იმ დილით მისტერ ჩიდენი განსაკუთრებით ცუდ გუნებაზე იყო. საკუთარმა დამ სიცოცხლე გაუმწარა. მშობლების სიკვდილის შემდეგ ოჯახის მართვის სადავეები მარიამ აიღო ხელში და ძმა ყველანაირად შეავიწროვა. საოჯახო ოთახებს აქირავებდნენ, მაგრამ ფულს მარია იღებდა, ჯონი კი შავ მუშად ჰყავდა. მარიას კაპიკს ვერ გააგდებინებდი. სახარჯო ფულს მხოლოდ იმდენს აძლევდა, რამდენიც ოჯახისა და სასტუმროს საჭიროებებისთვის იყო აუცილებელი. მისტერ ჩიდენი ოცნებობდა, მარიას ერთხელ მაინც მიეცა სამი დოლარით მეტი, რომ ახალი შარვალი ეყიდა. მაგრამ ქალი იშვიათი სიზუსტით აკონტროლებდა თითოეულ ცენტს. იმ დღესაც ფულის სათხოვნელად მივიდა დასთან. კიბეზე რომ ადიოდა, გუნებაში ითვლიდა იმ თანხას, რომელიც ოთახებში გაზის ონკანების გამოცვლას სჭირდებოდა. მარიამ ხომ არ იცოდა, რამდენი ონკანი იყო გამოსაცვლელი. ჩიდენსაც ამის იმედი ჰქონდა. კიბის შუაში მისულს დის ოთახიდან უცნაური ხმა შემოესმა. არ მოსჩვენებია, აშკარა იყო, ორი ადამიანი ერთმანეთს კოცნიდა. განცვიფრებისგან კინაღამ ენა ჩაუვარდა. ეს წარმოუდგენელი იყო. ძნელად მოიძებნებოდა მამაკაცი, რომელიც შინაბერა მარიას კოცნას მოინდომებდა. მაღალი, ხმელი, გრძელცხვირა მარია ახალგაზრდობაშიც კი არ იყო მომხიბვლელი. ორმოცს რომ გადააბიჯა, გამოხედვა კიდევ უფრო მკაცრი და ულმობელი გაუხდა. ერთი სიტყვით, გათხოვების შანსი, პრაქტიკულად, არ ჰქონდა და თაყვანისმცემელიც არასოდეს ჰყოლია. ჯონი გაჩერდა და სმენა დაძაბა. მარიას ოთახში ნამდვილად ვიღაც ჰყავდა. როცა კარგად მიაყურადა, გარკვევით გაიგონა მამაკაცის ხმა:

– მარია, თქვენ უნდა მენდოთ, უნდა დამიჯეროთ. თქვენ თუ უარს მეტყვით ცოლობაზე, მე უბედური ადამიანი ვიქნები. ისეთი სუფთა ხართ. არასოდეს მინახავს თქვენნაირი ქალი... ო, მარია, ხელს ნუ მკრავთ. მე ხომ თქვენ მიყვარხართ...

