– სანდრო სამი წლის წინ ჩემი მეგობრის ქორწილში გავიცანი. მე ამ ქორწილის ორგანიზატორი ვიყავი, სანდრო კი – გადამღები. იმ დღის მერე დავმეგობრდით და ეს გრძნობა თანდათან სიყვარულში გადაიზარდა. მართალია, სამი წელი დიდი დროა და უკვე კარგა ხანია, ჩვენს გრძნობებში გარკვეული ვართ, მაგრამ საქმეების გამო აქამდე ოფიციალურ ცელემონიალს თავი ვერ მოვაბით. თან, სხვანაირი პასუხისმგებლობით ვუდგებოდით ქორწინებას.  მიუხედავად ამისა, იმდენად სულ ერთად ვიყავით, ქორწილის მეორე დღეს, ვერ მივხვდით, რა შეიცვალა (იცინის). ასე რომ, ჩვენი სიყვარული ოფიციალურად დავაკანონეთ და ქორწილშიც კარგი დრო გავატარეთ.

– კი, მართალია. ელენე და სანდრო საუკეთესო მეგობრები არიან. იცის სანდრომ, რომ ჩემი გულისკენ მიმავალი გზა ელენეზე გადის და 31 დეკემბერს, სწორედ, მას სთხოვა ჩემი ხელი (იცინის). მათ რომ ასე არ შეჰყვარებოდათ ერთმანეთი, ეს ამბავი არ მოხდებოდა და მე დღეს სანდროს ცოლი ვერ ვიქნებოდი.

– მე, სანდრო და ელენე ცალკე ვაპირებთ ცხოვრებას. ვიყიდეთ სახლი, რემონტს, დაახლოებით, ორ კვრაში მოვრჩებით და გადავალთ საცხოვრებლად.

– ჯვრისწერა 8 თებერვალს გვქონდა მცხეთაში, ჯვრის მონასტერში. ხელის მოწერა – სვეტიცხოვლის გვერდზე მდებარე ქორწინების სახლში და ქორწილიც მცხეთაში გადავიხადეთ. ოღონდ, ყველა ამბობდა: ეს ქორწილი კი არა, ნამდვილი კონცერტიაო (იცინის). ყველაზე შეუფასებელი საჩუქარი გამიკეთეს ჩემმა ძმამ და დედამ – დუეტში იმღერეს და ნამდვილი სოლო კონცერტი გამართეს. მამას კი უნდოდა, ჩემს ქორწილში, ჩემთან ერთად „ტვისტი“ ეცეკვა და ეს ოცნებაც ავუხდინე (იცინის). ცოტა ხნით ჩემმა მეგობარმა სალიომაც შემოირბინა, არ ეცალა, მაგრამ მაინც იმღერა და წავიდა. ზოგადად, თავის ქორწილში პატარძალი ხომ მოკრძალებული უნდა იყოს, მე კი ისე გავერთე, თავი მართლა კონცერტზე მეგონა.

– რადგან ზამთარი იყო, მინდოდა, საქორწილო გარემოც ასეთივე ზამთრულ-ზღაპრული ყოფილიყო, გირჩებითა და წიწვებით მორთული და ქორწილში ზუსტად ისეთი დეკორაცია გავაკეთეთ, როგორიც მინდოდა. თავი ნამდვილ ზღაპარში მეგონა. ჩემი ქორწილის ზამთრის კონცეფციაზე, რომლის იდეის ავტორი მე ვარ, მთელი გუნდი მუშაობდა და მეც აქტიურად ვიყავი ჩართული. ასე რომ, თბილ გარემოში და საყვარელი ადამიანების გარემოცვაში ჩემი ზღაპრული ზამთარი თავადვე შევიქმენი.

– ჯვრისწერაზე დედამთილის, ვიკა ქევანაშვილის დიზაინით შექმნილი სადა და ლამაზი თეთრი კაბა მეცვა. დიზაინერი არ არის, მაგრამ ჩემი დღისთვის ძალიან მოინდომა და საკმაოდ კარგიც გამოუვიდა. ქორწილში კი კაბა არ მინდოდა და თეთრი პიჯაკი და შარვალი მეცვა, ფეხზე კი ქუსლიანი ფეხსაცმლის ნაცვლად – ბოტასები. ყველა ამბობდა: შარვალკოსტუმიანი და ბოტასებიანი პატარძალი პირველად ვნახეთო (იცინის). მინდოდა, კომფორტულად  ვყოფილიყავი. თან, ვიცოდი რა კონცერტიც მელოდა – ცეკვა მომიწევდა და საკუთარ ქორწილში ბოტასებიც ამიტომ ჩავიცვი (იცინის).

– ქორწინებით, ჩვენს ურთიერთობაში არაფერი შეცვლილა, რადგან მე და სანდროს ყოველდღიურობა გვაკავშირებდა. მაგრამ, ჯვრისწერის ცერემონიალი იყო ძალიან ინტიმური და ფანტასტიკური. სასწაული ემოცია მქონდა. ბევრი დადებითი ემოცია მივიღე, ბევრი კეთილი სურვილი და ეს დადებითი ენერგია დიდხანს გამყვება. მინდოდა, ამ დღეს ჩემი მეჯვარე ბიჭი ყოფილიყო და ჩემი მეჯვარე გახლდათ გიორგი გუგუტიშვილი, ჩემი ბავშვობის მეგობარი, ვისთან ერთადაც გავიზარდე. სანდროსი კი – ანდრო გოგოლაძე.

– დიახ, ეს ჩემი მეორე ქორწინებაა, თუმცა ჯვრისწერა და ხელის მოწერა პირველია. სანდროსთვის კი პირველი ქორწინებაა. ვგრძნობ, რომ ჩემს ცხოვრებაში სიმშვიდის, ჰარმონიისა და ბედნიერებით ტკბობის პერიოდი დადგა. მთავარია, იმის მადლიერი ვიყოთ, რაც ჩვენ გარშემო ხდება და ამ ბოლო პერიოდში ამის დაფასება დავიწყე –  ვიყო პატარა რაღაცებით კმაყოფილი და ბედნიერი და დავაფასო ის, რაც მაქვს. რაღაც გლობალური არ უნდა მოხდეს, რომ ბედნიერი იყო, ადამიანს პატარ-პატარა რაღაცებიც უნდა გაბედნიერებდეს.

– სამწუხაროდ, თაფლობის თვის გასატარებლად ვერ მივდივართ. ორივე ვმუშობთ და ამის დრო არ გვაქვს. სამაგიეროდ, გიგის აქვს კონცერტი კიევში 16 თებერვალს, 17-ში კი ჩემი დაბადების დღე თენდება და იქ მივემგზავრებით. თან, ძმის კონცერტს დავესწრები და ვისიამოვნებ და თან დაბადების დღესაც კიევში აღვნიშნავ ქმართან და ძმასთან ერთად და ეს იქნება ჩემი თაფლობის თვე (იცინის).