„მამაჩემს ერთი ცხენი ჰყავდა. ყოველ დილას მოკრეფდა თავის ბაღში მოწეულ ბოსტნეულს, დაუდებდა და მიჰქონდა დუქანში, სადაც დაბნელებამდე ვაჭრობდა. ცხენი მთელი დღის განმავლობაში უქმად იყო და ბალახს წიწკნიდა. საღამოს ისევ მოიყვანდა პატრონს სახლამდე და სულ ეს იყო მისი სამუშაო. ერთხელ ჩვენთან მღვდელი მოვიდა და მამაჩემს სთხოვა, ეს ცხენი მთელი დღე უქმად რომ გიდგას, მომაქირავეო. იმასაც ჭკუაში დაუჯდა და მიაქირავა. მეორე დღეს, მას შემდეგ, რაც მამაჩემი დუქანში მიიყვანა, ცხენი მღვდელმა წაიყვანა და ბალდახინში შეაბა. დაუდეს მიცვალებული და გაემართნენ სასაფლაოსკენ. გზად ჩვენს სახლთან უნდა გაევლოთ, როგორც კი მოახლოვდნენ, ცხენმა დაადო თავი და თავის მიცვალებულიანად, ჩვენს ეზოში შემოჩაქჩაქდა. როგორ არ ეცადნენ, რა არ ქნეს, მაგრამ ეზოდან ფეხი ვერ მოაცვლევინეს. რაღას იზამდნენ, გაიდეს მხარზე კუბო და ისე გააგრძელეს გზა“.