სახელი: რამაზი.

გვარი: იოსელიანი

პროფესია: მსახიობი.

– როცა პირველად თოჯინების თეატრში მოვხვდი,  მივხვდი, რომ სხვა სამყაროში ვიყავი. ინტერესთან ერთად შიშიც მქონდა. მაშინ 3-4 წლის ვიქნებოდი. რა ვნახე, არ მახსოვს, მაგრამ თვითონ შეგრძნება რაღაც სასწაულად დამამახსოვრდა. ისე, ძალიან საინტერესო ბავშვობა მქონდა.

– საკუთარი თავის. ჩემი თავი თავად უნდა გადავარჩინო, სხვა ჩემი გადამრჩენი არავინაა. სწორედ ამიტომ ჩემი თავის ყველაზე მეტად მწამს.

– უყურადღებობა, დაუნახაობა და ადამიანების სიცივე. ადამიანში ვაფასებ ერთგულებას. ამაზე კარგი არაფერია. სხვისი გაჭირვების გაგება ყველას არ შეუძლია და ეს ნამდვილად დასაფასებელი თვისებაა.

– უყურადღებობა და უგულობა. ადამიანს გული თუ არ აქვს, ის  ცოდვის შვილია – უგულო კაცი კარგს არაფერს გააკეთებს.

– როგორც ყველა მოკვდავს, მეც შემშურებია. შემშურებია ჩემი  კოლეგის, რომელმაც კარგად ითამაშა და მიფიქრია, ნეტა მე გამომივიდოდა თუ არა. ეს უფრო სურვილია, ვიდრე შური. შემშურებია, როცა არ მუშაობენ, მაგრამ უზრუნველად ცხოვრობენ. თუმცა, ამას არასოდეს გავუბოროტებივარ.

– აი, ეგ რომ არ შემიძლია, იმიტომ ვარ ასე. არ მახსოვს, ვინმესთვის სამაგიერო გადამეხადოს, არ მაქვს ამის სურვილი. მალე გადამდის გაბრაზება და ყველა მენანება ცუდისთვის – მტერიც კი.

– კი, მჯერა. განსაზღვრული და დაწერილია ყველაფერი. მას ჩვენ ვერ შევცვლით. ვიწვალებთ, ვიწვალებთ, მაგრამ მაინც ის მოხდება, რაც დაწერილია. პატარა რომ ვიყავი, ჩემთვის ვწერდი ხოლმე და ერთ-ერთ ჩანახატში მიწერია: როცა ადამიანი იბადება, ორი ანგელოზი დგას, რომლებიც მის ბედს წერენ. მერე სულ  ვამბობდი: ნეტა ის ორი ანგელოზი დამაჭერინა, რატომ დამიწერეს ასეთი ბედი-მეთქი (იცინის). ბედზე შეწინააღმდეგება შეგვიძლია, მაგრამ შეცვლა – არა. უფალი ყველაფერია, ის წერს, ის გაგიჟებს, ის გარიგებს ჭკუას და სხვათა შორის, ცოდვებისკენაც ის გიბიძგებს. თუ ასე არაა, მაშინ უფალს ბოროტებაც არ უნდა გაეჩინა.

– კი, „კუდიანი“ ვარ და ვიცი, წინასწარ რა მოხდება, ამას სიზმრიდან ვგრძნობ. ხანდახან ამ შეგრძნების მეშინია. სიზმარს თითქმის ყოველდღე ვხედავ – ცუდიც ამხდენია და კარგიც. ყველა უბედურებას შინაგანად მომზადებული ვხვდები. შეიძლება, ცუდი არც არაფერი შეგემთხვას, მაგრამ წინათგრძნობა იმდენად დაიჯერო, რომ აიხდინო. ისე გეშინია მისი, რომ თავად ისწრაფვი მისი შესრულებისკენ.

– ღმერთი. მას ვერ გადმოსცემ სიტყვებით. ეს შენშია. სიყვარული ნაპერწკალი, სხივია სიცოცხლის. თუ სიყვარული არ გაქვს, ესე იგი, მკვდარი ხარ. სიყვარული – ეს  არის ლოთი, მობოდიალე გრძნობა, რომელიც თავბრუს ახვევს ყველას.

– იდეალური ქალი მეგობარი და ყოველდღე აღმოჩენა უნდა იყოს. მასთან ურთიერთობა კი – ხალასი, ადამიანური, სიცოცხლითა და სიურპრიზებით სავსე.

– ხიბლი.

– ორივე ერთად...

– კი, ძალიან. სამწუხაროდ, ეს თვისება ურთიერთობებში „გატორმუზებს“, რაც ბუნებრივია, ხელისშემშლელი ფაქტორია.

– აბსოლუტურად ყველაფრის. ამას აქვს გამართლება – საკუთარი თავი უნდა ჩააყენო იმავე მდგომარეობაში. ყველას უნდა აპატიო, ყველაფერს თავისი ახსნა და გამართლება აქვს. მე ვერავის განვსჯი.

– საკუთარ თავს, მარტო რომ დარჩები და ფიქრს იწყებ, აი, იმ მომენტში ვემალები... რთულია საკუთარ თავს გაუსწორო თვალი და უსმინო მის დარიგებებსა თუ საყვედურებს.

– სულ ვყვირი, უდისციპლინობაზე, დაგვიანებაზე და ყველაფერზე. იმ წუთში გამოვდივარ წყობიდან, თუმცა მალევე გამივლის და მერე ვნანობ, რა  მაყვირებდა და რა მაღელვებდა-მეთქი.

– კი. ეს საშინელი ჩვევა მაქვს.

– მარტოობის...

– არ მიჭირს. ვთვლი, რომ ეს ნაბიჯი  უფრო გულღიასა და თავისუფალს გხდის.

– არაფერს. იმიტომ, რომ თუ ამაზე ვიფიქრე წინ ვერ წავალ...

– ო... ამ ბოლო დროს ყველაფერზე მომდის ცრემლი, ეტყობა, ვბერდები.

– თითოეული ადამიანი ღმერთის მატარებელია... მთავარია, ის მასში დაინახო.

– სიფიცხე. დამღუპველია ეს თვისება. ბევრ ადამიანს ვტკენ გულს და მერე საშინლად განვიცდი, შინაგანად მანგრევს.

– საშინელი, გამოუსწორებელი. ხშირ შემთხვევაში წამიგია, მაგრამ არ ვნანობ, იმიტომ, რომ ამას თავისი აზარტი აქვს.

– დაგიშავე რამე?!

– ცხოვრება ხომ სასწაულია, სიგიჟეა, ვნებაა, აღმოჩენაა, ცრემლია, განშორებაა, სიყვარულია... ერთი პატარა გაელვებაა. განა ამისთვის არ ღირს ცხოვრება? შესაბამისად, კმაყოფილი ვარ.