სახელი: ზურაბი.

გვარი: შარია.

პროფესია: მსახიობი.

– ბავშვობაში წელიწადში ოთხჯერ მაინც მიწევდა კრასნოდარში გადაფრენა, სადაც მეორე ბებია ცხოვრობდა. იქ სხვა გართობა იყო. იქვე მდინარის პირას აგარაკიც გვქონდა. იქაურები თბილისურ „ნავაროტკებიან“ ქართველ ბავშვს, ცოტა გაკვირვებულები მიყურებდნენ. იდეალური ბავშვობა მქონდა იმ მხრივ, რომ არაფერი მაკლდა, რაც მაშინ არსებობდა. მაგრამ იყო მეორე მხარე – ორი წლიდან, რაც ტელეფონი აღვიქვი, „კაგებე“ მისმენდა. რაც სხვებისთვის დასაშვები იყო, ჩემთვის – დაუშვებელი. სხვების დიდ შეცდომებთან შედარებით, ჩემი პატარა შეცდომაც დიდად მოჩანდა. მახსოვს, სკოლაში კომკავშირში არ მიმიღეს. ალბათ, მამაჩემის შვილი რომ ვიყავი, პასუხისმგებლობა ვერ აიღეს.

– ექიმი ან მსახიობი უნდა გამოვსულიყავი. ექიმობა მინდოდა და სკოლის მერე სამი წელი საავადმყოფოშიც ვიმუშავე. თუმცა, სამედიცინოს გამოცდაზე მივხვდი, რომ ეს არ იყო ის საქმე, რაც უნდა მეკეთებინა. სამედიცინოს ერთ გამოცდაზე ვარ გასული, როცა ვწერდი, უცებ გავიფიქრე, აქ რომ ჩავაბარო, მერე არ ვინანო-მეთქი და ისეთი სისულელე დავწერე, წაკითხვაც არ შეიძლებოდა. ისე მოხდა, რომ ბატონ მიხეილ თუმანიშვილს აჰყავდა ჯგუფი და მეც მასთან ჩავაბარე. მამა წინააღმდეგი იყო, მეუბნებოდა, მსახიობობა დაუფასებელიაო.

– პირველად მამაჩემი რომ ვნახე, 21  წლის ვიყავი. მაშინ ვუთხარი, ერთადერთი ადამიანი, ვისაც შენი გამტყუნება შეუძლია, მე ვარ, მაგრამ არ გამტყუნებ, გამართლებ-მეთქი. ჩვეულებრივი მამაშვილური ურთიერთობა გვქონდა.

– პასუხისმგებლობას და სიმართლეს.

– შიში ყველას გვაქვს. გვეშინია, რომ რაღაცის გაკეთებას ვერ მოვასწრებთ, მაგრამ დრო არ არსებობს. დრო არის ახლა, ამ წუთს რაც ხდება და მას არ აქვს წარსული ან მომავალი. ხშირად გვეშლება და დროს ვზომავთ არა მატერიალურად, არამედ ფიზიკურად. ამიტომ რაღაცას უცებ-უცებ ვაკეთებთ. ის, რაც საჭიროა, ისედაც გაკეთდება.

– ამპარტავნობა, მით უმეტეს, როცა ადამიანს ამის მზეზიც არ აქვს. ამპარტავნობა ბევრ რამეს მოიცავს და ეს სასიკვდილო ცოდვაა.

– ბედისწერა რაღაცას ექვემდებარება, მიზეზ-შედეგობრივი კავშირი აქვს. ქაოსსაც ხომ თავისი თეორია გააჩნია, ბედისწერასაც თავისი კავშირი აქვს. რაღაცა არის, რომელიც განსაზღვრავს, რა როგორ უნდა მოხდეს. ჩვენს მონდომებაზე არაფერია დამოკიდებული, ამ ყველაფერს კოსმოსი, დიდი ძალა თუ უფალი განაგებს, არ ვიცი. ჩვენს ქცევასა და ხასიათს  ბიოქიმია და ფიზიკა განაპირობებს, ტვინში ნეირონები მიგვითითებენ – შეგვიყვარდეს, შეგვძულდეს თუ ასე შემდეგ.

– უსასრულობის ანუ ღმერთის.

– განგაში უნდა ავტეხოთ. არ შეიძლება ყველაფერს ერთი და იგივე სიტყვა – სიყვარული ერქვას. სიყვარული რა არის, ეგ არავინ იცის. უფალია სიყვარული.

– ნებისმიერ საკითხში სამყაროს მოწყობის მთავარი სამი წესი არსებობს: ბალანსი, ინფორმაცია, მიზიდულობა ანუ ვნება. რამდენიც არის მინუსი, იმდენივე უნდა იყოს პლუსი, ამ ყველაფერის შესახებ უნდა არსებობდეს ინფორმაცია, რომ მინუსმა და პლუსმა ერთმანეთის შესახებ შეიტყონ, რაც წარმოქმნის მიზიდულობას, იგივე ვნებას. ვნება არის სამყაროს მამოძრავებელი მთავარი ძალა.

– ნამდვილი სიყვარული ვნებაა.

– თუ მოვიხსნით ამპარტავნობას, შეიძლება. პირადად ჩემთვის არის ისეთი რაღაცები, რასაც ვერც ვაპატიებ და არც ვპატიობ, მაგალითად: ღალატი, ტყუილი.

– შემშურებია, ოღონდ შავი შურით არასოდეს. არიან ადამიანები, ვისაც იმაზე გაცილებით მეტი აქვთ, ვისიც შავი შურით შურთ.

