ერთი ღარიბი კაცი კარაქს ამზადებდა. მეორე დღეს, ეს კარაქი, ვაჭართან მიჰქონდა და აბარებდა. კარაქს, სფეროს ფორმას აძლევდა, რომლის წონაც, კილოგრამს შეადგენდა. თანხა, რომელსაც ვაჭარი, ღარიბ კაცს უხდიდა, მისი საარსებო საშუალება იყო. ერთხელაც, ვაჭარი დაეჭვდა, რომ კარაქის წონა, კილოგრამი არ იყო და შეამოწმა. კარაქი 900 გრამს იწონიდა. ამან გააცეცხლა და მეორე დღეს, როცა ღარიბმა მას კვლავ მიუტანა კარაქი, უთხრა: „მე აღარ ავიღებ კარაქს შენგან, - მატყუებდი. შენი მოტანილი კარაქი კილოგრამს კი არა, 900 გრამს იწონის. მოშორდი აქედან”.... ღარიბი კაცი გაოგნდა. შემდეგ, წყნარად მიმართა: „მე ღარიბს, სასწორი ვინ მომცა? გახსოვს, მე შენთან, კილო შაქარი ვიყიდე. სწორედ მას ვიყენებდი კარაქის ასაწონადო... უფალი, ჩვენივე საზომით გვზომავს, – ყველგან და ყველასთან.