მიშა ფიფია: დაახლოებით, ოთხი წელია, ამ საქმით ვარ დაკავებული. დღეს რომ დავთვალო დიდიანპატარიანად, ალბათ, სამასი ფიგურა მექნება დამზადებული. ეზოში პარკი მაქვს გაკეთებული და მარტო იქ 135-ამდე ქანდაკება დგას. ჩვენი ეზოს გვერდზეც ბაღია და იქაც ბევრი მაქვს.

– არა, კორპუსში ვცხოვრობ, მაგრამ დაახლოებით, შვიდი წელია, ეზოს ვალამაზებ. პალმების დარგვით დავიწყე. პროფესიით ხე-ტყის ექსპერტი ვარ და ეს საქმე მესმის. რაც შემეძლო, გავაკეთე, სადღაც ასი ხე მაინც მაქვს დარგული ბუჩქების ჩათვლით. ბოლო ოთხი წელი კი, როგორც უკვე გითხარით, ქანდაკებების კეთებაზე გადავედი, მათ შორის,  ყველაზე მეტი არწივია. ჩვენს ეზოს „არწივი“ ჰქვია, მე კორპუსის თავმჯდომარე ვარ და ვცდილობ, აქაურობაზე ვიზრუნო.

– გამოდის, რომ ლატარიის ბილეთი მოიგეს (იცინის). ეს ადგილი განსაკუთრებით ბავშვებს უყვართ. დღეში, საშუალოდ ასი-ასორმოცდაათი ბავშვი მოდის. ახლოსაა სკოლა, ბაღი და მოჰყავთ ხოლმე პატარები. აქ მოსვლა ყველას უხარია. რაც უნდა ცუდ ხასიათზე იყო, ბავშვი რომ მოვა და მის ბედნიერ სახეს უყურებ, შენც ბედნიერი ხარ. ძალიან ბევრი ტურისტი მოდის.

– ასე გამოდის. ბევრ ადგილას ნახავთ ჩემს ქანდაკებებს. მეორე კორპუსს საჩუქარი გავუკეთე და მათაც აქვთ. ეს ქანდაკებები ისეთი მძიმეა ერთი კაცი ვერ ასწევს. თან, ამის მოპარვა ნიშნავს, რომ ბავშვებს ჰპარავ ბედნიერებას. მსგავსი რამ არასდროს მომხდარა.

– იშვიათი ჯიშის ხე-ტყის ექსპერტი ვარ. თურქების წარმომადგენელი ვიყავი საქართველოში. ვინც დასავლეთში ხე–ტყეზე მუშაობს, თითქმის ყველა მიცნობს. ხე-ტყის წარმოება რომ გაჩერდა, ქანდაკებების ბეტონით შექმნაზე დავიწყე ფიქრი. ეს ჩემთვის პენსიასავითაა. მომგებიანი ბიზნესი და სასწაული არაა, მაგრამ პატარა შემოსავალი მაქვს.  გოგო რომ გამითხოვდა, მეხუმრებოდნენ, ზარბაზნები დააგვიანეო. ზარბაზნები ეზოში მიყენია, ჩემი ხელითაა გაკეთებული.

– სამთავიანი დრაკონი მყავს. ჟირაფი, რომელიც სიმაღლეში ორ მეტრამდეა. კენგურუ მყავს, რომელსაც ჩანთაში ბავშვი უზის – მისი წონა ტონაზე მეტია. მყავს მარტორქა, დიდი დათვი თავის ბელებით. აქლემი, არწივები, ცხენი – რვაას კილოგრამამდე იქნება, ვეფხვი და ასე შემდეგ. ესენი ჩემი ყველაზე დიდი ნამუშევრებია. თუმცა მაქვს პატარებიც. ქალაქში ბევრგან ჩემს ჩუქურთმებსაც ნახავთ, მათ შორის, წალენჯიხის თეატრზე, რკინიგზის სადგურში...

– გააჩნია, რას ვაკეთებ, სხვადასხვა დროა საჭირო. ყველაზე დიდხანს ერთი თვე მიმუშავია ერთ ქანდაკებაზე. პატარები შემიძლია, ერთ დღეში გავაკეთო, შემდეგ სამი დღე ვაშრობ. მასალად ცემენტს, ქვიშასა და არმატურას ვიყენებ. მირჩევნია, გაუფერადებელი გავყიდო, ვიდრე გაფერადებული, რადგან საღებავები საკმაოდ ძვირი ჯდება. დაძველებას შემდეგ ვუკეთებ, ზოგი „ლატუნისფერია“, ზოგი – ბრინჯაოსფერი. ამის ტექნოლოგია ერთმა მხატვარმა მასწავლა.

– რაც აქტუალურია, იმის მიხედვით, მაგალითად, გოჭის წელი თუ შემოვიდა, ვიცი, რაც უნდა გავაკეთო და ასე ყოველ წელიწადს. გარდა ამისა, კლიენტი მოდის და პირდაპირ მეუბნება, რა უნდა, მერე სურათის მიხედვით ვუმზადებ. რაც ეზოში მაქვს, ეს ბავშვებს, ჩემს ეზოს ეკუთვნის და არ ვყიდი. შეკვეთებზე ცალკე ვმუშაობ.

 ჩვენს კორპუსში ბევრი უმუშევარია და მეხმარებიან, ყველაფერში ხელს მიწყობენ. ძალიან მინდა, მხარდაჭერა მქონდეს და ორ-სამ კაცს ხელფასი მივცე. ასე რომ იყოს, რამდენიმე კორპუსს კიდევ ავაყვავებ.

– ჩვენს კორპუსში, დაახლოებით, ასი ოჯახი ცხოვრობს და ამდენი ხალხიდან მარტო ჩემი მეუღლეა უკმაყოფილო (იცინის). საერთოდ, უსაქმურობა და ერთ ადგილას გაჩერება არ მიყვარს. მომწონს, როცა საქმით ვარ დაკავებული, განსაკუთრებით, როცა ჩემი ნახელავით სხვებს სიამოვნებას ვანიჭებ. მამაჩემი, ნოდარ ფიფია მშენებელი კაცი იყო. ზუგდიდში რაც ცხრასართულიანი კორპუსია, ყველა მისი აშენებულია. სულ მის გვერდით ვიყავი. ვხედავდი, როგორ აშენებდა მრავალსართულიან სახლებს. მის მსგავსად, მეც მინდოდა, ხალხისთვის სიხარული მიმენიჭებინა და ვფიქრობ, გამომივიდა კიდეც.