ნინი ბიგვავა: ფოთში, ილია ჭავჭავაძის სახელობის მეხუთე საჯარო სკოლაში, მეხუთე კლასში ვარ. კარგად ვსწავლობ უცხო ენებს – ინგლისურს, ფრანგულსა და რუსულს, სპორტშიც კარგი ვარ. რუსული ჩემით ვისწავლე, ფრანგულ და ინგლისურ ენებს სკოლაში მასწავლიან, ხოლო რაც შეეხება სპორტს, ფეხბურთში მცველი ვარ.

– (იცინის) ყველას უკვირს. ფეხბურთი დროებითია, უბრალოდ, ვერთობი. ცეკვაზე, ჰიპ-ჰოპზე და ფორტეპიანოზეც დავდივარ, ვხატავ, ვუკრავ და ვმღერი. მუსიკალური ნიჭი დედისგან დამყვა, ხატვის კი – ბებოსგან. უფრო სწორად, ხატვის ნიჭი, ჯერ ბებიას ჰქონდა, მერე – დედას და მერე მე გადმომეცა.

– ისე მაქვს განაწილებული დრო, რომ ვასწრებ და არ მიჭირს.

– ალბათ, მხატვარი ან პიანისტი გამოვალ, ჯერ ზუსტად არ ვიცი, მერე გადავწყვეტ. დედას უნდოდა, პიანისტი გამოვსულიყავი და მის კვალს გავყოლოდი. ალბათ, მეც ამას ავირჩევ.

– ცხრა წლის ვიყავი, როცა დედა გარდაიცვალა. დედიკოსთან ძალიან თბილი ურთიერთობა მქონდა, საუკეთესო მეგობრები ვიყავით, ყველა სურვილს მისრულებდა. უბრალოდ, დედიკო სულ მუშაობდა, მე კი სულ მის გვერდით მინდოდა ყოფნა და ბებიას რომ მასთან მივყავდი, ეს ყველაზე დიდი სიხარული და ბედნიერება იყო ჩემთვის. დედიკო სულ კი მუშაობდა, მაგრამ ჩემთვის სულ ეცალა. თბილი, მეგობრული, ლამაზი და ნიჭიერი დედა მყავდა და ახლაც ძალიან ვამაყობ. რომ იგებენ, ბაბის შვილი ვარ, მეხუტებიან, მეუბნებიან: მისი სიყვარული შენში გადმოვიდაო. ისედაც ძალიან ვგავარ, თითები სულ დედიკოსი მაქვს. საფლავზე ხშირად ავდივარ და ამაქვს მინდვრის ყვავილები – ძალიან უყვარდა. ვიცი, დედიკოს უხარია. ახლა რომ ცოცხალი იყოს, ჩემი ცხოვრება უფრო სხვანაირი იქნებოდა, თბილისში, მის გვერდით ვიცხოვრებდი და ყველაზე ბედნიერი ვიქნებოდი.

– დედიკო სულ მესიზმრება – თეთრი მატარებლით მოდის, მეხუტება და მერე, რამდენიმე საათში, ისევ იმ თეთრი მატარებლით მიდის. დედიკოს უყვარდა სამაჯურები და სამკაულები და ძალიან, ძალიან ბევრი დამიტოვა. ახლა არ ვიკეთებ, ჯერ ძალიან პატარა ვარ იმისთვის, რომ სამკაულები და სამაჯურები ვატარო და ვინახავ. და, კიდევ უყვარდა ქუდები და მეც ვგიჟდები. მისი ქუდებიც მაქვს, ისინიც  დამიტოვა.

– დედიკოს ბევრი მეგობარი ჰყავდა და მეც, ძალიან ბევრი მეგობარი მყავს – ამაშიც ვგავარ. დედიკოს მეგობრები ხშირად მირეკავენ, ჩამოდიან ჩემთან, თბილისშიც ჩამოვყავარ. ელენე კალანდაძე, ნინი წიკლაური, სოფო ტოროშელიძე, თათა საყვარელიძე, მაკა შუკაკიძე და კიდევ ძალიან ბევრი დედიკოს მეგობარი მაკითხავს და ძალიან მეფერებიან. მათთვის, დედიკოსავით მესაიდუმლე ვარ.

– ბებო ყველაზე დიდი მესაიდუმლეა. სულ მიყვება: რომ დაიბადე, ბაბი ძალიან ბედნიერი იყოო და კიდევ, ძილის წინ მიყვება სასაცილო ისტორიებს. თურმე, ძალიან ცელქი ვყოფილვარ, რასაც ჩავდიოდი, იმას იხსენებს და სულ სიცილით ვიძინებ (იცინის). ბებო ამბობს, ბაბი სულ შენ გგავდა, სწავლაშიც ჰგავხარ და სიცელქეშიცო. ბებომ მომიყვა: დედიკოს, თურმე, ჩემსავით უყვარდა სპორტი, ჩუმად ჩაეწერა კალათბურთზე, არავინ იცოდა და მერე მასწავლებელი მიუყვანია სახლში, უკვე ნაკრებშია ჩაწერილიო (იცინის).

– დიახ, „გურული დღიურების“ ფონდის სტოპენდიანტი ვარ.  დაჯილდოება თბილისის საჯარო ბიბლიოთეკაში გაიმართა და დიდი მადლობა მინდა, გადავუხადო გიორგი კეკელიძეს, რომელმაც რეკომენდაცია გამიწია.

– თვეში, ასი ლარი ჩამერიცხება და მოვაგროვებ. ბევრი ტანსაცმელი და ინსტრუმენტი მაქვს და აღარ მინდა. ალბათ, „აიპადს“ ვიყიდი. ძალიან მიხარია, რომ სტიპენდია დამენიშნა, მაგრამ  დედიკო ძალიან, ძალიან მენატრება და იმ „აიპადსაც“ გავცვლიდი, ოღონდ ის მყავდეს გვერდით.  მეუბნებიან, ვიცი და მჯერა, რომ დედიკო სულ ჩემ გვერდითაა, მაგრამ მინდა, მეხებოდეს და მეფერებოდეს.