დიანა ჯიშიაშვილი: გორში დავიბადე, იქ ვცხოვრობდი. დასავლეთში, ბებიას დატოვებულ სახლში, კერძოდ აბაშაში ჩავდიოდი ხოლმე დასასვენებლად. ერთხელ მეგობრებთან ერთად მდინარეზე ვიყავი, სიმაღლიდან ვხტებოდი და ერთ-ერთი გადმოხტომის დროს ფეხი დამიცდა, ცუდად დავეშვი, თავი ქვას ჩამოვარტყი და მერე გადავვარდი წყალში. ხერხემლის კისრის მალები დამიზიანდა, რამაც სხეულის პარალიზება გამოიწვია. კლინიკაში რომ მიმიყვანეს გონზე ვიყავი, მაგრამ ძალიან რთული პარალიზი მქონდა. ჯერ სასწრაფომაც დააგვიანა მოსვლა, მერე რამდენიმე საავადმყოფოში მიმიყვანეს, მაგრამ ხელს არავინ მკიდებდა. ბოლოს თბილისში გადმომიყვანეს, მაგრამ ამ დროს სპეციალური კორსეტი არ მეკეთა, რამაც კიდევ უფრო დააზიანა ზურგის ტვინი – მასში დიდი რაოდენობით ჩაერჭო მალის ნატეხები. ჩემთვის სიცოცხლის შენარჩუნება წარმოუდგენელი იყო. ოპერაციის შემდეგ, დიდხანს მქონდა უმძიმესი მდგომარეობა: კიდურებს ვერ ვამოძრავებდი, ვერც თავს ვატრიალებდი. რადგან ყელში სასუნთქი მილი მედგა, სუნთქვისა და მეტყველების პრობლემები მქონდა, ლაპარაკს ვერ ვახერხებდი. ეს მდგომარეობა დიდხანს გამიგრძელდა. წელიწად-ნახევარზე მეტი იყო გასული, როცა ეტლში დაჯდომა შევძელი, თუმცა ესეც არ ყოფილა მარტივი. თავიდან ვერ ვჯდებოდი, ტანს ვერ ვიჭერდი და როცა დაჯდომას ვცდილობდი, ვითიშებოდი. ამდენხნიანი წოლის შემდეგ ნაწოლებიც გამიჩნდა, რამაც მენჯის ძვლის დაზიანება გამოიწვია. ამ შემთხვევიდან, დაახლოებით, 7-8 წელი ჩემთვის უმძიმესი პერიოდი იყო.

– 17 წლის ვიყავი. 18 წელი ერთ თვეში შემისრულდა რეანიმაციაში. თავიდან არც ერთი ექიმი არ მკიდებდა ხელს, რადგან არანაირი იმედი არ არსებობდა, მერე მაინც გადაწყვიტეს, რომ ოპერაცია გაეკეთებინათ. ჩემმა ექიმმა გოგი მაღალაშვილმა გამიკეთა ურთულესი ოპერაცია. როცა სიცოცხლე შემინარჩუნა, მერე მეუბნებოდა, რომ კუს ნაბიჯებით შევძლებდი ამ მდგომარეობიდან გამოსვლას.  მას ჰქონდა იმედი, რომ ამ რთულ სიტუაციას თავს დავაღწევდი. ასეც აღმოჩნდა, მართალია, ფეხზე ვერ დავდივარ, მაგრამ ის, რომ გადავრჩი და ეტლით გადაადგილება შემიძლია, ეს ნამდვილად წარმოუდგენელი იყო.

