სახელი: თამრიკო.

გვარი: ჭოხონელიძე.

პროფესია: მუსიკოსი.

– ყველაზე მკვეთრად მახსოვს ის განცდა, როცა გავაცნობიერე, რა საოცარ გარემოში ვცხოვრობდი. ჩემს სახლში სიყვარულის ზეიმი იყო. გარდა იმისა, რომ ოჯახის თითოეული წევრი ერთმანეთის ბედნიერებისთვის ცხოვრობდა და ხარობდა, ყველას ძალიან უყვარდა ჩვენთან სტუმრობა. იმ დღეს, როცა სტუმარი არ მოდიოდა, სულ მოვისაკლისებდი ხოლმე... მახსოვს ჩემი ულამაზესი ეზო პლეხანოვზე. იქიდან რომ წამოვედით, სახლის კედლებს ვკოცნიდი... ღრმად ჩამრჩა მეხსიერებაში, ბაღიდან რომ პირველად წამიყვანეს ოპერისა და ბალეტის თეატრში პატარა როლის შესასრულებლად. ძალიან პატარა ვიყავი, მაგრამ ეს იყო ჩემი პირველი ნაბიჯები სცენაზე.

–  არ მიყვარს კულისები. გათვლილი მაქვს, რამდენი წუთია საგრიმიორო ოთახიდან სცენამდე და პირდაპირ გავდივარ. ყველაზე მეტად ვითრგუნები, როცა კულისებში ველოდები ჩემს გასვლას. არ მახსოვს, ოდესმე ამ ტრადიციისთვის მეღალატოს.

– ძაღლის. იმდენად მეშინია, რომ ვერაფრით გადავლახე ეს შიში, ფსიქოლოგთანაც კი დავდიოდი ამის გამო. ძალიან მიყვარს ძაღლები, მაგრამ ახლოს მიკარებას ვერ ვბედავ. რატომ მაქვს ეს შიში, არ ვიცი. ცხოვრებაში არასოდეს შევუშინებივარ. ასევე, მეშინია ახლობელი ადამიანების გაჭირვების და კიდევ, სიტყვა ბედნიერების თქმის.

–  ის, როცა სხვას ტკენ, თან  იმდენად, რომ კვალს მთელი ცხოვრების განმავლობაში დაამჩნევ. ისიც ცოდვად მიმაჩნია, სხვის ცხოვრებაში იმდენად მძაფრად ჩაერიო, რომ საერთოდ, თავდაყირა დაუყენო ყველაფერი. ამ ქვეყანაზე ყველას აქვს არსებობის უფლება და ძალიან რელიგიურობას რომ იჩემებენ, მათ შევეკითხები: სად თქვა უფალმა, ვინც შენ არ მოგწონს, ის უნდა მოსპო და გაანადგუროო? მე ბევრი მატკინეს იმის გამო, რომ მხარი არ დავუჭირე ადამიანების შევიწროებას, ჩაქოლვას, მხოლოდ იმიტომ, რომ ისინი მათგან განსხვავებული წესებით ცხოვრობენ.

– იმის, რომ არსებობს უფალი. უფალთან ძალიან დიდი სულიერი კავშირი მაქვს: როცა ხატებთან ვდგავარ, ვგრძნობ, როგორი კონტაქტი მყარდება ჩვენ შორის. ბევრ რაღაცაში თითქოს მინიშნებებსაც მაძლევს. მწამს, ასევე, სიყვარულის და ნამდვილი მეგობრობის.

– სიყალბე. არ ყოფილა ჩემს ცხოვრებაში ადამიანი, ვინც თავისი სიყალბით ვერ ამოვიცანი. არ მიყვარს სნობები, რომლებიც საკუთარ ღირსებასაც კი აფერმკრთალებენ იმისთვის, რომ ეგრეთ წოდებულ,  „ელიტურ“ ადამიანებთან სიახლოვეში იყვნენ. რაც შეეხება, ზოგადად, სიტყვა „ელიტას“, ვფიქრობ ამ სიტყვამ საქართველოში, სწორედ, ასეთი ადამიანების გამო დაკარგა  მნიშვნელობა. სახლის საქმიანობაშიც მაქვს რაღაც პრობლემა: ვერ ვიტან უთოს, ასევე, საშინელი შეგრძნება მაქვს პურის დაჭრისას და ყოველთვის სხვას ვთხოვ ამ საქმის გაკეთებას.  

– ნამდვილად მწამს ბედისწერის, ყოველი შემთხვევისთვის, ჩემმა ცხოვრებამ ეს დამანახვა. თითოეულ ადამიანს დაჰყვება საკუთარი ბედი, მაგრამ იმასაც ვეთანხმები, რომ ბედის შეცვლა შეიძლება. თუმცა, მე ვერასოდეს შევეწინააღმდეგე ჩემს ბედისწერას.

