წარმოშობით სვანი, ფოთში გაიზარდა,  ნიკო ნიკოლაძის სახელობის გიმნაზიის წარჩინებულმა, განსაკუთრებული უნარებით გამორჩეულმა სტუდენტებმა, წარმატებით დაამთავრა თბილისის სახელმწიფო სამედიცინო უნივერსიტეტი. იმავე წელს სამედიცინო უნივერსიტეტის პოსტდიპლომურ სწავლებაში ჩააბარა ანესთეზია-რეანიმაციის მიმართულებით და ანესთეზიოლოგ-რეანიმატოლოგი გახდა. პარალელურად, სწავლობდა სადოქტორო პროგრამაზე და 2012 წელს მედიცინის აკადემიური დოქტორი გახდა.

  ლევან რატიანის შრომითი ბიოგრაფია იმდენად ვრცელია, რომ მისი რეგალიების გადმოტანა, ფაქტობრივად, შეუძლებელია, ცნობისთვის გეტყვით, რომ მან ექიმის კარიერა 2008-2011 წლებში  ქალაქ თბილისის მერიის საგანგებო სიტუაციების სამსახურის სასწრაფო სამედიცინო დახმარების ექიმობიდან დაიწყო და  საომარი მოქმედებების დროს გამოჩენილი პროფესიონალიზმისა და თავდადებისთვის  კიდეც დაჯილდოვდა.  2010 წელს მაიამის უნივერსიტეტის ჯექსონის სახელობის კლინიკაში შინაგანი მედიცინისა და კარდიოლოგიის კურსები გაიარა. 2011 წლიდან დღემდე არის თბილისის სახელმწიფო სამედიცინო უნივერსიტეტის პოსტდიპლომური, უწყვეტი პროფესიული განვითარების აკრედიტებული პროგრამის – „პრეჰოსპიტალური გადაუდებელი სამედიცინო დახმარების მართვა საგანგებო სიტუაციების დროს“ – ავტორი და პედაგოგი. არ დარჩა კლინიკა, სადაც ორმოცდაათამდე სამედიცინო სტატიის ავტორმა, თავისი პროფესიული კვალი არ დატოვა.

– ეს იყო ბავშვობაში, ძალიან მაინტერესებდა ისტორია და ხშირად დავდიოდი რეგიონულრ ტურებში, როგორც დასავლეთ საქართველოში, ისე თბილისში. მივხვდი, რომ ექიმობა მინდოდა, შევწყვიტე ინტელექტუალურ თამაშებში მონაწილეობა და ბიოლოგიაზე  გადავერთე.

– სიმართლე გითხრათ, ექიმობა ჩემთვის პროფესიაზე მეტია,  მთელი ჩემი ცხოვრებაა და განსაკუთრებული დამოკიდებულება მაქვს ექიმების მიმართ. დღესაც რომ თავიდან ვაკეთებდე არჩევანს, ისევ ამ პროფესიას ავირჩევდი. ბევრი სიცოცხლე გადამირჩენია და ბევრიც ისეთი ადამიანი წასულა ჩემი ხელიდან, რომლებთან ერთადაც მიბრძოლია სიცოცხლისთვის. ყველაზე დიდი ბედნიერებაა, როდესაც სიკვდილზე სიცოცხლის გამარჯვების თანამონაწილე ხარ.  

– თითოეული პაციენტის სიცოცხლეზე გამარჯვება – ეს შენი გამარჯვებაა. დიახ, არსებობს ცნება, რომ რეანიმატოლოგი ეგუება სიკვდილს, რაც ჩემთვის მიუღებელია. არ შეიძლება მკურნალი შეეგუოს სიკვდილს, იმიტომ რომ სიკვდილზე გამარჯვება ექიმის ხელახალი დაბადებაა. მე ასე ვცხოვრობ და მეამაყება, რომ ექიმი რეანიმატოლოგი ვარ, რადგან ყველაზე რთულ მდგომარეობაში მყოფ პაციენტებს ვემსახურები. ეს დარგი იმ ექიმებისთვისაა, ვისაც კრიტიკულ სიტუაციაში გადაწყვეტილების სწრაფად მიღების უნარი აქვთ. არავის ეწყინოს, მაგრამ რეანიმატოლოგი არ არის რიგითი ექიმი, ესაა ექიმი, რომელსაც მხოლოდ და მხოლოდ ერთი მიზანი უნდა ჰქონდეს – რაც შეიძლება, მეტი სიცოცხლე გადაარჩინოს.

– ძალიან. ვფიქრობ  რომ იღბლიანობას   სიკეთე და ზოგადად, ადამიანის ხასიათი განაპირობებს.

– ბევრჯერ მიფიქრია ამაზე,   დავით აღმაშენებლის პერიოდში ვიცხოვრებდი და ისევ ექიმი ვიქნებოდი. ძალიან მიყვარს მისი ცხოვრება და ისტორია.

– თუ დამცალდა, აუცილებლად დავწერ ქართული მედიცინის ისტორიას. მინდა, მქონდეს ისეთი კლინიკური ცენტრი, რომელიც მოწინავე იქნება ბაზარზე. ექიმობა ქართველებისთვის შესისხლხორცებული პროფესიაა. ვფიქრობ, საქართველო მოწინავე უნდა იყოს მსოფლიო ჯანდაცვის კუთხით და ალბათ, დადგება დრო, როცა ქართველი ექიმები ისტორიაში ჩაიწერებიან.

 – მეუღლე ექიმი პედიატრია. სამი ვაჟი გვყავს, ოჯახისთვის ნაკლებად ვარ. იციან, რომ ჩემთვის მთავარი პროფესიაა და ეგუებიან ამ ყველაფერს.

– სიცოცხლე ყველაფერია. ხშირად ვფიქრობ, მე რომ ექიმი რეანიმატოლოგი არ ვყოფილიყავი,  გავიგებდი თუ არა, რა არის სიცოცხლე?! სიცოცხლე ბედნიერებაა და ჯერ კიდევ ვაჟა ამბობდა:  „სიცოცხლე მშვენიერია, სიკვდილი გარდაუვალი!“ სად გადის ზღვარი სიცოცხლესა და სიკვდილს შორის – ეს ძნელი წარმოსადგენია.

– ღმერთის მწამს და სულ ვწერ, რომ ჩვენ იმქვეყნად ისევ შევხვდებით ერთმანეთს!