სახელი: გია.

გვარი: ჯაჯანიძე.

პროფესია: ტელეწამყვანი.

– ჭიათურაში არის საბაგირო გზები, ხანდახან მარტო მიწევდა ხოლმე მგზავრობა და ბევრს ვფიქრობდი ჩემს მომავალზე. საბაგიროში რაც ჩავიფიქრე, თითქმის ყველაფერი ამიხდა. ჩემი პირველი ოცნება იყო, ძალიან ვყვარებოდი ხალხს, ოღონდ არ ვიცი, ეს რატომ მინდოდა.

– პირველად რომ მუშაობა დავიწყე, ლიმონათის ყუთებს ვჭედავდი. ამ დროს სულ ვფიქრობდი, რომ ყუთებს გავაუმჯობესებდი.  სკოლა დავამთავრე და თბილისში ჩამოვედი, რომ თეატრალურში ჩამებარებინა, მაგრამ იმ წელს კინოსარეჟისოროზე მიღება არ იყო, ამიტომ დრო არ დავკარგე და ეკონომიკურ ტექნიკუმში ჩავაბარე. ჩემთვის ყოველთვის პრიორიტეტი არა გართობა, არამედ სწავლა იყო. რაც შეეხება ტელევიზიას, იქ თავად ჩემმა ცხოვრებამ მიმიყვანა.

– აღარაფრის მეშინია. ადრე სიბნელის მეშინოდა, იმიტომ რომ ფეხი არაფერზე წამომეკრა, რადგან ქვიან ადგილზე ვცხოვრობდი. არ ვარ მშიშარა ადამიანი. ღამე სასაფლაოზეც ვყოფილვარ და სხვისთვის ბევრი საშიში რამ გამიკეთებია. როცა ბევრი რამე იცი, უშიშარი ხარ. ფობიებს იმით შველიან, რისიც ეშინიათ. ამ მხრივ, რისკიანი ვარ. სიკვდილის შიშიც არ მაქვს, ისე კარგად ვიცხოვრე, ისეთი ბედნიერი ვიყავი, თუ მოვკვდები, რა ვქნა, ვიღაცებს ეწყინებათ, ვიღაცებს – არა. ყველაფერს აქვს თავისი დასასრული.

– არ დაიჯერებთ, მაგრამ უკვე არაფერი მაღიზიანებს, მათ შორის დაუნახავი ადამიანიც  კი. ადრე განვიცდიდი ხოლმე, რატომ ვერ ხედავდნენ სიკეთეს. ახლა აღარ დავეძებ. მსგავსმა რამემ რომ გამაღიზიანოს, მე ხომ უნდა დავიტანჯო და ვინერვიულო, მაგრამ ისე მიყვარს ჩემი თავი, აღარ მინდა, რომ ვანერვიულო, ამიტომ არაფერზე ვღიზიანდები და არც ვბრაზობ.  

– ბედისწერის მჯერა მხოლოდ საუბრის დროს. ბედისწერას ჩვენ თავადვე ვქმნით. ერთ მაგალითს მოვიყვან: მე და ჩემს ახლობელს ბაკურიანში ფიცრებზე უნდა გაგვევლო, ვაკვირდებოდი ამ ფიცრებს და ავირჩიე ისეთი, რომელიც მყარი იყო. ის კიდევ არ დააკვირდა და გავლის დროს ჩაუტყდა ფიცარი. ასეა ჩვენი ბედიც, თავადვე ვჭედავთ მას.

– ვცხოვრობ პარალელურ სამყაროში. მაქვს სიზმრები, ოღონდ ამ სიზმრებშივე ვცხოვრობ – მყავს ცოლი, შვილიები, მაქვს პროფესია. სხვათა შორის, ექიმი ვარ, ქირურგი, ოღონდ ადამიანის სულს ვმკურნალობ. მყავს მეგობრები, მაგრამ არა ისინი, ვინც რეალურად არიან, არამედ სულ სხვები. ეს სიზმარი არ მეორდება  და ყოველ საღამოს ვითარდება.

– ადამიანს რომ გულს ატკენ, ეს არის ცოდვა. ძალიან ვუფრთხილდები ადამიანებს და ვიტანჯები ხოლმე, როცა ვაწყენინებ. ცოდვაა ქურდობა, მკვლელობა და ასე შემდეგ, მაგრამ ამ ცოდვებს ვერ განვიხილავ. მიუხედავად იმისა, რომ ტყუილები მიყვარს, არ ვატყუებ ადამიანს საქმეში, ფულში, სიყვარულში. არ დავაზიანებ სხვას. აქედან გამომდინარე, გულს არავის ვტკენ.

– სად მცალია შურისთვის. ახალგაზრდობაში კი რა დროს შური იყო, უნდა მესწავლა და ჩემი მომავლისთვის ყველაფერი გამეკეთებინა. ჩემთვის შური, ჯიბრი და მსგავსი რაღაცები ზღაპარია.

