– იცით, რომ ებრაელები დაუბრუნდნენ თავიანთ მიწა-წყალს თითქმის 2 000 წლის შემდეგ, ამას არ ეთანხმებოდნენ არაბები, არც ინგლისელები, რომლებიც ამ ტერიტორიას ფლობდნენ მანამდე და, თუმცა სიტყვიერად ამბობდნენ, რომ მხარს დაუჭერდნენ ებრაული სახელმწიფოს შექმნას, საქმით ეწინააღმდეგებოდნენ. როდესაც შეიქმნა ებრაული სახელმწიფო, პირველივე დღეს მეზობელმა 5-მა არაბულმა სახელმწიფომ გამოუცხადა ომი. იმ დროს ისრაელის მოსახლეობა მხოლოდ 600 000 იყო, არაფერი გააჩნდათ, მაშინ, როდესაც არაბებს ჰყავდათ რეგულარული არმიები და ებრაელები იმთავითვე მიხვდნენ, თუ არ ისწავლიდნენ თავის დაცვას, უბრალოდ, შეწყვეტდნენ არსებობას. ამიტომ გაწვევის სისტემა შეიქმნა სახელმწიფოს შექმნისთანავე.

– არსობრივად არა, იცვლებოდა დეტალები. მოკლედ რომ ვთქვა, ჯარში სამსახური სავალდებულოა ყველასთვის, მაგრამ, ვისაც არ უნდა, მას შეუძლია, არ იმსახუროს. იწვევენ ყველა ვაჟს 18 წლის ასაკიდან, ისევე, როგორც გოგონებს. არსებობს ალტერნატიული სამსახურიც და, თუ გოგონა რელიგიურია და აცხადებს, რომ რელიგიური მოსაზრებების გამო ჯარში სამსახური არ სურს, ირჩევს ალტერნატიულ სამსახურს. ვაჟებსაც შეუძლიათ, აირჩიონ ალტერნატიული სამსახური და ისინიც სარგებლობენ სამხედრო მოსამსახურის უფლებებით.

– მუშაობენ საგანმანათლებლო დაწესებულებებში, საბავშვო ბაღებში, საავადმყოფოებში, ანუ საზოგადოებრივ სამუშაოს ასრულებენ და იღებენ სიმბოლურ ანაზღაურებას, ისევე, როგორც სამხედრო მოსამსახურეები, დაახლოებით, 100-200 დოლარს, რაც საკმარისია ელემენტარული ხარჯებისთვის. არმიაში კი ორი სახის სამსახურია, არაოფიციალურად, მაგრამ რეალურად ასეა: არასაბრძოლო და საბრძოლო.

– რა თქმა უნდა. ახალწვეულები გაწვევისთანავე იღებენ მონაწილეობას საომარ მოქმედებებში. ჩვენ არ გვყავს საკონტრაქტო ჯარი. ადამიანს შეუძლია, დარჩეს ჯარში სამხედრო-სავალდებულო სამსახურის გავლის შემდეგ, გახდეს ოფიცერი, მაგრამ რიგითი შემადგენლობა გაწვეულები არიან. ისრაელში ვერ გახდები ოფიცერი, თუ არ გაგივლია საბრძოლო მომზადების სრული პროცესი რიგითიდან. სამხედრო სასწავლებლის დამთავრება არ არის საკმარისი სამხედრო კარიერის შესაქმნელად. მათი ფინანსური მდგომარეობა, საბრძოლო ნაწილებში ვინც მსახურობს, ცოტათი უკეთესია. ისინი იღებენ ოდნავ მეტ თანხას და ამას გარდა, ყველა, ვინც იმსახურა ჯარში, სარგებლობს გარკვეული შეღავათებით: მათ უფინანსდებათ სწავლა, ოღონდ მთელი სასწავლო კურსი არა, ერთი-ორი წელი მხოლოდ და ეს ეხება მათაც, ვინც ალტერნატიულ სამსახურს ირჩევს. რეალურად, უფრო მომგებიანია, არ იმსახურო ჯარში, სუფთა ეკონომიკური თვალსაზრისით. ოფიცრები მაღალ ანაზღაურებას იღებენ, მაგრამ რიგითები – ფაქტობრივად, არაფერს. რეალურად, თუ არ მიდიხარ ჯარში და განაგრძობ სწავლას ან საქმდები კარგ სამსახურში, მოგებული ხარ. თუმცა არმია აკეთებს ყველაფერს იმისთვის, რომ გააუმჯობესის პირობები. იქ არის კვალიფიკაციის ამაღლების სხვადასხვა კურსი.

– თუ ვინმეს არ სურს ჯარში სამსახური, ის არც მსახურობს. ყველა წვევამდელი გადის სამედიცინო კომისიას, მათ შორის, ფსიქიატრიულ შემოწმებას და, თუ იტყვი, რომ ჯარში სამსახური არ გინდა, რომ გეშინია ან გძულს, გაგათავისუფლებენ ფსიქიატრიული ცნობით. თუ ძალიან არ გინდა ჯარში სამსახური, ჯარში არ წაგიყვანენ. არმიას არ სჭირდება ადამიანები, რომლებიც შემდეგ პრობლემებს შექმნიან. ასევე, ჯარში არ მიჰყავთ ისინიც, ვისაც პრობლემები ჰქონია პოლიციასთან.

