სახელი: გოგი.

გვარი: წულაია.

პროფესია: ინჟინერი, პოლიტიკოსი.

– ისეთი ბავშვობა მქონდა, როგორიც საბჭოთა პერიოდის ყველა ბავშვს. ძალიან ცელქი ვიყავი. მამაჩემმა იცოდა თქმა, როცა მინდოდა, სადმე გამეშვი, საპირისპიროს გეუბნებოდი, რომ სწორ გზაზე წასულიყავიო. მაშინდელი წყობის შინაგანი პროტესტი მქონდა და არ ვიკეთებდი წითელ ყელსახვევს. ამის გამო დამრიგებელმა ჯოხი დამარტყა, საპასუხოდ ჩანთა ვესროლე, მერე მეორედ  უფრო მაგრად დამარტყა, მე კიდევ სკამი ვესროლე. ბოლოს, სახლში მოვიდა ჩვენთან და მამაჩემს მოუყვა ყველაფერი. მამა ამ ამბის გამო „ვანაში“ მახრჩობდა, თან მეუბნებოდა: შენ რა გამოხვალ, მეხუთე კლასში მასწავლებელს სკამს ესვრიო (იცინის).

– მამა იყო ინჟინერი და „ავტოქარხანაში“ მუშაობდა. სკოლა რომ დავამთავრე, ქუთაისში სხვა პერსპექტივა არ არსებობდა, ამიტომ გარემოებიდან გამომდინარე, ქუთაისის პოლიტექნიკურ ინსტიტუტში ჩავაბარე. რაც შეეხება პოლიტიკას – 1988 წლის 3 დეკემბერს პირველად წავედი აქციაზე. მას შემდეგ ვარ პოლიტიკაში: კომუნისტების, ზვიადის, შევარდნაძის, მიშას და ახლაც ბიძინას ოპოზიციაში. აწი რომ მთავრობა მოვა, იმის ოპოზიციაშიც ვიქნები. სასწაული რომ მოხდეს და ხელისუფლებაში მოვიდე, ისეთი ტიპი ვარ, მაინც ვერ გავჩერდები.  

– პერფორმანსების კეთება. რაც მე დავიწყე პერფორმანსები, მის მერე შემოვიდა მოდაში. შემიძლია, თამამად დავიტრაბახო, რომ საქართველოში პოლიტიკოსებს შორის ყველაზე მეტი პერფორმანსი მაქვს გაკეთებული. ჩემი გადმოსახედიდან, ყველაზე საუკეთესო იყო შუა ქალაქში თევზაობა და კუბოს მიტანა პარლამენტის წინ. თითოეული მათგანი ჩემი იდეაა, რომელსაც საკუთარი სახსრებით ვახორციელებ.

– რომ ვთქვა, „უშიშარი ვითარცა უხორცო“ ვარ-მეთქი, ტყუილი იქნება. თვითონ ეს ფრაზა გვეუბნება, რომ უშიშარი არის ის, ვისაც ხორცი არ გააჩნია. შიში უნდა გქონდეს ყველაფრის, ოღონდ ამ შიშს რომ დაძლევ, აი, ესაა ვაჟკაცობა. ისე, შიში მაქვს იმის, რომ უსახელოდ არ წავიდე ამ ქვეყნიდან. გულით გეუბნებით, როცა გარდავიცვლები; მინდა, ქუთაისში, „მწვანე ყვავილას პანთეონში“ დამკრძალონ, ეს ისეთივეა, როგორც თბილისში „დიდუბის პანთეონი“.

– სხვის ბედნიერებაზე შენი ცხოვრების აწყობა. კაცობრიობა ვითარდება კომფორტისთვის, მაგრამ ამ კომფორტის სხვის ხარჯზე მოწყობა – ლტოლვილის, სოციალურად დაუცველისა და ასე შემდეგ, ყველაზე დიდი ცოდვაა. კარგი ცხოვრება ვის არ უყვარს? მეც მიყვარს ღვინო, დუდუკი, ქალები, მაგრამ ამისთვის ყველაფერს არ ვკადრულობ.

– უფლის, მეგობრობის, სიყვარულის. ჩვენ „ვბლატაობთ“ ხოლმე ჩვენი ტრადიციებით. ეს არის ზოგადსაკაცობრიო ღირებულებები და მე მწამს ამ ყველაფრის. მწამს იმის, რომ სიკეთე აუცილებლად გაიმარჯვებს ბოროტებაზე.

