ნინო ნადირაძე-კუზანოვა: არასდროს ვუფიქრდები და ვუღრმავდები საკუთარ ცხოვრებას. უბრალოდ, სხვების გასაჭირს რომ ვუყურებ, ვხვდები, რომ მათზე უკეთესად ვცხოვრობ. ამიტომ, წუწუნი არ მიყვარს და ცხოვრებას მივყვები. არ ვიცი, გარედან როგორ ჩანს, მაგრამ საკმაოდ რთული ცხოვრება მაქვს.

– ბევრ ადამიანზე მაქვს აღებული პასუხისმგებლობა და ეს ადვილი არ არის. დაბადებიდან სულ ფიქრსა და შრომაში ვარ. თუმცა, ვფიქრობ, მშვიდი და წყნარი ცხოვრება არც მომიხდებოდა.

– გიჟი და გადარეული დედა ნამდვილად არ ვარ. ვთვლი, რომ მშობელი შვილის ცხოვრებაში ზედმეტად არ უნდა აფათურებდეს ხელებს. მე ჩემი ცხოვრებით ვცხოვრობ და ვცდილობ, ჩემი პირადი მაგალითი ვაჩვენო მათ და არ დავაძალო რამე. ისინი უნდა იყვნენ ივიკო და ბაია და არა ნინო ნადირაძე. რასაკვირველია, ჩემი შვილებისთვის დასაყრდენი ძალა ვარ, მაგრამ იციან, რომ წვრილმან პრობლემებზე მე არ უნდა მომმართონ. ჩემთან მაშინ უნდა მოვიდნენ, როცა პრობლემას თავად ვეღარ უმკლავდებიან და რასაკვირველია, მეც მზად ვარ, გვერდით დავუდგე.

– შვილებთან ურთიერთობაში გაწონასწორებული კი არა, უფრო მკაცრი ვარ და კივილიც შემიძლია (იცინის). ბევრს უკვირს: ვერ წარმოგვიდგენიხარ წყობიდან გამოსულიო. მეც ვურჩევ: ჯობია, არ მნახოთ-მეთქი (იცინის).

– ახალგაზრდა სიდედრი არ გავმხდარვარ! ახალგაზრდა სიდედრი იყო ბებიაჩემი, რომელიც 34 წლის ასაკში გახდა სიდედრი და 36 წლის ასაკში, მე რომ გავჩნდი, ბებია. დედაჩემი კი სიდედრი 42 წლის გახდა. მე 46 წლის ვარ და ახალგაზრდა სიდედრად აღარ ვითვლები. თუმცა, ახალგაზრდულად რომ გამოვიყურები, ეს სხვა ამბავია. ჩემს წინაპრებს, სიდედრობის ასაკში, ცოტა ჩამოვრჩი (იცინის).

– ეს მას უნდა ჰკითხოთ (იცინის). ზოგადად, ჩემთვის ფამილარობა ყველაზე დიდი პროვინციალიზმის გამოხატულებაა. უზრდელობად მიმაჩნია. რა თქმა უნდა, სიძესთან მაქვს დისტანცია, მაგრამ თბილი და ტკბილი ურთიერთობა. მომწონს, მასაც როგორ უჭირავს თავი. დისტანცია მხოლოდ სიძესთან კი არა, საკუთარ ქმართანაც მაქვს. მომხრე ვარ, ყველას ჰქონდეს თავისი პირადი სივრცე, რომლის იქითაც შეჭრა უზრდელობა და უხერხულობაა.