– როცა გავიაზრე, რომ სრული პარალიზი მქონდა, მივხვდი, რომ ცუდად იყო ჩემი საქმე, მაგრამ იმედი მაინც მქონდა. სიტყვებით რთულია ამის გადმოცემა. ვაკვირდებოდი ჩემს შეგრძნებებს... ამ იმედმა მომიყვანა დღემდე. ძალიან მოძრავი ბავშვი ვიყავი და ეს მდგომარეობა ჩემთვის წარმოუდგენელი იყო. საშინელი დეპრესია მქონდა, ცოცხალი გვამი მეგონა ჩემი თავი, აუტანელ ფიზიკურ ტკივილებს სულიერი ტკივილიც ემატებოდა. მიუხედავად იმისა, რომ ეტლზე დაჯდომა დიდი ხანი არ გამომდიოდა, მაინც ბევრჯერ მქონდა მცდელობა. პირველად რომ გავედი საავადმყოფოს ეზოში, ყველას მზერაში სიბრალულს ვხედავდი, ზოგიც თვალს მარიდებდა. ამის გამო, უკვე აღარ ვცდილობდი გარეთ გასვლას.  თავიდან ყოველი ჩემი გასვლა ტკივილთან იყო დაკავშირებული, მერე მივეჩვიე, ეტაპობრივად ესეც დავძლიე. დღეს ასე აღარ მიყურებენ, ახლა უფრო ძლიერ ადამიანთან ვასოცირდები.

– როცა ცხოვრებისეული გამოცდილება არ გაქვს და გული გტკივა, მაშინ ისმის კითხვა – რატომ? ახლა ვფიქრობ, რომ მსგავსი შეკითხვა არ უნდა გაჩნდეს.  მოხდა ასე და კარგია, რომ გადავრჩი. მეგონა, ჩემი სულიერი და ფიზიკური ტკივილები ვერასდროს ჩაივლიდა, თუმცა ჩაიარა – დამავიწყდა კიდეც. მშობლისთვის შვილი ყოველთვის შვილია, რა მდგომარეობაშიც უნდა იყოს. მატერიალურად რთული იყო, სახლში საერთოდ აღარაფერი გვქონდა, ყველაფერი გაყიდეს. ჯანმრთელი შვილის ამ მდგომარეობაში დანახვა მარტივი არაა, დედაჩემი ჭკუიდან გადადიოდა, მამა უფრო ძლიერი აღმოჩნდა. რაც შეეხება მეგობრებს, ახალი მეგობრები გამომიჩნდნენ, რომლებმაც ჩემი მდგომარეობა უფრო მიიღეს, ძველები ნაკლებად დარჩნენ ჩემს ცხოვრებაში. თითქოს ვერ შეეგუენ ჩემს ახალ მდგომარეობას. მათგან მესმოდა: „დიანა, გინახულებ“, „დიანა, ვერ მოვედი“... „გინახულებ“ სიტყვა  ჩემთვის ძალიან მძიმე იყო, არ მსიამოვნებდა მისი მოსმენა. იყო შემთხვევა, როცა ერთმა მეგობარმა ქორწილში არ დამპატიჟა, რადგან ცეკვას ვერ შევძლებდი, თუმცა მეორე მეგობრის დაბადების დღეზე ძალიან ბევრი ვიცეკვე.

– ჩემი მეუღლე ჩემი მეგობარი იყო, ბევრი საერთო ინტერესი გვქონდა, ტრავმის პერიოდში გავიცანი. საინტერესო წიგნები მოჰქონდა ხოლმე ჩემთვის. მას დიდი წვლილი მიუძღვის ჩემს განათლებასა და ფსიქოლოგიურად ჩამოყალიბებაში. მერე ძალიან მივეჩვიეთ ერთმანეთს და ბოლოს ოჯახი შევქმენით. საზოგადოება ძალიან აქტიურობდა და აინტერესებდათ, რა როგორ იქნეობდა, რამდენად დამიჭერდა მხარს, რამდენად დამეხმარებოდა ყოველდღიურ ცხოვრებაში და ასე შემდეგ. ჩემს მეუღლეს არ უყვარს ამ თემაზე საუბარი. ერთხელ ჩემი ახლობელი ძალიან ჩაეძია და მანაც უპასუხა: რომ მომეყვანა მეუღლე, რომელიც უბედური შემთხვევის შემდეგ იმავე მდგომარეობაში ჩავარდებოდა, სიყვარულზე უარს არ ვიტყოდიო. ჩემს ცხოვრებაში სიყვარული რომ შემოვიდა, მერე ბევრად უფრო გავძლიერდი.