– უმადურობა, დაუნახაობა და გაუნათლებლობა. ოთარ ჭილაძეს აქვს ნათქვამი: „დანაშაულია, როცა არ იცი და არც გაღელვებს შენი უვიცობა. კიდევ უფრო დიდი დანაშაულია, როცა არ იცი და ჯიუტად გაიძახი ვიციო“. ძალიან მაღიზიანებს, როცა ადამიანს თავისი უვიცობა არ აწუხებს.

– ბედისწერის მჯერა, მაგრამ მაგაზე ცხოვრებას არ ვაწყობ. „სტენტი“ მაქვს ორჯერ ჩაყენებული, მაგრამ არ ვთვლი, რომ ეს იყო ჩემი ბედისწერა. მიმაჩნია, რომ ადამიანებმა საკუთარი ბედი თავად უნდა გამოჭედონ. უფლისგან  თავისუფლები ვართ, რა გზასაც გვინდა, იმას ვირჩევთ. თუ უფალმა გამომიჭედა ეს ბედი და რაღაცები დამიწესა, მაშინ სად არის ჩემი თავისუფლება? შესაბამისად, იმის არ მჯერა, რომ ადამიანს თავისი ბედი დაჰყვება.

– „სიყვარული არის ღმერთი და თვით ღმერთია სიყვარული“... ყველაფერია ჩემთვის. ეს არის გრძნობა, რომელსაც არ გააჩნია არანაირი წესი. თუ ის ჩარჩოებშია მოქცეული, უკვე სიყვარული აღარ ჰქვია. საერთოდ, ვფიქრობ, რომ ჩარჩოებში არაფერი არ უნდა იყოს  მოქცეული.

– მე უფრო ძველებური ვარ, ამ თანამედროვე სტანდარტებს არ ვეთანხმები, მაგრამ არც ვებრძვი, რადგან ცივილიზაცია და განვითარება აუცილებლია, თან, რაც არ უნდა ვეჭიდო ამ პროცესს, მაინც ვერაფერი შეაჩერებს. ქალი სიყვარულისთვის, დედობისთვის და კეთილშობილებისთვის არის უფლის მიერ შექმნილი. მასში, სწორედ, სიმშვიდეს, სიკეთესა და სიყვარულს ვაფასებ.  ჩემთვის „ბოქსიორი“ ქალი, რაღაცნაირად, მიუღებელია და ვთვლი, რომ ქალები ცხვირ-პირს არ უნდა უსისხლიანებდნენ ერთმანეთს.

– სიყვარული და ორსულობა. ორსული ქალი ყველაზე ლამაზია. ზოგადად, ქალი ბუნებრივადაა ლამაზი და მას დამატებითი კოსმეტიკები და პროცედურები აღარ სჭირდება. ამას არ ვებრძვი, უბრალოდ, მიუღებელია ჩემთვის. ისედაც ლამაზი შეგქმნა უფალმა და „ნაკოლკებით“ რომ იხატავ სხეულს, გალერეა ხარ მოძრავი თუ ქალი ხარ? შენ უნდა გიყურებდე, თუ ნახატებს უნდა მივჩერებოდე? ამიტომ, ქალი ყველაზე ლამაზია, როცა არის ბუნებრივი, შეყვარებული და
ორსული.

– რა თქმა უნდა, მარტოხელა ადამიანი ბედნიერი ვერ იქნება. ის შეიძლება, თავის თავს არ უტყდებოდეს და გარემოცვაში ამტკიცებდეს, რომ ბედნიერია, მაგრამ როცა ცივ სახლში შედიხარ, სადაც არავინ  გხვდება, იქ ბედნიერებას ვერ იპოვი.

–  ვთვლი, რომ ჩემთვის არ უღალატიათ. პატარ-პატარა რაღაცებს არ ვანიჭებ მნიშვნელიბას, ვგულისხმობ დიდ ღალატს. თუმცა, ეს არ უნდა ავურიოთ შეცდომაში. შეეშალაო, ამბობენ ხოლმე, შეშლა არის ის, რისი გამოსწორებაც შეიძლება, ხოლო როცა რაღაცას გააკეთებ და ვერაფრით გამოასწორებ, ეს უკვე არის ღალატი. პატარ-პატარა შეცდომები, ალბათ, მეგობარსაც მოსვლია და მეც. ალბათ, მიღალატია, ვიღაცას დავპირებივარ რამეს და ვერ შემისრულებია. მეც ჩვეულებრივი ადამიანი ვარ, ჩემი შეცდომებით.