– სპეციალურად გადამიხდია კარგად, კი არ მდომებია, მაგრამ ამ საქციელით ჩემს თავს ვაჯობე. ჭიათურიდან რომ ჩამოვედი, ჩემს ამხანაგ ბიჭთან მივედი
სახლში, რომელმაც მაჩვენა ნამდვილი ფრანგული სუნამო. არასდროს მქონდა ნანახი ფრანგული სუნამო და რომ მითხრა ფრანგულიაო, სიხარულისგან დავიყვირე: ვაიმე, დამასხი! მომიტრიალდა და მითხრა, რომ ვერ დამასხამდა. მოვკვდი ადგილზე, ოღონდ იმან კი არ მომკლა, რომ სუნამო არ დამასხა, არამედ იმან, რომ როგორ გავბედე და ვთხოვე. ეს უხერხულობა რომ გადამეტანა, ვთხოვე, სუნს თავსახურით შევიგრძნობ-მეთქი, მაგრამ ამაზეც უარი მივიღე – თავი რომ ავხადო, აორთქლდებაო.  ეს იყო და ეს, აღარაფერი მითქვამს. შემდეგ გადის წლები, გავხდი სუნამოების კოლექციონერი – თუ რამე სუნამო გამოდის, ისეთიც კი, რომელიც ჯერ შემოსულიც არაა, მე მაქვს. სახლში უზარმაზარ მაგიდაზე მაქვს ყველა დალაგებული. ეს მეგობარი რომ მოდის ჩემთან, ვეუბნები: აიღე და დაისხი, რომელიც გინდა. არავინ იცის, ცხოვრებაში რა გველოდება. ხვალ შეიძლება, ქუჩაში აღმოვჩნდე „ბომჟად“, მაგრამ იქაც ლამაზად ვიცხოვრებ.

–  არა, ეჭვი არის ცილისწამება და არ მაქვს ეს თვისება. მე უნდა ვნახო ფაქტი და ფაქტის ნახვის შემდეგ ეჭვიანობა ვეღარ გამომდის.

– თუ მღალატობდნენ, არ ვიცი, ამაზე არ მიფიქრია, მაგრამ მე ცოტათი მიღალატია – მერე მინერვიულია ამაზე.

– არასოდეს ვყვირი. არის ხოლმე შემთხვევა, როცა უნდა ვიყვირო, მაგრამ იმ საყვირალსაც ისეთ დაბალ ტემბრში ვამბობ, რომ ყვირილზე უარესია.

–  ადამიანებს, რომლებიც ცხოველებს ჩაგრავენ.

– შეჩვევა, პატივისცემა, ნდობა, ლტოლვა, სიახლოვე – ეს ყველაფერი სინთეზში. სიყვარულის ნაწილია ვნება. სიყვარული არის ხე, რომელსაც აქვს ტოტები. ჩემს სიზმარში ეზოში მაქვს სიყვარულის ხე, რომელიც ძალიან ლამაზია, ოქროსფერი. ყველა მის ტოტს საკუთარი სახელი აქვს. ეს ტოტები, მთლიანობაში, ქმნის სიყვარულს.

– წლებთან ერთად ამ კითხვაზე პასუხიც იცვლება. დღეს იდეალური ქალის გარეგნობას საერთოდ ვერ ვამჩნევ. იდეალური ქალი ჩემთვის არის სულიერად ამაღლებული, ძლიერი, განათლებული. თუ ეს ყველაფერი აქვს ქალს, ჩემთვის უკვე უმნიშვნელოა მისი ჩაცმულობა, ბრენდები, მაღალი ფეხები... ადრე ისეთი სნობი ვიყავი, ფიზიკურობასაც ვანიჭებდი უპირატესობას.

– ძლიერ კაცებს – არა და სუსტებს – კი. ეშინიათ იმიტომ, რომ მას არ აჯობონ. კაცი ბუნებით ლიდერია და ამ ლიდერობაში კონკურენციის ეშინია.

– როცა დამჭირდება. ვინც ამბობს არ ვიტყუებიო, ცრუობს. იცოდეთ, რომ ყველა იტყუება. არასოდეს ვამბობ, რომ არ მიყვარს ტყუილი და მძულს ის ადამიანები, ვინც იტყუება. მომატყუეთ რამდენიც გინდათ.

–  სხვათა შორის არა, ძირითადად, ვისმენ და არ მჯერა.

– ქვებს ვაგროვებ ყველნაირს – ძვირფასს, ნახევრად ძვირფასს, ჩვეულებრივს. ასევე, ქვასანაყებს ვაგროვებ, მომწონს და ბევრიც მაქვს.

– ასეთი უცნაური რაღაც მჭირს, როცა იმედის გაცრუებაზე დგება საქმე, მაშინვე „ყურში ვსტაცებ“ ხოლმე ხელს და ახალ გეგმას ვსახავ, რომელიც  აუცილებლად გამომდის. არასოდეს ვყოფილვარ იმედგაცრუებული.

– ყოველთვის, როცა მინდა. თავს უფლებას ვაძლევ კვირაში ერთი დღე ვიზარმაცო.

– ერთხელ „ტოიოტას“ ცენტრში დამიბარეს, ქოლგა უნდა გაჩუქოთო. წავედი მეც, მივედი და მითხრეს, რომ ამერჩია მანქანა დაბადების დღის საჩუქრად. მეგობარმა გამიკეთა ეს საჩუქარი. ასეთი რამ ბევრი ყოფილა ჩემს ცხოვრებაში.

– ვერ წარმომიდგენია, ცაში წვერიანი კაცი და ასე შემდეგ. ღმერთი არის ძალა და სამყარო, რომელიც განაგებს ყველას და ყველაფერს.

– კი, გაუკეთებიათ, სიყვარულს ეხებოდა, მაგრამ ჩემზე არ უმოქმედია. ისე, მჯერა მსგავსი რაღაცების, ბოლო-ბოლო ეკლესია აღიარებს.

– რომ მოკვდეს. მაგრამ მინდა, ვურჩიო ადამიანებს: არ დაიბადონ მხოლოდ სიკვდილისთვის.

– ბებიას რჩევები მახსოვს. ხშირად მეუბნებოდა: ყოველთვის შეინახე ადამიანის საიდუმლოო.