მარტა ბარამიძე: საკუთარი თავი სულ მსახიობად წარმომედგინა ხოლმე. მგონი, ბავშვობაში ყველა ვოცნებობდით ამაზე. მეც ვთამაშობდი სპექტაკლებს და ვცდილობდი,  ყოველთვის იქ ვყოფილიყავი, სადაც ეს სფერო იყო. თუმცა, ისეთი როლი და იმის შესაძლებლობა არასოდეს მქონია, რომ ტექსტი და პერსონაჟი გამეაზრებინა. თეატრალურში ჩაბარება მინდოდა, მაგრამ მერე ვიფიქრე, ნიჭი არ მაქვს-მეთქი და გავანებე თავი. მიმაჩნდა, რომ მსახიობს აუცილებლად უნდა სცოდნოდა ყველაფერი: ცეკვა, მუსიკა, მეტყველება და ასე შემდეგ. ჩემი რესურსებით ვცდილობდი, ეს ყველაფერი შორიდან მესწავლა – თეატრალურში სხვის ლექციებს ვესწრებდი ხოლმე და ლექციებს  უკანა რიგებიდან ჩუმად ვაკვირდებოდი. ჩემი მეზობელი  აბარებდა თეატრალურში და სახლში ფურცელზე ამობეჭდილი მეტყველების სავარჯიშოები მოჰქონდა და ჩემთვის ვვარჯიშობდი; ბათუმის თეატრში კი რეპეტიციების დროს დარბაზში ვიჯექი და ვუყურებდი. მოკლედ, სრული სერიოზულობით მინდოდა, მსახიობი გავმხდარიყავი, თუმცა ის, რამაც ამ დიდ სურვილზე უარი მათქმევინა, მუსიკა იყო. მივედი მუსიკის მასწავლებელთან და აღმოჩნდა, რომ  მუსიკალური ნიჭი, სმენა, ხმა არაფერი მსგავსი არ გამაჩნია (იცინის). თეატრის მსახიობისთვის მნიშვნელოვანია სმენა, მე კი, ამ მხრივ, უუნარო აღმოვჩნდი და გადავწყიტე, ამ მიმართულებით არ წავსულიყავი. თან, იმ პერიოდში ასეთი დამოკიდებულება იყო: მსახიობია, ჩააბარა, მაგრამ ამ პროფესიით ვერ ცხოვრობს, იქ დაბალი ანაზღაურებაა, ბევრი საწვალებელი და იმ დონემდე ვიდრე მიხვალ, რომ მოთხოვნადი გახდე... მსახიობობაზე, როგორც პროფესიაზე უარი ვთქვი, თუმცა ყოველ ჯერზე, სადაც რაიმე ქასთინგი გამოუცხადებიათ, ყველგან ვგზავნიდი ჩემთს ანკეტას. ბოლომდე არ ვკარგავდი იმედს – იქნებ რამე გამომივიდეს-მეთქი. ასე მოხდა ჩცდ-ს შემთხვევაშიც. დაახლოებით ერთი წელი არ იქნება გასული, რაც ანკეტა გავგზავნე და დამირეკეს. მითხრეს, ამა და ამ პერსონაჟზე ჰქონდათ ქასთინგი და მკითხეს, ხომ არ მივიდოდი. რას ჰქვია „ხომ არ“, ამაზე ხალხი ოცნებობს და აუცილებლად მოვალ-მეთქი. მივედი ანერვიულებული, დაძაბული, გავიარე ეს ქასთინგი და ორ დღეში დამირეკეს, რომ დამამტკიცეს. ეს ყველაფერი „მასტერშეფამდე“ მოხდა.

– ძალიან სწორი გადაწყვეტილება მიმიღია, რომ არ ჩავაბარე თეატრალურში (იცინის). ეს მსახიობობა ისეთი რთული რამე ყოფილა, იმდენად რთული, რომ ვერც წარმოვიდგენდი. გარედან ყველაფერი მარტივი ჩანს... ნებისმიერი პროფესია გემარტივება, მაგრამ მსახიობობა საოცრად შრომატევადი ყოფილა. ძალიან რთული იყო გადაღებები, ვნერვულობდი და ახლაც ვნერვიულობ.

