნისა ჯვრისა შენისა და ვნებისა...“, შენ კი ყოველ ჯერზე იწყებ გალობას: „უწინარეს ჯვრისა შენისა, უფალო...“ ყურადღებით უსმინე, შვილო ჩემო, რასაც გეუბნებიან.

– მომიტევეთ, გერონდა, – უპასუხა მგალობელმა და სწორად იგალობა.

მალე ისინი არქონდარიკში შეხვდნენ ერთმანეთს და მამა ეპიფანემ პირველმა მიმართა:

– შემინდე, შვილო ჩემო, მაგრამ შენ მაიძულე, ავღელვებულიყავი.

– მე შემინდეთ, გერონდა, ჩემ გამო განრისხდით.

– არა, შვილო ჩემო, როცა ვთქვი, რომ „შენ მაიძულე, ავღელვებულიყავი“, მე მხედველობაში არ მქონია განრისხება. რისხვამ გულამდე ვერ მიაღწია და ამიტომაც ძალიან მალე დავმშვიდდი.

ერთ-ერთი ძმა ჩაერთო საუბარში:

– გერონდა, ვშიშობ, ეს ინციდენტი მრევლისთვის საცუთური არ გახდეს.

– ასე ფიქრობ? – ბერს სახე დაუდარდიანდა.

მეორე დღეს, კვირა დილით, მამა ეპიფანე თავის საყვარელ სავარძელში იჯდა. ჩანდა, მსახურებას არ აპირებდა. ერთმა მღვდელმა ჰკითხა:

– არ იმსახურებთ?

– არა.

– ალბათ, ცუდად გეძინათ?

– არა, საკმაოდ კარგად მეძინა.

– კუჭი გტკივათ?

– არა. შეიძლება ითქვას, არც ის მაწუხებს.

– მაპატიეთ, მაგრამ გუშინ შთაბეჭდილება დამრჩა, რომ დღეს ჩვენ ერთად ვიმსახურებდით...

– მომისმინე, შვილო ჩემო, მგალობელთან გუშინდელი შემთხვევის შემდეგ საკუთარ თავს ეპიტამია დავდე – დღეს არ ვეზიარო და ამიტომ არ შემიძლია, მსახურება ჩავატარო.

ერთხელ რომელიღაც მღვდელი მამა ეპიფანეს ესაუბრებოდა, დასასრულ კი ჰკითხა:

– მამა ეპიფანე, ნება დამრთეთ, რამდენადმე გადავამუშავო და გამოვცე ის, რის შესახებაც ახლახან ვილაპარაკეთ.

– რასაკვირველია, მამაო.

რაღაც დროის შემდგომ მამა ეპიფანემ, რომელსაც დაავიწყდა ეს შეხვედრაც და თხოვნაც, მიიღო მღვდლის მიერ გამოცემული წიგნი. ამის გამო დაურეკა ავტორს:

– მამაო, მომილოცავთ თქვენი წიგნის გამოცემას. იქიდან ბევრი რამ ვისწავლე.

– მაგრამ, მამა ეპიფანე, ნუთუ აღარ გახსოვთ?

– არა, რა უნდა მახსოვდეს?

– ეს ყველაფერი ხომ თქვენ გეკუთვნით! – და მათი საუბარი გაახსენა...