ანგელინა დამენია: ეს იყო საერთაშორისო ონლაინკონკურსი ART & SHADOW – „ხელოვნება და ჩრდილები“. მასში მრავალი ქვეყანა იღებდა მონაწილეობას. საქართველოდან მხოლოდ ორნი ვიყავით – მე და ჩემი მეუღლე. გვიხარია, რომ ასე დაგვაფასეს. მეუღლემ აიღო „ოქროს არწივი“ რეალიზმის კატეგორიაში და მე – „ოქროს პალიტრა“ აბსტრაქციის კატეგორიაში. ჩვენთვის ეს უკვე მეორე შემთხვევაა, თუმცა ამ კონკურსის ისტორიაში პირველად მოხდა, რომ ორი მთავარი პრიზი ცოლ-ქმარმა დაიმსახურა. საერთოდ, სადაც კი მონაწილეობას ვიღებთ, ყველგან აღნიშნავენ ხოლმე, ცოლ-ქმარი ერთ სფეროში რომ ვართ. მართალია, სხვადასხვა კატეგორიაში, მუშაობის სხვადასხვა სტილით, მაგრამ ვცდილობთ, მსგავს აქტივობებში ყოველთვის ერთად მივიღოთ მონაწილეობა. გარდა ამისა, გავხდით 2019 წლის ამერიკის ხელოვნების ლაურეატები. ახლა დოკუმენტური ფილმი მზადდება, შემდეგ სტატია უნდა დაიწეროს. ეს ყველაფერი ძალიან მნიშვნელოვანია საერთაშორისო ცნობადობისთვის.

– სიმართლე გითხრათ, ნაკლებად ველოდი, უბრალოდ, გვაინტერესებდა შედეგი და სასიამოვნოდ გახარებულები დავრჩით. ამ კონკურსში პირველად 2016 წელს მივიღეთ მონაწილეობა და მოულოდნელობის ეფექტი, რა თქმა უნდა, მაშინ უფრო დიდი იყო. მათ მოწვევა გამოგვიგზავნეს და გადავწყვიტეთ, კონკურსში ჩავრთულიყავით. ჩვენი ნამუშევრები გავაგზავნეთ, შემდეგ ჟიურიმ აარჩია კონკურსანტები და ჩვენ მათ შორის მოვხვდით. დანარჩენი უკვე იცით (იცინის). ასე იყო მაშინაც და წელსაც.

– ჩვენ საკმაოდ ბევრ გამოფენაში ვიღებთ მონაწილეობას. მათ შორის ონლაინ თუ ცოცხალ გამოფენებში. პარალელურ რეჟიმში, ბევრგან ვერ ვახერხებთ ფიზიკურად ჩასვლას, ამიტომ ინტერნეტის საშუალებით უფრო მარტივია. ბოლო დროს განსაკუთრებით ხშირად გვეხმაურებიან. უკვე თამამად შემიძლია, ვთქვა, რომ გვიცნობენ და ბევრ მიწვევას ვიღებთ სხვადასხვა ქვეყნიდან, სხვადასხვა კონკურსსა თუ გამოფენაში მონაწილეობის მისაღებად. კონკურსები და გამოფენები კი გვაძლევს საშუალებას, ჩვენი შემოქმედება ფართო აუდიტორიას გავაცნოთ, გამოვავლინოთ საკუთარი შეხედულებები და დამოკიდებულებები სამყაროსადმი. ესაა საშუალება, მიაწოდო ყველას საკუთარი ხმა, სიტყვისა და თარგმანის გარეშე – მხატვრობა ხომ უნივერსალური ენაა.

– ეს უშუალოდ ამ კონკურსის შედეგი არაა, დამოუკიდებელი შემთხვევაა. ნამუშევრები გავაგზავნე და მომივიდა შეტყობინება, რომ არჩეული ვარ 2019 წლის მხატვრად ნიუ-იორკში.  მიმიწვიეს MNN Television Studios და ArtTour-ში მანჰეტენზე. ამ ტელევიზიებმა თითო საათი გამოყვეს ჩვენთან ინტერვიუებისთვის. გარდა ამისა, აგვისტოში შვეიცარიაში ჩატარდა გამოფენა. რაც გაშუქდა, დაიბეჭდა ჩვენი კატალოგები, გავრცელდა პრესრელიზები. ახლაც ჩვენი ნახატები შვეიცარიაში, „არტ ბოქსის“ გალერეაში ტრიალებს.  ეს – როგორც ბონუსი, რადგან ამ კონკურსში წარმატებული შედეგი გვაქვს.

