თაკო აბაშიძე: ცხოვრებაში ადვილად მივიღე ის, რაც მაქვს, გამიმართლა. არ მიყვარს დაუნახაობა. ზოგადად, რაც უნდა იღბლიანი იყო, მუშაობაც საჭიროა, რომ წარმატებას მიაღწიო. ანუ, შრომა ჩვეულებრივი პროცესია და მე იღბლისაც მადლობელი ვარ. დავამთავრე თუ არა ინსტიტუტი, იმ დღიდან ვმუშაობ, სახლში არასდროს ვმჯდარვარ.

– წინსაფარიც მიკეთია, სადილსაც ვამზადებ და სახლსაც ვალაგებ. ეს აუცილებლობაა და პარალელურად, პროფესიონალური დახარჯვაც საჭიროა. ჩემზე კარგად ჩემს სახლს ვინ დაალაგებს, მაგრამ რომ არ ვიმუშაო და სახლში ვიჯდე, ამას ვერ ავიტან. ჩემი მშობლების მადლობელი ვარ, აქტიურ ცხოვრებასა და შრომას რომ მიმაჩვიეს.

– როგორ არა, მაგრამ, ამას არ ვაქცევ ყურადღებას და არც კონფლიქტური ადამიანი ვარ. ვიღაცას რომ ჩემი შურს, ეს მისი პრობლემაა და ამაზე ვერ ვინერვიულებ. თუმცა, რომ გითხრათ, თუ ადამიანი შეგნებულად მიბოროტებს, გავუღიმებ-მეთქი, მოგატყუებთ. კიდევ ვამბობ, არ მიყვარს კონფლიქტები და უაზრობებზე დროის ხარჯვა. იმ ქვეყანაში, სადაც არსებობენ დაავადებული ბავშვები და გაჭირვებული დედები, ჩემს კარიერაში შურებს და ბარიერებს პრობლემად ვერ ჩავთვლი. მებრძოლი ადამიანი ვარ და დეპრესია არასდროს მქონია. როცა რთული პერიოდი დგება, თავში 200 ტვინი მერთვება, იწყება ფიქრი, როგორ გადავლახო პრობლემა სწრაფად. არ მაქვს იმის დრო, დავწვე და ფარდები ჩამოვაფარო. ჩემს შვილსაც ამას ვეუბნები – იფიქრე სწრაფად, მოემზადე სწრაფად, იმოქმედე სწრაფად. დრო სწრაფად გადის და კონკურენციაც დიდია, როცა გააცნობიერებ, რომ დრო გავიდა, უკვე დაგვიანებულია. 36 წლის ასაკშიც კი, ყოველდღიურად ვსწავლობ და რაც ასაკი მემატება, უფრო აჩქარებულად ვფიქრობ და ვმოქმედებ.

– ზოდიაქოთი „კურო“ ვარ და წითელი უნდა ამიფრიალო, რომ წყობიდან გამოვიდე. ვერ ვიტან უტაქტო და უზრდელ ადამიანებს, საკუთარ აზრებს რომ გახვევენ თავზე და ვალდებულად გთვლიან, დაეთანხმო. ასეთ დროს ვჩუმდები, რადგან დავას აზრი არ აქვს. მაგრამ, თუ წყობიდან გამოვედი, ძალიან ბრაზიანი ვარ.

– ხშირად. ცხოვრება ასეთია, თუმცა მე ჩემს რქებს ვუფრთხილდები (იცინის). მაგრამ, გაცილებით მეტ სიყვარულს ვგრძნობ, თანადგომას, სითბოს და მაღიზიანებს ყველა ცნობილი ადამიანი, ვინც ამბობს: ვწუხდები ამდენი ყურადღებითო.

– არ ვიცი, თუმცა, ხშირად მეუბნებიან, დადებითი ადამიანი ხარო. არ მახსოვს ადამიანი, რომელიც აგრესიით შემხვდა. თუმცა, „ჩემი ცოლის დაქალებში“ რომ ვითამაშე, ჩემს წონასთან დაკავშირებით, სასწაულებს წერდნენ: ვაიმე, რამსისქეაო. ვეთანხმები, არ ვარ გამხდარი, მაგრამ არ მაწუხებს ჩემი წონა და თუ სხვას უნდა, ამაზე ინერვიულოს, მე ვერ დავუშლი, რა ვქნა (იცინის). „მოხარშეთ კვერცხი 12 საათზე, 3 საათზე გაფცქვენით და 5-ზე შეჭამეთ“ – ასეთ დიეტაზე,  ნამდვილად ვერ „შევჯდები“.