– კი, მესიზმრება და მიხდება კიდეც. ცუდად მაქვს დაცდილი სიზმარში სიმღერა. ერთი-ორი ისეთი სიზმარი მაქვს ნანახი, რომ ვიცოდი, ადამიანი როდის მოევლინებოდა ქვეყანას.

– ძალიან, ხანდახან სიცოცხლისთვის საშიში გარემოებაც შემიქმნია, მაგრამ საჭირო იყო და გამირისკავს. სხვათა შორის, ყოველთვის გაუმართლებია.

– დიდი ნიჭი, რომლითაც ყველა არ არის დაჯილდოებული. როგორც ხატვის, წერის, სიმღერისა და ასე შემდეგ, ნიჭს არ დააფერთხავს ყველას უფალი, ასეა სიყვარულიც. ვისაც ეს ნიჭი თანდაყოლილი არ აქვს, მისთვის ეს გრძნობა დროებითია, ვნებაა, გატაცებაა. სიყვარულს დიდი ძალა სჭირდება, სიღრმისეულად უნდა იყოს ფესვგამდგარი, ცხოვრების ბოლომდე რომ გაგყვეს.

– დროსთან ერთად არაფერი არ იკარგება. დედა მყავს მაგალითი, რომელსაც მამა დღემდე უყვარს, მიუხედავად იმისა, რომ 15 წელია, აღარ არის. ისე საუბრობს მასზე, გეგონება, ცოცხალ ადამიანზე ყვება. მამასაც ასე ძლიერ უყვარდა. ზუსტად ასეთ სიყვარულს სჭირდება ნიჭი.

– სიმუხთლე. როდესაც ადამიანი შეგნებულად ზურგში დანას გირტყამს – უპატიებელია. სამწუხაროდ, ცხოვრებაში მქონია ასეთი შემთხვევა და ვერასოდეს ვაპატიე, უფრო სწორად, აღარ არსებობს ის ადამიანი ჩემთვის. მეშინია ასეთი ადამიანების და ჩასაფრებული ვარ, რათა მსგავსი რამ არ გადახდეთ ჩემს შვილებს, საყვარელ ადამიანებს. ამ ყველაფერს შეგნებულად აკეთებდა ადამიანი და არა ცხოველი, რომელსაც გათვლილი ჰქონდა თითოეული ნაბიჯი. ნამდვილად მეშინია ისეთი ადამიანების,  რომლებსაც მეგობრობა აქვთ იარაღად...

– კი. მშურს ადამიანის, რომელიც ყოველთვის ფორმაშია, ყოველნაირი წვალების გარეშე, მე კიდევ სულ ვებრძვი წონას (იცინის). ჩემი წონის მატება გამოიწვია დიდმა სტრესმა, რომლის გადატანაც მომიწია. დამიზიანდა ფარისებრი ჯირკვალი და დამეწყო ეს პრობლემა. სხვათა შორის, როცა ვიღაცის რაღაც მოგწონს, სულაც არ ვფიქრობ, რომ ეს შურია, უფრო ბიძგია, შენც რომ გააკეთო.

– ამისთვის სწორი მეთოდი მაქვს შემუშავებული: სახლში, ჩემთვის ველაპარაკები კონკრეტულ პიროვნებას, ვინც გამაბრაზა და ამით მთავრდება ყველაფერი, ანუ ოსტატურად ვიცლები ცუდი ენერგიისგან.

–  საერთოდ არა. მაღიზიანებენ ეჭვიანი ადამიანები, ისინი ისეთ უნდობლობას მიცხადებენ, რომ მე ვერასოდეს ვაკადრებ ვინმეს იგივეს. ეჭვი ტანჯვაა და ყველას ვურჩევ, დაძლიოს საკუთარ თავში.

– მხოლოდ მაშინ, როცა გასაჭირია და მეშინია, ვიღაცას რამე არ დაუშავდეს. ისე, იშვიათია, ვინმემ ჩემი ხმამაღალი სიტყვა გაიგონოს. კიდევ ვყვირი მაშინ, როდესაც ახალი წლის პერიოდში ბავშები ასაფეთქებლებს ისვრიან. მინდა, მშობლებმა გაითვალისწინონ, რომ უამრავ ახალდაძინებულ ბავშვს ეღვიძება, ბევრი მოხუცია, რომელსაც ხმაზე გული უსკდება, ასევე, არიან საწოლს მიჯაჭვული ადამიანები და სწორედ, მათ უნდა ვცეთ პატივი და ამ ხმებით არ შევაშინოთ. ამ დროს გავენთები ბავშვებს აივანზე და ვუყვირი, არ დამდგარა ჯერ ახალი წელი-მეთქი (იცინის).