– ვცდილობ, არავის გადავუხადო სამაგიერო. ყველას თავისი მიეზღვება. მოთმინებაა მთავარი. ყოველთვის ისეთ მდგომარეობაში ვართ, რასაც ვიმსახურებთ.

– საბაბი არ მაქვს საეჭვიანო, მაგრამ, თუ გიყვარს, ეჭვიანი ხარ. მე არ ვარ ეჭვიანი, რადგან ეჭვიანობის საგანი ზუსტად ვიცი ხოლმე. თუ საბაბი არ არის, მაშინ სანერვიულოც არაფერია. ეჭვიანობას ჯობს, გაარკვიო.

– ყველა ქალი იდეალურია. ყველა მამაკაცს სხვადასხვა კრიტერიუმი აქვს, მე როგორიც მინდა, ისეთი მყავს.

– კაცი.

– არა, პირიქით, ძალიან კომფორტულად გრძნობენ კაცები თავს ძლიერი ქალების გარემოცვაში.

– ძალიან. ადამიანს მივიღებ ან არ მივიღებ. ფენომენალური ინტუიცია მაქვს. თუ ადამიანი არ მომწონს, სულ რომ დაიქცეს ქვეყანა, მაინც არ დავიჭერ მასთან საქმეს.

– სიზმარი არის ფიქრის შედეგი, თუ ის აგიხდება, ესე იგი, სწორად იფიქრე.

– სხვათა შორის, ბავშვობაში, რომ ვეცემოდი, არასოდეს ვტიროდი და დედაჩემი გიჟდებოდა ხოლმე. არავინ იყო და ვისთვის მეტირა, მე ხომ ისედაც
მტკიოდა. ტირილის დროს შენი თავი გეცოდება და შენ თავს გლოვობ. მეც მიტირია ახლობელი ადამიანისა და აფხაზეთის დაკარგვა. ისე, ბევრი რამის გამო მიტირია...

– ძალიან რთულია ჩემი წონასწორობიდან გამოყვანა. არის ხოლმე, როცა ადამიანს რაღაცას უხსნი, მაგრამ თავს ისე გაჩვენებს, თითქოს არ ესმის. ამ შემთხვევაში გამოვდივარ წონასწორობიდან. გაწონასწორებული ვარ მაშინ,  როცა ყვინთვას ვასწავლი. მანქანის ტარება არც ერთი ოჯახის წევრისთვის არ მისწავლებია, ერთხელ რომ ავუხსნი, მეორედ აღარ შემიძლია. თუ გამოვდივარ წყობიდან, მერე უკვე შარია ირთვება (იცინის).

– სამწუხაროდ, კი. უფრო მოკლედ გამოდის ხოლმე გრძელი ამბის მოყოლა.

– ქუჩაზე ზემოდან გადასვლას, ანუ ისეთ ადგილზე გადასვლას, სადაც არ შეიძლება.

– სამწუხაროდ, მიწევს ხოლმე, ოღონდ ისეთი ტყუილის თქმა, რომელიც ადამიანისთვის მავნებელი არაა. მაგალითად, როცა ადამიანი რაღაცის მოლოდინშია, დასამშვიდებლად შეიძლება, ვუთხრა, რომ  ტყუილუბრალოდ არ ინერვიულოს და ის კონკრეტული რამ დროზე ადრე მოხდება. ეს უფრო გაფრთხილებაა, ვიდრე ტყუილი.

– არაფერზე არ უნდა ინანო არასოდეს. ჩინგიზ-ხანი ამბობდა: თუ გაკეთების თავი არ გაქვს, არ უნდა გააკეთო და თუ გააკეთებ არ უნდა ინანოო. უნებლიე საქციელზე როგორ უნდა ინანო და თუ რაღაცას ჩაიდენ, რაც არასწორია, იმაზე სინანული რას უშველის. როცა გააზრებულად აკეთებ, რომ ნანობ, ვის ატყუებ?

– თუ ვატყობ, რომ კონკრეტული საქმე შედეგს არ გამოიღებს, მაშინ. შუა გზიდან საქმის მიტოვებას მირჩევნია, საერთოდ არ დავიწყო.

– როცა მამაჩემი პირველად ჩამოვიდა. ეს იყო დიდი მოლოდინი. ბავშვობაში მქონდა პერიოდი, როცა ვფიქრობდი, რომ ვერასდროს ვნახავდი.

– არ მიყვარს გამოპრანჭვა. ბავშვობაში მე რომ მქონდა და სხვას არა, არ მომწონდა, შესაბამისად, არ მიყვარდა გამოპრანჭვა.

– უამრავ რამეს, მათ შორის დანებსაც: წყალქვეშას, სანადიროს, საომარს, სამგზავროს და ასე შემდეგ.

– რომ მოკვდეს. თითოეულ ადამიანს თავისი ამოცანა აქვს. მთავარია, გყავდეს შვილი – ამისთვის იბადები.

– ფულის გაუქმებით. ფული ხომ არაა ბუნებრივი მოვლენა, ის უნიათო ადამიანმა მოიგონა. სიხარბემ წარმოშვა ფული. როგორი ფორმითაც დღეს ის არსებობს, არის არაკონსტიტუციური – სიცოცხლესთან შეუთავსებელი.

– ბებიაჩემმა მითხრა ებრაელების ასეთი გამოთქმა: მოგებული ხარ, როცა შენ გთხოვენ და წაგებული – როცა თავად ითხოვო.