– დიახ, ასეა. ჩემი დაც მუსიკოსია, მუსკის მასწავლებელი. ნანა, ჩემზე 9 წლით დიდია და გამიმართლა, რომ ასეთი დედმამიშვილები მყავს. თუ რამეს მივაღწიე ცხოვრებაში, მშობლებს ვუმადლი. ეს, მათი დამსახურებაა და იგივე შემიძლია ვთქვა ჩემს დასა და ძმაზე. ასე რომ, ის, რაც მათ მასწავლეს და „ჩამიდეს“, მეც იგივე ვასწავლე და „ჩავუდე“ ჩემს შვილებს და გამიმართლა.

– 25 წლის ასაკში შევქმენით მე და ოლიამ ოჯახი და დღემდე სიყვარულში ვცხოვრობთ. არ დამავიწყდება – ჩემი მომავალი ცოლი კულისებში დავინახე და მისი სილამაზით მოვიხიბლე. მეორე დღესაც დავინახე, მესამე დღესაც და მერე, ჩემი შინაგანი ფლუიდები „ჩავრთე“, რომ თავი შემეყვარებინა. საბოლოო ჯამში, ყველაფერი გამოვიდა. მართალია, მის ფანჯრებთან სერენადა არ მიმღერია, მაგრამ სცენიდან ყოველ საღამოს ვუმღერდი. მერე გაჩნდნენ თამო და ნიკო და მათი წყალობით, ბედნიერი მამა გავხდი. თან, მათი არა მარტო მამა ვარ, ვმეგობრობთ, ჩვენ შორის საიდუმლო არ არსებობს. მამა-შვილს შორის ასეთი ურთიერთობა, სიყვარული და ნდობა რომ არის, ამაზე დიდი ბედნიერება არ არსებობს. მათ თვალდახუჭული ვენდობი. თამო ესპანეთში ცხოვრობს ქმართან და „ივ სენ ლორანში“ მუშაობს. ნიკო კი, ამერიკაშია, ჰოლივუდ სიტიში. სულ ერთად ვიყავით და მათთან განშორება თავიდან ძალიან გამიჭირდა, თუმცა, ყოველდღე ვახერხებ ინტერნეტით დაკავშირებას და ამან ცოტა გამიადვილა. ახალი ტექნოლოგიების გარეშე, რაც არ უნდა კარგი მამა ვყოფილიყავი, შვილებს უცხოეთში ვერ გავუშვებდი (იცინის). რამდენიმე დღე რომ მათი ხმა არ გავიგო და არ დავინახო, ხომ გავგიჟდი? თავიდან მათზე იმდენს ვფიქრობდი, ღამეებს თეთრად ვათენებდი. რაც შეეხება ჩემს გარეგნობას, ამაში დედაჩემის გენეტიკა მშველის, მას ვგავარ.

– ჩემი სიძე  – ენრიკე ალკაინა, პოლიციაში მუშაობს და სასწაული ხელი აქვს – ხუთი მანქანა აქვს აწყობილი. სხვათა შორის, ჩემს შვილიშვილს პასპორტში ორი გვარი უწერია: ირინა ალკაინა-რცხილაძე და ეს ძალიან მახარებს. სიძემ პირველივე შეხვედრიდან შემაყვარა თავი. ბარსელონაში რომ ჩავედი, მეგობრებმა მითხრეს: ერთი ბიჭია, თამუნა ძალიან უყვარს და მოდი რა, გაიცანი, დადებითი პიროვნებააო. რომ შემხვდა, ისე ნერვიულობდა, ამის გამო განვეწყე მის მიმართ დადებითად, მივხვდი, „ნაგლი“ და „როჟა“ ტიპი არ იყო. ამიტომ, ახლა ის ჩემი ოჯახის წევრია, ძალიან უყვარს ჩემი შვილი და ირინკაც მაჩუქეს. სხვათა შორის, ყველა მამა ეგოისტია, როცა ქალიშვილს ათხოვებს, მაგრამ ეს მე უფრო ადრე გადავიტანე და მშვიდად შევეგუე.

– არ ვიცი, ნიკუშას რას უწინასწარმეტყველებენ, მაგრამ ვიცი, მიზანი აქვს და იმ მიზნისკენ მიდის, არ გადაუხვევს. 19 წლის იყო, ნიუ-იორკში რომ წავიდა. სამსახიობო დაამთავრა. დამოუკიდებლად ცხოვრობდა, მუშაობდა და სწავლას იფინანსებდა. ახლა ქალაქ ჰოლივუდ ჰილში გადავიდა და სიმღერებს წერს. ფანტასტიკური ტექსტები აქვს და ძალიან მოსწონთ. საავტორო დისკის გამოშვებასაც გეგმავს. ქასთინგებზეც იღებს მონაწილეობას და რამდენიმე „ჰოლივუდურ“ მოკლემეტრაჟიან ფილმშიც  გადაიღეს. ვფიქრობ, ნიკუშა სიმღერით უფრო მიაღწევს წარმატებას, ვიდრე მსახიობობით, რადგან ამერიკაში, ამ მხრივ, დიდი კონკურენციაა.

– ნიკუშა ამბობს: რომ დავრჩენილიყავი, მთელი ცხოვრება თემოს ბიჭი ვიქნებოდიო (იცინის). „ჰოლივუდში“ და ბარსელონაში თამუნას და ნიკუშას მამის წარმატება, პოპულარობა და გავლენა არავის აინტერესებს. ამიტომ, რასაც მიაღწიეს – დამოუკიდებლად. არ ამოეფარნენ ჩემს სახელს და ეს უფრო მახარებს. ასე უფრო მეტს მიაღწიეს.

– რთული პერიოდი ბევრჯერ იდგა ჩემს ცხოვრებაში. მაგალითად, ასეთი იყო ჯანმრთელი მამის გარდაცვალება. ეს დიდი დარტყმა იყო და რთულად გადავიტანე. ასევე, უცბად, ერთ წამში გამომეცალა ხელიდან, ბავშვობის მეგობარი ზურა იოსავა და ძალიან განვიცადე. ამის მერე ბევრი რთულად გადასატანი პერიოდი დაემთხვა ერთმანეთს, თუმცა ჩემმა მეგობრებმა კარგი ფსიქოლოგიური დახმარება გამიწიეს და მიმახვედრეს, რომ ბევრად უფრო საცოდავები ჩვენ ვართ, ამ სამყაროში დარჩენილები. ყველამ იცის, რომ ადამიანის გარდაცვალებასთან დაკავშირებით წინათგრძნობები მაქვს და ეს უკვე ნერვებს მიშლის. ცუდია, როცა წინასწარ იცი, შენი საყვარელი ადამიანის გარდაცვალება და მას ვერაფრით შველი. ცხოვრებაში არაფრის მეშინია, მათ შორის, არც დაბერების. თუ სიმღერას ვერ შევძლებ, საქსოფონზე, გიტარაზე ან კლავიშზე დავუკრავ. მადლობა ღმერთს, ამის ნიჭი მაქვს და პენსიაზე რომ არ ვიყო დამოკიდებული, დამატებით ორ კაპიკს  ვიშოვი.