– უტიფრობას და ამას ხშირად ვავლენ  ეკრანიდან.  უტიფრობაა, როდესაც ხალხს ეკრანიდან ატყუებენ და ამ ყველაფერს ჩემს სფეროში ერთი-ორი ადამიანი კადრულობს – ველოსიპედი ხომ უკვე აღმოჩენილია და ესენი კი ამბობენ, რომ მათ მოიგონეს. როდესაც ვინმე იჩემებს ისეთ რამეს, რაც თავად არ ეკუთვნის, აი, ამას ნამდვილად ვემტერები, რადგან ახალი თაობა ამას ისმენს და იჯერებს.  

– ძალიან მიყვარს, როდესაც მეფერებიან და მაქებენ, მაგრამ ასევე, ძალიან მრცხვენია, როცა ამ ყველაფერს ხალხში მეუბნებიან.

– არა, პირიქით. ის, ვისაც არ გამოუცდია ბოდიშის მოხდა, ვერ წარმოიდგენს, რა საოცარი განცდაა – მერე ხარ ბედნიერი და ყველაფრისგან გათავისუფლებული.

– ძველ ნივთებს. პატივისცემის გრძნობა მიჩნდება მათ მიმართ, ისინი ხომ წლებია, მოდიან და ბევრი რამე აქვთ ნანახი. არ მიყვარს უსუსური ნივთები. ქუჩაში დაგდებული იყო ორი ტოტი და ვთქვი, რომ მათ გავაცოცხლებდი. მათგან გავაკეთე ჯვრის ხე, შევმოსე და ოჯახის წევრებმა ჯვრები დავკიდეთ – ბევრი გვქონდა და ყუთებში ჩალაგებას ასე ვარჩიეთ.

–  იმას, რომ რაღაცები თავის დროზე ვერ დავაფასე. იმას, რომ ბევრ ადამიანს, რომლებიც ამქვეყნად აღარ არიან, ვერ ვუთხარი, როგორ ძალიან მიყვარდნენ – სიტყვა „მიყვარხარ“ თითეული ადამიანისთვის დიდი ძალის მიმცემია, მე კი მათ ეს დავაკელი.

– ჩემს ცხოვრებაში იყო ისეთი პერიოდი, როცა შემეშინდა, ცხოვრებას არ გავებოროტებინე. მაშინ ყველაფრის რწმენა მეკარგებოდა, საკუთარი თავის ნდობაც კი არ მქონდა, ჩემი თავიდან ქალი მომშორდა, მაგრამ  შევძელი და დავიბრუნე ჩემში ქალი.  მაშინ ბევრი რამ გავაცნობიერე, რაც შეეხება მამაკაცს, შეიძლება, ჩვენ ერთ ჭერქვეშ არ ვცხოვრობდეთ, მაგრამ ეს ადამიანი ყოველთვის არსებობს ჩემს ცხოვრებაში ისე, როგორც მე – მის ცხოვრებაში. ჩვენ ორივე ერთგულები ვართ და ეს დავუმტკიცეთ ერთმანეთს.

– ჩემთვის ოჯახი ძალიან დიდი სიხარულის, სიამაყისა და სიმშვიდის მომტანია, რადგან სწორედ, ასეთ ოჯახში გავიზარდე. თუ არ არის ისეთი ურთიერთგაგება, რომელსაც შეუძლია ერთ ჭერქვეშ გაცხოვროს, მაშინ ურთიერთობა უნდა შეწყდეს. რელიგიურად გასაგებია, რასაც გვეუბნებიან, მაგრამ თუ ქალს არ აქვს შესაძლებლობა, ოჯახი შექმნას, ისე არ უნდა წავიდეს ამქვეყნიდან, რომ შვილი არ გააჩინოს.

– მაშინ, როცა სიმღერის ჩაწერაზე მიდგება საქმე. საშინლად არ მიყვარს სტუდია, სადაც არის ოთხი კედელი და სადაც არ გყავს მსმენელი. ერთხელ რეზო ლაღიძის „ვალსს“ ვწერდი. მივხვდი, რომ არ გამომდიოდა და ვიპოვე გამოსავალი: შევდექი ქუსლიან ფეხსაცმელზე, ჩავიცი სცენურად და ამით შევიქმენი გარემო. სხვა შემთხვევაში საერთოდ არ ვარ ზარმაცი.

– შინაგანად ფორიაქა ვარ და როდესაც მეუბნებიან, თქვენი სიმღერა გვამშვიდებსო, ძალიან ბედნიერად ვგრძნობ თავს. ერთი ამბავს გავიხსენებ: ბავშვი, რომელიც ეპილეფსიით იყო დაავადებული, მწვავე აპენდიციტის ფორმით შეუყვანიათ საავადმყოფოში. ბავშვს ვერანაირად ვერ აწყნარებდნენ და თურმე, დედა მონოტონურად იმეორებდა ტელეფონი მომეცით, ტელეფონი მომეცითო. მიუტანიათ ტელეფონი, „იავნანა“ ჩაურთავს და ბავშვს დაუძინია. ეს ამბავი რომ მიამბეს,  ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე დიდი კომლიმენტიც იყო და ყველაფერი. ემოციებისგან ვიტირე.