ცნობილი ქართველი მსახიობი გია ფერაძე და ცნობილი რუსი მსახიობი ალექსანდრე აბდულოვი მეგობრები იყვნენ. ერთხელ, მოსკოვში ყოფნის დროს, აბდულოვმა ფერაძე პოეტ რობერტ როჟდესტვენსკის სახლში წაიყვანა, სადაც ბომონდური სუფრა იყო გაშლილი და საქვეყნოდ ცნობილი სახეები იმყოფებოდნენ. ისე მოხდა, რომ აბდულოვი დროებით რაღაც საქმეზე გავიდა და გია სუფრასთან მარტო დარჩა. ცნობილები მას ზედაც არ უყურებდნენ – ზოგი მღეროდა, ზოგი ცეკვავდა, ზოგი ლექსს კითხულობდა, ზოგი პაროდიას აკეთებდა, ანუ ყველა საკუთარი თავის გამოჩენით იყო დაკავებული. მასპინძელი პოეტი კი, რა თქმა უნდა, თავის ახალ, ჯერ კიდევ გამოუქვეყნებელ ლექსებს უკითხავდა სტუმრებს. ქართველმა სტუმარმა უცებ ბლოკნოტი ამოიღო და წერა დაიწყო. ბოლოს კი ვისოცკის სიმღერა შეაწყვეტინა და მასპინძელს უთხრა:

– წეღან რომ ახალი ლექსი წაგვიკითხეთ, ქართულად ვთარგმნე და ნება მიბოძეთ, წაგიკითხოთო.

მიუხედავად იმისა, რომ სუფრის წევრებმა ქართული არ იცოდნენ, უთხრეს, გისმენთო.

გიამ კი დაიწყო:

– ერთი, ორი, სამი, ოთხი... და ასე შემდეგ, მიყოლებით ორასამდე დაითვალა, მელოდიურად კითხულობდა, თან ისეთი მგრძნობიარე (ლექსი სიყვარულზე იყო) სახე ჰქონდა და ისეთ მიმიკებს იღებდა, რომ ყველა მონუსხული უყურებდა.

ბოლოს ყველამ ისეთი ტაში დასცხო, რომ ლამის ჭერი ჩამოინგრა... ამის შემდეგ მთელი საღამო გია ფერაძე თანამესუფრეების ყურადღების ცენტრში იმყოფებოდა, რაზეც ვისოცკი ძალიან დაიბოღმა.