– დიახ და ახლოს არის ეს სფერო ჩემთან. ვიცი, როგორია ჟურნალისტის ხასიათი. თავადაც ჟურნალისტი ვიყავი, გადაღებებზე მივლია, რაღაც მომისწრია, რაღაც – ვერა. რესპონდენტის დათანხმებაც უამრავი ხერხით მიცდია, მით უმეტეს მაშინ, როცა ძალიან საჭიროა. სერიალში დეა რომ სიუჟეტისთვის მაქსიმეს სახლთან მიადგება, მე ვიყავი ერთ-ერთი ასეთი ჟურნალისტი – იმავეს ვაკეთებდი, თუ ამის საჭიროებას ვხედავდი. შეიძლება ითქვას, რომ  როლის უკეთესად შესრულებაში ჩემი გამოცდილება დამეხმარა.

– ღიად არავის გამოუხატავს, თუმცა, ყოფილა შემთხვევა, როცა მეც რაღაც სიმპათიები გამჩენია რესპონდენტების მიმართ. ეს მეც არ გამომიხატავს, მაგრამ ასეთი რამ მქონია. ალბათ, იქნებოდა მათი მხრიდანაც, რატომაც არა! ყველას გვაქვს ადამიანური მომენტები: შეიძლება, მოგვეწონოს,  შეგვიყვარდეს და ასე შემდეგ.

–  დეას მოეწონება თუ არა მაქსიმე, ჯერ არ ვიცი, თან, დეა ისეთი გოგოა – აი, თავისი საქმის პროფესიონალი, ხალისიანი... რაღაცით მგავს კიდეც. მარტას არ მოსწონს ეგეთი ბიჭები. შეიძლება, ადამიანს რაღაც პერიოდი ჰქონდეს გაურკვევლობა საკუთარ თავთან, ამ დროს გულს ვერ უდებენ სამსახურს და ეს არ არის რაღაც კატასტროფა. ადამიანებს მხოლოდ სამსახურის მიხედვით ხომ არ ვაფასებთ?! შეიძლება, მაქსიმეს მსგავსი ბიჭი ძალიან  კარგი ადამიანი იყოს და მასში სწორედ ეს თვისებები მოგეწონოს, იმდენადაც კი, რომ თავად გახდე მოტივატორი ამ ადამიანისთვის. ჩემი გადმოსახედიდან, თუ ცხოვრებაში მსგავსი შემთხვევა მექნებოდა, ასეთ ტიპს პიროვნულად შევხედავდი და არა ისე, როგორც უსაქმურ, არაფრისმაქნის ადამიანს.

– რადიკალურად – არაფერი. ყველაზე მნიშვნელოვანი ცვლილება, რაც მოხდა, ეს არის ხალხის დიდი სიყვარული, ცნობადობა და მხარდაჭერა, რაც ჩემთვის უცნაური რამეა. ეკრანზე ყოველთვის ვცდილობ, ვიყო ის, რაც ვარ და არასოდეს ვთამაშობ. აბსოლუტურად ღია ვარ, ნებისმიერ საკითხზე გულწრფელად გიპასუხებ, არაფერი დასამალი არ მაქვს, როგორც გაზაფხულზე ამობიბინებული მინდორი, სწორედ ასეთი შეგრძნება მაქვს შინაგანად.

– მე და დიმუ დიდი ხანია, რაც ერთმანეთს ვიცნობთ, შესაბამისად, პროექტშიც მეგობრები ვიყავით და ახლაც მეგობრები ვართ. ჩვენ შორის არანაირი პირადი ურთიერთობა არ ყოფილა. არც მე შემიხედავს მისთვის სხვა თვალით  და არც დიმუსგან მიგრძნია რამე.

– არანაირი სიახლე არ მაქვს, არაფერი ხდება და რატომ – არ ვიცი, სად არიან ეს თაყვანისმცემლები, მგონი, სადღაც იმალებიან. გამოდით,  დამენახვეთ, გამოჩნდით! (იცინის).