– ჩვენ ვართ საქართველოს მხატვართა კავშირის წევრები, ამავე დროს, საერთაშორისო ასოციაციისაც, რომელიც მხატვრებსა და დიზაინერებს აერთიანებს. მისი შტაბი პარიზშია. ვართ, ასევე, ევრაზიული კავშირის წევრები. ევრაზიული კავშირი ძალიან ბევრ გამოფენას აწყობს იტალიაში, საფრანგეთში, საბერძნეთში, ისრაელში. საქართველოში გამოფენები ნაკლები ინტენსივობით ეწყობა – წელიწადში ერთხელ, მაქსიმუმ ორჯერ. იმ ქვეყნებში გამოფენებში მონაწილეობის გარდა, ჩვენი ნამუშევრები იბეჭდება კატალოგებში, რომლებიც ვრცელდება კოლექციონერებში, მსოფლიოს წამყვან მუზეუმებსა და ასე შემდეგ. შესაბამისად, იქ უფრო აქტიურად ეცნობა საზოგადოება ჩვენს ნახატებს. ამიტომაცაა, რომ სხვა ქვეყნებში უფრო დიდი გამოხმაურება გვაქვს, ვიდრე საქართველოში.

– მე ძირითადად, თანამედროვე ფერწერაში ვმუშაობ, მეუღლე – კლასიკურში, ილუსტრირებასაც აკეთებს. სხვადასხვა ნამუშევარს სხვადასხვა ფასი აქვს 1 500-8 000 დოლარის ფარგლებში. საქართველოშიც ყიდულობენ და უცხოელებიც ხშირად ჩამოდიან შესაძენად, ასევე, გვიკვეთავენ ელექტრონულად.

– ორი წლიდან ვხატავ, როგორც კი ხელში ფანქარი ავიღე, მაშინვე ხატვა დამიწყია. პირველად დამიხატავს მზე, რომელიც იცინოდა. ძალიან დიდი პირით
და თვალებით (იცინის). მას შემდეგ არ გავჩერებულვარ. ჩემი პრეცედენტი მეორეა საქართველოში: რუსუდან ფეტვიაშვილი იყო პირველი, ვინც გამოცდების გარეშე მოხვდა სამხატვრო აკადემიაში და მე – მეორე. მაშინდელი კულტურის მინისტრის გადაწყვეტილებით, ჩემი შემოქმედების განსახილველად სპეციალური კომისია შეიქმნა და მათი გადაწყვეტილებით, უგამოცდოდ მიმიღეს თეორიულ ფაკულტეტზე. იმისთვის, რომ ჩემი ხელწერა შემენარჩუნებინა და დამოუკიდებლად განმევითარებინა, მხოლოდ თეორიას ვსწავლობდი, ტექნიკა აბსოლუტურად ნატურალური და ჩემეულია. მთელი ჩემი დრო ხატვას მიჰქონდა. თუმცა, სამედიცინო სფეროზეც ვფიქრობდი, რადგან დედა პედიატრი იყო და საკმაოდ აქტიური შეხება მქონდა იმ ყველაფერთან. მაგრამ მხატვრობამ გადასძალა.

– მე რომ სტუდენტი ვიყავი, ის უკვე კათედრაზე იყო, ჩვენს შორის ასაკობრივი სხვაობაა. მაგრამ ჩემი პედაგოგი არ ყოფილა. თუმცა, ჯერ კიდევ აკადემიიდან ვიცნობდი. მერე და მერე ბევრჯერ გადაიკვეთა ჩვენი გზები და საბოლოოდ ასე დაგვირგვინდა. ორი ხელოვანის თანაცხოვრება ძალიან მარტივია. ლაპარაკიც არაა საჭირო, ზუსტად გვესმის ერთმანეთის პროფესიულად თუ ოჯახურ ცხოვრებაში. 29 წლის შვილი გვყავს – საბა. პიანისტია, ახლახან კონსერვატორიის მაგისტრატურა დაამთავრა და დოქტურანტურისთვის ემზადება. ასე რომ, ახლა უკვე ცოცხალი მუსიკის თანხლებით გვიწევს ხატვა (იცინის).

– ახლა ვემზადებით გამოფენისთვის, რომელიც ლეონარდო და ვინჩის ხუთასი წლის იუბილეს ეძღვნება. ის იტალიაში, კერძოდ, ვატიკანში გაიმართება. იქედანაც მოწვევა მოგვივიდა, ჩვენი ნამუშევრები გავაგზავნეთ და ჟიურიმ დაადასტურა ჩვენი მონაწილეობა. ასე რომ, თხუთმეტ ნამუშევარს წარვადგენთ.