№29 ღარიბი ნათესავები
„მე უშენობამ დამამსგავსა მილეულ მთვარეს“
„ნატოს“ სამიტს მთლად თვალგაფაციცებულებიც არ ველოდით (იმიტომ რომ ღია კართან ყურყუტს ისე მიგვაჩვიეს, სხვაგან თავი უკვე რთულად თუ წარმოგვიდგენია), მაგრამ გვირაბის ბოლოს შუქის იმედი მაინც კიაფობდა ამ ჩვენს უარყოფილ გულებში.
კიაფი კიაფად დარჩა, ერთი ის იყო, რომ აშშ-ს პრეზიდენტი გერმანიას დაესხა თავს (სიტყვიერად, რასაკვირველია) და განაცხადა, რომ მაშინ, როდესაც ჩვენ გერმანიას ვიცავთ, ისინი რფ-სთან თანამშრომლობენ (გაზსადენის მშენებლობა იგულისხმა) და მილიარდებით აძლიერებენო. რაც, არც მეტი, არც ნაკლები, არაადეკვატურობად შეაფასა.
აქ საქმე მთლად პოლიტიკაც არაა, გერმანიამ, ამას წინათ, უარი უთხრა აშშ-ს ფიქალის გაზის შეძენაზე (რუსეთიდან უფრო იაფად ვიღებთო), ისევე, როგორც ჩვენი ღია კართან ყურყუტიც მთლად ჩვენდამი გულცივობას არ ნიშნავს.
ასეა თუ ისე, რაკი „მაფზე“ ნაკლებიც გვაქვს და „მაფზე“ უკეთესიც (ხუმრობა საქმე ხომ არ არის, ბოლოს და ბოლოს, ასპირანტები ვართ!) და მოგვახსენეს, რომ, ადრე თუ გვიან (ფაქტობრივად, უშაბათო კვირას) და მხოლოდ „მაფზე“ გავლით დაძლევთ ღია კარსო (იმიტომ რომ „რა კარგი ხარ, რა კარგი, შუშპარა და მჩქეფარე“), ოღონდ საქმე ისაა, იმ უშაბათო კვირამდე ტერიტორია თუ დაგვრჩება არაოკუპირებული, რომ რამე მაინც იყოს მისაღები?!