სახელი: მამუკა.

გვარი: ჩარკვიანი.

პროფესია: მუსიკოსი.

–  ბავშვობიდან მახსოვს შავი პიანინო და ნახატი, რომელზეც ქალი იყო გამოსახული და თვალს მაყოლებდა. მეშინოდა ამ ნახატის. პიანინოს თავზე ეკიდა და როცა ბავშვობას ვიხსენებ, სულ ეს ამომიტივტივდება ხოლმე გონებაში.

– მარტოობის. მაგრამ არავინ მტოვებს მარტო.

– სიყვარული არის დაავადება, როცა გიყვარს, ავად ხარ, ჩამოყალიბებული გიჟი. ასეთი სიყვარული სამჯერ მქონდა, სამჯერ მიყვარდა გიჟივით. საყვარელი ადამიანის გამო აივნიდან აივანზე გადავდიოდი. ადამიანი იბადება სიყვარულისთვის, ოღონდ ყველას არ აქვს ამის უნარი. როგორც ჩანს, ზოგისთვის ამ გრძნობის ტვინში „ჩატვირთვა“ დაავიწყდათ. ასეთ ადამიანებს ჰგონიათ, რომ უყვართ, მაგრამ ეს არაა სიყვარული. ცოტა თუ არ „დაგცენტრა“, ის სიყვარული არ არის.

– დრო არ გააჩნია ამ გრძნობას. უბრალოდ, რჩება შენში გრძნობა, რომელიც ავითარებს სხვა სიყვარულს. მეორედ, მესამედ თუ გეწვია ეს გრძნობა, ყოველ ჯერზე წინაზე ძლიერი იქნება. თუ ბევრჯერ შეყვარების უნარი გაქვს, გამოდის, რომ სიყვარულში ცხოვრობ.

– ევამ და ადამმა ასე გადაწყვიტეს და  ნამდვილად აუცილებელია.

– სიცრუეს ვერ ვაპატიებ ადამიანს.

– დიახ, რა თქმა უნდა. ადამიანი თავად განაგებს თავის ბედს, ის არის საკუთარი ბედის პატრონი. მჯერა ერთი რამის – სამყარო დიდია და ამ სამყაროს პატარა წევრები ვართ ჩვენ, რომლებიც შევდივართ რაღაც უსასრულობაში, სადაც ყველაფერი შვეიცარიული საათივითაა აწყობილი. ეს საათიც მუშაობს, მუშაობს და არასოდეს ჩერდება.

– კი, მჯერა. მაგრამ ინტუიცია და წინათგრძნობა უფრო მაქვს. ამას წინათ დამემართა მსგავსი რამ, ჩემი შვილის ძმაკაცებთან ერთად ვუყურებდი ფეხბურთს, „იუვენტუსი“-„ნაპოლი“ თამაშობდა. მეც დავჯექი და დავიწყე ყურება, მერე ჩემს ბიჭს ვუთხარი: რას უყურებთ, ეს ხომ უკვე იყო დილით, 4-ით 3 დამთავრდება-მეთქი. ეს „ლაივია“, მამაო. არა, ნანახი მაქვს ეს თამაში, 4-ით 3-ს მოიგებს „იუვენტუსი“-მეთქი. მართლა ამ ანგარიშით დამთავრდა თამაში. გადაირივნენ ბავშვები, დაიწყეს დარეკვა ახლობლებში, მართლა ხომ არ იყო სადმე ნაჩვენები ეს თამაშიო. მართლა ვნახე ეს თამაში, საკუთარი თვალით. პირველად დამემართა მსგავსი რამ და არ მინდა, რომ კიდევ განმეორდეს. ამას თავისი უკურეაქციებიც აქვს – როცა ერთხელ გამოიცნობ რაღაცას, შეიძლება, შეჰყვე და კიდევ გქონდეს ამის განმეორების სურვილი და უნარიც. შემეშინდა ამ ყველაფრის. რაც შეეხება სიზმრებს, მიხდება რაღაცები. მამა მესიზმრება მაშინ, როცა მიჭირს, მაგრამ ის სიზმარი ყოველთვის კარგად მთავრდება.

– კი, ძალიან უწყენინებიათ ჩემთვის და მეც გადამიხდია სამაგიერო, ოღონდ მსუბუქად. ეს არის ერთგვარი პროფილაქტიკა – რომ იცოდეს, ვინ ხარ და არ დაავიწყდე.

– კი, ვარ და სულ არ მიშლის ხელს ცხოვრებაში.

– მიტირია, სამშობლოს გულისთვის. მამაჩემის ლექსებს რომ ვკითხულობ, მაშინ ვტირი, ვერ ვკითხულობ ისე, რომ არ ამეტიროს.

– არ ვიცი, ებრაული გაგებით, „უცხოებს“ ვერ ვიტან. კაცი რომ გამოვა ქაჯი, იმას არაფერი ეშველება. არ მიყვარს ქაჯები. მამაჩემმა თქვა – „ქაჯობამ გვაჯობაო“ და რატომ უნდა გვაჯობოს.

– არა. როცა საჭიროა ყოველთვის ვიხდი ბოდიშს.

– ჩემი დისშვილით – ირმა გიგანით. ასევე, ყველა იმ ქართველით, რომელიც ერთ აგურს დადებს სამშობლოსთვის.

– სულ ვზარმაცობ, მარტო პიანინოზე ვუკრავ, ესაა ჩემი სამყარო. შრომისმოყვარე არ ვარ, მთელი ჩემი ცხოვრება ვიქეიფე.

– სამოგზაუროდ წავიდოდი. იტალია და საფრანგეთი არ მაქვს ნანახი – სიამოვნებით წავიდოდი. სადაც სიბინძურეა, იქ ვერ წავალ, ამის გამო, ინდოეთს მარტო სურათებით ვნახავ (იცინის).

– უფალი ჩემშია და არ ვიცი, მოვიფიქრებ, როცა მაგის დრო დადგება. მადლობას აუცილებლად გადავუხდი.

– შვიდი ოპერაცია გამიკეთეს, ხელი დამიზიანდა ნარკოზისგან და მაშინ ძალიან გამიჭირდა. იმ პერიოდში, მთელი თბილისი დამიდგა გვერდში, სიკვდილს გამომგლიჯეს ხელიდან. ეს იყო ჩემთვის ყველაზე რთული პერიოდი, მაგრამ გადავრჩი, უფალმა გადამარჩინა, ალბათ, არ ვიყავი მზად იმისთვის, რომ წავეყვანე.

– არა, მე სულ ძლიერ ქალებთან მქონდა საქმე და არაფერია საშიში. უნდა მოექცე მათ ისე, როგორც თავად გექცევიან.

– პირველი კონცერტი, მიკროფონი ვერ გამაშვებინეს ხელიდან. რომ დავდექი სცენაზე და მოვუჭირე მიკროფონს ხელი, ვეღარ მართმევდნენ, მეუბნებოდნენ, დამთავრდა შენი სიმღერა, გამოდი სცენიდანო (იცინის). მაშინ 40 წლის ვიყავი. დაუვიწყარი ემოციები იყო.

– დედაჩემმა გაიკეთა ოპერაცია. არ ვიცოდი, თუ იკეთებდა და დამაგვიანდა. ბოლოს მივედი და მამაჩემი მეუბნება, გაიკეთა უკვე. დედაშენი გადავარჩინეთ სამ კილომდე სიმსივნური წარმონაქმნი ამოაჭრეს, მაგრამ შენ რა დაიბადე ხუთი კილო და ავთვისებიანიო (იცინის). ჩვენს ოჯახში ყოველთვის იყო იუმორი.