ცნობილი მსახიობი, საბჭოთა კავშირის სახალხო არტისტი აკაკი ვასაძე იხსენებდა: „დამწყებ მსახიობს ისეთ მსახიობებთან მომიწია თამაში, ვისთან ერთად სუნთქვაც კი მერიდებოდა... ქალბატონ ნუცა ჩხეიძეს განსაკუთრებულ პატივს ვცემდი. ეგნატე ნინოშვილის პიესა „ქრისტინეში“ კი სწორედ ქალბატონ ნუცასთან ერთად მომიწია თამაში. იასონის როლს ვასრულებდი და მისთვის უნდა მეკოცნა, მაგრამ ვერ გავუბედე. ძალიან ახალგაზრდა ვიყავი და შემრცხვა. ამიტომ, ქართული ადათ-წესების მიხედვით, მას მხარზე ვეამბორე...

– ნუ გეშინია, – გამამხნევა რეჟისორმა, – შენი გაუბედაობა შემპარავი კაცის მეტყველების კილოსთვის გამოვიყენოთ, სიჭაბუკე წვერ-ულვაშით დავფაროთ, ხოლო სხეული კი ნაბადში გავახვიოთ. ეს ერთგვარი ფარდის როლს გაგიწევს თამაშში.

  ეს სიტყვები ჩემთვის საკმარისი აღმოჩნდა და დაიმედებულმა უფრო თამამად შევდგი ფეხი ჩემთვის ჯერ კიდევ უცნობ სამყაროში.“