– რენე დეკარტეს აქვს ასეთი სიტყვები ნათქვამი: „ყველაფერი საეჭვოა ამ ქვეყანაზე, უეჭველი მხოლოდ ისაა, მე რომ ვეჭვობ“. რაღაც დოზით კი ვარ ეჭვიანი.

– უცოდველი ნამდვილად არ ვარ, მაგრამ არასოდეს შემშურებია. სურვილი გამჩენია, თუმცა შური არ მქონია. გულში მითქვამს, იმას თუ აქვს, იმან თუ მიაღწია მეც მინდა, მაგრამ იმას რატომ აქვს და მე რატომ არა – არასდროს გამივლია გონებაში. მარკუს ავრელიუსს აქვს ნათქვამი: „ნუ იტყვით, რომ რაიმე შეუძლებელია, რადგან კეთება გეძნელებათ. თუ სხვა ადამიანთათვის შესაძლებელია, ჩანს, თქვენც გამოგივათ, თუმცა აუცილებელი არაა ყველამ ერთი და იგივე აკეთოს.“

– არა, არ ვარ შურისმაძიებელი ტიპი. სამაგიეროს გადახდის სურვილი, ყველაზე დიდი, სამი დღე გამიგრძელდეს. „ფეისბუქზე“ ზოგი მლანძღავს, ზოგი მაგინებს, მაგრამ არ არსებობს, ვინმეს პასუხი გავცე.

– სულ ვყვირი. ემოციური ადამიანი ვარ და ეს ემოცია ჩემთვის ყვირილსა და ხმამაღლა საუბარში გამოიხატება. ოჯახშიც ვყვირი და ვჯუჯღუნებ, ასევე ქუჩაშიც.

– ხშირად არა. ქალთან მიმართებაში – თითქმის არასდროს. ისე,  კი, როცა ემოციებში ვარ. რომ დავშოშმინდები, მერე მრცხვენია ამის. გაშვებული ტელეგრამა არ მიდის ხანდახან მისამართზე და გინება – მით უმეტეს, ამიტომ, რა აზრი აქვს,  ტყუილუბრალოდ ვიფუჭებ პირს და მეტი არაფერი.

– ვემალები...

– ვემტერები...

– ყველა მთავრობას, რომელიც ხელისუფლებაშია (იცინის).

– ვამაყობ...

– ტყუილებს ვამბობ რაღაც დოზით, მაგრამ ჩემი ტყუილით არავინ გამიუბედურებია და  ცხოვრება არ ამიწყვია.

– არაფერს, როგორც ვიცხოვრე, ისევ იმ გზას გავივლიდი. პატარ-პატარა სინანულები  მაქვს: ის, რომ სკოლაში უფრო უკეთ მესწავლა, სიკვდილამდე მამაჩემთან ბოდიშის მოხდა მომესწრო, რადგან სისხლს ვუშრობდი, ისეთი ცელქი ვიყავი...

– ღმერთი არის ჩვენს გულებში და ტვინში. სიკეთე და სიყვარული – ეს არის ღმერთი. ეკლესიაში სიარულს დიდ მნიშვნელობას არ ვანიჭებ. ვთვლი, ვიცხოვრო ისე, როგორც ღმერთს უნდა: ვაკეთო სიკეთე და ვაფრქვიო სიყვარული. მაქვს ჩემი პატარა ჯვარი, რომელსაც ვატარებ. მოჩვენებითი ეკლესიურობა რომ არის უმრავლესობაში, ასეთი ნამდვილი არ ვარ.

– თვითრეალიზებას და იმ ადგილის მონახვას, რაც ჩემს მისიას შემასრულებინებს. არ ვეძებ ფულსა და ქონებას. სახელს ვეძებ, რომ მცნობდნენ და ვიყო სახელოვანი ადამიანი.

– ვიცხოვროთ სიყვარულით, მეგობრულად და ვეცადოთ თვითრეალიზებას არა სხვის ხარჯზე, არამედ საკუთარი ნიჭით. ილია ჭავჭავაძეს აქვს ნათქვამი: „არის საგანი, რომელსაც შეხედავ და აღიქვამ, მაგრამ არის საგანი, რიმელიც ჯერ უნდა აღიქვა და მერე შეხედო“. ცხოვრებაც ასეა, ის ძალიან მშვენიერია, ოღონდ ჯერ უნდა აღიქვა.