არასდროს ვყოფილვარ უყურადღებო ცოლი. ჩემი ქმრის მიმართ ყოველთვის სითბოს, სიყვარულსა და ზრუნვას გამოვხატავდი. მიუხედავად იმისა, რომ სამი შვილი მყავს, ოჯახში ყველაფერს მე ვაკეთებ, გარდა ამისა, ყველა ჩემს შემოსავალზეა დამოკიდებული. მართალია, ჩემი ქმარი ადრე კარგ თანამდებობაზე მუშობდა და საკმაოდ კარგი შემოსავალიც ჰქონდა, თუმცა, მერე გაათავისუფლეს და დაახლოებით, ათი წელი ჩემს კისერზე იყო. მრცხვენია, ახლა ამას რომ ვამბობ, რადგან არასოდეს დამიმადლებია ლუკმა-პური. სიგარეტისა და სახარჯო ფულსაც ყოველდღე ვუტოვებდი მაგიდაზე, მაგრამ რად გინდა? მაინც ადგა და საყვარელთან გაიქცა. ვერც კი წარმოვიდგენდი, რომ სხვა ქალი ჰყავდა. თურმე, ჩემს დატოვებულ ფულსაც იმას ახარჯავდა და მე მატყუებდა, მეგობრებთან არ მერიდება, მაგრამ მათ შვილებთან ხელცარიელი ხომ არ მივალო. არადა, მე დილიდან საღამომდე ქანცი მწყდებოდა, ძლივს ვშოულობდი ფულს და ის თავის საყვარელთან ისე ხარჯავდა, ჩემი შრომა და გარჯა არც კი ადარდებდა. როგორც თავად მითხრა, უკვე ხუთი წელია, რაც საყვარელი ჰყავს და ჩემს მიმართ კი, თურმე, ვაჟბატონს გრძნობა გაუნელდა. კიდევ კარგა ხანს დამალავდა და ივლიდა ჩუმად საყვარელთან ჩემი ფულებით, მაგრამ ბავშვი გამიხდა ავად და წამლებში იმდენი ფული მიმდიოდა, სახარჯო თანხას ყოველდღიურად ვეღარ ვუტოვებდი. სანამ ის გაიღვიძებდა, მე უკვე მომზადებული მქონდა მთელი დღის საჭმელი. პური, მისთვის სიგარეტი და გაზიანი სასმელი, რომლის გარეშეც ვერ ძლებდა – მაღაზიიდან ამოტანილი. სახლს დავალაგებდი და ბავშვებს სკოლაში რომ გავისტუმრებდი, მხოლოდ მაშინ ვაღვიძებდი, რომ დისკომფორტი არ შექმნოდა. მოვუდუღებდი ყავას და მერე მეც გავრბოდი სამსახურში. რამდენიმე დღე ითმინა და ბოლოს მითხრა: ამ ბოლო დროს აღარ მიტოვებ ფულს და რაშია საქმე, უსაქმური კაცი მოგბეზრდაო? გავუბრაზდი: რას ჰქვია მომბეზრდა, რა ლაპარაკია, ქმარი როგორ უნდა მომბეზრდეს? უბრალოდ, მდგომარეობამ მოიტანა, რომ ახლა მე მაქვს შემოსავალი, ხვალ შენც დაიწყებ მუშაობას და ორივე ერთობლივად კარგად ვიქნებით-მეთქი. ამაზე აილეწა და მიყვირა: რა სამსახური? ალბათ, ამოგივიდა ყელში, სახლში რომ ვზივარ, ერთი სული გაქვს გამაგდო. მე კი ვირის მუშად და მეკურტნედ ვერ დავიწყებ მუშაობას, კაბინეტში ვიჯექი კაციო. არაფერი მიპასუხია, მივხვდი ნერვებს იყო აყოლილი და გავეცალე. მეორე დილით, სანამ მაღაზიაში ჩავიდოდი, საძინებლიდან დამიძახა: არ მინდა გაზიანი სასმელი, სიგარეტი ამომიტანე მარტო და ფული დამიტოვე, გასასვლელი ვარ საქმეზეო. ვიფიქრე, ალბათ, გუშინ რომ არ შევეპასუხე, გონს მოვიდა, დაფიქრდა, თავი დამნაშავედ იგრძნო და სამსახურის საძებნელად მიდის-მეთქი. თურმე, მთელი ღამე იფიქრა და ოჯახიდან წასვლა და საყვარელთან ერთად ცხოვრება გადაწყვიტა. ის კი არ იცის, რომ დიდხანს ისიც ვერ აიტანს უსაქმურს, მისგანაც შემოაკლდება ფინანსები და ისევ უკან გამოიქცევა, მაგრამ, არ მივიღებ. ბავშვები უკვე დიდები არიან და მითხრეს: დედა, არ ვაპატიებთ მამას შენ რომ ასე მოგექცა, არ გვინდა მისი ნახვაო. მე ბავშვებს არ დავუშლი მამის ნახვას, თუ მოინდომეს, ნახონ, მაგრამ ჩემ ახლოს ვერ გაიჭაჭანებს. მოუნდა ბიჭს ფუქსავატურად, ქალების კისერზე, მხარ-თეძოზე, უზრუნველად ცხოვრება. ჰოდა, ის საყვარელიც რომ მიხვდება, მხოლოდ ხვევნა-კოცნა და თბილი სიტყვები არ კმარა და ქალს მამაკაცი მამაკაცურად უნდა გედგეს გვერდით, ამოარტყამს ერთ ადგილას პანღურს და იაროს მერე კარდაკარ. ასეა, თუ კაცს ეფოფინები, ჰგონია, მის გარეშე ცხოვრება არ შეგიძლია, მოკვდები. იმის გამოც უნდა ინახო, რომ შვილები გყავს და ქმარი ჰქვია. ნურას უკაცრავად! ახლა რომ ვფიქრობ, სწორედ მაშინ ვიყავი შეურაცხყოფილი, ფეხი-ფეხზე გადადებული ჩემს ნაოფლარს რომ ჭამდა და არც ფიქრობდა ხელის განძრევას. ვგრძნობ, რომ მიუხედავად მიტოვებული ცოლის სტატუსისა, უფრო მეტად ამაყი ვარ. კიდევ ვამბობ, შეიძლება, ქმარმა სამსახური დაკარგა, არ უმართლებს საქმეში და შემოსავალი არ აქვს, მაგრამ ხომ შეიძლება, ცოლს სცეს პატივი, მისი ფულებით არ იაროს საყვარლებში, შვილებისთვის მაინც დაიტვირთოს თავი და რომ ცოლს ფინანსურად შეეშველოს. ასე რომ, ახლა იმას „გამოწველის“ და როცა ის ქალბატონიც მიხვდება, ვის გვერდითაც აღმოჩნდა, ჩემსავით წლები ლოლიავს, სიგარეტის საწოლის თავთან დატოვებას არ დაუწყებს და გამოუშვებს... ალბათ, ჩემი ქმარიც მიხვდება, ოჯახი რას ნიშნავს და იმედია, მერე მაინც დაგვაფასებს მეც და ჩემს შვილებსაც... რა თქმა უნდა, შორიდან.