გენერალი რომან გვენცაძე ასეთ ისტორიას ყვებოდა: „ერთხელ ერთმა თანამშრომელმა მთხოვა: დედაჩემი ჩამოდის სოფლიდან, ბარგი აქვს და იქნებ ვინმეს მანქანა გამოართვა და დავხვდეთ. სამაგიეროდ, ისეთ სუფრას გაგვიშლის, რომ ჩიტის რძეც კი იქნება და კარგად მოვილხინოთო. აბა, ჩემს მეგობარს უარს როგორ ვეტყოდი. მეზობელს ძველი „ვოლგა“ გამოვართვი და ვაგზალზე დედის დასახვედრად სამნი გავემართეთ (მესამეც ჩვენი კოლეგა იყო). რომ მივედით, მე მანქანაში დავრჩი, ისინი კი ბაქანისკენ გაემართნენ მატარებლის დასახვედრად. ნათხოვარი „ვოლგა“ სადგურის მიმდებარე ტერიტორიაზე, იმ ადგილზე მყავდა გაჩერებული, სადაც კერძო მოტაქსავეები იკრიბებოდნენ. რადიომიმღები მაქვს ჩართული, სამოქალაქო სამოსი მაცვია და ახალ ამბებს ვუსმენ, უცებ მანქანის კარი იღება. უკანა სავარძელზე ვიღაც შუახნის შავი მამაკაცი შემომიხტა, რომელსაც ტყავის ჩანთა ჰქონდა გადაკიდებული და მითხრა:
– წადი, ბიჭო, ჩქარა!
ვიფიქრე, კერძო ტაქსისტებში ავერიე-მეთქი და მივუგე:
– დაკავებულია!
ის კაცი კი სავარძელზე წამოწვა და მომახალა:
– ჩქარა წადი! ათმაგს გადაგიხდი, ძაღლები მომდევენო.
ბოლო ფრაზის მერე, რა თქმა უნდა, მანქანა დავქოქე და ადგილიდან დავძარი. დევნილს  კი ვკითხე:
– საით მიბრძანდებით-მეთქი.
– „ხლებნი პლოშადზეო“, – მითხრა, ახლა რომ აბანოთუბანს უწოდებენ, იმ ტერიტორიაზე.
მაშინ სწორედ იმ რაიონში მდებარეობდა მთელი მილიციის სამმართველო და ვიფიქრე, ბარემ მივიყვან და გავარკვევ, „ძაღლები“ რატომ მოსდევდნენ-მეთქი. არ ვიცი, რატომ დავიმსახურე იმ კაცში ასეთი ნდობა და ვინ ვეგონე, მაგრამ გული გადამიშალა და მორფის ამპულებით მოვაჭრე აღმოჩნდა, რომელიც თურმე, ჩემს კოლეგებს სწორედ რკინიგზის სადგურზე დაუსხლტა ხელიდან. ჩანთა კი, მორფიანი ამპულებით ჰქონდა სავსე. ისე იყო ის კაცი თავის ქებით გართული, როგორ მოხერხებულად დაუსხლტა ხელიდან „ძაღლებს“, რომ ვერც კი შეამჩნია, როგორ შევგორდით მილიციის სამმართველოს ეზოში და მხოლოდ მაშინ მოვიდა გონს, როდესაც უამრავი „პაგონებიანი“ „ძაღლი“ დაინახა.
საბედნიეროდ, ვაგზალზეც დროულად დავბრუნდი და იმ საღამოს გვარიანად მოვულხინეთ დიდებულ სუფრაზე.
скачать dle 11.3