ზურა დოიჯაშვილი: უკვე შვიდი თვეა, ისრაელში ვარ. ახლა შევეგუე აქაურობას, მაგრამ თბილისიდან შორს ყოფნა თავიდან ძალიან გამიჭირდა. ჩემს ძველ უბანს, სადაც გავიზარდე და რომლის ქუჩებშიც გავლა მენატრება, ყოველ ღამე სიზმარში ვხედავ. მართალია, შორს ვარ, მაგრამ  ჩემი ძველი თბილისის ქუჩებში ყოველ ღამე დავდივარ. მანდ დავიბადე, გავიზარდე, დავბერდი და ახალ გარემოში ადაპტირება, ჩემს ასაკში, რთული აღმოჩნდა. ალბათ, ახალგაზრდობაში რომ ჩამოვსულიყავი ისრაელში, უფრო გამიადვილდებოდა მორგება.

– ახლა – უკეთ, თუმცა, ცოტა შაქარი მაქვს მომატებული და სულ მეთვალყურეობის ქვეშ ვარ. ძალიან ცხელა და ეს ჩემს ჯანმრთელობაზე ცუდად აისახება. ექიმებთან დავდივარ და კონსულტაციებს მათგან ვიღებ.

– აქ რაც ჩამოვედი, იშვიათად ვსვამ, თუმცა მაინც მიწევს (იცინის). ახლახან სამსახური დავიწყე აეროპორტში და თანამშრომლებმა, როგორც ახალ მისულს, ბანკეტი მომიწყვეს. აი, იქ კი მომიწია დალევა, მშრალად ვერ გამოვძვრებოდი (იცინის).

– მეგობარმა დამაწყებინა მუშაობა ისრაელის მთავარ აეროპორტში და პირველ სამუშაო დღესვე, ჩავიცვი თუ არა ფორმა, სელფი გადავიღე, დავდე სოციალურ ქსელში და დავაწერე: მომილოცეთ აეროპორტის დირექტორობა! რასაკვირველია, ვიხუმრე, თუმცა, იმდენი მილოცვა მივიღე, ჩემი უფროსობა კინაღამ მეც დავიჯერე (იცინის). არადა, ტვირთის შემოწმება მევალება და არც დიდი დატვირთვა მაქვს. ასე რომ, დიდ ავიაციაში კი წავედი, მაგრამ მაინც მრჩება სიმღერისთვის დრო. აეროპორტში კი არა, კოსმოსშიც რომ გამიშვათ, სიმღერის გარეშე ვერ გავძლებ. რთული სამუშაო არ არის, ძალიან კარგი კოლექტივია და ძალიან ბევრი ქართველი მუშაობს. სიამოვნებით მივდივარ სამსახურში და ფორმასაც სიამოვნებით ვირგებ. დილის 10 სააათიდან 6 საათამდე ვმუშაობ, შაბათს ვისვენებ და ანაზღაურებითაც კმაყოფილი ვარ. აქ თუ არ იმუშავე, ისე ვერ გაძლებ, ძვირია ყველაფერი, ოჯახს კი რჩენა უნდა. სირცხვილი ისაა, უსაქმურად რომ ზიხარ კაცი, თორემ მუშაობა, სადაც არ უნდა იყო, არ არის სათაკილო.

– მოქალაქეობა, როგორც კი ჩამოვედი, ეგრევე მომცეს და ახლა ისრაელის მოქალქე ვარ. უფრო სწორად, ორმაგი მოქალაქეობა მაქვს და შემიძლია, ამ ორ ქვეყანას შორის თავისუფლად ვიარო.

– რასაკვირველია, დამეხმარა და ვხუმრობ ხოლმე, მთელი ბავშვობა ხომ გადამყვა, გამზარდა და ახლა, იმქვეყნიდანაც მშველის და მეხმარება-მეთქი. ასე რომ, ებრაული გენეტიკა და სისხლი ჩემს ძარღვებში ჩქეფს და ჩემი ისრაელის მოქალაქეობა ბებიაჩემის დამსახურებაა. ალბათ, ახლა რომ ცოცხალი იყოს, გაუხარდებოდა ჩემი ისრაელში ყოფნა.

– კონცერტი მინდა მოვამზადო და ჩემს ქვეყანაში ისე ჩამოვიდე. დიდი ხნის განშორებისა და მონატრების მერე სიმღერით მოგეფერებით. გარკვეული წლები ისრაელში ვიქნები და მერე, სიბერის წლებს აუცილებლად ჩემს ქვეყანაში გავატარებ. ძალიან მენატრებიან ჩემი მეგობრები. რაც აქ ვარ, ბევრი მეგობარი დავკარგე. ნელ-ნელა მეცლებიან, ვერ ვაცილებ მათ უკანასკნელ გზაზე და ამაზე ვნერვიულობ და განვიცდი. ეს დიდი ტრავმაა ჩემთვის. ახლახან ორი მეგობარი დავკარგე, ვისთან ერთადაც წლებია, მოვდივარ და მათ გასვენებას ვერ დავესწარი. არადა, ვპირდებოდი, მე წავალ და მერე თქვენც წაგიყვანთ იქ-მეთქი. როცა მახსენდება და ვაცნობიერებ, როცა დავბრუნდები, მათ ვეღარ ვნახავ, ცრემლი მადგება თვალზე. წმიდა მიწაზე ეკლესიაში ვუნთებ სანთელს და იმედია, ამით ვუნათებ გზას იმქვეყნად. ხოლო, მე რომ წმიდა მიწაზე ვცხოვრობ, ეს უკვე ღმერთის მადლია.

– არა, ებრაელი ხალხი ცივი კი არა, ძალიან თბილი ხალხია. მე მათგან სიცივე არ მიგრძნია. მაგარი სახელმწიფოც აქვთ და მუშაობაც უყვართ. ბავშვებს, მოხუცებსა და ინვალიდებს სახელმწიფო ძალიან ეხმარება. ხოლო, ამაში გეთანხმებით, რომ თუ მიგიღეს, ბოლომდე გაგიტანენ. საქართველოში სულ დაძაბული ვიყავი. ჩავრთავდი ტელევიზორს – დებატები, დაპირისპირებები. ქუჩაში გავიდოდი, იქაც დაძაბული ფონი... აქ მაქვს ქართული არხები, ვუყურებ, განვიცდი და ახლაც ყველაფერზე ვნერვიულობ. მოკლედ, თვალს ვადევნებ მანდ მიმდინარე პროცესებს. რასაკვირველია, მოქმედებს, განვიცდი, მაგრამ უფრო მშვიდ გარემოში ვარ.

– ახლა ვიწყებ ებრაული ენის სწავლას და ვხუმრობ ხოლმე:  რით ვერ დასრულდა ჩემი სწავლა-განათლება, 57 წლის ასაკში ისევ სწავლა მიწევს-მეთქი (იცინის). მოკლედ, სწავლა რომ სიბერემდეა, ეს გამონათქვამი ისრაელში შევიგრძენი. რას ვიფიქრებდი, ამ ასაკში თუ სწავლას შევუდგებოდი (იცინის). თუმცა, მთავარია, პატიოსნად იმუშავო და იცხოვრო, სადაც იქნები და რა ენაზე ილაპარაკებ, რა მნიშვნელობა აქვს. სხვათა შორის, ქუჩებში რომ დავდივარ, ბევრი ქართველი მხვდება. მაჩერებენ, უკვრით და გაოცებული მეუბნებიან: ვა, ზურა, შენც აქ ხარ? (იცინის).