– არც ცრუმორწმუნე ვარ, არც გათვალვის მეშინია, დასამალად საქმე არ მაქვს. თუ ორ ადამიანში რამე ხდება, საკმარისია იმ ორში დარჩეს. პირადი ცხოვრება ძალიან ინტიმურია. მთავარია, ადამიანმა თავისი ბედნიერება იპოვოს და ყველა ქალისთვის, მამაკაცის გვერდით ყოფნა აუცილებელია, მაგრამ იმ შემთხვევაში ღირს, თუ გვერდით კარგი მამაკაცი გიდგას. ჩემთვის ბედნიერებაა, როგორც ვცხოვრობ – ჩემი პირადიც მაქვს, შვილიც მყავს, საყვარელ საქმეს ვაკეთებ, გეგმებიც მაქვს სამომავლოდ... მილიონერთა წრეს არ წარმოვადგენ, თუმცა, რაც მაქვს, მაქვს ჩემი შრომით და ამით ამაყი ვარ.

– კი მოვირგე „სვეცკი“ სიდედრის, ცოლისა და დედის როლი, მაგრამ საერთოდ, ცნება „სვეცკობა“ რას ნიშნავს, არ ვიცი. ამ ჩემი მორგებული როლით, იმ ადამიანებს დავცინი, ვისაც ასე „სვეცკურად“ მოსწონთ ცხოვრება. „სვეცკობა“ ჩემი არ არის, ადამიანობა მირჩევნია, თუმცა, როლს კარგად ვირგებ და თავადაც ვხალისობ. „კომედი შოუში“ მარტო „სვეცკი“ სიდედრი კი არა, ვისი ცოლი არ ვიყავი – ნიკასი, ზურასი, ბექასი... შემოვირბინე მთელი „კომედი“ (იცინის). თუმცა, ყველა ქმარი კარგი იყო, ამას ვერ უარვყოფ. ყველა მეკითხება, გოგო გეზრდება და რეალურ ცხოვრებშიც ასეთი „სვეცკი“ სიდედრი იქნებიო? (იცინის). არ მიყვარს არავის ცხოვრებაში ჩარევა, მაგრამ ამ შემთხვევაში, შვილი გამონაკლისია. „სვეცკი“ სიდედრი ვერ ვიქნები, მაგრამ ჩემი შვილი, ბარბარე რომ კარგად იყოს, ყველაფერს გავაკეთებ და ამ მხრივ, ჩავერევი კიდეც. მაგრამ თუ ქმარმა აწყენინა, მაშინ გავხდები სიდედრი შვიდ ბრუნვაში (იცინის).

– მე პანაშვიდებზე ოფიციალურად არ დავიშვები (იცინის). სიცილი მიყვარს და თუ პანაშვიდზე ჭირისუფალს რაიმე წამოსცდა ან მოსულს ფეხი წამოედო გვირგვინზე, ვერ მაჩერებენ – ავიფარებ ცხვირსახოცს სახეზე და ვიგუდები სიცილით. საბერძნეთში ქუჩაში, დამეტაკა ქალი და შეჰკივლა: ვაიმე, ამას ვის ვხედავ? ლეილა აბაშიძეო. შეიძლება, თაკო გაჩეჩილაძე დამიძახო ამ ჩემი პარიკის გადამკიდე, მაგრამ ლეილა აბაშიძე, მგონი, ძალიან ზედმეტია (იცინის). არ მიყვარს ერთფეროვნება და ხან, ვიპარსავ თმას და ხან ვიზრდი. ახლა, თმას ვიზრდი და რომ დავიხურე ხუჭუჭა პარიკი, მოვიხდინე, თან ზამთარში მათბობდა და შემოვიტოვე. ბევრი პარიკი მაქვს. და საერთოდ, ისე მიყვარს მრავალფეროვნება, ჩემს სახლში ნივთები ხშირად „დაფრინავს“ – სულ გადაადგილებაში ვარ,  საძინებელს ვშლი და ვაწყობ.  ნივთები კი არა, ერთფეროვანი „პრიჩოსკა“ რომ აქვთ წლები, იმას ვერ ვიგებ (იცინის).