ელენე ლოლაძე: ოთხი წლიდან ვცეკვავდი ქართულ ცეკვას, ასევე მუსიკალური ცხრაწლედი მაქვს დამთავრებული, თუმცა ფორტეპიანოზე დღემდე დავდივარ. ერთხელაც გადავწყვიტე, რომ ვარჯიში დამეწყო, რათა ფორმა შემენარჩუნებინა, ამიტომ სპორტდარბაზში მივედი, სადაც ჩემი მწვრთნელი, ნიკა ბეგოიძე დამხვდა. მაშინ 16 წლის ვიყავი. ცოტა ხანში ნიკამ მითხრა, რომ კარგი მონაცემები მქონდა და იქნებ რინგზე გასვლაზე მეფიქრა. ეს სერიოზულად არ მიმიღია და ბევრი ვიცინე. არ მინდოდა რინგზე, რადგან თავიდან ცხვირზეც  რომ მხვდებოდა ხელი, ცუდი რეაქცია მქონდა, მაგრამ  ნიკამ იმდენი მელაპარაკა, რინგზე გასვლაზე დავთანხმდი. პირველი ორი ბრძოლა რომ მოვიგე, სტიმული მომეცა, თუმცა სპორტის ეს სახეობა სერიოზულად ბაქოში გამართულ ტურნირზე აღვიქვი.

  ნიკა ბეგოიძე: ბაქოში ცოტა უცნაური სიტუაცია  დაგვხდა. ვიცოდით, რომ ელენეს იმავე ასაკისა და გამოცდილების აზერბაიჯანელი სპორტსმენი უნდა შეხვედროდა. ფედერაციის პრეზიდენტმა კი მითხრა, არ მგონია სუსტი გოგო დაგვახვედრონო. მეც ვიფიქრე, გამოცდილებას მაინც მიიღებს-მეთქი და წავედით. თან, ელენესაც  ძალიან უნდოდა წასვლა.  მოკლედ, პირველი შეხევდრა  32 წლის ქალთან მოუწია, რომელიც შემდგარი სპორტსმენი იყო, ჰყავდა თავისი მოსწავლეები და ტურნირზე თავისი სპონსორითა და ჟურნალისტებით იყო მოსული. 21 პროფესიონალური ბრძოლა ჰქონდა ჩატარებული და აქედან – 18 მოგებული. ეს ყველაფერი ბრძოლის დასრულების შემდეგ გავიგეთ. დაძაბული ბრძოლა გაიმართა, იქ იგრძნო პირველად ელენემ, რომ ისე მარტივად არ იყო ყველაფერი, როგორც საქართველოში. შეხვედრა ელენეს გამარჯვებით დასრულდა და ფინალში შეახვედრეს ის აზერბაიჯანელი, რომელზეც მანამდე გვქონდა ინფორმაცია. საბოლოოდ მასაც  მოუგო და ტურნირის გამარჯვებულიც გახდა.

  ელენე: თავიდან მშობლებმა არ იცოდნენ, ორი ბრძოლის შემდეგ ვუთხარი, რომ  რინგზე ვიდექი  (იცინის). ნიკა რომ მეკითხებოდა, რატომ არ ეუბნები მშობლებსო, ვპასუხობდი:  ბრძოლებს ვაგროვებ-მეთქი. მერე სხვა გზა აღარ მქონდა და ვუთარი. სხვათა შორის, ნორმალური რეაქცია ჰქოდნათ. დედა მაინც განიცდიდა და ეშინოდა, მაგრამ ნელ-ნელა მიეჩვია და გადალახა. მიღწევებიც რომ ნახეს, დარწმუნდნენ ჩემს შესაძლებლობებში. პრობლემა არ შეუქმნიათ.

– მიმიკებით ცდილობენ ხოლმე  ზემოქმედებას, მაგრამ ისეთი ფსიქიკა მაქვს, მსგავს რაღაცებს საერთოდ არ ვაქცევ ყურადღებას. მსგავსი ფაქტები, ძირითადად, აწონვების დროს ხდება, თუმცა ეს ჩემთვის უმნიშვნელოა.

  ნიკა: ელენე ძალიან თავშეკავებულია, ის არასოდეს საუბრობს თავის მიღწევებზე, არადა, ყველა სფეროში წარმატებულია. ძალიან კარგი მოცეკვავე იყო, მუსიკალურშიც ურჩევენ, რომ კონსერვატორიაში ჩააბაროს, სკოლაშიც  კარგად სწავლობს და მოკლედ, რომელ საქმესაც მოჰკიდებს ხელს, ყველაფერი გამოსდის. იქიდან გამომდინარე, რომ ცეკვა ეხერხება, უცნაური ტურნირი მოიგო – ტაილანდური ცეკვის მსოფლიო ჩემპიონატი. ეს გახლავთ საბრძოლო ცეკვა. უცხოელი პირველად გახდა ამ ჩემპიონატის გამარჯვებული  და, საერთოდ, ქართველმა პირველად მიიღო მასში მონაწილეობა. მნიშვნელოვანია ის, რომ ფინალში გადასვლის შემდეგ იქვე გაააკეთა იმპროვიზაცია და  ცეკვა დადგა.

  ელენე: სპორტის ამ სახეობაში ხშირია ტრავმებიც და სისხლიც. ერთ-ერთ ტურნირზე სისხლიანი ფერია დამიძახეს.

  ნიკა: საქართველოში ტარდებოდა საერთაშორისო შეჯიბრება. ამ ჩემპიონატამდე ორი დღით ადრე ელენეს რუსთავის თასზე ჰქონდა საკმაოდ მძიმე ბრძოლა, რომლის შემდეგაც ტრავმები დარჩა. ცოტა რომ დაესვენა, კლასთან ერთად  ყაზბეგში წავიდა ექსკურსიაზე. ფედერაციის პრეზიდენტმა დამირეკა, შეჯიბრება ტარდება და გოგო ხომ არავინ გყავსო. იმის გამო, რომ სულ სპონსორის პრობლემა გვაქვს, ვიფიქრე, უცხოური ტურნირია და იქნებ, რამეში წაგვადგეს-მეთქი. ამიტომ მივწერე ელენეს, თუმცა ეს არ ყოფილა რაღაც კატეგორიული მოთხოვნა, უბრალოდ, ტურნირის შესახებ ვუთხარი. ცოტა ხანში მომდის შეტყობინება, როგორ წამოვიდე აქედანო (იცინის). შეხვედრამდე „ფეისბუქზე“ დავდე ელენეს სურათი მხარდასაჭერად, თან, დავაწერე, რომ ამ ფერია გოგოს სჭირდებოდა მხარდაჭერა. აღნიშნულ ტურნირში ბევრი სისხლი დაიღვარა და აქედან გამომდინარე შეარქვეს „სისხლის ფერია“.