– ბაიამაც უარი თქვა პომპეზურ ქორწილზე და არც მე ვარ რაიმე წვეულების გადაჭარბებული დოზებით გადახდის მომხრე. ვინმეს უნახავს, ჩემი დაბადების დღეებზე დახურული რესტორანი ან დარბაზები? ამის შესაძლებლობა მაქვს, მაგრამ არ მიყვარს. არ ვამბობ, რომ ცუდია დიდი ქორწილი, მაგრამ მე არ მომწონს. ვფიქრობ, ქორწილში უნდა იყვნენ მხოლოდ ის ადამიანები, ვისთანაც ეს სიხარული ყველაზე ახლოსაა. ამიტომ, ქორწილი საკუთრი სახლის ეზოში გადავიხადეთ, შემოვიფარგლეთ პირველი რიგის ნათესავებით – მამა, დედა, ბებია, ბაბუა და უახლოესი მეგობრებით. სულ, 50 კაცი იყო. არაჩვეულებრივი დრო ვატარეთ და ვინც ქორწილში იყო, ყველა კმაყოფილი დარჩა. ამბობენ: ყველაზე კარგი ქორწილი იყო, სადაც კი ოდესმე ვყოფილვართო. ბევრმა ისიც კი თქვა, ეს რა ქორწილი იყო, საკუთარ ეზოში რომ გააკეთესო. ბაიას უნდოდა ასე – საკუთარ ეზოში ქორწილი. თან, ეზოც გვიწყობდა ხელს.

– ბაიას ქორწილში „ლუი ვიტონის“ კაბა ეცვა, რომელიც ჩემთვის ავარჩიე და შევიძინე. რამდენი კაბაც არ ვუყიდეთ და მოვარგეთ, არ მოუხდა – რუშები-
მრუშებით. მერე ეს კაბა ჩაიცვა – სადა, აკადემიური და ისე მოუხდა, ვიყვირე: აი, ამაში მომწონხარ, ზუსტად შენია-მეთქი. ბაიას ხასიათიც მოკრძალებული და გაწონასწორებული აქვს და ძვირფასი სისადავე უფრო უხდება. სექსუალურ-აჩქეფებული გარეგნობაც არ აქვს და ჩემი თეთრი, „ლუი ვიტონის“ „სადა“ კაბა, ქორწილში ძალიან უხებოდა. თავად კი, სისწრაფეში, დამავიწყდა კაბის ჩაცმა და რომ გავიგე მანქანების სიგნალის ხმა და ჩემს ოთახში ავვარდი, რაც ვნახე დაუთოებული, ის გადავიცვი და კიბეზე რომ ჩამოვრბოდი, ყველა ყვიროდა: ნინო შეიკარი, ელვა გაქვს ღიაო (იცინის). ასე რომ, არ არის აუცილებელი, პატარძალს შლეიფი ნიკოფსიიდან დარუბანდამდე ჰქონდეს გადაჭიმული. არ მიყვარს სტანდარტული რაღაცები და მიხარია, რომ ქორწილმაც არასტანდარტულად ჩაიარა. რამდენიმე ადამიანი მაინც „გამოხტა“: ეს რა ქორწილი იყო? ეს იყო კაბა? ამაზე მეტი ვერ ქნეს? ეს რა ეცვაო?.. ამ ქვეყანაში დიდ ქორწილს გადაიხდი, იტყვიან: დედა, ეს რა იყო, რა იშოვესო... პატარას გადაიხდი და ამაზეც შარს გიდებენ.

– დიახ, ჩემს სიძეს აქვს საკუთარი, ჩემზე დიდი სახლი, მაგრამ ჩემი შვილი ვერ მელევა (იცინის). სიძის ბებია და მშობლები მეწუწუნებიან: რატომ არიან თქვენთან, ეს ერთი შვილი გვყავსო. რა ვიცი, ამბობენ, აქ კომფორტულად ვართო. ჩემმა შვილმა მითხრა: გილოცავ გათხოვებასო, რომ მეუბნებიან, მეხამუშებაო. ვერ ვიტყვი, ქალიშვილის გათხოვება იოლად გადავიტანე-მეთქი. მძიმე გადასატანი იყო, რადგან ვიცი, რას ნიშნავს ახალ ოჯახში შესვლა, თანაცხოვრება... ბაია 23 წლის ისე გახდა, არასდროს მითქვამს, გათხოვდი-მეთქი. არ მინდოდა მისი გათხოვება. რაც შეეხება დისკომფორტს, იმხელა სივრცეა ჩემს სახლში, შეიძლება, სიძე კი არა, შვილი ვერ დავინახო, თუ რამეზე გავბრაზდი, ჩემი კივილი შეიძლება გაიგონ და მიხვდნენ, რომ სახლში ვარ (იცინის). ისე, როგორ წარმოგიდგენიათ, მე რომ რაიმე დისკომფორტი მქონდეს სიძის სახლში არსებობით, ავიტანდი? თავადაც, არაჩვეულებრივი და თავმოყვარე ბიჭია, გაძლებაზეა, მაგრამ ცოლს რა უყოს? (იცინის) სამაგიეროდ, სიმამარს უგებს კარგად და საათობით საუბრობენ მანქანებსა და მოტოებზე.