– დიანა, ოთხი თვის ანდრია გყავთ, შვილის გაჩენა სარისკო არ იყო შენი ჯანმრთელობისთვის? როგორც ვიცი, მარტო ცხოვრობთ, როგორ ართმევთ თავს?

– ამ მხრივ არ მქონდა ჯანმრთელობის პრობლემა, ეს დამოკიდებული იყო ორგანიზმზე. ამბობდნენ, რომ ვერ შევძლებდი და არ უნდა გამეჩინა. მე პირიქით ვიყავი განწყობილი – რატომაც არა? შემიძლია! ორსულობის პერიოდში არანაირი პრობლემა არ მქონია, გარდა არაადაპტირებული გარემოსი. იმის გამო, რომ ფიზიკურად ვერ შევდიოდი კლინიკაში, რომელშიც სახელმწიფო დაზღვევა მოქმედებდა, კერძოში დავდიოდი. შესაბამისად, ორსულებისთვის განსაზღვრული შეღავათებითაც ვერ ვსარგებლობდი. ჩვენ მარტო ვცხოვრობთ. მოვალეობები გვაქვს განაწილებული. ვაკეთებ ყველაფერს, სახლის დალაგება იქნება თუ ბავშვის მოვლა. ჩემი მეუღლე ყველაფერში ძალიან მეხმარება.

– გარდა იმისა, რომ წარმატებული სპორტსმენი ხარ, პარლამენტში დაიწყე მუშოაბა. რა გზა გაიარე?

– პარლამენტის აპარატის თანამშრომელი ვარ – საქმის წარმოების დეპარტამენტში ვიწყებ მუშაობას. როცა გადავწყვიტე, სწავლა გამეგრძელებინა, მაშინ დაიწყო ჩემი წარმატებებიც. ჩემთვის წარმოუდგენელი იყო სწავლის დაწყება, რადგან მაშინ შემოვიდა ინკლუზიური განათლება. კომპიუტერული მეცნიერებები ყოველთვის მაინტერესებდა. ჯერ მხოლოდ ერთი თითი მიმუშავებდა, როცა „ვინდოუსს“ ვაყენებდი. პროფესიაც ამ მიმართულებით ავირჩიე. ინტერნეტში ვნახე კოლეჯი, მაგრამ ჩემი მდგომარეობის გამო უარი ვთქვი, ვიფიქრე: კარგი რა, დიანა, რა სწავლა მოინდომე-მეთქი. მერე, ჩემდა გასაოცრად, თავად კოლეჯის დირექტორი დამიკავშირდა და კოლეჯში ოთახი გამომიყვეს, მშობლებთან ერთად რომ მეცხოვრა. თავიდან ძალიან მიჭირდა, ლამის გონება მეკარგებოდა ხოლმე, მაგრამ თავს ძალას ვატანდი და  დიპლომი ავიღე. რაც შეეხება ფარიკაობას, ერთ-ერთ ტელევიზიაში შემხვდა ჩემი მთავარი მწვრთნელი ირმა ხეცურიანთან ერთად და ვარჯიში შემომთავაზა. ჩემს თავს არ განვიხილავდი ამ სპორტში, რადგან ფიზიკურად სუსტი ვიყავი. მწვრთნელმა მითხრა, რომ მათ სჭირდებოდათ კონკრეტულად ჩემი კატეგორია. არის A, B და C კატეგორიები. ეძებდნენ C-ს – ყველაზე რთული მდგომარეობის მქონე სპორტსმენს და მეც დავთანხმდი. მალევე წავედი შეჯიბრებაზე, მიჭირდა ხმლის დაკავება, ეტლში დაჯდომაც, მაგრამ, საბოლოო ჯამში, ევროპისა და მსოფლიო ჩემპიონატების პრიზიორი ვარ. მერე ორსულად დავრჩი და ვარჯიში შევწყვიტე, თუმცა, იანვრიდან ისევ აქტიურად ვაპირებ დაწყებას.