ჯონმა ფეხაკრეფით აიარა დარჩენილი საფეხურები და კედელთან, კუთხეში დაიმალა. ცნობისმოყვარეობა კლავდა. უნდოდა, დაენახა, ვინ გამოვიდოდა მარიას ოთახიდან. ორი წუთის შემდეგ კარი გაიღო და ოთახიდან ქურდივით გამოიპარა იტალიელი მოქანდაკე კომიჩი – მათი მდგმური მესამე სართულიდან. ჯონმა პირიც კი დააღო, კომიჩი მარიაზე ათი წლით მაინც იქნებოდა უმცროსი. საკმაოდ სიმპათიურადაც გამოიყურებოდა, ალბათ, ქალებიც არ აკლდა. ჯონმა გაიხსენა, როგორ დაინახა რამდენჯერმე მისი ბინიდან გამოსული ნახევრად შიშველი ქალები. კომიჩიმ მაშინ აუხსნა, ეს ქალები მენატურეები არიან და ჩემთან სეანსებზე მოდიანო. რადგან ჯონმა ვერაფერი გაიგო, კომიჩიმ შინ შეიყვანა და მარმარილოსგან გამოთლილი რამდენიმე შიშველი ქალის ფიგურა აჩვენა. თან ძალიან იწუწუნა, რომ მისი საქმე დიდ ხარჯებთან არის დაკავშირებული, რომ მარმარილოს პატარა ნატეხი ძალიან ძვირი ღირს... და ეს კაცი მის შინაბერა დას ცოლობას სთხოვდა. ამას რომ სიყვარულის გამო არ აკეთებდა, ნათელი იყო. მარია არც საჩუქრებით გაანებივრებდა. ფული მას საკუთარი თავისთვისაც კი ენანებოდა და ინახავდა. უკვე ოცი ათას დოლარზე მეტი ჰქონდა გადანახული. ვის დარჩებოდა ეს ფული, თუკი მარია კომიჩიზე გათხოვდებოდა და მერე, მოულოდნელად მოკვდებოდა?! ჯონი მიხვდა, რომ სიტუაციის ამგვარად შემობრუნება კატასტროფას უქადდა. სამზარეულოში გადამალული სიგარეტი აიღო და საკუჭნაოში გავიდა. ყოველთვის იქ მიდიოდა, როცა საკუთარ თავთან განმარტოება და ფიქრი უნდოდა. მიუხედავად მარიას აუტანელი ხასიათისა, ის ნამდვილად ვერ გაუძლებდა გათხოვების ცდუნებას. სასწრაფოდ რაღაც უნდა მოეფიქრებინა. სიგარეტს ეწეოდა და თან საკუჭნაოს ათვალიერებდა. უცებ საღებავებიანი ყუთი დაინახა და სიხარულისგან სახე გაუნათდა. გამოსავალი ნაპოვნი იყო – ორივეზე იძიებდა შურს. პრობლემას ერთხელ და სამუდამოდ გადაჭრიდა. თუ ყველაფერი მისი გეგმის მიხედვთ მოხდებოდა, მარია არათუ სახლიდან შორს გააგდებდა თავის აბეზარ თაყვანისმცემელს, სხვა კაცების მიმართაც სიძულვილით განიმსჭვალებოდა და გათხოვების სურვილიც სამუდამოდ გაუქრებოდა.

ორი დღის შემდეგ კომიჩის უთხრა, სახლში რომ არ იქნებით გაზის გამათბობელს ფილტრი უნდა გამოვუცვლოო. ისიც დაეთანხმა. ჯონიც დაელოდა, კომიჩი როდის გავიდოდა სახლიდან. მის ოთახში ავიდა, შავი საღებავიც აიტანა. ათიოდე წუთის მერე უკვე საკუჭნაოში იჯდა და კმაყოფილი გამომეტყველებით ეწეოდა სიგარეტს. შესაფერისი მომენტი შაბათს უნდა დამდგარიყო. ამ დღეს მისი და საქველმოქმედო წვეულებას მართავდა ხოლმე. ქალაქის ყველა ჭირიკანა, შინაბერა თუ ოჯახის პატივსაცემი დიასახლისი მათთან, სასტუმროში იკრიბებოდა. ეს ერთადერთი დღე იყო, როცა მარია არ ძუნწობდა, უფრო სწორად, შედარებით არ ძუნწობდა. მზარეულ ქალთან და ძმასთან ერთად საყიდლებზე მიდიოდა, სუფრას ნაირ-ნაირი დელიკატესებით ავსებდა და თავაზიანი მასპინძლის როლს თამაშობდა. სასტუმრო ოთახში ირჩეოდა ქალაქის ახალი და ძველი ჭორები. ყველას, ვინც კი არ მოსწონდათ, მიწასთან ასწორებდნენ. საზიზღრობებს ლაპარაკობდნენ. ჯონმა სწორედ ეს დღე ამოირჩია სამიზნედ.