– როცა ოჯახს ქმნის და წყვილი ერთ ჭერქვეშ იწყებს ცხოვრებას, იძულებით რაღაცების დათმობაც უწევთ, ხასიათების შეწყობა და თუ გინდა, ოჯახი შეინარჩუნო, შენი „მე“ უკან უნდა გადასწიო.

– საკმაოდ ხშირად, თუმცა, ცოტა ხნით (იცინის). მამა სულ მასწავლიდა, რომ უნდა ვყოფილიყავი დამოუკიდებელი, ამიტომ, ქმარს, როგორც მარჩენალს, არ განვიხილავ. მე, სხვანაირი ტიპი ვარ.

– ბაიაც ჩემსავით დიპლომატია, თუმცა, ჩემზე ხშირად იყენებს დიპლომატიის ხერხებს და ჩემსავით ნაჯახით არ „ჭრის“ ცხოვრებას. მე ავი ვარ, პირდაპირ მივდივარ ნაჯახით, ბაია კი ამაში არ მგავს. ვცდილობ, ადამიანებთან ვიყო მართალი და შეუძლებელს არასოდეს ვითხოვ. პირადად ჩემთვის არავინ შემიწუხებია, მაგრამ სხვისთვის რკინის ქალამანსაც ჩავიცვამ და წყალშიც გადავვარდები. გუგასთანაც კი არ ვიცი თქმა, ეს მინდა ან ის-მეთქი. თუ რამეს მიკეთებს – თავისი სურვილით. მე ვიცი, რა ძნელად იშოვება ფული და ვიცი დროის ფასიც. რაც დავიბადე და გავიარე, ვსწავლობ, ვშრომობ და რაღაცას ვქმნი. ამიტომ, თუ ვინმეს რამის გაკეთება უნდა, ეს მისი სურვილი უნდა იყოს და არა ვალდებულება. კიდევ ვამბობ, ქმარზე ჩამოკიდება, ცოლის მხრიდან, არასწორი დამოკიდებულებაა. ამას ხედავენ ჩემი შვილებიც. მეც და გუგაც შვილების გამო ვიდგამთ წელებზე ფეხს. მაგალითად, ივიკო 16 წლისაა და იმდენ შეყვარებულს იცვლის, მის პირადს რომ ვუყურო და მათ დევნა დავუწყო, სადამდე წავალ?! (იცინის).

– ბაია რეზიდენტურას ამთავრებს და ჯერ ბავშვის გაჩენისგან თავს იკავებს, თორემ, მე კი მინდა ბებიობა. ავი კი ვარ, მაგრამ თბილი და მოსიყვარულე ბებია ვიქნები. მეკითხებიან, ხომ გაუზრდი შვილსო... მე რატომ უნდა გავუზარდო? შვილი უნდა გაზარდოს დედამ და მამამ. მე მოვეფერები, შენიშვნას არ მივცემ, არც ნაპერწკლებს დავანახებ თვალებში და თავს ავ ბებიად არ დავამახსოვრებ. ზოგადად, მე არასოდეს არაფრისთვის ვემზადები, მაგრამ როცა რაღაც ხდება, ფორსმაჟორში ვარ და შეუძლებელს გავაკეთებ.