ნუგზარ წურწუმია: 22 წლის ვარ. ხობის რაიონის სოფელ ნოჯიხევში ვცხოვრობ. ჩვეულებრივი ბავშვი ვიყავი, არავისგან განსხვავებული. სულ ვვარჯიშობდი და სწავლაში ვზარმაცობდი. ოჯახი, რა თქმა უნდა, სწავლას უფრო ანიჭებდა უპირატესობას და მეუბნებოდნენ, რომ კარგად მესწავლა. თუმცა მე სპორტი მაინტერესებდა. მესამე კლასში ვიყავი, როცა ჭიდაობაზე შევედი. ამ სპორტში ჩემმა ნათლიამ და ჩემმა მეგობარმა შემიყვანეს. იყო დრო, როცა 12-13 წლის ასაკში მინდოდა ჭიდაობა ფეხბურთით ჩამენაცვლებინა, მაგრამ ხედავდნენ, რომ წარმატების მიღწევა ჭიდაობაში უფრო შემეძლო და არ მომცეს საშუალება, გადავსულიყავი. მეც გავაგრძელე ვარჯიში. სულ თავიდან, როცა ერთ-ერთ ჩემპიონატზე პრიზიორი გავხდი და პირველ ადგილამდე ცოტა დამაკლდა, სწორედ მაშინ მომეცა სტიმული, რომ ჩემი შედეგი მომდევნოზე გამეუმჯობესებინა. ამის მერე უფრო მონდომებული ვიყავი და თითოეული გამარჯვებისთვის ბევრს ვვარჯიშობდი.

– პირველი წარმატება ოზურგეთში იყო, მესამე ადგილი ავიღე. ყველაზე მნიშვნელოვან გამარჯვებას ევროპის ჩემპიონობას ვთვლი, რომელიც სულ პირველად მოვიპოვე. 22 წლის ვარ და აქამდე არ შემეძლო, დიდებში მევარჯიშა, ამიტომ ახალგაზრდებში გამოვდიოდი და ევროპის ჩემპიონატი ახალგაზრდებში სამჯერ მაქვს მოგებული. კიდევ იყო სხვადასხვა შეჯიბრებებიც.

– ძალიან რთული შეხვედრა იყო. ფინალში ჩემპიონს შევხვდი და მარტივი არ იყო მისი დამარცხება. თუმცა, კარგ ფორმაში ვიყავი და გამარჯვებას ველოდებოდი. ჩემპიონატზე გამგზავრებამდე, ძალიან რთული მოსამზადებელი ეტაპი გვქონდა –  ბევრს ვვარჯიშობდით. გვერდში გვედგნენ ჭიდაობის ეროვნული ფედერაცია, ნაკრების მწვრთნელები... ისინი რომ არ ყოფილიყვნენ, ჩვენ ვერაფერს შევძლებდით, ყველანაირად ხელს გვიწყობდნენ, შეკრებები იყო, თუ სხვა საჭირო რამ, მაქსიმალურად ცდილობდნენ დახმარებას. ჩვენც  გავამართლეთ მათი იმედები და ეს მახარებს.

– შარშანდელი მსოფლიო ჩემპიონატის შემდეგ ბევრი ვიმუშავე იმ შეცდომებისა და ხარვეზების გამოსასწორებლად, რაც მაშინ დავუშვი. წელს ყველანაირად
მზად ვიყავი ბრძოლისთვის, მთელი წლის განმავლობაში ვემზადებოდი და კარგად ვვარჯიშობდი. მოწინააღმდეგე აზერბაიჯანელი აზიზლი იყო, თუმცა ერთი წუთითაც არ მიფიქრია, რომ ჩემზე ძლიერია. იმდენად ვიყავი ჩემს თავში დარწმუნებული, რომ ვიცოდი, ნებისმიერს მოვუგებდი. მჯეროდა ჩემი გამარჯვების. ჩემი მიზანი მსოფლიოს ჩემპიონობა იყო.

– კი, ეს აუცილებელია ნებისმიერი სპორტსმენისთვის. როცა  შეჯიბრების დღე დგება მხოლოდ, ჭიდაობაზე ვფიქრობთ და სხვა არაფერზე. გონებაში წინასწარ უნდა გქონდეს გათვლილი თითოეული სვლა და ნაბიჯი, ყოველი წამი – განსაზღვრული. ფსიქოლოგიური მომენტი დიდ როლს თამაშობს გამარჯვებაში. თუ სპორტსმენი, ამ მხრივ, საკუთარ თავზე არ მუშაობს, წარმატების მიღწევა გაუჭირდება.

– ყველაზე დიდი სირთულე ის იყო, რომ სავარჯიშო პირობები არ გვქონდა. სამწუხაროდ, დღესაც იგივე მდგომარეობაა, ცოტა რამ შეიცვალა უკეთესობისკენ. დარბაზში არ გვქონდა გათბობა, ამიტომ ვვარჯიშობდით სიცივეში და ცუდ პირობებში. არ იყო ვარჯიშის შემდეგ ბანაობის საშუალება, არ გვქონდა სავარჯიშო ტრენაჟორები და ასე შემდეგ. ამ ყველაფრის მიუხედავად, ჩვენ მაინც ყოველდღიურად ვვარჯიშობდით და შედეგიც სწორედ ამან გამოიღო.

– ბავშვობიდან მოუსვენარი ვიყავი, გამუდმებით რაღაცას ვაკეთებდი ან ვვარჯიშობდი, ამიტომ ეს მათთვის სიახლე არ იყო, შესაბამისად, არც წინააღმდეგობა გაუწევიათ. თუმცა, დედის გული მაინც სხვაა და ყოველთვის ეშინოდა, რამე არ მომსვლოდა. მეუბნებოდა ხოლმე, ცხვირი არ გაგიტყდეს, რამე არ მოგტყდესო (იცინის). ახლა ძალიან ამაყია და დიდი წვლილი მიუძღვის ჩემს წარმატებაში.

– გამარჯვების შემდეგ პირველად ჩემს ოჯახს დავურეკე, დედას. ჩემი ოჯახი სულ მხარში მიდგას და ყველაზე მეტად მგულშემატკივრობენ. ყველა ჩემს გამარჯვებას კი ჩემს გარდაცვლილ ძმას, ნუკრის ვუძღვნი ხოლმე. სამი წლის დაიღუპა, ავად იყო. მე მაშინ დაბადებულიც არ ვიყავი. ყოველთვის მინდოდა, მსოფლიოს ჩემპიონის ქამარი მის საფლავზე ამეტანა და ასეც მოვიქეცი. როგორც კი საქართველოში დავბრუნდი, მაშინვე ნუკრის საფლავზე ავედი და ქამარი ავიტანე – ეს იყო ჩემი ოცნება და ავიხდინე.

– არ მყავს შეყვარებული. მყავდა, მაგრამ დავშორდით. ვარჯიში არ მიშლის ხელს სიყვარულში და პირად ურთიერთობებში. უბრალოდ, ჯერ  არ გამოჩენილა „ის“ ადამიანი.

– ჩემთვის მთავარია, გოგო იყოს ჭკვიანი, ჩამოყალიბებული და ქართველ მანდილოსანს რომ შეეფერება, ისეთი. ისე, შავგვრემანი გოგონები უფრო მომწონს.