ქალბატონები დანიშნულ დროს შეიკრიბნენ. ჯონს სიხარულით უძგერდა გული. მხატვართან აირბინა და სრულიად უწყინარი სახით განუცხადა.

– ჩემმა დამ, მარიამ გამომგზავნა. მას და მის სტუმრებს თქვენი ნამუშევრების ნახვა სურთ.

კომიჩის სახე გაუბრწყინდა. მაშინვე ოთახში უწესრიგოდ მიყრილ ნივთებს ეცა მისალაგებლად. აფორიაქებული და დაბნეული იყო. ალბათ, მარიას მხრიდან ეს ყურადღება ქორწინებისკენ გადადგმულ ნაბიჯად ჩათვალა. ამასობაში ჯონი უკვე სასტუმრო ოთახისკენ გარბოდა. მარია ძმის დანახვაზე მოიღუშა.

– აქ რა გინდა? ხომ იცი, ამ ოთახში შემოსვლა აკრძალული გაქვს. ჩვენ სერიოზული საქმით ვართ დაკავებლი. ქველმოქმედება ხუმრობა არ არის.

– ჩევნმა მდგმურმა, მისტერ კომიჩიმ გამომგზავნა. თავისი სკულპტურების დასათვალიერებლად გეპატიჟებათ. ამბობს, რომ დიდ პატივად ჩათვლის. თუკი ერთი მათგანი საქველმოქმედო მიზნებისთვის გაიყიდება. შეგიძლიათ, თავად ამოირჩიოთ.

მარია გაიბადრა და ამაყად გადახედა თავის სტუმრებს.

– წავიდეთ ქალბატონებო!

კომიჩი ზღურბლზე მიეგება სასურველ სტუმრებს. მარიას მოწიწებითა და აღფრთოვანებით გაუღიმა და ოთახში შეუძღვა. როცა კომოჩიმ შიშველი ქალების სკულპტურებს ტილო შემოაცალა, ყველა იქ მყოფმა დაინახა წარწერა ერთ-ერთ მათგანზე. შიშველი, მაცდუნებელი სხეულის ქვემოთ, სადგამზე გარკვევით იკითხებოდა წარწერა: მარია ჩიდენი. დაკვირვებული თვალი ადვილად მიხვდებოდა, რომ ქალის სხეულის თითქმის უნაკლო ფორმები არაფრით ჰგავდა მარია ჩიდენის ხმელ ფიგურას. მაგრამ ეს არავის შეუნიშნავს, საყოველთაო გმინვისა და აღშფოთებული შეძახილების ფონზე, ყველა მარიაზე იყო მიშტერებული. რომელიც ჭარხალივით გაწითლდა, ერთიანად აკანკალდა და საცოდავ მოქანდაკეს დაუფარავი სიძულვილით შეხედა. მერე ელვისებური ნახტომით სტატუეტს მივარდა, ხელი სტაცა და საცოდავ კომიჩის გამეტებით ჩაარტყა თავში. დარტყმა მომაკვდინებელი აღმოჩნდა. თავგაჩეჩქვილი მოქანდაკე იატაკზე გაიშხლართა, საკუთარი სისხლის გუბეში. ჯონის გეგმებში არ შედიოდა მოვლენების ასე განვითარება, მას მხოლოდ ქორწინების ჩაშლა უნდოდა, თუმცა როცა მარია პოლიციელებმა წაიყვანეს, მის დასაცავად ერთი სიტყვაც კი არ დასცდენია. მეორე დღეს, როცა ჯონი პოლიციის განყოფილებიდან გამოვიდა, სახეზე ბედნიერი ღიმილი დასთამაშებდა, ტანთ კი ახალი შარვალი ეცვა.