სირიაში ვითარება ისე დაიძაბა, რომ პრ. პუტინი ანგელა მერკელსაც გაებაასა ტელეფონით და იმანუილ მაკრონსაც, იმ მოტივით, რომ ტერორისტებს ეხმარება თურქეთიო (აქვე შეგახსენებთ, რომ ეს ის თურქეთია, ვისთან ერთადაც ვლადიმირმა სირიის ტერიტორიული მთლიანობის შენარჩუნების პირობა დადო).

  რფ-ის საგარეო უწყება შფოთავს, რომ თურქეთის მიერ ტერორისტების მხარდაჭერამ შესაძლოა, უკიდურესად დაძაბოს მდგომარეობაო, თურქეთი კი არ აპირებს უკან დახევას, ვინაიდან თავისი ინტერესი აქვს.

  მეორე მხრივ, იცით, რომ გასული წლის შემოდგომაზე ერდოღანმა პუტინისგან „C 400“ ტიპის რაკეტები შეიძინა (მიუხედავად აშშ-ს ხან – ფერების, ხან – მუქარის), მაგრამ აღმოჩნდა, რომ რუსულ საფრენ აპარატებს, „მიგებს“ (რომლებითაც არიან შეიარაღებულები სირიის პროსამთავრობო შეიარაღებული ძალები), ვერ აღქვამს მტრად რუსულივე „C 400“ რაკეტები.

  ამიტომაც თურქეთს სხვა რა გზა დარჩენოდა, რომ ისევ თავისი პარტნიორი აშშ-სთვის არ მიემართა, თხოვნით, „პატრიოტები“ მომაწოდეო.

  სავსებით ბუნებრივია, აშშ ამ შანსს ხელიდან არ გაუშვებს (ან იქნებ ამას ელოდნენ კიდეც), მაგრამ, როგორც უნდა იყოს, ამ გეოპოლიტიკურ თამაშსაც კი ზედ აკვდება ქართულ-ხალხური შეგონება: „ნუ დაკარგავ ძველსა გზასა, ნუცა ძველსა მეგობარსა“.