– არის რაღაც სამსახურები, სადაც დასასაქმებლად აუცილებელია ჯარში სამსახური, მაგრამ შესაძლებელია, მოეწყო კერძო სექტორში. ბევრი არც მსახურობს, იმიტომ რომ მოსახლეობა მრავალრიცხოვანია, მიმდინარეობს არმიის მოდერნიზება.

– ამას გარდა, საბრძოლო ნაწილებში მოსახვედრად კონკურსია. როდესაც ჩემი შვილი მსახურობდა სადესანტო ჯარებში, ერთ ადგილას რვა მსურველი იყო. ყველა წვევამდელს ეკითხებიან, თუ რომელ საჯარისო ნაწილში უნდა სამსახური, თუმცა ეს არ ნიშნავს, რომ მოხვდება იქ, სადაც უნდა.

– თუ ადამიანი ამბობს, რომ არ უნდა საბრძოლო მოქმედებების ზონაში სამსახური, უდიდესი ალბათობით, არც გაგზავნიან იქ. ასევე, არმიას აქვს თავისი ინდექსი და ყურადღება ექცევა განათლების დონეს, ნიშნებს. მაგალითად, ჩემს უფროს ვაჟს გადრატეხის ასაკში დაეწყო პრობლემები სწავლის გამო, უბრალოდ არ უნდოდა სწავლა. მართალია, იწვევენ 18 წლის ასაკში, მაგრამ პირველად ახალგაზრდებს გაესაუბრებიან 16 წლის ასაკში. როდესაც ჩემს ვაჟს უთხრეს, რომ, თუ ცუდი ნიშნები ექნება, ძალიან მცირეა შანსი, მოხვდეს სპეცრაზმში და გახდეს მედესანტე, ამან მასზე ძალიან იმოქმედა. თუ ადამიანს უნდა, რომ მოხვდეს საბრძოლო ნაწილებში, არ უნდა ჰქონდეს კრიმინალური წარსული, უნდა ჰქონდეს კარგი ატესტატი და ყველაზე მოწინავე და რთულ ადგილებში იგზავნებიან კონკურსის წესით.

– თავისუფლადაა შესაძლებელი, დაიღუპონ. ჩემს ვაჟს ჰქონდა ფეხების პრობლემები, იმიტომ რომ მძიმე ტვირთებს ზიდავდნენ. ძალიან რთული სამუშაოა, მაგრამ ადამიანებს უნდათ, დაიცვან თავიანთი სამშობლო. მათ იციან, თუ ისინი დაიცავენ, მათაც დაიცავენ და, თუ მათაც იცავდნენ, თავადაც სურთ, სხვები დაიცვან. მთავარი პირობაა, რომ ადამიანებს ჰქონდეთ ისეთი სახელმწიფო, რომლის დაცვაც მოუნდებათ. მეორეც – ჯარისკაცი დარწმუნებულია, რომ მას არ მიატოვებენ, მას დაიცავს მთელი არმია. ჯარის ერთგულება გამოიხატება იმაშიც, რომ ჯარში სამსახურის შემდეგაც მიიღებს დახმარებას. შეუძლებელია, ისრაელში ნახოთ საბრძოლო მოქმედებებში დახეიბრებული ითხოვდეს მოწყალებას. სახელმწიფო ზრუნავს თავის ჯარისკაცებზე, ისინი აცნობიერებენ, რას იცავენ და იციან, თუ არ დაიცავენ, განადგურდებიან. ისრაელში არის ამ თემაზე კონსენსუსი.

– დიახ. არმიაში ძალიან კარგი ურთიერთობა აქვთ ერთმანეთთან. იქ არიან ახალი რეპატრიანტებიც და ისინი ჯარში სწავლობენ ენასაც და სპეციალობასაც და ერწყმიან ისრაელის საზოგადოებას. არმიის სოციალური პრესტიჟი საკმაოდ მაღალია, ეს უკავშირდება იმასაც, რომ არმიას იძულებით არავინ მიჰყავს. როდესაც მე ჩემს შვილს ვუშვებ ჯარში, მე ვიცი, რომ ის მოხვდება კარგ გარემოცვაში.

– მე ვენდობი არმიას! და არმიამაც იცის, რომ ჩვენ მას ვანდობთ საკუთარ შვილებს. როდესაც ჩემი შვილი მიდის არმიაში, მე მშვიდად ვარ. სამწუხაროდ, სწავლებების დროსაც ხდება უბედური შემთხვევები, მიმდინარეობს ომი, მაგრამ მე ვიცი, რომ არმია, თუმცა ხისტი ინსტიტუტია, იზრუნებს მასზე.

– დედისერთებს საბრძოლო მოქმედებების ზონაში არ უშვებენ მშობლების თანხმობის გარეშე და ხშირად ეს ხდება ოჯახებში სკანდალის მიზეზი, იმიტომ რომ შვილებს უნდათ საბრძოლო ნაწილებში მსახური, მშობლები კი ნებას არ რთავენ.